Tην είδα τις προάλλες την φίλη μου την Φραντζέσκα. Είχε μείνει η μισή. Είχε κοντά τα μαλλιά και περπάταγε σαν σίφουνας. Την αρπαξα από το μπράτσο… -Εεεεεεεπ… Κάποτε μέναμε πάνω κάτω σε ένα διόροφο.. Εκείνη πάνω κι εγώ από κάτω. Με είχε βοηθήσει πολύ και με είχε φροντίσει. Κι εγώ εκείνη. Καλή γειτόνισσα. Με ένα μεγαααααλο πρόβλημα: Drugs. Πολλά drugs. Κόκα. Πολύ κόκα!
Πότιζε όταν έριχνε παπάδες και όταν της την έδινε (δηλαδή 2-3 φορές την εβδομάδα) άλλαζε την θέση των επίπλών της. Δεν με πείραζε γιατί εγώ δεν κοιμόμουνα και ακουγα δυνατά μουσική. Απλώς ήξερα τη διάθεσή της. Πουθενά στην ζωή μου (ούτε καν στο ρεπορτάζ) δεν είναι τόσους πολλούς μαζεμένους περίεργους τύπους όσο στο διαμέρισμά της. Παρ’ όλα αυτά είναι σπουδαίο παιδί. Οποτε είχε μαγειρέψει … και μαγείρευε πολύ καλά… μου κατέβαζε ένα πιάτο… να τρέξει…. Να σε βοηθήσει… να σου δανείσει…. είναι διαβασμένη… ψαγμένη… αλλά πολλά drugs.
Την πρώτη μέρα που συναντηθήκαμε μου είπε: -Εχω κάνει 4 απόπειρες αυτοκτονίας. Δεν μασάω σε τέτοια… -Ωραία… την επόμενη φορά που θα το ξανασκεφτείς… αν διαλέξεις το μπαλκόνι…ειδοποίησε με να μαζέψω την μπουγάδα. Εβαλε τα γέλια και γίναμε φίλοι. Συχνά-πυκνά τσακωνότανε με τον γκόμενο. Τους έχω πιάσει στην σκάλα πιασμένους από το λαιμό… Τους προσπέρασα… μπήκα σπιτάκι μου… έκανα ντους… ντύθηκα… ξαναβγήκα… και αυτοί ήταν ακόμα πιασμένοι από τον λαιμό (στην κυριολεξία). Κατακόκκινοι… Τους ξαναπροσπέρασα… πήγα στο supermarket… ψώνισα με το πάσο μου… επέστρεψα και ήταν ξαναπιασμένοι από τον λαιμό μόνο που τώρα φιλιόντουσαν. -Γεια……. -Μμμμμ…γεια…μμμμμμ….συγγνωμ….μμμμμμ…..μη για πριν….μμμμμ… -Κάν’τε δουλειά σας… κάν’τε δουλειά σας…
Τσακωνόντουσαν στις 4 το πρώι… της είχε πει λοιπόν, ότι όποτε έχει άδικο θα της σφυρίζω με μια σφυρίκτρα… Είχε τρομερή πλάκα πώς άλλαζε ρότα κάθε φορά που σφύριζα… Τρομερός τύπος… Μετακόμισα και μέσα στα χρόνια την έχασα.
-Εεεεεεεεπ, Φραντζέσκα… -Γειά σου… Ηταν (ξανά) αλλού. Δεν χαμογελάνε οι κοκάκηδες… Της είπα 2-3 κουβέντες και την άφησα να συνεχίσει την τρελλή της διαδρομή.
Είχε προσπαθήσει να το κόψει… Εμεινε μέσα στο σπίτι και χτυπιότανε. Δεν μπορούσε να βγει έξω γιατί πάθαινε αγοραφοβία. Ανέβαινα και της πήγαινα τσιγάρα ή αν ήθελε κάτι άλλο από τη γειτονιά. Ηταν σαν αγρίμι στο κλουβί. Μια μέρα την είδα ήρεμη στον δρόμο. -Ξανάρχισα… μου είπε με ευτυχισμένο χαμόγελο.
Για έναν εντελώς περίεργο και ανεξήγητο λόγο οι περισσότερες φίλες-γκομενάρες που έχω, κυνηγάνε τους άνδρες. Μιλάμε για τρομερό κυνηγητό. -Παιδάκι μου, γιατί τους κυνηγάς και δεν αφήνεις να σε κυνηγήσουν; τις ρωτάω όταν έρχονται για κουβεντούλα στεναχωρεμένες, κουρασμένες, απηυδησμένες και πολλά άλλα σε –μένες. Ούτε μία δεν μου’χει δώσει μια καλή απάντηση. Ούτε μία δεν μου το’χει αρνηθεί.
Σε έναν κόσμο εντελώς ανδροκρατούμενο, ανδροφτιαγμένο εμφανίστηκαν ξαφνικά οι γυναίκες να κυνηγάνε τους άνδρες. Και αντί να γαμηθούν … μιλάμε για τον αντικειμενικό σκοπό Νο.2. … γάμος Νο.1…γαμήθηκε το σύμπαν. -Κάνουμε έρωτα μία φορά τον μήνα! μου λέει η Τζενούλα με το θεϊκό πόδι και τον κώλο μάρμαρο. Όταν λένε «μία φορά τον μήνα» εννοούν «μία φορά το εξάμηνο»… δηλαδή ποτέ. -Λες να μην είναι ερωτευμένος μαζί μου; Λοιπόν υπάρχουν 2 εναλλακτικές: -Ή εγώ γεννήθηκα χθες. -Ή αυτές είναι εντελώς ηλίθιες.
Μιλάμε όλες τους λύσσα κακιά: -Είσαι ερωτευμένος μαζί μου; -Δεν μου λες ο Μιχάλης είναι ερωτευμένος μαζί μου; -Είμαι ερωτευμένη. -Αχ δες τους πόσο ερωτευμένοι είμαστε…
Για έναν άααααααλλο ανεξήγητο λόγο, θέλουν να είναι οι ίδιες ερωτευμένες, αλλά το πιο σημαντικό να είναι ο δικός τους ερωτευμένος με αυτές. Ούτε μία δεν μου’χει πει και να γεμίσει ο στόμας της: -Με αγαπάει ο Μιχάλης μου! …αντιθέτως μου λένε: …. Ναι μωρέ με αγαπάει…δεν λέω… αλλά δεν είναι πια ερωτευμένος μαζί μου. Ως γνωστόν ο έρως ζαλίζεται εύκολα, εξ’ ου και το «μου ζάλισες τον έρωτα!»
Ο έρωτας προϋποθέτει σεξ. Αγριο σεξ, συνεχές σέξ, προστυχιές που μοιάζουν με τριαντάφυλλα ή τσουκνίδες,… προϋποθέτει «τι σου κάνω μάνα μου…» «λεβέντη μου…» να σε παίρνει στο meeting και να σου λέει ότι είναι στη δουλειά και δεν φοράει τίποτα κάτω από τη φούστα … να την παίρνεις και να της λές μπινελικο-προστυχόλογα την ώρα που αγοράζει μπανανόμηλα…. και εκείνη να γελάει κάνοντας μμμμμμμ …. ,μμμμμ…. σταματα μωρό μου..… μμμμμμμμμ… βεβαίως… βεβαίως… Να μη της (του) κλείνεις το τηλέφωνο λέγοντας «δεν μπορώ τώρα έχω δουλειά…»… αλλά να το νιανιαρίζεις…σταματώντας το meeting ή το ζύγι…
SEX λοιπόν… Το σεχ είναι 3D feeling… δεν είναι σαν την γεύση ή την όραση… είναι άλλο κόλπο… Δεν είμαι γυναίκα για να ξέρω, αλλά μου’χουν πει ότι ο οργασμός (και μάλιστα σε άγνωστα χωράφια) είναι σαν εσωτερική έκρηξη. (Το δικό μας είναι εξωτερική έκρηξη… άρα και λιγότερο ενδιαφέρουσα). Άλλο να σκάσει το πυροτέχνημα στον ουρανό και άλλο στο μυαλό σου… Επειδή ακριβώς είναι 3D feeling, δεν αντέχει την επανάληψη. Eιδικά σε εποχές που η προσφορά είναι μεγαλύτερη από τη ζήτηση.
Η γιαγιά μου κρατουσε τον παππού μου με τιρλιλί της… Πού να βρει ο παππούς άλλο τιρλιλί στο 1930; Αντε να βρισκε καμμιά παστρικιά και να τον πέρνανε με τα γιαούρτια… Σήμερα η Μαιρούλα με την να τον κρατήσει; Με το τιρλιλί της; Μη λέμε ο,τι θέλουμε, γιατί πάλι μας διαφεύγει ότι ο κόσμος είναι ανδροφτιαγμένος και ανδροκρατούμενος. Και μην μου το παίζετε έκπληκτοι… γιατί όλοι εμείς εδώ (οι blogo-πειραγμένοι) σε μια γειτονιά βολτάρουμε… σε μια μικρή γειτονιά… Και αν το ενδιαφέρον σας στα blogs είναι μόνο για λογοτεχνική ή επιστημονική ενημέρωση ή κουβέντα για πορτοκαλί όστρακα του Ιονίου…τότε βάλτε 100 ευρώ στην τσέπη και ελάτε να σας παω μια βόλτα στην Καπνικαρέα στην Ερμού… Δεν χρειάστηκε πάνω από 2-3 μέρες φωτογράφηση για να αντιληφθώ ότι εκεί μαζευόνταν την ίδια ώρα, στο ίδιο μέρος, οι ίδιες 16αρες-18αρες Θεές από της Ανατολική Ευρώπη…οι οποίες πήγαιναν σε συγκεκριμένο προορισμό (ξενοδοχείο). Χεχεχεχεχεχεχε…. Με τι είπαμε ότι θα κρατήσει η Μαιρούλα τον αγαπημένο της; -Θα κάνει βραζιλιάνιο; -Δεν πα να κάνει και περουβιανό… Τι στο διάολο κάνουν κάθε βράδι τόσες γυναίκες (παρέες-παρέες) μόνες τους; Τι κάνουν στα νησιά τα καλόκαίρια; Αναλύουν την Ηλέκτρα ή μιλάνε για ανθοδετική; Γιατί αυτή η κουκλάρα τον κοιτάει στα μάτια τον ηλίθιο που επί 25λεπτο της αναλύει από τι είναι φτιαγμένο το πεζοδρόμιο που πατάνε; Είναι και αυτή ηλίθια; Λάθος! Μια χαρά κοπέλα είναι… την ξέρω….
Αυτην ακριβώς την εποχή οι γυναίκες αποφάσισαν να την πέσουν στους άνδρες. Και φυσικά εκείνοι (εμείς δηλαδή) φοβήθηκαν. Κλάσανε μέντες… αν θέλετε την γνώμη μου. Μόνο που αυτός ο φόβος δεν είναι ήττα για τα (λέμε τώρα) αρσενικά… απλώς βόλευτηκαν καλύτερα στις πολυθρόνες τους… Εγιναν ας πούμε, λιγώτερο κυνηγοί.
Όχι, η γεννιά μου αγάπη μου, που είμαστε πεινασμένοι. Οι μικρότεροι σε ηλικία άνδρες… Με τα στάνταρτ της δικής μου εποχής… καλέ αυτοί είναι εντελώς ασεξουέλ… Γιατί; Εμ, η επανάληψη που σας έλεγα…
Μου΄’λεγε μια γνωστή μου, ότι έχει …15 χρόνια να έρθει σε οργασμό. Μου το’πε με κλάμματα, με δυσκολία… αλλά στο τέλος το κραύγασε. Κάηκε η ψυχή μου…η Επίδαυρος στο σαλόνι μου… Το λιγότερο σεξ… φέρνει και λιγότερο έρωτα…και ο λιγότερος έρωτας φέρνει λιγότερη αγάπη… η λιγότερη αγάπη όμως λέγεται στα απλά ελληνικά: αδιαφορία.
Διάβαζα το εξαιρετικό πόστ του καιρού για τους πολίτες του σύμπαντος και για την αυτοκαταστροφή του ανθρώπινου είδους. Φυσικά… αφού δεν αναπαραγόμαστε πιά. Ο παππούς μου είχε 9 παιδιά, ο πατέρας μου 2 κι εγώ κανένα. Πόσο μαθηματικός βλάκας πρέπει να’σαι πια για να το καταλάβεις ότι τέλος έρχεται… Σιγά μην μας εξαφανίσει η τρύπα του όζοντος ή Βόμβα…
Πώς έρχονται τα παιδιά; Με χάπι πάντως δεν έρχονται.
Ο ροζ ρινόκερος εξαφανίζεται…γιατί πεθαίνουν περισσότεροι από όσους γεννιούνται… τι σημασία έχει αν τους εξολόθρευσαν οι άνθρωποι ή τα μυρμήγκια ή οι παγετώνες… το αποτέλεσμα είναι το ίδιο…
Ζωντας με ζώα (τετράποδα) κατάλαβα κάτι. Αν είσαι με την γυναίκα σου και τρως…θαρθουν με ενδιαφέρον. Αν τσακώνεσαι, θα προσπαθήσουν να μπουν στην μέση ή θα κρυφτούν… Αν είσαι άρρωστος θα σου συμπαρασταθούν… Αν όμως κάνεις έρωτα θα σε γράψουν στα παλιά τους τα παπούτσια…. Παρατηρείστε το πείτε μου… (Ναι αγάπη μου, πες του άνδρα σου να το κάνετε για ανθρωποκοινωνιολογικούς λόγους… ίσως να το δεί kinky). - Όλα τα θηλαστικά (υποθέτω και τα ψάρια και τα έντομα και τα σκουλήκια) της οικουμένης αδιαφορούν… -Όλα;Πλήν του ανθρώπου βέβαια… - Πριτς! Του ανθρώπου συμπεριλαμβανομένου.
Απλώς επειδή κάποιοι μας το΄χωσανε ως ταμπού. Ταμπου-δάρα δηλαδή… του δώσαμε σημασία… Το ντύσαμε…το απαγορέψαμε.. το κάψαμε… το φυλακίσαμε… το βασανίσαμε.. εμ… να μην κινήσει την περίεργεια; Αφού λοιπόν το σεξ το βγάλαμε φάτσα κάρτα στα περίπτερα, φυσικό είναι να το… ξεπεράσουμε… Δηλαδή; Να το κάνουμε (ή μάλλον να τείνουμε να το κάνουμε) όπως και τα υπόλοιπα θηλαστικά… για αναπαραγωγή κι όχι για ευχαρίστηση… και επειδή λόγω της οικονομικής συγκυρίας η αναπαραγωγή δεν προτείνεται… του γαμήσαμε την μάνα γενικώς…
Και μείνανε οι γυναίκες χωρίς τίποτα στο χέρι. Αν οι άνδρες φοβήθηκαν μια… εκείνες τρομοκρατήθηκαν. -Είμαι ερωτευμένη με τον Θανάση. -Καλός στο κρεββάτι; -Δεν ξέρω… δεν τον έχω δει ακόμα… μιλάμε στα κινητά… Το καταλαβαίνετε; Είναι ερωτευμένη πριν τον συναντήσει… Όταν με το καλό συναντηθούν, θα τηλεφωνηθεί με μια φίλη της και θα της πεί μια ιστορία που θα’θελε να είναι αληθινή. -Είμαι ερωτευμένη.
Εχω παίξει κι εγώ σ’αυτό το παιγνίδι της ανδρικής αδιαφορίας προς το ταίρι του. Είναι φρικτό για μια γυναίκα. Εμείς οι άνδρες έχουμε συνηθίσει να μας απορρίπτουν… όχι όμως και οι γυναίκες… η θηλυκότητά τους είναι το τελευταίο τους οχυρό… Η απόρριψη ξεκινάει πρώτα προς τα μέσα τους, τους τρώει τα σωθηκά… Ειλκρινά λυπάμαι. Ερχονται δύσκολα χρόνια για τις γυναίκες …μέχρι να μεταλλαχθεί η κοινωνία σ’ αυτό που ξεκίνησε: Μητριαρχία… και δεν φαντάζομαι να φαντάζεστε ότι η μητριαρχία βασίζεται στο σεξ… Τέτοιες γελοιότητες κάνουν μόνο κατώτερα όντα, που έχουν την εξουσία: Οι άνδρες.
Δεν είστε ερωτευμένες. Είστε μόνες.
Δεν έχουμε ηγέτες πιά στην πολιτική. Φυσικά: Πώς να έχουμε έναν Ελευθέριο Βενιζέλο που ήταν όραμα… έναν Κωνσταντίνο Καραμανλή που ήταν άγαλμα και έναν Ανδρέα Παπανδρέου που ήταν γητευτής…. Και οι 3 τους έκρυβαν (διοχέτευαν δηλαδή) ερωτισμό… Οι άνθρωποι δεν τους ψήψισαν.. τους ερωτεύτηκαν ή τους μίσησαν…. Το ίδιο και το αυτό… σήμερα όλοι όμως τους αγαπούν… Ένα όραμα… ένα άγαλμα και ένα γητευτής… Τι άλλο θα ήθελε ο ελληνικός λαός για να ερωτευθεί; Και τιμώντας την μνήμη και των τριών… θα’λεγα –ως κοπλιμέντο- ότι ο λαός κάβλωνε μαζί τους…
Η κάβλα δεν είναι έρωτας… αλλά δεν υπάρχει κι έρωτας χωρίς κάβλα. Το βασικό συαστατικό λοιπόν, δεν είναι ο έρωτας…
Τι προπτείνω; Αστε τους «έρωτες» και τις αστειότητες που μοιάζουν με προσωπικά σωσίβια σε ναυάγιο. Μην ερωτεύεστε… γιατί το ρήμα είναι άγιο και δεν κάνει να το φτύνετε… Καψουρευθείτε όμως… Κα-ψου-ρευ-θεί-τε… Αστε τις παλιές λογικές και κα-ψου-ρευ-θεί-τε… Αμα πάλι σας λάχει ο έρωτας… ξεσκίστε τον… ξεχάστε το μέλλον και αλλάξτε του τον αδόξαστο…Ζείστε τη στιγμή του… Κάντε το για να το διηγείστε στα εγγόνια σας και να σας κοιτάνε με ορθάνοικτα μάτια.
Πάντα θα’χουν αξία τα παραμύθια…. Όσο θα υπάρχουν άνθρωποι να τα λένε αναμεταξύ τους. Πολύ αναμεταξύ τους…
Πολλοί e-συνοδοιπόροι, έγραψαν βασικά υπέρ μου, για το άρθρο που δημοσιεύτηκε στο «ΘΕΜΑ».
Η ικανοποίηση μου έπαιξε πρέφα με την συγκίνησή μου.
Είναι ωραίο να μπαίνεις σε ένα blogκάποιου, που δεν έχεις συναντήσει ή μιλήσει ποτέ μαζί του, και να διαβάζεις ωραία πράγματα για την πάρτη σου.
Υπάρχουν μερικοί που με βρίσκουν εύκολο στόχο, μια και γράφω με το όνομά μου. Αυτό με ψιλο-κλόνισε, ψιλο-στεναχώρησε, ψιλο-θύμωσε…Και ξαφνικά (λόγω των εξελίξεων στον μικρόκοσμο μου) άλλαξα εντελώς γνώμη.
Τι σημασία έχει τι πιστεύουν οι μερικοί;
Είναι τόση η γοητεία του να σε αποδέχονται για την επιλογή σου οι αρκετοί… που όλα τα άλλα χάνονται εντελώς.
Όμως…
Όμως έχω άλλη γνώμη.
Δεν φταίει η συνάδελφός μου, που έγραψε το κομμάτι στην εφημερίδα.
Ούτε κανένας άλλος φταίει…
Μπορεί να μην μου αρέσει, μπορεί να μην αρέσει στους περισσότερους, αλλά συνεχίζει να είναι η γνώμη της.
Κακό ρεπορτάζ;
Ναι, έτσι πιστεύω, αλλά ακόμα και το κακό ρεπορτάζ είναι εξαιρετικά πιο χρήσιμο από το καθόλου ρεπορτάζ.
Συγχωρέστε με καλοί μου, αλλά πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι. Όταν μιλάω για τα έντυπα και για την δημοσιογραφία, δεν μου επιτρέπεται να κάνω ότι «τρία πουλάκια κάθονταν και πλέκανε πουλόβερ…»
Μου είπαν πολλοί:
-Μα βρε χαζέ… δεν βαράνε εσένα ή τα blogs… σιγά που χέστηκαν… τον αδελφό σου βαράνε και μέσω αυτού την κυβέρνηση…
Μπαρντόν;
Ε, και;
Πού το βρίσκετε το περίεργο; … ακόμα κι έτσι να’ναι (που δεν είμαι καθόλου σίγουρος –επί του συγκεκριμένου- μιας και ξέρω πρόσωπα και πράγματα) … αν λοιπόν κι αν είναι έτσι… πολύ καλά κάνει η εφημερίδα.
Γιατί κάνει καλά;
Επειδή κατά την επαγγελματική μου γνώμη οι εφημερίδες πρέπει να αντιπολιτεύονται την όποια κυβέρνηση. Να σας πω ένα παράδειγμα… όταν το 1981 ήρθε το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, είπε ο μεγάλος γελοιογράφος Κώστας Μητρόπουλος, που γράφει στα ΝΕΑ: (στο περίπου) "Τώρα που είμαστε συμπολίτευση , πώς θα διάολο θα βρίσκω θέματα για γελοιογραφίες";
Οποιος πιτσιρικάς ή πιτσιρίκα θέλησε (ή θέλει) να μπει στη δημοσιογραφία, καταρχάς έχει την πετριά… δεν μπαίνει για να πει τι ωραία που είναι Βέρα Λάμπρου ή η Γλυκατζή-Αρβελέρ… αλλά για να τους αλλάξει τον αδόξαστο…
Αυτό είναι το drive, που πολύ σύντομα χάνει τα βασικά χαρακτηριστικά του και από κριτής γίνεσαι χειροκροτητής. Το πρώτο μάθημα το πήρα, ήταν όταν πριν από ποοοοολλά χρόνια πήγα για μια συνέντευξη με την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Στο καμαρίνι της ήταν και δυο παλιοί δημοσιογράφοι… βρέθηκα έτσι κι αλλιώς σε δύσκολη θέση… άρχισα να ρωτάω… και αντί της Αλίκης απαντούσαν εκείνοι… με μάλωναν και με καθοδηγούσαν....ντράπηκα πολύ γι’ αυτούς.
Είμαι σίγουρος ότι σήμερα πια το παρακολουθείτε και σεις στην τηλεόραση.
Με αυτό το σκεφτικό καλά κάνει η κ. Μαργωμένου και βαράει.
Αν ήθελα να χαϊδεύω θα είχα γίνει μασέρ και όχι δημοσιογράφος…
Εχω αφήσει ανθρώπους άγρυπνους λόγω των ειρωνικών πράγμάτων που’χω γράψει γι’ αυτούς. Από την πρώτη στιγμή που ο αδελφός μου ο Βαγγέλης ανέλαβε αυτή τη θέση, ήξερα ότι είχε έρθει και η σειρά μου.
Σας έχω πει ότι μ’αρέσουν πολύ τα χαρτιά;
Δεν μ’αρέσει βασικά ο τζόγος, αλλά οι κανόνες του παιγνιδιού, που δεν αλλάζουν ακόμα κι αν πρόκειται για την μάνα σου.
Ο Μάκης Τ
ριανταφυλλόπουλος είναι φίλος μου.
Όχι τώρα… εδώ και πολλά χρόνια… όταν ακόμα είχε τηλεόραση σπίτι του μόνο και μόνο για να περνάει την ώρα του.
Δεν δουλέψαμε ποτέ μαζί και δεν του οφείλω τίποτα, πλήν των προσκλήσεων στις εκπομπές του.
Όταν μιλήσαμε -χθές- του είπα ότι είμαι πολύ ικανοποιημένος που στην εφημερίδα του, οι συντάκτες μπορούν να βαρούν τους φίλους του. Ακόμα και άδικα…
Για να φτιάξεις γλυκό δεν χρειάζεται μόνο ζάχαρη, σοκολάτα και ζύμη… θέλει και φαντασία… θέλει και ταλέντο… θέλει και μεράκι… θέλει και έρωτα στην γλύκα… και μέτρο….
Το ίδιο και μια εφημερίδα.
Ακόμα πιο πολύ η ελευθεροτυπία.
Δεν με πιστευετε ε;
Να με πιστέψετε.
Δεν είπα ότι μ’αρεσε…είπα ότι καλώς έγινε, παρ’όλο που δεν μ’αρεσε.
Τεσπα, εχω μια παρατήρηση για μια παλιά και μεγάλη αγάπη, τις εφημερίδες:
Με κάτι τέτοια τα έντυπα χάνουν 10 αναγνώστες τους
οποίους κερδίζει το διαδίκτυο. Και όποιος δεν το πιστεύει καλό θα’ταν να κοιτάξει τους αριθμούς. Το blogging (ή η μετεξέλιξη του) δεν είναι η ουρά των εφημερίδων... είναι (δυστυχώς) ο δήμιός τους.
Η compositiondoll, φοράει τη φόρμα της, ψάχνει κάθε pixelτης οθόνης της και ξαφνικά το μυαλό της πήζει από έμπνευση Κανείς και τίποτα δεν μπορεί να την σταματήσει.
ΗΜ13, το’χει στην θαλάμη του γαλαξιακού της όπλου. Όταν η στάθμη της υπομονής της πιάνει κόκκινο, πατάει το firebuttonΚανείς και τίποτα δεν μπορεί να την σταματήσει.
H silent soul, το’χειονειρευθεί. Και επειδή ονειρεύεται συχνά, γράφει και συχνά. Κάθεται μπροστά στον υπολογιστή και γράφει σαν νεράϊδα Κανείς και τίποτα δεν μπορεί να την σταματήσει.
Η sophie_jamaicaτο’χει στο παρδαλό της πορτοφολάκι. Μόλις κουδουνίσει το βγάζει και το βάζει σκρατς στην οθόνη Κανείς και τίποτα δεν μπορεί να την σταματήσει.
Η allmylifeσυλλαμβάνεται από τη στιγμή. Μία στιγμή-δυο στιγμές-διαφορετικές στιγμές. Κάθεται στον υπολογιστή, λέει μια κουβέντα στο σκύλο της και Kανείς και τίποτα δεν μπορεί να την σταματήσει.
Η psilikatzoyτο μαγειρεύει… και το φαγητό θέλει έρωτα. Το αγαπάει. Το προσέχει. Toφροντίζει… το’χει… κάνει ο,τι δεν έχει όρεξη να γράψει και πατάει χαλαρά ένα πλήκτρο Κανείς και τίποτα δεν μπορεί να την σταματήσει.
Το φασιστοειδές κομμούνι δεν κρατιέται. Γι’ αυτό και το’χει σε αυστηρό πρόγραμμα. Ποτέ τα Σαββατοκύριακα, όλα τις άλλες μέρες όμως όταν κάτσει μπροστά στο keyboardΚανείς και τίποτα δεν μπορεί να τoν σταματήσει.
Η Eroviana το'χει έννοια, απολαμβάνει την Ιβηρική και τα μυστικά της και με ένα ποτήρια σανγκρία στο χέρι Κανείς και τίποτα δεν μπορεί να την σταματήσει.
Ο itisείναι μαγεμένος. Το προσέχει και το προφυλάσσει. Το χαϊδευει και το κανακεύει. Είναι δικό του και κανείς δεν του το ακουμπά…εκτός από τον ίδιο που όταν ανάψει την οθόνη Κανείς και τίποτα δεν μπορεί να τον σταματήσει.
Ο Ημίαιμοςείναι χαβαλές, δίκαιος, σοβαρός. Ανθρωπος ευθύνης, όταν δεί άδικο τον τρώνε τα ακροδάκτυλά του και Κανείς και τίποτα δεν μπορεί να τον σταματήσει.
Το Βατραχοκόριτσοείναι πεινασμένο. Τωρα που επέστρεψε πεινάει τόσο που δεν ξέρει τι να γράψει… Περνάει μπροστά από το keyboardκαι το χαϊδεύει με τα ακροδάκτυλά της… κάνει κυκλικές κινήσεις στο Wμετα κατεβαίνει ηδονικά στο Μ και όταν επιτέλους του κάθεται Κανείς και τίποτα δεν μπορεί να την σταματήσει.
Ο kaltsovrakosείναι φιλόσοφος-χούλιγκαν. Ακραίος… γράφει βασικά όταν θυμώνει… το αποφεύγει αλλά άμα το αποφασίσει τσακώνεται μαζί του και τότε Κανείς και τίποτα δεν μπορεί να τον σταματήσει.
ΟKairosείναι καψούρης, πολύ καψούρης μαζί του. Περιμένει να τελειώσει από όλες τις άλλες του δουλειές, τρίβει τις παλάμες του πάνω από τα πληκτρα και μετα σαν πιανίστας Κανείς και τίποτα δεν μπορεί να τον σταματήσει.
HMαργαριταρένιατου μιλάει πριν. Μιλάμε για e-μούρμουρα. Πιάνει κουβέντα μαζί του ανα 3λεπτο και αφού το πείσει, κάθεται και το γράφει και τότε Κανείς και τίποτα δεν μπορεί να την σταματήσει.
Η Τριαντάραείναι συστηματική προγραμματισμένη. Γράφει στο γραφείο και όχι όλο μαζί…αλλά κομμάτι-κομμάτι, αναποφάσιστη αν το αγαπά ή όχι… όταν το καψουρεύεται όμως Κανείς και τίποτα δεν μπορεί να την σταματήσει.
Ο sofogregπαίζει μαζί του. Το γδύνει και το ντύνει. Το φλερτάρει, το πιέζει, το βιάζει και μετα το αραβωνιάζεται. Όταν όμως αυτό αρχίζει να χορεύει μπροστά του τότε Κανείς και τίποτα δεν μπορεί να τον σταματήσει.
ΟΜαύρος Γάτοςπονάει. Βαριανασαίνει, παθαίνει πανικό, βάζει μουσική δυνατά, delete…delete….delete… και ξαφνικά Κανείς και τίποτα δεν μπορεί να τον σταματήσει.
Οpascalείναι κάτω από τα πλήκτρα και απο μέσα, όλοι οι υπόλοιποι είμαστε πάνω από τα πλήκτρα και απ' έξω. Βγαίνει μόνο για να γράψει και τότε Κανείς και τίποτα δεν μπορεί να τον σταματήσει.
Αυτοί είναι μόνο λίγοι απ’ αυτούς που ξέρω εγώ.
Εχω αφουγκραστεί και μερικές δεκάδες άλλους… δεν τους έχω όμως «γνωρίσει»… κάθε μέρα αυτό-προξενεύομαι … δεν ξέρω πλέον τί να διαλέξω με αποτέλεσμα να επικρατεί το συναίσθημα…Ολοι εντελώς διαφορετικοί αναμεταξύ τους. Ουδεμία σχέση, που λένε κι όμως όταν έρθει η στιγμή του postΚανείς και τίποτα δεν μπορεί να τους σταματήσει.
Είναι και όλοι οι άλλοι, που παρακολουθούν.
Σιγά-σιγά προσχωρούν γιατί το bloggingείναι πρέζα…
Συμπληρώνει εικόνες και κενά στο μυαλό.
Ψιτ, e-σύντροφοι, έχω δει και συναναστραφεί πρεζάκια κάθε είδους… εσείς όμως είστε …τελειωμένοι.
Πολύ μας γουστάρω.
Και ταυτόχρονα νιώθω πολύ ζεστά, πολύ ασφάλεια και πολύ άνετα.
Από πολύ μικρός παρατηρούσα τους παπούδες. Μου έκανε τρομερή εντύπωση γιατί οι περισσότεροι ήταν αμίλητοι. Ο,τι και να τους πεις, συμφωνούν, με ένα συγκαταβατικό, αχνό και αδιάφορο χαμόγελο. Δεν εξηγούν, δεν φέρνουν αντίρρηση, δεν λογομαχούν. Είναι αδιάφοροι; Οχι! Είναι σοφοί. Τα χρόνια φέρνουν σοφία. Και η σοφία φέρνει την μοναξιά, την σιωπή.
Δεν νομίζω ότι γερνάει το μυαλό. Γερνάνε τα πόδια ή η καρδιά, αλλά όχι το μυαλό. Απλώς το μυαλό ξέρει πια τα κουμπιά… κάτι σαν τους υπολογιστές… που αμα δεν ξέρεις ποιό είναι κουμπί… δεν έχεις και τη λύση (γνώση, πληροφορία)… Είναι σαν τον πιτσιρικά που έρχεται ερωτευμένος και σου λέει δεν “θα ξαναγαπήσω άλλη!” Αν είσαι κουτός παππούς του λες ότι λέει βλακείες κι ότι θα… αν είσαι έξυπνος παππούς χαμογελάς και του χαϊδεύεις το κεφάλι, συμφωνώντας μαζί του. Τί να πεις σε ένα ερωτοχτυπημένο 16άρικο; Μόνο αν σιωπήσεις θα έχεις εσύ γαλήνη κι αυτός πάθος.
Πριν απο μερικές μέρες μου είπαν: -Οποιος δεν είναι ευγνώμων δεν σημαίνει ότι είναι αγνώμων.
Μας λένε τρομερές βλακείες. Προσωπικά δεν προλαβαίνω πια να απαντήσω.
Με έκπληξη συνειδητοποιώ, ότι βασικά δεν με νιάζει να απαντήσω. Τί να πεις σε έναν άνθρωπο, που σου λέει: -Οποιος δεν είναι ευγνώμων, δεν σημαίνει ότι είναι αγνώμων. Πείτε μου, τί να του πώ (που θα πιάσει τόπο) και θα του το πω.
Μεγαλώνωντας ανακάλυψα ότι οι άνθρωποι δεν θέλουν να θυμούνται το παρελθόν τους… Και όχι μόνο “δεν θέλουν”… αλλά στην τελική “εκνευρίζονται” ιδιαιτέρως όταν κάποιος τους το θυμίσει. Γίνονται επιθετικοί, μνησίκακοι και εκδικητικοί. Καννίβαλοι.
Λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να τους αντιμετωπίσω. Δηλαδή δεν έχω επιχείρηματα πλην των προφανών. “Οποιος δεν είναι ευγνώμων, δεν σημαίνει ότι είναι αγνώμων!” Λυπαμαι, αλλά δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω.
Γράφοντας στo blog, είπα την γνώμη μου. Εκανα εχθρούς, αλλά κανέναν ποτέ δεν απείλησα γράφοντας σε ένα μέσον (blog) που είναι εντελώς δικό μου… άρα θα μπορούσε να είναι ανεξέλεγκτο όπλο.
Εγραψε το “Θέμα” (σελ.36) για μένα και το blog μου. Καλά κάνανε. Πιστεύω στην ελευθεροτυπία και στην κριτική που ασκούν τα ΜΜΕ. Ολα αυτά κάνουν καλό στους boggers…. Γι’ αυτό και καθημερινά πληθαίνουν… και αλλάζουν… και τρέχουν προς το γοητευτικό άγνωστο. Στο φινάλε βοηθούν στο να διαβάσουν το blog μου κι άλλοι άνθρωποι, που δεν το’χαν διαβάσει. Η μεγαλύτερη (ή μία από τις μεγαλύτερες) κυριακάτικες εφημερίδες, αφιέρωσε μια ολόκληρη σελίδα για το blog μου. Τους ευχαριστώ που στέλνουν κόσμο στο manosantonaros.blogspot.com…. Το κάνανε τίτλο! Με κεφαλαία! Eτσι θα με διαβάζουν ακόμα περισσότεροι.
Αυτή είναι και η απάντησή μου. Τα κείμενα μου. Η αποψή μου. Η θέση μου.
Για το μόνο που σας διαβεβαιώνω είναι ότι αυτη την φορά δεν πρόκειται για τον e-υβριστή” (Φασιστοειδες Κουμούνι.). Αυτός(η) δεν θα το’κανε ποτέ, γιατί είναι εδώ μέσα…το blogging τον ενδιαφέρει… παίζει με ιντερνετίστικους όρους… εντελώς ανεπίτρεπτους…. αλλά ιντερνετίστικους.
Αλλος κίνησε τα νήματα… Ποιός; Το βρήκατε! Ο…” όποιος δεν είναι ευγνώμων, δεν σημαίνει, ότι είναι αγνώμων.” Ηταν τόσο η οργή του που στην προσπάθεια του να είναι πειστικός “εδωσε” κι άλλους ανθρώπους οι οποίοι (εντελώς συμπτωματικά) τον έχουν ευεργετήσει, του έχουν σταθεί, τον βαάλανε στο κόλπο…
Είναι τόσο ντροπή του, που ντρέπομαι κι εγω για πάρτη του. Ξέρω σε ποιόν πήγε, τί είπε και πάνω από όλα ποιος (α) του είπε να τα πει, όσα είπε… Περίεργο… ως ορεινός δεν ήξερα ότι του άρεσαν τα καράβια. Κάποτε ό ίδιος μου’χε πει ότι οι άνδρες (οι αρσενικοί) στην πατρίδα του δεν επέτρεπαν στις γυναίκες να χορεύουν μόνες τους ζεϊμπέκικο…. Η τύφλα του τον έκανε να χορεύουνε τον ίδιο, καρσιλαμά. Φαντάζομαι τί ντροπή θα’παιρνε η μάνα του, αν μαθαινε, τί κάνει. Ντρέπομαι κι εγώ που πριν απο χρόνια της τηλεφώνησα, για να την πείσω να αφήσει τον κανακάρη της στην Αθήνα, γιατί είχε ταλέντο και μέλλον. Ελπίζω να μην το μάθει ποτέ. Ειλκρινά. Πολύ ειλικρινά όμως…
Attachment1: Πιθανότατα να μην με πιστέψουν πολλοί, αλλά αυτό που με άφησε άφωνο ήταν ότι η συνάδελφός μου κ. Μαργωμένου, έγραψε το 2007: “για τους αδαείς της της τεχνολογίας, “blog” είναι το δικτυακό ημερολόγιο-κάτι σαν τα μαθητικα λευκώματα, όπου οι χειμαζόμενες ψυχές κατέγραφαν έρωτες και απογοητεύσεις της εφηβικής τους ζωής.”
Attachment2: Aυτός εδώ ο χώρος, το zozzz και το tasxoliasas είναι δικά μου. Εντελώς δικά μου. Πολύ εντελώς δικά μου. Κανείς δεν μου λέει τί να γράψω και τί να μην γράψω. Tί εικονογράφηση να βάλω… αν θα είμαι πουριτανός… αθυρόστομος ευλαβής, ή παναθηναϊκός…. Δεν δημοσιογραφώ (και το’χω τονίσει πολλές φορές) λέω ιστορίες και τη γνώμη μου. Και το να λες ιστορίες και τη γνώμη σου, δεν είναι δημοσιογραφία. Με τα διάφορα web stats, μπορεί κανείς να δει πόσοι τον διαβάζουν, ποιοί τον διαβάζουν κ.λ.π. Με μεγάλη έκπληξη+χαρά παρατηρω ότι μπαίνουν στο blog μου άνθρωποι, που εγώ δεν έχω επισκεφτεί ποτέ τα δικά τους. Με τιμά ιδιαιτέρως. Και αμέσως τρέχω να δω τί γράφουν (σκέφτονται) και εκείνοι. (αν έχουν blogs)… Αυτό είναι blogging.
Αttachment3: Θυμηθείτε κάτι: Η οργή του λεβέντη θα μετατραπεί σε μίσος. Στους μη ευγνώμονες που δεν είναι … αγνώμονες, τους λείπει εντελώς η μπέσα. Τί είναι μπέσα; Μμμμμμ…. Μερικοί το λένε και ψυχή.
Attachment4: Οχι παιδί μου, δεν βρέχει. Σε φτύνω!
Attachment5: Εντελώς άσχετο: Ευχαριστώ τον Αθήναιο για την πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα που είχαμε με αφορμή το ποστ μου: “Η Ράνια κι ο Θανάσης!”
TA COMMENTS ΣΑΣ ΣΤΟ: www.tasxoliasas.wordpress.com
Με έχουν καλέσει πριν απο 5-6 χρόνια να πω δυο λόγια στην παρουσίαση ενός βιβλίου. Λίγο πριν την έναρξη της εκδήλωσης λέμε μερικές κουβέντες στον κήπο του πολιτιστικού κέντρου, η συγγραφέας και οι άλλες δυό κυρίες που θα κάναμε την παρουσίαση….που θα μιλούσαμε… Η μία είναι εκεί. Την άλλη την περιμένουμε. Νιώθω τη σκιά της να βγαίνει πίσω-πάνω από τους θάμνους. Την βλέπω να’ρχεται. Καστανόξανθη γύρω στο 1,70… με υπέροχο κώλο…πλησιάζει… χαμογελάει… μας συστήνουν. Εχει πράσινα μάτια. Φοράει αυστηρό ταγιέρ και γόβες. Κάτι σαν Βελγίδα για να σας δώσω να καταλάβετε.
“Αυτη τη γυναίκα τη θέλω!” Η πρόταση περνάει σαν κρόουλ διαγώνια, κάθετα και οριζόντια στο μυαλό μου. “Αυτη τη γυναίκα τη θέλω!” Ξανακάνει μια βόλτα στο μυαλό μου προς και από όλες τις κατευθύνσεις.
Δεν μου’χε ξανατύχει. Ή μάλλον ψέμματα. Μου’χε ξανατύχει. Στην Γ’ Γυμνασίου μόλις είδα την Ζωούλα. Το’χα ξεχάσει όμως το συναίσθημα …33 χρόνια μετρά… και να’το… Δεν μπορώ να σας το περιγράψω. Οσοι κι όσες το’χετε ζήσει, ξέρετε τί εννοώ. Οσοι πάλι νομίζετε ότι το’χετε ζήσει, σας διαβεβαιώνω ότι θα πάθει το τιρλιλί σας, όταν και εάν το ζήσετε πραγματικά. (Προς παντρεμένους και συγγενείς ομάδες: Μην τα συγχέετε, δεν πρόκειται περί απλής (ή μεγάλης) κάβλας!) Είπα, “αυτη τη γυναίκα τη θέλω!”. Δεν είπα “Αυτη τη γυναίκα θέλω να τη γαμήσω!”
Μην με πάρετε για εντελώς ψώνιο (μόνο ψώνιο pls), αλλά εκείνη την ημέρα είχα μεγάλο σουξέ προς το ακροατήριο. Είπα πολλά πράγματα… κανένα για τα αυτιά των παρευρισκομένων … όλα για τα αυτιά εκείνης. Σαν να της τα ψιθύριζα στ’ αυτί. Αμέσως μετα η συγγραφεύς μας πήγε να μας κεράσει στο Deal’s, στο Ψυχικό. “Αυτη τη γυναίκα τη θέλω!”
Εκατσε δίπλα μου. Εκατσα δίπλα της. Κάτσαμε δίπλα.
Εβλεπα χθες στο Star την Ολέθρια Σχέση με τον Μάϊκλ Ντάγκλας και την Γκλεν Κλόουζ. Η σκηνή που φλερτάρουν στο εστιατόριο, μου’φερε στη σκέψη εκείνο το βράδυ στο Deal’s. Ηταν η βραδιά που ό,τι λες πιάνει… που οι ανάσες είναι σωστές… που οι γραμμές είναι οι σωστές… που ακουμπας και δεν απομακρύνεσαι…. που δεν μιλάς μόνο…που οι άλλοι δεν υπάρχουν… που οποιος άλλος πλησιάσει ή θα τον αγνοήσεις ή θα τον εξαφανίσεις. Οχι μόνο από τη μια πλευρά, αλλά και από τις δυό…
Οχι… εκείνη το συγκεκριμένη χρονική στιγμή δεν έπαιζε πολύ μεγάλο ρόλο το επικείμενο γαμήσι. Ο ερωτισμός είναι θεία στιγμή… Είναι η στιγμή που ο Θεός σε ξεχωρίζει… Πόσες φορές μου’χει τύχει; Δυό είπαμε… Δλδ μία… αυτη που σας περιγράφω… η αλλη ήταν το άνοιγμα της πόρτας στη ζωή…
Ολα πήγαν, όπως έπρεπε να πάνε… Πηδιόμασταν υπέροχα. Γελούσαμε πολύ. Μιλούσαμε πολύ. Παίζαμε πολύ. Μαθαίναμε πολύ. Αγαπούσαμε σχεδόν τα ίδια πράγματα. Μόνο που αυτός ο Θεός που σε ξεχωρίζει… είναι παιγνιδιάρης και σπουδαίος φαρσέρ… Ολα ήταν υπέροχα..εκτός από κάτι: το timming. Oταν εκείνη μπορούσε, δεν μπορούσα εγώ και όταν μπορούσα εγώ δεν μπορούσε εκείνη. Δεν βρέθηκε ούτε μια στιγμή που το timming να είναι σωστό… ή έστω σχεδόν σωστό. Κι όταν το γαμημένο timming κούμπωσε, ήταν πια πολύ αργά.
Κάτι τέτοια δυναμώνουν το πάθος. Δυναμώνουν το συνωμοτικό. Δυναμώνουν την τρέλλα. Δυναμώνουν το απρόβλεπτο. Απλώς αλατίζουν την ζωή… όχι υποχρεωτικά με τη σωστή δόση. (Ε, Αθήναιε; Θυμήσου, αυτό που σου’πα!) Το ερώτημα είναι αν σ’αρέσουν τα αλατισμένα ή τα ανάλατα .
Δεν μου λείπουν αυτά. Μου λείπει η στιγμή του ερωτισμού. Οχι με την συγκεκριμένη… αλλά με την επόμενη. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι θα έρθει. Οι περισσότεροι που ξέρω δεν την έχουν ζήσει ποτέ. Δεν θέλω να’μαι άδικος με την τύχη μου. Εγώ την έζησα.
Τί αποτελέσματα έχει αυτη η θεία στιγμή; Αν ο Θεός κοιμάται (πράγμα ψιλο-απίθανο) όλα θα πάνει σουπερ-τέλεια. Αν όμως δεν κοιμάται και έχει φαγούρα, τότε το αποτέλεσμα είναι ο-λέ-θρι-ο!
Δεν έχω κάνει πιο τρελλά και απαράδεκτα πράγματα στη ζωή μου. Ουτε και εκείνη. Μέχρι κι ο θάνατος φοβήθηκε… όχι μία αλλά δύο φορές… Δεν πρόκειται ούτε για έρωτα…ούτε για αγάπη… πρόκειται για …για… για… για… δεν έχω ιδέα…. πως το λένε…
Μουχουν αρέσει πολλές γυναίκες στη ζωή μου. Λάτρεψα 3-4. Αυτό που ένιωσα, όταν είδα εκείνο το βράδι τη σκιά της να πλησιάζει…είναι άλλο κόλπο… Είναι η αύρα που κάνει κλικ-κλικ-κλικ-κλικ-κλικ και κουμπώνει.
Αν θα’θελα να το ξαναζήσω; Με την ίδια γυναίκα; Οχι! Με άλλη γυναίκα; Δεν νομίζω ότι θα έχω τόσο γενναιόδωρο μέλλον. Είναι καθαρά θέμα σύμπτωσης. Σκεφθείτε, ότι με έχουν καλέσει καμμιά 15αριά φορές να μιλήσω για βιβλίο και δεν δέχτηκα καμμια. Μόνο εκείνο το βράδι δέχτηκα να πάω και μάλιστα με βαρειά καρδιά, γιατί εκείνη την εποχή ήμουν…. πολύ ερωτευμένος και κατασταλαγμένος. Χεχεχεχεχεχεχεχεχε! Την καριόλα τη ζωή… Αν μετάνιωσα; Τί; Αν μετάνιωσα; Αν μετάνιωσα ε;
Θα το σκεφτώ και θα σας πω σε ένα επόμενο ποστ.
Attachment: Mια φίλη-φίλη μου είναι άρρωστη. Ελπίζω ο Θεός να τέλειωσε μαζί μου με τις πλάκες. Εντάξει; Αttachment2: Τα comments σας στο www.tasxoliasas.wordpress.com
Σήμερα το πρωί ξύπνησα νωρίς αφού είχα ξεραθεί επίσης νωρίς το βράδι. Μπήκα στο internet…απέναντι μου η τηλεόραση έπαιζε στο βουβό. Η φύση κοιμάται. Το ίδιο και η ελληνική blogo-σφαιρα. Το parking απέναντι από το σπίτι μου είναι άδειο. Στην Ακρόπολη ούτε ένας τουρίστας. Οι δρόμοι ελέυθεροι. Ακόμα και κουβεντούλα να θες, δεν υπάρχουν διαθέσιμοι. Κοιμούνται οι άνθρωποι. Εφτά το πρωί. Η μόνη που δεν κοιμάται και νομίζει ότι η ώρα είναι 11 το βράδι είναι η ελληνική τηλεόραση.
Φτιάχνω καφέ, ανάβω τσιγάρο (μην καπνίζετε πιτσιρίκια μου), βάζω τα πόδια πάνω στο γραφείο, τον Σμούντα πάνω στο σκαμνί και δίπλα μου και παρακολουθώ τις εικόνες που τρέχουν. Zapping στο mute. Oλες οι διαφημίσεις την ίδια ώρα σε όλα τα κανάλια. Εντελώς συμπτωματικά (;) μία διαφημιση παίζει σε 3 κανάλια την ίδια ακριβώς στιγμή. Αν αυτο δεν είναι πλύση εγκεφάλου αναρωτιέμαι τί είναι. Κάποτε (πριν απο καμμιά 20αριά χρόνια) μιλούσαμε (διαμαρτυρόμαστε) για τον φασισμό της ΕΡΤ, υπό την έννοια, ότι δεν υπήρχαν άλλα κανάλια. Η μία άποψη είναι η χειρότερη άποψη. Σημερα δεν έχουμε ανάγκη από άποψη, αλλά από μήνυμα. Αν ήμουν διαφημιστής το ίδιο θα’κανα: Θα επέβαλα την εικόνα, αντί να την προτείνω. Ως κανονικός πολίτης όμως έχω τρελλές αντιρρήσεις γι’ αυτο. Το κουβεντιάζω μερικές φορές με φίλους μου διαφημιστές και δεν καταλαβαίνουν τί τους λέω.
Τέσπα. Κοιτάζω τους παρουσιάστές. Ολοι τους ντυμένοι με έναν άκρως επαρχιώτικο τρόπο. Βασικά άσπρα κολαρισστά πουκάμισα, ουδέτερες γραβάτες και σκούρα κουστούμια. Μερικοί νομίζουν ότι πουλάνε οικολογικές ντομάτες και οι γυναίκες ότι έχουν βγει απόγευμα στο νυφοπάζαρο του χωριού τους... Η καινούργια μόδα είναι να σηκώνονται όλοι ξαφνικά και χωρίς λόγο από τη θέση τους. Το να κινείσαι στην τηλεόραση είναι ΤΡΟΜΕΡΑ δύσκολο και θέλει συντονισμό πολλών ταλέντων και φυσικά ταλαντούχων ανθρώπων. Στα παλιά τους τα παπούτσια. Αφού σηκώνεται ο Αυτιάς, θα σηκώνεται και ο Παπαδάκης και γιατί δηλαδή να μην σηκωθεί και ο Οικονομέας; Γιατί σηκώνονται; Μμμμμμμμ…δεν μπόρεσα να διακρίνω τον λόγο. Σηκώνονται πάντως σιγά-σιγά, προσεκτικά λες και έχουν κόψιμο και δεν πρέπει να κάνουν γρήγορες κινήσεις… Oi camermen απεγνωσμένα και ανεπιτυχώς προσπαθούν να εστιάσουν πάνω τους και οι προβολείς φωτίζουν γενικώς και απροσδιορίστως.
Ολοι μας μιλάμε για το περιέχομενο της τηλεόρασης. Τίς μπούρδες που ακούμε. Τα νεύρα μας μακαρόνια αλ ντέντε. Ουδείς μιλά όμως για την τεχνική της γελοιότητα. Εχετε προσέξει τα σκηνικά; Μιλάμε ότι στη Γαλλία, αυτούς τους σκηνογράφους θα τους έδειχναν και θα γελούσανε. Εχετε δει τις σκιές στα προσώπατα των σταρουμπών; Ούτε στον Καραγκιόζη και την Βεζυροπούλα στο Θέατρο Σκιών να’τουνε… εχετε ακούσει τον ήχο;…χαχαχαχαχαχαχαχα…αλήθεια τον έχετε ακούσει;… Εχετε δει τα μοντάζ; Οπως μοντάραμε το 1990… τό ίδιο μοντάρουν και το 2007… Και οι τα’χα μου μουράτες εκπομπές μοντάρουν (πάλι ταχα μ’) σύγχρονα, φουλάροντας το video με εφέ, που’ρχονται με το πάτημα ενός κουμπιού. Οι σκηνοθέτες…. Ποιοί; Οι σκηνοθέτες, λέμε… Αααααχ, έχω μια δουλίτσα… τα λέμε αργότερα… δεν πειράζει μωρέ…. Έτσι;
Εμπιστεύεστε ένα ακριβό εστιατόριο, που έχει λεκιασμένο τραπεζομάντηλο; Φαντάζεστε τί βρωμιά θα’χει προς τα μέσα; Και με την τηλεόραση ακριβώς αυτο γίνεται… Εδώ δεν μπορούν στο περιτύλιγμα… αλήθεια πιστεύετε ότι μπορούν το περιεχόμενο; Ολα τα πράγματα στη ζωή πάνε χέρι-χέρι. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με την τηλεόραση. Οι ατάλαντοι και οι μέτριοι πάνε χέρι-χέρι στην λεωφόρο των προβολέων.
Φέρνουν αγελάδες που χέζουν σε ζωντανή μετάδοση. Τραγουδάνε τα βραχνιασμένα ψάρια, Μιλάνε οι άσχετοι. Υποδεικνύουν τοι τσόγλανοι.Ηθικολογούν οι πουτάνες. Καταλαβαίνουν οι βλάκες. Παίζουν οι ξύλινοι. (έχετε πάει για ποτό με ηθοποιό ελληνικής σειράς; Οταν τους ακούς να μιλάνε, νομίζεις ότι έχεις δίπλα σου, τουλάχιστον την Μέριλ Στριπ.)
Ας αφήσω την τηλέοπτική κάλυψη του θέματος της στράτευσης, γιατί αν σας πω αυτά που ξέρω, γι’ αυτούς που ουρλιάζουν περί ιεράς υποχρέωσης της θητείας, δεν θα βρίσκω δουλειά για τα επόμενα 10 χρόνια.
Είναι πρωί. Εθνικώς είμαστε με την τσίμπλα στο μάτι. Τα 6 από τα 10 εκατομμύρια σκοτώνουμε, αν μας μιλήσεις πριν το καφέ και αυτοί εδώ τσιρίζουν διακαναλικώς. Παπάδες, ανώμαλοι, πολιτικοί, τραγικά πρόσωπα, ξαδέλφια που γάμησαν την θεία, θεία που πήδηξε την ξαδέλφη, δυστυχισμένα πεινασμένα γεροντάκια, ρεπορτάζ του κώλου … έτσι για να ξεκινήσει αισιόδοξα η μέρα.
Ποιοί φταίνε; Βασικά εμείς οι δημοσιογράφοι, που γίναμε μέσα σε μια 15ετία και μαντατζερς, και ηθοποιοί, και διευθυντές φωτογραφίας, και (βέβαια) σκηνοθέτες, επί γης Θεοί…. Εβλεπα χθες τον Κώστα Βουτσά, στο “Αλ Τζντίρι νιουζ”… είπε λοιπόν κάτι που δεν είχα σκεφτεί. Μιλούσαν για το σκάνδαλο της στράτευσης…. Και λεει ο Βουτσάς “ρε παιδί μου, δεν σου κάνει εντύπωση, που ανάμεσα τους δεν είναι ούτε ένας δημοσιογράφος. Αγιοι άνθρωποι αυτοί οι δημοσιογράφοι. Ασπιλοι.”
Μεγάλωσα σε μια οικογένεια με πολλούς δημοσιογράφους. Περίμενα πώς και πως να γίνω κι εγώ… και μετά να μπώ στην Ενωση Συντακτών… και μετά να κοτσάρω με καμάρι το σήμα της ΕΣΗΕΑ στο περμπριζ του αυτοκινήτου μου. Μπορεί να μου πει κάποιος σήμερα γιατί το κρύβω; Το ένα είναι γιατί φοβάμαι μην μου σπάσουν το αυτοκίνητο… Το δεύτερο;
ΟΣΟΙ ΚΙ ΟΣΕΣ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΜΟΥ ΑΦΗΝΕΤΕ COMMENTS, ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΟΥΒΕΝΤΟΥΛΑ, ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΣΤΟ: www.tasxoliasas.wordpress.com (η διεύθυνση είναι στα links μου). Εφτιαξα ενα καινούργιο blog μόνο για comments. ευπρόσδεκτοι όλοι. Στο blog μου όμως δεν θα ξαναβρίσει ύπουλα, κανένας!
Από πάντα στη ζωή μου μόλις μου’λεγες “μη”, περίμενα πότε θα δοκιμάσω αυτο που δεν ενδείκνυται. Ο κόσμος δεν προχωράει με αυτούς που συμβιβάζονται. Αν έχω συμβιβασθεί; Βέβαια… όχι πολλές φορές… αλλά έχω και μερικές που συμβιβάστηκα. Το τέλος ήταν από τρομερό ως τραγικό, αλλά όπως και να’χει τους έχω κάνει τους ψιλο-συμβιβασμούς μου. Βασικά σε θέματα έρωτα. Πολύ λιγώτερο σε θέμα δουλειάς… Και ελάχιστα προς καθόλου σε θέματα (ας πούμε) αρχής. Δεν ήρθα εδώ στα blogs για να συμβιβαστώ. Το μέσον έτσι κι αλλιώς είναι από μόνο του ασυμβίβαστο.
Ολοι μου οι φίλοι εδώ στα blogs (κι όχι μόνο) μου λένε να ξανα-ανοίξω τα comments μου και να γράψω στ’αρχίδια μου τα troll, τους υβριστές και τους δειλούς… -Αστους να βρίζουν, μωρέ …θα το κάνουν μία-δύο και μετα θα βαρεθούν. Αρκεί να μην τους απαντάς. Εχουν α-πό-λυ-το δίκιο. Μόνο που εγώ δεν γουστάρω. Δεν γουστάρω να με βρίζουν πίσω από μία πόρτα, που’χει το κλειδί από την άλλη μεριά. Δεν γουστάρω να με βρίζουν μέσα στο σπίτι μου και εγώ να ακολουθώ την λογική: Μην απαντάς! Θα βαρεθεί και θα φύγει. Μπά; Και θα΄ρχεται όποτε καβλώνει; Αυτό είναι η τέλεια λογοκρισία. Πάντα θα φοβάσαι να γράψεις τη γνώμη σου, γιατί μπορεί να εμφανισθεί ψυχοπαθής. Μιλάμε για τον τέλειο εκβιασμό.
I’m sorry, αλλά δεν θα πάρω. Στη ζωή μου έχω παρακαλέσει, κλάψει, ικετέψει, ζητήσει, κοροϊδέψει, απατήσει, απαιτήσει… αλλά ποτέ μου δεν έχω εκβιάσει. Δεν γουστάρω να με εκβιάζουνε.
Ξύπνησα ενα πρωί, είδα το υβριστικό comment και ξενέρωσα. Ξενέρωσα… πώς το λένε! Δεν ξέρω αν τα έχουμε ισοπεδώσει όλα, αλλά δεν γουστάρω να βγαίνει ένας και να βρίζει τον αδελφό μου (όχι τον πολιτικό)… τον αδελφό μου και εγώ να το παίζω “αλέκος”. Α-ρ-ν-ο-ύ-μ-α-ι! Το’παμε όποιος θέλει να σχολιάσει αυτα που σκέφτομαι ας μου στείλει e-mail.
Πάντα με εκνεύριζε ο μαλάκας στο σχολείο, που έκανε φασαρία ακόμα και στο μάθημα που μας ενδιέφερε. Kαι εδώ στα blogs με ενδιαφέρει το μάθημα. Δεν γράφω με το ονοματάκι μου για να το βιάζει, όποιος περνάει.
Λυπαμαι πραγματικά μόνο για ένα πράγμα: Δεν πίστευα ότι στη ζωή μου θα “εκοβα” τον χώρο για να γράψει κάποιος τη γνώμη του. Πραγματικά πικραίνομαι.
Και επειδή αποκλείεται να το φαω, να το κάνω γαργάρα, πρέπει να ομολογήσω κάτι: Ο υβριστής είχε σε ένα σημείο ΑΠΟΛΥΤΟ δίκιο: Οι e-φίλοι μου καναν βασικά τις πάπιες. Ή καλύτερα τις κότες. Μου έστειλαν πολλά e-mail ανθρωποι που βασικά δεν ξέρω… με συμβούλεψαν, μου συμπαραστάθηκαν βγήκαν και μπροστά… οι (;) πραγματικοί (!!!) μου ε-filoi χάθηκαν… αλλος γιατί δεν… συμφωνούσε με την απόφασή μου… άλλη γιατί δεν συμφωνούσε που είχα παραπέμψει τα commants στο βατραχάκι… άλλος γιατί δεν ….είχε μπει στο blog επί 4 μέρες… άλλος γιατί είχε πολύ δουλειά… αλλη γιατί τρέμει με την ιδέα ότι αυτη την εποχή μπορεί κάποιος να βρίζει στα comments της…. Ούτε ενα e-mail. Γελιούνται όλοι όσοι νομίζουν ότι με το nickname, αλλάζουν. Κατα τη γνώμη μου γίνονται χειρότεροι από αυτό που φοβούνται ότι είναι. Παθαίνουν το ίδιο ακριβώς που παθαίνουν οι αποτόμως “επώνυμοι”, οι σταρ, οι αναγνωρίσιμοι. Είναι εξαιρετικά σχιζοφρενικό που το παθαίνουν, φορώντας ψευδώνυμο. Ευτυχώς για μένα είμαι απο γεννησιμιού μου μοναχικός λύκος. Οχι στα λόγια…
Γράφοντας το ποστ κατέληξα σε κάτι: Ο βασικός λόγος που δεν ανοίγω τα comments mου μπορεί να μην είναι μόνο ο υβριστής… ποιός τον γαμεί στο φινάλε;…. Μάλλον δεν θέλω να γράψουν –λες και δεν τρέχει τίποτα μερικοί άλλοι.
Θα ξανανανοίξω τα comments μου, όταν θελήσω. Και όταν ξαναθελήσω θα τα ξανα-μανα- κλείσω.
Είναι γύρω στο 2003 είμαι στον ΑΝΤ1 (στην παραγωγή ειδήσεων+ στο "Αυτά και Αλλα") και ταυτόχρονα καθε Δευτέρα διδάσκω (ρεπορτάζ) τα πρωτοετή φοιτητάκια της Σχολής του ΑΝΤ1. Δεν πιστεύω ότι η δημοσιογραφία διδάσκεται. Κατα την γνώμη μου δεν διδάσκεται ούτε η ζωγραφική. Ποιός δίδαξε π.χ. τον Πικάσο, να κάνει αυτά που έκανε. Η ιατρική διδασκεται… Η λογοτεχνία διδάσκεται; Ολοι οι μεγάλοι έκαναν πάντα ανάποδα πράγματα απ’ αυτά που γράφουν τα βιβλία. Ετσι γράφονται τα καινούργια βιβλία κ.ο.κ. …τέλος πάντων, ξέφυγα… τί λέγαμε; Α, ναι… για το 1993… Τότε λοιπόν ο Κώστας Γιαννίκος, που είναι ένα ΤΡΟΜΕΡΑ δύσκολος άνθρωπος, αλλά καταπληκτικός μάνατζερ, μου έκανε την τιμή να μου προτείνει την θέση του διευθυντή Προγράμματος στον ολοκαίνουργιο τότε ΣΚΑΙ. Γιατί όλοι θέλανε-θέλουν- να με κάνουν διευθυντή, ποτέ δεν το κατάλαβα. Προσωπικά πιστεύω ότι είμαι εντελώς άχρηστος γι’ αυτη τη θέση…αφού δεν μου αρέσει καθόλου μα καθόλου. Τεσπα. Τα λεφτά ήταν καλά. Το καινούργιο με τραβάει πάντα σαν μαγνήτης. Το’κανα το βήμα. Δυστυχώς έπρεπε να φύγω από τον ΑΝΤ1, ο οποίος για μένα ήταν μεγάλο σχολείο και έχω περάσει υπέροχα εκεί. Εχω ακόμα φίλους και συχνά-πυκνά πηγαίνω και πίνω καφέ . Χαίρομαι γιατί είμαι πάντα ευπρόσδεκτος… και αυτό δεν είναι καθόλου συνηθες για όσους έχουν φύγει από το κανάλι. (είναι ένα άλλο ποστ αυτό!) Αυτό που με λυπησε ήταν ότι έπρεπε να φύγω και από τη Σχολή. Τα παιδιά πάντα έχουν το περισσότερο ενδιαφέρον.
Πήγα λοιπόν στον ΑΝΤ1 για να τακτοποιήσω τις λεπτομέρειες και φεύγοντας με το αυτοκίνητο έπεσα πάνω σε δυο μαθητές μου. Τον Θανάση Πάτρα και τη Ράνια Τραγόμαλου. Ηταν απο διαφορετικές τάξεις, αλλά μου’χαν κάνει εντύπωση και οι δυό. Ο Θανάσης (από την Καρδίίτσα) που δεν καθόταν ούτε για ένα δευτερόλεπτο, που δεν έβαζε γλώσσα μέσα, που έκανε συνεχώς τον έξυπνο… δεν έκανε ούτε ενα λάθος σε κάτι δύσκολα κουίζ για την ελληνική γλώσσα. Πραγματικά με είχε αφήσει με ανοικτό το στόμα. Η Ράνια μια κοπελίτσα από το Αγρίνιο, όταν ρώτησα την πρώτη μέρα, τί κάνανε πρίν έλθουν στην Σχολή, σήκωσε αμέσως το χέρι της και μου είπε: Εδωσα δυο φορές στην Σχολή Ικάρων για ιπτάμενη και με κόψανε δυο φορές γιατί ήμουν γυναίκα. Ενα κορίτσι από το Αγρίνιο ήθελε να μπει στην σχολή Ικάρων; Αυτό από μόνο του με ιντριγκάρισε.
Καθώς οδηγούσα προς τον Σκάι, τους κορνάρισα και τους χαιρέτησα. Χαιρέτησαν και οι δυό τους… και ξαφνικά το πόδι μου πάτησε το φρένο. Ηρθαν δίπλα στο παράθυρο… -Καλημέρα κ. Αντώναρε. Στεναχωρεθήκαμε που φεύγετε μπλα… μπλα… μπλα… -Μπείτε μεσα! -Μα έχουμε μάθημα… -Μπείτε μέσα! Μπήκανε. -Πού πάμε; -Στον Σκάι, να πιάσουμε δουλειά.
Τα πιτσιρίκια κοιτάχτηκανε μεταξύ τους λες και ο ΑΪ Βασίλης μπήκε στο δωμάτιό τους. Τους πήγα στον διευθυντή ειδήσεων Σταμάτη Μαλέλη. Τον πιο ικανό άνθρωπο της τηλεόρασης. Επ’ευκαιρία: Περίπου 18 χρόνια κάνω βόλτες στην ιδιωτική τηλεόραση. Ο μόνος που της έδωσε διαφορετική μορφή είναι ο Μαλέλης. Πάντα με εντυπωσιάζαν οι άνθρωποι που ξέρουν τί θέλει ο κόσμος. Ο Μαλέλης είναι ένας απ’ αυτούς. Εκανε τα "παράθυρα" σε μια εποχή που ο Σκάι, είχε προβλήματα και τον έσωσε… Και για να λέμε την αλήθεια: Ημουν απ’ αυτούς που δεν είχα καταλάβει τί έκανε τότε. Μετά βέβαια ακολούθησε η λαίλαπα… αλλά δεν νομίζω ότι σ’ αυτο φταίει ο Μαλέλης… Πολλοί τον κατηγορούν. Ειδικά στους διαδρόμους. Μου φέρνουν εμετό, γιατί ήμουν εκεί όταν ο Σταμάτης τους έβγαλε από το πουθενά. Πολλοί του οφείλουν τα πάντα. Πήγα λοιπόν την Ράνια και τον Θανάση στο γραφείο του και του είπα ότι είναι δυο μαθητές μου, που αξίζουν τον κόπο. Σήκωσε το βλέμμα του και τους κοίταξε αυστηρα για να τους ψαρώσει. Γέλαγα κάτω από τα μουστάκια μου. Είχα διακρίνει ότι του άρεσαν. Στα χρόνια που πέρασαν τους βοήθησε πολύ και τους δυο. Τη Ράνια συνεχίζει να την έχει κοντά του στο Star, ενώ του Θανάση του΄δωσε πολλες ευκαιρίες και τον γλύτωσε από πολλούς που θελανε να τον φάνε. Και νάτονε σήμερα, με δική του εκπομπή στον Alpha, κάθε Σαββατοκύριακο, με εξώφυλλα στα περιοδικά, με συνεντεύξεις και (υποθέτω) και με καλά λεφτά.
Εχουν περάσει τόσα χρόνια. Η Ράνια δεν υπάρχει περίπτωση να μην μου τηλεφωνήσει τουλάχιστον μια φορά τον μήνα, για να δει τί κάνω. Δεν υπάρχει περίπτωση να της ζητήσω να με βοηθήσει σε κάποια δουλειά και να μην διακτινισθεί το επόμενο δευτερόλεπτο για να δηλώσει παρούσα. Με τον Θανάση είχαμε περισσότερη σχέση. Εφερνε τους φίλους του από τους Σοφάδες Καρδίτσας σπίτι και περνάγαμε υπέροχα μέχρι τις 10 το άλλο το πρωί. Τρομερή ζωντάνια. Τρομερά παιδιά. Τρομερές απορίες. Δεν μου τηλεφωνούσε ποτέ, παρα μόνο όταν είχε κάποια ανασφάλεια με τη δουλειά, όταν τον άφηνε καμμιά γκόμενα κ.λ.π. Οποτε του ζήτησα να έρθει να δουλέψουμε για κάποιο project όλο δεν μπορούσε… όλο δεν ήταν του επιπέδου του…. όλο τη λουφάριζε. Χωρίς να θυμώσω , δεν του ξανατηλεφώνησα. Αγοράκι άγαρμπο ήτανε… μπορούσα να καταλάβω. Δυο φορές μάλιστα που ζήτησαν την γνώμη μου γι’ αυτον, είπα τα καλύτερα (τα πίστευα). Η τελευταία ήταν πριν απο 2-3 χρόνια, στη Σοφία Αλιμπέρτη (που τη συνάντησα τυχαία στη “Θέα” στην Πάρο), πριν τον πάρει στην εκπομπή της. Μαζί ητανε και η φίλη μου η Ζήνα Κουτσελίνη, που τότε ήταν υπέυθυνη για τις εκπομπές του Alpha και που επίσης είναι ένας άνθρωπος που ξέρει να πιάνει τον σφυγμό του κόσμου.
Τον έβλεπα και τον καμάρωνα. Οταν έχεις επιλέξει σωστά, τότε βέβαια και καμαρώνεις. Ξαφνικά βρίσκεται με δική του εκπομπή. Με φωτό στα περιοδικά…διαβάζω τίς συνεντεύξεις του… λέει ονόματα… ονόματα…. Ονόματα… Ψάχνω να βρω του Μαλέλη… πουθενά… ψάχνω να βρω το δικό μου… πουθενά… Μόνο ονόματα που δεν παίξανε κανέναν ρόλο στην αλλαγή της ζωής του…. παρα μόνο στην επικαιρότητα. Τον ακούω να μιλά στην τηλεόραση, ώς καλεσμένος… και μου δίνει την αίσθηση ότι αν του πούν “Αντώναρος”, θα πεί για τον αναπληρωτή κυβερνητικό εκπρόσωπο. Μία, δυο τρείς, πέντε… τα παίρνω στο κρανίο. Στα 50 μου βαρέθηκα το αξίωμα: Μην τους δίνεις σημασία. Να είσαι υπεράνω. Του τηλεφωνώ. -Ρε παπαράκο! -Δάσκαλε! -Ασε ρε χαμένε, τα δάσκαλε και τα ξε-δάσκαλε… καλα ρε συ για μένα δεν είχες να πεις τίποτε… πες ότι το ξέχασες… για τον Μαλέλη όμως… (σημειώστε ότι δεν είμαστε φίλοι με τον Μαλέλη). -Για σένα είπα Δάσκαλε… αλλα φαίνεται ότι το κόψανε στο μοντάζ. Λοιπόν την άλλη Κυριακή θα σε έχω κύριο καλεσμένο στην εκπομπή μου… -Αστα αυτά ρε Παλιο-καρδιτσιώτη…. Δεν βγαίνω αυτη την εποχή στην τηλεόραση… -Α-πο-κλεί-ε-ται! Για μένα θα έρθεις… -Με τη Ράνια μίλησες; -Ε, έχω λίγο καιρό… -Να της τηλεφωνήσεις γιατί αυτη την εποχή είναι στεναχωρεμένη (είχε ένα προσωπικό της πρόβλημα)… Η μάλλον να μην της τηλεφωνήσεις μόνο, να πας να την δείς… Κατάλαβες βλακάκο; -Ναι… ναι… θα σου τηλεφωνήσω για την εκπομπή. Πρόσεξε μπας και δεν έρθεις… Βασίζομαι πάνω σου.
Κλείνοντας το τηλέφωνο, κατάλαβα ότι τον είχε καταπιεί το σύστημα. Φαντάσθηκα τον εαυτό μου να έχω 3ωρη εκπομπή σε έναν μεγάλο σταθμό με καλά νούμερα, να δίνω συνέντευξη και να μου κόβουνε το όνομα π.χ. της Φωτεινής Πιπιλή, που της οφείλω αρκετά… Μάλλον οι περιοίκοι θα πρέπει να καλέσουνε την Πυροσβεστική. Δεν φτάνει που λέει ψέμματα, “δίνει” και για να γλυτώσει (στ’αρχίδια του δηλαδή) και τους ανθρώπους που του έκαναν την τιμή να του πάρουν συνέντευξη. Φυσικά δεν ενδιαφέρθηκε για την Ράνια (που επί χρόνια ήταν Διόσκουροι). Φυσικά δεν μου τηλεφώνησε ποτέ.
Θα κάνει καλή καριέρα γιατί έχει τις ικανότητες. Δεν θα κάνει μεγάλη καριέρα γιατί δεν έχει την ψυχή.
Η Ράνια δεν την κάνει ακόμα την καριέρα γιατί έχει την ψυχή. Είμαι σίγουρος ότι θα την κάνει στο μέλλον, γιατί έχει και τις ικανότητες.
Φιλιά στους απανταχού e-Θανάσηδες και e-Αθανασίες. Φιλιά ζεστά και στους απανταχού e-Ουρανούς και e-Ουρανίες.
Αttachment. Πριν απο λίγο καιρό είχα στο blog μου ένα poll. Σ’αυτο είχα ρωτήσει το εξής: Είστε: απατεώνας, ξεφτίλας, λωποδύτης, μαλάκας, οπορτουνιστής, άφιλος. Οσοι "έπεφταν στην παγίδα" να απαντήσουν διάλεξαν στην συντριπτική τους πλειοψηφία το "αφιλος", γιατί (προφανώς) το βρήκαν το λιγώτερο κακό. Κατα τη γνώμη μου είναι το χειρότερο από όλα: Αφιλος δεν είναι αυτός που δεν έχει φίλους. Αφιλος είναι αυτός που δεν είναι φίλος.
Λυπαμαι και ντρέπομαι, που από σήμερα αναγκάζομαι να κλείσω τα comments μου. Αρνούμαι όμως να με βρίζουνε στα μούτρα μου, όλοι αυτοί που καβλώνουνε να γράφουνε ασχήμιες και πουστιές. Εχω την βεβαιότητα , ότι πρόκειται περί των ιδίων που θίγονται από κάτι που έγραψα. Λατρεύω να κινούμαι στα blogs. Oμως μερικοί και μερικές δεν κατάλαβαν, ότι στη ζωή μου, ποτέ δεν με φυλάκισε κάτι που προς στιγμή λάτρεψα. Μπορώ να περνάω μια χαρά γράφοντας και επικοινωνόντας με τους φίλους μου μεσω e-mail.
Oύτε επιλογή comments πρόκειται να κάνω, ούτε τίποτε άλλο απαράδεκτο. Απλώς αφαιρώ από τον εαυτό μου την απόλαυση να επικοινωνώ αμφίδρομα και αμεσα με τους ανθρώπους. Αν κάποιοι απο σας στεναχωριέστε βρείτε μια λύση και γαμήστε τους. Εγώ έχω και με άλλα πράγματα να ασχοληθώ στη ζωή μου.
Κόβω ένα κομμάτι από την ελευθερία μου για να απολαύσω το υπολοιπο. Ακριβώς όπως η σαύρα που κόβει ένα μέλος της για να γλυτώσει από το φίδι.
Οσο γι’ αυτούς που με αναγκάζουν να κλείσω τα comments, πρέπει να πω ότι τους θεωρώ εξαιρετικά ηλίθιους (ή μάλλον ηλίθιες) και αναποτελεσματικές. (για ανοργασμικές ούτε που το κουβεντιάζω) Τωρα χωρίς comment οι mirandolines (συγγνώμη γλυκειά μου, δεν εννοώ εσένα υποχρεωτικά) θα πρέπει να αντιμετωπίσουν την γνωμη μου στωικά…. και αμίλητα... όπως θα΄ρχεται… χωρίς το φρένο της διαφορετικής άποψης. Ολα τα πράγματα έχουν ένα κόστος στη ζωή. Φασίστας εσύ... σου γαμώ το σπίτι για να καταλάβεις.
Τωρα αν θέλετε, μπορείτε να παλουκώσετε τον monitor. Nα λιθοβολήσετε τον Μαλακόπουλο! Να ξεφτιλίσετε την mirandolina (γλυκειά μου, πάλι μόνο ως παράδειγμα σε φέρνω!) Κάντε ο,τι σας γουστάρει. Στα παπάρια μου!
Αttachment1. Το ξανασκέφτηκα και πολύ στεναχωρέθηκα για τους ανθρώπους που θέλουνε να μου πούνε την άποψή τους. Πιο πολύ στεναχωρέθηκα που δεν θα βλέπω εγώ την αποψή τους για αυτά που σκέφτομαι. Από την άλλη δεν γουστάρω να υποκύπτω στους μαλάκες. Εστιψα το μυαλό μου. Το Βα-τρα-χο-κό-ρι-τσο! Αυτη είναι η λύση. Η Κατερίνα. Την πήρα τηλέφωνο και την ρώτησα αν μπορεί ο κόσμος να στέλνει τα comments του στο δικό της blog. http://vatraxokoritso.blogspot.com/ (επειδή στον Mac δεν μπορώ να περάσω το link της, μπείτε στον κόπο να την κλικάρετε στα link μου!) Δέχτηκε με χαρά. Οπου γάμος και χαρά η Βασίλω πρώτη. Οσοι λοιπόν θέλετε να commentιαστούμε στο Βατραχοκόριτσο... Εκεί γράψε ότι παπαριά θέλεις μαλάκα ή μαλακισμένη. Σαν καλαμιά στον κάμπο θα'σαι...
Με φιλοξενεί το Βατραχοκόριτσο. Και με τη σειρά μου θα την φιλοξενήσω στην Αθήνα με την κολλητή της την Αλεξάνδρα. Να'ταν η ζήλεια ψώρα...παπάρα...
Attachment2. Η φωτό είναι συγκινητική προσφορά της Βατραχίνας.
Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που το “ελάττωμα” του άλλου , μας έφερε -κατα κάποιο τρόπο- ψωμί. Εξηγούμαι: Γελοιογράφος ήταν ο πατέρας μου, άρα η μεγάλη μύτη του πολιτικού, το περίεργο χτένισμα της ηθοποιού, τα στραβά πόδια του ποδοσφαιριστή κ.λ.π. ήταν βούτυρο στο ψωμί της έμπνευσης του… Ισως να’ναι λίγο μπερδεμένο, αλλά στο σπίτι μας ποτέ δεν κοροϊδεψαμε άνθρωπο με κάποιο φυσικό ή όχι πρόβλημα. Πήγαινα σε ένα σχολείο που κάναμε τρομερά άγαρμπες πλάκες για την εποχή. Εχω κάνει καθηγήτρια να κλαίει με λυγμούς στην έδρα. Εχω κάνει γυμναστή να ανέβει στην τάξη να παρακαλέσει να κάνουμε ησυχία για να κάνουν οι άλλοι γυμναστική…. Έχουν φέρει την αστυνομία για μένα κλ.π. Ποτέ μου δεν πείραξα συμμαθητή μου ή άλλο παιδί που ήταν χοντρουλό, κοντό, με γυαλάκια, κουτό ή οτι,δήποτε άλλο. Η πλάκα έχει κανόνες. Το’ξερα εξ ενστίκτου από τότε. Οποιος κτυπά κάτω από τηγ ζώνη πίσω από την πλάτη δεν κάνει πλάκα, αλλά είναι τσόγλανος. Οποιος βαράει τον αδύνατο, είναι για τ’αρχίδια μου. Και για να μπορείς να το κάνεις αυτο πρέπει να έχεις προπονηθεί με τον εαυτό σου. Νομίζω ότι ο Φρέντι Γερμανός το’χε θέσει πολύ καλά: -Το χιούμορ είναι σαν το κτύπημα του σκορπιού, που πρίν δαγκώσει, δαγκωνει τον εαυτό του.
Φαλάκρα με ανεβάζουν, φαλάκρα με κατεβάζουν οι “ανώνυμοι” εχθροί μου στο Internet. Κάθε φορά που το γράφουνε το παίρνω για κοπλιμέντο…. Αφού ούτε ένας βλάκας απ’αυτούς δεν έχει μπει στον κόπο να σκεφτεί, ότι αμα με πείραζε δεν θα’χα μοστράρει Χ3 την πλατεία που έχω για κεφάλι. Αγνοεί ότι το περισσότερο μέρος της ζωής μου το’χω περάσει χωρίς το άγχος του χτενίσματος. Το γράφει λοιπόν και καβλώνει (άλλος το πετυχαίνει έτσι… άλλος αλλιώς… είναι θέμα έμπνευσης!) Το γράφει γιατί είναι σίγουρος ότι άμα του το γράφανε αυτουνού θα πάθαινε κολπαντάρι. -Τώρα για τους θυμώνεις προβοκάτορα του ευατού σου; -Εχω τρία 6 στο χέρι, παίζουμε μαμούθ και το πρώτο φύλλο που σκάει είναι 6… -Δεν ξέρω πόκα… -Δεν πειράζει! Αστο…
Οι άνθρωποι εδω στα blogs χρησιμοποιούν πολύ εύκολα χαρακτηρισμούς και προσβλήτικούς επιθετικούς προσδιορισμούς. Το κάνουνε στα comments και άμα έρθεις λίγο πιο κοντά τους (μια γειτονίτσα είμαστε) το κάνουνε με περισσή ευκολία στα SMS και ακόμα πιο εύκολα στα e-mail τους. Η τάδε είναι τσουλάκι, εκείνος έχει μικρό πουλί, η καημένη είναι πάνχοντρη, είναι αλλοίθωρη, την γαμάει ο τάδε, που μου είπε ότι έχει πεσμένο κώλο. Η ανωνυμία και τα nicknames είναι φυσικά ένα γαμημένο πρόσχημα. Μόλις πέσουν οι μάσκες ο κάθε κατεργάρης επιστρέφει στον μίζερο μικρόκοσμό του. Οσο μιλάει εξ άμβωνος (πού το θυμήθηκα!!!) είναι άτρωτος.
Μικρό-νοες, μικρο-ψυχοι, μικρο-πουτσοι, βρήκαν πιλοτήριο και αρχίσανε τις κόντρες. Αγάμητες, χαροκαμένες και ανόητες βρήκαν πασαρέλα και άρχισαν τα κουνήματα. Φιλίες του κώλου. Μαγκιές της φάπας. Και όλα αυτά επειδή 5, 10, 100 αφήνουν comments σ’ αυτα που ψευδο-γράφουν. Πολλές φορές αφήνουν και οι ίδιοι στον εαυτό τους… για να κάνουν σεφτέ ή τζερτζελέ. Μόνο στο θέατρο συνάντησα τέτοια ζήλεια και φθόνο μεταξύ των πρωταγωνιστών. Στη δημοσιογραφία αηδίασα από άνδρες που ισοπέδωναν νεαρούς από φόβο μην πετύχουν (οι νεαροί) και προωθούσαν νεαρές μπας και γαμήσουν. Μου’χε κάνει εντύπωση πριν από καμμιά 20αριά χρόνια αυτό το περιστατικό. Είμασταν μια μεγάλη παρέα που δουλεύαμε μαζί σε ένα έντυπο στην Κύθνο, σε μια παραλία. Μαζί μας και μια γυναίκα-διευθύντρια. Τρομερά δραστήρια και γοητευτική γυναίκα γύρω στα 45…με καλοδιατηρημένο κορμί. Εκεί που γελούσαμε, κάναμε μαλακίες, φλερτάραμε, ηλιοκαιγόμασταν κ.λ.π. εμφανίσθηκε εντελώς τυχαία μια νεαρή δημοσιογράφος του έντυπου, που ήταν στην Κύθνο για το Σαββατοκύριακο. Μόλις μας είδε το κορίτσι πλησίασε να μας πει “γειά”. Μιλάμε για άγαλμα. Τρομερή μουνίτσα. Πολύ δροσερό παιδί, γελαστό και κοινωνικό. Ολοι οι αρσενικοί έστρεψαν τις κεραίες τους…Γύρισα για μια στιγμή και κοίταξα τη διευθύντρια. Τα χείλη της είχαν γίνει σαν του φιδιού. Την Τρίτη το πρωί την απέλυσε με συνοπτικές διαδικασίες. Λυπάμαι που το λέω, αλλά τα blogs είναι τιγκαρισμένα από τέτοιες διευθύντριες. Εμφανίζονται ναρκσιστικά σαν (μασκαρεμένς) e-μπέμπεκες…δεν λένε τα πράγματα, αλλά το υποννοούν…. τους ξεφεύγει λιγάκι ο Τζάρτζανος…. Αλατίζουν με γούτσου-γούτσου-κούτσου-κούτσου-πουτσου-πούτσου … ή άν είναι άνδρες προσθέτουν μια τζούρα από την εμπειρία στο πεζοδρόμιο της ζωής…. Και αμέσως μετα φτύνουν τα νιάτα κατα πρόσωπο. Μιλάμε για ροχάλα.
Λάθος τους! Αυτη τη φορά το μόνο που καταφέρνουν να φτύσουν είναι η οθόνη τους… Δηλαδή τα μούτρα τους!
Ισως πολλοί να μην έχουν παρατηρήσει ότι 10-20 είναι αυτοί που συμμετέχουν στην comennto-κουβέντα, η συντριπτική πλειοψηφία των επισκεπτών απλώς παρακολουθεί. Καλό είναι λοιπόν οι πριμαντόνες να σκεφτούν ότι δεν παίζουν για πάρτη τους, αλλά για το κοινό. Προσωπικά λατρεύω να γράφω για τους πολλούς χρησιμοποιώντας τους λίγους. Το λένε και δημοσιογραφία. (αμα γραφεις για εναν φόνο χρησιμοποιείς τον δολοφόνο για να ενημερωθεί το κοινό. Ετσι το εννοώ!) Εδώ διαβάζω αυτούς που έχουν κάτι φρέσκο να πουν. Αγαπώ τις εκδρομές της Silent Soul, τα ρέγκε κείμενα της Sophie-jamaica, τις ανησυχίες του Φωτης, τα λογοτεχνικο-ταξιδιωτικά της Eroviana, την σκέψη του Crazy-Monkey, τις ροκιές της M-13… Mέσω αυτων των πιτσιρικάδων-νεαρών παρακολουθώ καλύτερα τον κόσμο του σήμερα. Θυμώνω μαζί τους, γελάω, αρπάζομαι, εκπλήσσομαι, καμαρώνω κ.λ.π. Αλλες φορές ηρεμώ με τη σκέψη του Ημίαιμου και μαθαίνω από τις ερευνες της doll…γελάω με τον Καιρό που blogo-πατινάρει… τρελλαίνομαι με το στυλ του sofogreg. Αλοίμονο στο σήμερα που κοιτάει το χθες και συγκινείται… το πολύ-πολύ που μπορεί να κάνει είναι να λοξοκοιτάει προς το αύριο. Και το άυριο γλυκειές μου δεν είναι η Πηνελόπη Δέλτα… αλλά η ολοκάθερη τζάμι σκέψη και βλέμμα της Αλεχάντρο.
Οι σημερινές φωτό είναι αφιερωμένες στις “διευθύντριες”.
Η αλήθεια! Μιλάμε για την πιο γελοία λέξη του λεξιλόγιου. Δεν υπάρχει αλήθεια, όπως δεν υπάρχει και χρόνος. Αν πεις ερωτευμένος “καλημέρα” σε κάποιον που πενθεί, προφανώς και η αλήθεια σας δεν συμπίπτει…ακόμα και αν η ημέρα είναι ηλιόλουστη Ιανουάριο μήνα.
Μεγάλωσα σε ένα σπίτι όπου ο πατέρας μου και η μάνα μου ήταν πιασμένοι χέρι-χέρι επί μισό αιώνα. Μεγάλωσες σε ένα σπίτι γεμάτο καβγάδες, βρισιές και προσβολές… όταν εμείς οι δυο μιλάμε για ένα κόκκινο τριαντάφυλλο, πού νομίζεις ότι μπορεί να σταθεί η αλήθεια; Στο βελούδινο του φύλλου ή στα αγκάθια; Και στο φινάλε… Ποιά είναι η αλήθεια; Η δικιά μου ή δικιά σου; Αν θες την γνώμη μου: και των δυο… απλώς συχνά-πυκνά η αλήθεια δεν είναι μία, αλλά δύο, τρείς… χίλιεςδεκατρείς…
-Μάγαπάς; -Ναι. Εσύ μ’αγαπάς; -Βέβαια… Κόβετε δηλαδή το χέρι σας ότι και οι δυο λένε την αλήθεια; Μήπως λένε την αλήθεια εκείνης της στιγμής και όχι της επόμενης;
Ποια είναι η αλήθεια μεταξύ εμού και ενός Αργεντινού, που όταν εγώ έχω καλοκαίρι, εκείνος έχει βαρυχειμωνιά και το αντίθετο; Οταν κάνουμε chat η μιλάμε στο τηλέφωνο και εδώ είναι μέρα και εκεί νύχτα… για ποιάν αλήθεια μιλάμε;
Ποια είναι η αλήθεια μεταξύ ενός άμουσου και ενός φιλόμουσου;
Η αλήθεια υπάρχει μέσα μας και είναι μόνο για πάρτη μας. Ποιός σας είπε ότι ο serial killer δεν έχει αλήθεια; Οι υπόλοιποι απλώς δεν συμφωνούμε με την αλήθεια του.
Από τη στιγμή που εκείνος ο πρώτος μαλάκας έβαλε φύλλο συκής στο πουλί του… όχι επειδή κρύωνε, αλλά επειδή ντράπηκε… χάθηκε η αθωότητα. Και χωρίς αθωότητα, δεν υπάρχει αλήθεια…
Το πιστεύω μου είναι ότι η αλήθεια είναι η αθωότητα. Ποιοί λένε την αλήθεια; Μα μόνο τα παιδια βέβαια. Και μεις δυστυχώς όταν τα βλέπουμε να λένε μαζεμένες αλήθειες τα ονοματίζουμε: ατακτα.
Με εκνευρίζουν οι άνθρωποι που θέλουν να αλλάξουν τη ζωή μου. Με εκνευρίζουν αυτοί που τους έχω (δηλαδή δεν έχω…άλλα τεσπα) το ψιλο-δικαίωμα… φαντασθείτε τί παθαίνω με τους άλλους, που ούτε έχω διανοηθεί να τους το δώσω.
Πριν απο μερικές μέρες ήρθε σπίτι μου μια φίλη, που’χα χρόνια να δω. -Γιατί δεν χτενίζεις την γάτα σου; -Την χτενίζω καθημερινά. -Και γιατί μοιάζει με αχτένιστη; -Γιατί μαλλιοτραβιέται. -Με τί χτένα την χτενίζεις; -Με αυτην εδώ. -Δεν είναι καλή αυτη. Να πάρεις μία έτσι κι έτσι… -Με αυτην χτένιζα την Μινού επί 17 χρόνια… -Με ακούς τώρα; Η μιλάω στον βρόντο;
Την άκουσα, αλλά την εγραψα στα αρχίδια μου.
Η φίλη μου η Αιμιλία Μπαντούνα, σπουδαία καλλιτπεχνις (με όλη τη σημασία της λέξης) μου’χει χαρίσει τρία χάρτινα παπουτσάκια, από μια σειρά (καταπληκτική) που έφτιαξε… Είναι σαν αέρας. Με πολύ καμάρι λοιπόν τα έχω τοποθετήσει στο σαλόνι μου… Στο πάτωμα κάτω απο το φωτιστικό. Οσοι τα’χουν δει, έχουν ενθουσιασθεί. Εκείνη την ημέρα που’ρθε η φίλη μου που’χα χρόνια κ.λ.π., ψάχνω με το βλέμμα του παπουτσάκια (δείτε τα στην φωτό) και αντιλαμβάνομαι ότι έχουν αλλάξει θέση…. -Είδες τί ωραία που τα έβαλα; ακούω μια φωνή να μου λέει. -Μμμμμναι… -Ετσι όπως τα’χες εσύ, χάνανε πολύ.
Το μισώ! Το μισώ! Το μισώ! Κι εγώ έχω γνώμη και συχνά πυκνά τη λέω (ακόμα κι όταν δεν μου τη ζητούν)…δεν την επιβάλω όμως… και πάνω από όλα ποτέ δεν βάζω χέρι στις επιλογές του άλλου.
Εκείνο το βράδι το 90% των φράσεων της ξεκινούσαν: Δεν είναι έτσι… δεν ξέρεις εσύ… θα σου πω εγώ, πώς γίνεται… βλακεία είναι αυτο που λες… Οχι! Είμαι γεννημένος για τέτοια αντιμετώπιση. Ο αποκεφαλισμός με τσεκούρι γίνεται φαντασίωσή μου…. Είμαι σοφός άνθρωπος που δεν οπλοφορώ.
Αντέχω (ψιλό-δηλαδή) την κριτική. Το ποιός και πώς θα μου την πει παίζει μεγάλο ρόλο. Αποκλείεται να μην δω κόκκινο, άμα μου πεις πάνω από 2 φορές μέσα; σε ένα 10λεπτο “δεν ξέρεις εσύ…” Και καλά δεν ξέρω απο νευροχειρουργική… από χτένισμα γάτας ρε πούστη, πώς ξέρεις εσύ και δεν ξέρω γω; Mισώ τους ανθρώπους που βγαίνεις μαζί τους να φας και μόλις έρθουν οι πατάτες χωρίς να ρωτήσουν τις πλακώνουν στ’ αλάτι λέγοντας: Τηγανητές πατάτες χωρίς αλάτι, δεν λένε…
Οχι μόνο έχω παραιτηθεί από δουλειές γι’ αυτον τον λόγο… έχω κάνει κάτι ακόμα χειρότερο: δεν έχω πάει σε δουλειές γιατί ήξερα ότι θα έφευγα σε δυο βδομάδες… προτίμησα να πεινάσω, παρα να γίνω δολοφόνος… έχω φύγει απο πολύ-πολύ-πολύ αγαπημένη γιατί μου’λεγε, πότε να βγάλω φλας, πότε να κόψω τα νύχια μου, τί να ταϊζω τη γάτα μου και πάντα είχε μια διαφορετική γνώμη απ’ αυτη που’χα εγώ. Ντίιιιιιιιιινγκ με βαράει κατακούτελα.
Κάποια στιγμή την βλέπω ανεβασμένη στον καναπέ να προσπαθεί να αλλάξει θέση στο φωτιστικό της οροφής… Δεν ανησύχησα, γιατί ήξερα ότι δεν φτάνει… -Εχεις σκάλα; -Οχι! -Καλά, σκάλα, δεν έχεις; -Δεν έτυχε. -Και πώς θα αλλάξω τη θέση του φωτιστικού; -Δυστυχώς δεν έχω ούτε τραμπολίνο, που θα’τανε μια λύση… -Δεν μου λες σε πειράζει, που σου λέω τη γνώμη μου; -Εμένα; -Ναι. -Καθόλου. Αντιθέτως το εκτιμώ ιδιαίτερα. -Ωραία! Χαίρομαι Πέρασε η ώρα…να φεύγω τώρα. -Να ξαναρθεις… -Ναι, βρε παιδί μου, μη χαθούμε πάλι για χρόνια… -Ναι, μωρέ… -Γειά σου! -Γειά σου γλυκειά μου…
(ΕΦΥΓΕ-ΕΦΥΓΕ-ΕΦΥΓΕ-ΕΦΥΓΕ!)
Ο Σμούντα και η Σέρμπα βγήκανε επιτέλους κάτω από τον καναπέ. Και τα παπουτσάκια μου μπήκανε αμέσως στη θέση τους… Φτού κακά!
Αν έχει γκόμενο η φίλη μου; Καλά, μη λέμε και μαλακίες….
Οταν ξεκίνησε η ιδιωτική ραδσιοφωνία, ένας από τους πρώτους σοβαρούς επενδυτές που ήρθε ήταν ένας πολύ πλούσιος Ελληνας του εξωτερικού: ο Κουλουκουντής. Εφτιαξε τότε (1988 αν δεν κάνω λάθος) ένα ραδιόφωνο, το οποίο μετά εξελίχθηκε στο (τότε) υπέροχο Seven-X. Ηταν ακόμα μόνο ραδιόφωνο, όταν με φώναξε η κ. Μαρίνα Κουλουκουντή για να το αναλάβω. Εγώ τότε ήμουν στον 9,84 που έσκιζε και δεν το κουβέντιαζα το πράγμα. Η κ. Κουλουκουντή όμως ήταν πολύ ευγενική και ακόμα πιο πελαγωμένη από την ελληνική πραγματικότητα. Με είχε άλλωστε συστήσει μια πολύ αγαπημένη μου φίλη. Προσπάθησα λοιπόν να την βοηθήσω δίνοντας της ιδέες και κάποιες λύσεις στα προβλήματά της… Προφανώς της άρεσαν γιατί άρχισε να με “πιέζει” ακόμα περισσότερο…. Στην προσπάθειά της αυτη μου είπε: -Ελάτε να σας συστήσω σε αυτούς που ήδη προσέλαβα για να κάνουν εκπομπές. Την ακουλούθησα σε μια αίθουσα… ανοίγει η πόρτα και τί να δω… όλοι οι δεινόσαυροι της ελληνικής ραδιοφωνίας (της τότε ΕΡΑ δηλαδή) μαζεμένοι… Ούτε μία απουσία. Εμείς είχαμε δώσει μάχη για να ξεφύγουμε από τις δαγκάνες τους και τώρα τους εύρισκα όλους μπροστά μου, πανέτοιμους να αναλάβουν μια …νέα (!!!) προσπάθεια. Επιστρέψαμε στο γραφείο της. -Λοιπόν; μου είπε κοιτάζοντας με θριαμβευτικά. Για πείτε μου τί να κάνω. Ημουν στο επάγγελμα μερικά μόνο χρόνια, οι άλλοι ήταν δεινόσαυροι μπετοναρισμένοι με διασυνδέσεις , διαπλεκόμενα κ.λ.π. Θα με τρώγανε λάχανο στην πρώτη στροφή. Περιφρουρείς όμως την δουλειά σου κάνοντας την πάπια; Τον εαυτό σου ναι… τη δουλειά σου όχι… Ετσι της είπα (όσο πιο ευγενικά και διπλωματικά μπορούσα) τη γνώμη μου. Και έφυγα ήσυχος με τη συνείδησή μου.
Το θυμάστε το ραδιόφωνο; Γιατί εγώ δεν θυμάμαι ούτε καν πώς το λένε…. Ξέρετε ποιό είναι το χειρότερο; Ο,τι μετά απο λίγο διάστημα, ο Κουλουκουντής ώς σοβαρός επιχειρηματίας, μάζεψε την επένδυση του και την έκανε (από όσο ξέρω) για πάντα από τα ελληνικά media. Δεν ξέρω τί θα μπορούσε να είχε γίνει…αν είχε μείνει. Ξέρω μόνο αυτ΄πο που έγινε: Πού είναι το Seven-X; Πουλάει ακόμα κατσαρόλες;
Δέκα μαλάκες-δεινόσαυροι, άχρηστοι, μέτριοι και κακόβουλοι άλλαξαν το τοπίο των media, σε μια πολύ κρίσιμη (για τα media) στιγμή τους. Και όλα αυτα επειδή ήταν εργολάβοι της μαλακίας. Μην το ψάχνετε. Ακόμα εδώ είναι περισσότεροι από δαύτους. Τους τρώτε στη μάπα καθημερινά και σας αρέσουν κιόλας (μιλάω γι’ αυτούς που τους συμβαίνει να τους αρέσουν ΟΚ:))
Γιατί τα λέω όλα αυτά; Επειδή διάβασα για το πρόβλημα του monitor. Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες , γιατί οι πολλές λεπτομέρειες, τα comments, οι παρεούλες και οι λοιπές παπαριές (επί του θέματος) βιάζει το αυτονόητο και πάνω από όλα είναι: μια τρομερή βόμβα στα θεμέλια, όλων αυτων που γουστάρουμε εμείς οι blogger. Σε περίληψη: την ελευθερία μας να γράφουμε ο,τι γουστάρουμε. Κάποιοι θεωρούν τους εαυτούς τους δεινόσαυρους του μέσου. Τους το λέω ευθέως: Να πάνε να κακο-γαμηθούν.
Προσωπικά τον κ. Monitor δεν τον ξέρω. Δεν έβαλα καν το blog μου στη λίστα του. Τον ευχαριστώ που με συμπερίελαβε και που μου έδωσε ένα ιντερνετίστικο εργαλείο. Ακόμα και επιχειρηματικές βλέψεις να είχε από το monitor, δεν καταλαβαίνω, τί με κόφτει εμένανε. Αντιθέτως θα το επικροτούσα. Αλοίμονο στον μαλάκα, που πιστεύει ότι το internet είναι μόνο για να περνάει η ώρα μας. Είναι ΚΑΙ για να περνάει η ώρα μας και γι’ αυτό είναι μαγικό. Είμαι μαζί με τον monitor. Αν μάλιστα τα κείμενα΄μου είναι απαραίτητα για την προσπάθεια του, του δίνω το δικαίωμα να τα χρησιμοποιεί. (απλώς θα τον παρακαλούσα να με ενημερώσει).To γράφω εδώ και δεν θα το γράψω πουθενά αλλού, ούτε θα μπω σε κουβέντα γι’ αυτο. Με κανέναν.
Εχω τόσο δηλητήριο κάτω απο τη γλώσσα για τους αγάμητους που ως “επώνυμοι” είναι ακόμα πιο ανώνυμοι, από ο,τι όσο κρυβόντουσαν πίσω από το nickname τους, που δεν καταπίνω μπας και δηλητηριαστώ.
Του’χουμε γαμίσει τη μάνα του μέσου με τις κακίες και τις ζήλειες. Ειδικά οι κωλο-δημοσιογράφοι. Πριν απο 20 χρόνια φοβήθηκα ότι θα με φάνε λάχανο και την έκανα. Σοφά έπραξα. Σήμερα όμως… απλώς λέω, ότι ένα από τα αγαπημένα μου φαγητά είναι οι λαχανο-ντολμάδες.
Attachment: A, και ας σημειώσουν μερικοί ότι εγώ αρνούμαι από πεποίθηση να βάλω φίλτρα στα εισερχόμενα comments. Γνώμη για τη γνώμη μου μπορεί να έχουν και αυτοί που με συμπαθούν και αυτοί που με αντιπαθούν. Γι' αυτο έχω γνώμη και όχι ηχώ.
Τελευταία μου λένε σπουδαίες αηδίες: Π.χ. Τωρα που μεγάλωσες , ελπίζω να έβαλες μυαλό.
Βασικά μου το λένε άνθρωποι, που έχω το μυαλό τους για τα μπάζα. Θα πέθαινα, αν είχα κάνει, αυτά που κάνουν αυτοί. Βασικά κάνω αυτό που δεν κάνουν αυτοί που μου το λένε.
Μου το’πε προχθές ένας παλιός μου φίλος. “Τωρα που μεγάλωσες , ελπίζω να έβαλες μυαλό!” Τον κοίταξα και του’πα αφηρημένα… ε, βέβαια.
Πριν απο λίγες μέρες μου τηλεφώνησε. Οταν τον ρώτησα τί κάνει η γυναίκα του, αντέδρασε σαν να τον ρώτησα αν έχει τελευταία, νέα από τον Δαλάι Λάμα. Μιλάει μόνο για (sorry κυρίες μου) μουνιά (που τα βλέπει με το κυάλι). Η χειρότερη στιγμή της ημέρας του, είναι όταν γυρνάει σπίτι και η καλύτερη όταν φεύγει. Δεν έχει όνειρα. Δεν έχει στόχους. Βαριέται τη δουλειά του και τσαντίζεται για πράγματα που δεν έχει κάνει στα χρόνια που πέρασαν. Και έχει τρομερό άγχος για το πώς θα συντηρήσει το σπίτι, στο οποίο βαριέται να πάει. Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν μου είπε: “Τωρα που μεγάλωσες , ελπίζω να έβαλες μυαλό!” Καταρχάς τον περνάω 3 μήνες. Κατα δεύτερο: Δεν μεγάλωσα. Γεννήθηκα μικρός… οι άλλοι γεννήθηκαν μεγάλοι. Και τέλος: Μυαλό δεν βάζεις… ή έχεις ή δεν έχεις.
Και να μου το΄λεγε για την υγεία μου…. άντε να το καταλάβω… αυτός μου το’πε επ’ ευκαιρία των …. δυο διαζυγίων μου…. Πριν απο μερικές μέρες η Βίλη και ο Χρήστος μου ανακοίνωσαν ότι θα παντρευτούν. Τους αγαπώ και τους δυο πολύ… Πολύ-πολύ… είναι γύρω στα 30 και μένουν μαζί καμμιά 3ετία… Συγχρονοι άνθρωποι.
Τους έδωσα μια ευχή καθώς πίναμε κρασάκι: Να μείνετε παντρεμένοι είτε έναν χρόνο, είτε 50. Προς στιγμή με κοίταξαν απορημένοι. Ο Χρήστος αμέσως μετά είπε: -Πίνω σ’ αυτό! Αυτό είναι ευτυχία. Το ίδιο και η Βίλη.
Το πιστεύω ακράδαντα. Η ευτυχία δεν είναι υποχρέωση. Ποτέ δεν κατάλαβα αυτούς που παντρεύτηκαν, έμειναν μαζί 20 χρόνια και μετα χώρισαν, δηλαδή την έκανε ο ένας (συνήθως ο άνδρας) επειδή δεν τόλμησε να το κάνει 19 χρόνια πριν. Στεναχωρέθηκα πολύ όταν χωρίσαμε με τη Μαργαρίτα τη δεύτερη γυναίκα μου. Ομως το προτιμώ χίλιες φορές από το να μέναμε μαζί και να είμασταν σήμερα και αύριο δυστυχισμένοι. Οταν κάτι δεν πάει καλά, οι άνθρωποι χωρίζουν. Και αν δεν χωρίσουν στο πρώτο σημάδι, πρέπει να χωρίσουν στο δεύτερο. Και αν δεν χωρίσουν ούτε στο δεύτερο, οφείλουν να χωρίσουν στο τρίτο. Και αν δεν χωρίσουν ούτε στο τρίτο… τότε καλά να πάθουν γιατί τα σημάδια θα πάψουν να είναι σημάδια και θά γίνουν αριθμοί για τους καβγάδες που θα’ρθουν. -Τοκ-τοκ… -Ποιός είναι; -Η μιζέρια!
Think fast, που λένε και οι αμερικάνοι, οι φιλόσοφοι της εποχής μας.
Και αν όλα πάνε καλά; Τότε μένεις παντρεμένος 50 χρόνια και απολαμβάνεις την ευτυχία. Αυτό είπα στα παιδιά.
Χθες το βράδι ήρθε σπίτι η Μαργαρίτα, η πρώτη μου γυναίκα. Μαζί και μια κοινή φίλη από εκείνη την εποχή, την Βένη. Μιλάμε για τα μέσα της δεκαετίας του ’80. Είχα καιρό να τις δω… ειδικά τη Βένη. Τις παρακολουθούσα στον καναπέ. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Το είχα επιβεβαιώσει σε ενα reunion με τους συμμαθητές μου στο Δημοτικό. Μόνο οι φάτσες αλλάζουν (κι αυτές όχι πολύ) ο εσωτερικός φωτισμός πάντως μένει εντελώς ο ίδιος. Μετα απο ώρα και αφού είχαμε πιει τα σχετικά και είχαμε λυποθυμίσει στα γέλια για παλιές ιστορίες και μελαγχολήσει για φίλους που χάθηκαν, με ρωτάει η Βένη: -Ρε Μάνο, μετά από τόσα χρόνια που σε βρήκα και τα λέμε: Εχω μια απορία. Πώς χωρίσατε τόσο γρήγορα; Η Μαργαρίτα ήταν στην κουζίνα (μετά απο χάχανα που’χαμε κάνει για να πάρει ένα παξιμάδι): Γυρισε σοβαρά και με κοίταξε: -Γιατί αν δεν το’χαμε κάνει τότε Βένη μου, σήμερα δεν θα γελάγαμε με την Μαργαρίτα και σένα σπίτι μου… Αν το’χαμε κρατήσει καμμιά 17αριά χρόνια με 1-2 παιδάκια, μάλλον δεν θα’σταν σήμερα εδώ να πινούμε και να λέμε παλιές ζεστές ιστορίες. Το πιθανότερο είναι να μην θέλαμε να δει ο ένας τον άλλον. Η Μαργαρίτα έβαλε τα γέλια. -Εχει δίκιο! Ρε βλαμμένε, αν είχαμε μείνει ας πούμε 17χρόνια παντρεμένοι, μέχρι πότε θα είμασταν μαζί; -Ε…. Μεχρι το 2001…. -Μπρρρρρρρρρ!
Το τί έκανε στη ζωή της… ή μάλλον για τη ζωή της μετά το γάμο μας (8 μήνες όλος κι όλος) ήταν δικό της θέμα. Εκείνη αποφάσιζε απο μόνη της. Είμαι πολύ χαρούμενος, που δεν την καθυστέρησα. Ούτε εκείνη εμένα. Αν μη τί άλλο ήταν τίμιο. Και αλήθεια χάρηκα πάρα πολύ που την είδα, γιατί στο τηλέφωνο μιλάμε εδώ και χρόνια συχνά-πυκνά. Είναι μια σταθερή που έχω. Εχω την αίσθηση (γαμώτο μεγαλώνωντας όλο και χάνω την επαφή μου με το ρήμα “ξέρω”. Περίεργο πράγμα!) …έχω την αίσθηση λοιπόν, ότι το ίδιο συμβαίνει και με εκείνη.
Οφείλω ενα πράγμα στην φίλη μου την Ηλεκτρα Τεγοπούλου. Μου είπε κάποτε: “Πήγαινε κουβέντιασε με τον πατέρα σου. Βγάλτον έξω για κανένα φαγητό.” -Μιλάμε με τον πατέρα μου…. της είπα γρήγορα. Με κοίταξε με τις ματάρες της και μου είπε αργά αλλά σταθερά: -Βγάλτον έξω για φαγητό και άκουσε τον. Οι δυο σας. Χωρίς τη μάνα σου. Περίεργως πώς την άκουσα. Βγήκα με τον πατέρα μου μερικές φορές. Οι δυό μας… μου είπε απίστευτα πράγματα. Πράγματα που έλυσαν πολλούς γόρδιους δεσμούς μου…. Μικρές τόσο δα λεπτομέρειες…χωρίς καμμιά σημασία για εκείνον ή τους άλλους, αλλά με τρομερή σημασία για μένα… Και τώρα που είναι απών, δεν έχω απορίες. Το οφείλω στο Ηλεκτράκι αυτο…
Πώς μουρ’θε; Μου’ρθε γιατί αυτα τα μικρά small talks, συχνά οδηγούν σε μονοπάτια σκέψης, που ούτε ξέρεις ότι υπάρχουν….
Οπως γίνεται συνήθως με τα παλιά (κι όχι μόνο) ζευγάρια. αρχίσαμε να λέμε, πώς γνωριστήκαμε. Ο καθένας βέβαια έχει his point of view. Η Βένη άκουγε γελώντας. Με τη Μαργαρίτα γνωριζόμασταν ποοοοοολλά χρόνια πριν. Πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο. Ηταν τρία χρόνια μικρότερη και μέναμε μαζί στη “μελέτη” και τρώγαμε τα φαγητά που μας είχαν βάλει οι μαμάδες μας στα τάπερ της εποχής. Δεν είμασταν φίλαράκια, αλλά μπαίναμε στο ίδιο σχολικό και στα διαμείμματα όταν βλεπόμασταν λέγαμε “γεια”. Ηταν ενα μικροσκοπικό ξανθό κοριτσάκι, με ξανθά μαλλιά, γαλανά μάτια και τουρλωτο ποπό. Ιδια όπως σήμερα. Συναντηθήκαμε μετά απο μερικά χρόνια όταν πέρασα και την πήρα μαζί με μια (συμπτωματικά) κοινή φίλη, για να πάμε σε μια ντοσκοτέκ. Και …ξαφνικά λέει: -που λες Βένη μου, ξβρέθηκα με τουτονα (δείχνει εμένα) σε ένα μέρος που η μουσική βάραγε σαν τρελλή δίπλα στ’ αυτί μου… Τα’χα χάσει. Ηταν η πρώτη φορά που έβγαινα αργά και μόνη μου από το σπίτι…. -Τί; -Τί, τί; -Η πρώτη φορά που βγήκες από το σπίτι σου βράδι, ήταν μαζί μου; -Ναι! -Δεν το’ξερα. -Κι όμως…. -Καταλαβαίνεις τί λές; -Τί λεω μωρέ; -Ο,τι με τον πρώτο άνδρα που βγήκες έξω…τον παντρεύτηκες κιόλας. Με κοίταξε ξαφνιασμένη. Ούτε εκείνη το’χε σκεφτεί ποτέ…. -Ε, τώρα που το λες…. απάντησε με ένα αχνό γαμόγελο…
Χμ… είδατε; Μια μικρή στιγμή…άσχετη…που δεν είχε ειπωθεί ποτέ… και πιθανότατα να μη λεγότανε ποτέ… δίνει τόσες λύσεις. Τί να ξέραμε τότε από αγάπη και έρωτα; Πόσες πιθανότητες μπορεί να έχει ένας γάμος με τέτοιες προοπτικές. Είμασταν πολύ ανώριμοι, που το κάναμε, αλλά ωριμότατοι, που το ξε-κάναμε.
Μιλείστε με τους ανθρώπους που ορίζουν με οποιονδήποτε τρόπο της ζωή σας. Αφήστε τους εγωισμούς στην άκρη και μιλείστε. Οι ακροατές συνήθως κερδίζουν. Σας το λέει κάποιος που βασικά έχασε, ως πριμαντόνα.
“Τωρα που μεγάλωσες , ελπίζω να έβαλες μυαλό!” Κάνε μας την χάρη ρε Μήτσο!... κι έχουμε και δουλειές να κάνουμε.
