Mr.Brikis

attachment: Ενα (το γνωστό) ΑΡΧΙΔΙ με αναγκάζει να ξαναβάλω moderation.

Τον Μίλτο Μακρίδη γνωρισα στη δεκαετία του ’90 στον ΑΝΤ1, σαν έναν από τους πιο υποσχόμενους νεαρούς δημοσιογράφους της εποχής του. Μετα τον κατάπιαν τα τηλεοπτικά παιγνίδια.
Η αλήθεια είναι ότι αν είχε συνεχίσει στη δημοσιογραφία… μερικοί σήμερα μεγάλες μούρες, θα έτρωγαν για πλάκα τη σκόνη του…
Τον συμπάθησα από την πρώτη στιγμή που τον είδα, γιατί ήταν διαφορετικός. Καταρχήν πολύ γρήγορος… κάτι σαν τον Λούκι Λουκ και την σκιά του. Μετά γιατί ήταν εντελώς ακομπλεξάριστος με την γυναίκες. Πολύ χιούμορ… πολύ θάρρος και μάτι τρελλού.
Φυσικά και τον συμπάθησα.
Τον αγάπησα όταν μια φορά στο MEGA –στα μεγάλα του ντουζένια- μου είπε στα ίσα:
-Ξέρεις ποιο είναι το μεγάλο μου ελάττωμα;
-Ποιο;
-Ο,τι νομίζω ότι είμαι ένα κλικ πιο έξυπνος από ο,τι πραγματικά είμαι.

Μεγάλη κουβέντα και ειδικά από έναν (τότε) πιτσιρικά που είχε στα ξαφνικά (αν και μεγάλωσε μέσα στο θέαμα) όλον τον κόσμο μπροστά του. Κατά την γνώμη μου αυτό το «μπροστά» είναι και ο προσωπικός του κόλαφος.
Όταν είχαμε (τι θυμήθηκα τώρα!) ηλεκτρικές μηχανές εκείνος ήξερε από υπολογιστές. Όταν λατρεύαμε το fax εκείνος έκανε εταιρίες στον internet και πάει λέγοντας…
Σήμερα, όποτε τηλεφωνιόμαστε, μου λέει κάτι εξωφρενικά πράγματα, που είμαι απόλυτα σίγουρος ότι θα τα συναντήσω στα επόμενα 3-4 χρόνια της ζωής μου.
Ετσι όμως δεν κάνουμε δουλειά. Ο Μίλτος είναι από τους ανθρώπους που δεν μπορεί να είναι συνεπής με την εποχή του… πάντα σπριντάρει… μερικές φορές με λάθος εκκίνηση.
Δεν πειράζει. Αυτά είναι τα υλικά και τα χρώματά του. Ο Λούκι Λούκ και η σκιά του που λέγαμε πιο πάνω….αλλιώς δεν θα’ταν ο Μίλτος και πιθανότατα δεν θα τον συμπαθούσα.
Και μια λεπτομέρεια: ενώ δίνει εύκολα την εντύπωση του απότομου και αυθάδη…αν τον «μετρήσει» κανείς θα δει μέσα του πολύ ρυθμό και πολύ ευγένεια. Από τις λεπτομέρειες μαθαίνεις τους ανθρώπους.
Χθες λοιπόν μου τηλεφώνησε.
Δεν το κάνει συχνά. Υπέθεσα ότι θα’χε σκεφτεί κάτι με κάποιο διαστημόπλοιο της NASA. Οι τύποι όμως που είναι γρήγοροι, δεν είναι δυνατόν να είναι και προβλεψιμοι.
-Να τον στειρώσω; με ρώτησε, αφού πρώτα μου έκανε μια λεπτομερέστατη ανάλυση για τις σχέσεις ανδρών με παντρεμένες γυναίκες.
-Ποιόν ρε μαλάκα; Τον άνδρα της;
-Τον Mr.Brikis!
-Τον άνδρα της… τον λένε Mr. Brikis;
-Όχι, τον γάτο μου! Σε πήρα τηλέφωνιο επειδή ξέρεις από γάτες και οι περισσότεροι μου λένε να τον στειρώσω… επειδή τα στειρωμένα ζώα μπλα…μπλα..
-Μην τον στειρώσεις….
-Μα αφού την κοπανάει…
-Και σένα αμα σε πιάσει η Ανοιξη την κοπανάς… δεν την κοπανάς;
-Εμ… την κοπανάω….
-Αν σου κόβανε το τσουτσούνι θα την κοπαναγες;
-Όχι βέβαια….Και πώς θα τον πάρω μαζί μου στην Σαντορίνη;
-Τον γάτο;
-Ναι…
-Παίρνεις μαζί σου τον γάτο στην Σαντορίνη;
-Φυσικά… τον πήρα παζί μου και 2 εβδομάδες στην Ισπανία…
Τρελλό παιδί… χαρά γεμάτο… Κλείσαμε το τηλέφωνο και τον άφησα προβληματισμένο… ,μεταξύ μας: την έχει κάνει ο Mr. Brikis επί 3ημερο και σαν να τον βλέπω τον Μίλτο να κτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο…
Ξέρω ότι πολλοί δεν θα συμφωνήσετε που του είπα να μην στειρώσει τον Mr. Brikis. Aδέσποτα… μη ελέγχόμενες γέννες…. κ.λ.π. …ξέρω…ξέρω… Κι εγώ εχω δυο στειρωμένα γατιά… δεν έψαχνα όμως στειρωμένα και αυτά τα πήρα γιατί δεν τα’παιρνε κανείς επειδή ακριβώς ηταν στειρωμένα.
Ο Mr. Brikis είναι ενας ευτυχισμένος γάτος. Την κοπανάει όποτε γουστάρει… πηδάει… νιαουρίζει καβλωμένος στις σκεπές… και όταν κουρασθεί επιστρέφει σπίτι να κοιμηθεί στα πόδια του Μίλτου...σίγουρο φαγητό, νερό και ζέστη….και ταξιδάκια.
Και ξαφνικά αποφασίζουμε να του κόψουμε τα αρχίδια.
Μάλιστα….
Ξέρω… είπαμε… κοινωνική πολιτική….
Στειρώνουμε όντα που είναι φίλοι μας και συγκατοικούμε… γουστάρω…
Μα δεν καταλαβαίνει το ζώο! (σου λένε!)
Μπαααα; Το ρώτησες και σε διαβεβαίωσε ότι δεν καταλαβαίνει; Και τότε γιατί αν και στειρωμένος ο Σμούντα, όποτε τούρθει πάει να καβαλήσει την Σέρμπα… που τον κοιτάει απορημένη;
Το ένστικτο …
Ωραία λογική…. Κακό ένστικτο-κόβω ένστικτο.
Λυπάμαι, αλλά δεν συμφωνώ.
Oi φωτογραφίες είναι του Mr. Brikis…. Κοιτάξτε τον πόσο κούκλος και σίγουρος είναι… ίσως μ’αυτό το ποστ να του σώσω την σεξουαλικο-ψυχική του ισορροπία.
Ρε συ Μίλτο;
Εσύ με στειρωμένο ζώο;
Φτιάξε ρε, κανένα blog, να τα λέμε…
ΟΚ! Μη φωνάζεις θα πάμε στον νέο πλανήτη που προσφάτως ανακαλύφθηκε και που έχει ίδιες κλιματολογικές συνθήκες με την γη…. απέχει βέβαια 20 έτη φωτός… αλλά δεν τρέχει και τίποτα…. και βέβαια το’χε το BBC τρίτη είδηση, ενώ εδώ εμείς το γράψαμε στα παπάρια μας… και πάλι δεν τρέχει τίποτα…. πριν όμως πάμε να κάνουμε ηλιοθεραπεία στον νέο πλανήτη παρέα με τον Mr. Brikis, τον Σμούντα και την Σέρμπα… μήπως θα μπορούσες να περιορισθείς σε ένα μπλογκάκι του Θεού….

Αμαλία

Δεν έγραφα τόσες μέρες, γιατί τι να γράψω;
Η φίλη μας η Αμαλία www.fakellaki.blogspot.com τα’χε γράψει όλα.
«Αντιπαρέρχομαι» το θέμα της υγείας της και σταματώ –φρενάρω- στην επανάσταση που έκανε αυτή η γυναίκα στην ελληνική blogosfaira.
Ένα post χρειαζότανε για να μας αγγίξει όλους.
Μερικές εκατοντάδες λέξεις έφεραν συγκίνηση.
Αγάπη. Αγκαλιά. Συμπόνοια. Παρέα. Συμμετοχή. Είμαι κι εγώ εδώ… κι άλλα τέτοια.
Δεν εντυπωσιάστηκα από την ανταπόκριση. Καταχάρηκα, αλλά δεν εξεπλάγην. Ελληνες είμαστε και έτσι αντιδράμε εδώ και αιώνες.
Όμως η Αμαλία τελικά δεν είναι θύμα. Κάθε άλλο! Είναι επαναστάτρια και αν η εποχή δεν ήταν τίγκα στα μηνύματα τα ΜΜΕ θα ήταν προσοχή μπροστά της γι’ αυτά που πέτυχε.
Μια ανώνυμη (συυγνώμη γλυκειά μου, δε το εννοώ με την τραυματική έννοια της λέξης) γυναίκα, κατάφερε –χωρίς να ζητάει τίποτα- να κινήσει την ελληνική Πολιτεία.
Στα comments της υπάρχουν αυτό του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ και αυτό του Υπουργού Υγείας…. ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλα ισοδυναμα… Η Αμαλία έβαλε ο κουμπί αυτού του τρομερού μέσου –πού όλοι τόσο αγαπάμε- στο ΟΝ. Εδειξα στο σύστημα τα δόντια του internet και αυτό –αν μη τι άλλο- κοντοστάθηκε.
Τεράστια επιτυχία.
Τωρα ο δρόμος είναι δικός μας και αυτό το οφείλουμε κατά μεγάλο ποσοστό στην Αμαλία.
Προσωπικά την ευχαριστώ που αφύπνησε συνειδήσεις, που ξεκόλλησε συστήματα και προπαντός που απέδειξε ότι τα πράγματα –μεταξύ των ανθρώπων- δεν είναι δα και στον πάτο του βαρελιού… κι ότι το διαδίκτυο δεν απομακρύνει τους ανθρώπους, αλλά αντιθέτως τους φέρνει πιο κοντά.

Την εβδομάδα μετα το Πάσχα πήγα με αγαπημένους φίλους για μερικές μέρες στο Αμστερνταμ. Εφτιαξα ένα video και ήμουν έτοιμος να το ποστάρω… αλλά δεν μπορούσα. Δεν ήταν ώρα για e-εκδρομές.
Σήμερα όμως το ποστάρω και το αφιερώνω στην Αμαλία. Νομίζω ότι έχει ανάγκη μιας εκδρομής…
Της αφιερώνω και το τραγούδι των City «am Fenster» (στο παράθυρο) και ειδικά τον στίχο που λέει : “ich fliege durch die Welt!” (πετάω ανάμεσα στον κόσμο)
Της εύχομαι να’ναι πάντα δυνατή κι απροσπέλαστη!

oldBOYSandGIRLS

Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί η τηλεόραση άφησε στην απέξω τους παλιότερους δημοσιογράφους και τους παλιότερους ηθοποιούς… λες και δεν χρειαζόταν η πείρα των πρώτων ή έλειπαν ρολοι για τους δεύτερους.
Μην το ψάχνουμε.. Ετσι είναι τα πράγματα και δεν γίνεται τίποτε για να αλλάξει το παρελθόν. Φάγαμε την Ρούλα Κορομηλά και τους φίλους της στην μάπα και μέχρι να καταλάβουμε τί έγινε, χάθηκε (αποβλακώθηκε) δηλαδή μιάμιση γενιά.

Σ’αυτό έχουμε τεράστιο μερίδιο ευθύνης εμείς οι δημοσιογράφοι. Ολοι μας… οχι μόνο αυτός ή εκείνη… Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, αλλά θα σταθώ σε ένα έγκλημα.
Μεγάλοι δημοσιογράφοι αγνοήθηκαν από την τηλεόραση.
Οι εφημερίδες έφαγαν σφαλιάρα ξεγυρισμένη.
Και έτσι βρέθηκε η δικιά μου γενιά με τα χαλινάρια στα χέρια…
Μιλάω για 20 χρόνια πριν.
Δηλαδή όταν είμασταν 25-30 χρονών παιδιά.

Πιασ’το αβγό και κούρευτο.
Η δημοσιογραφία δεν μαθαίνεται μέσα σε μια 5ετία… Θέλει μάτι, θέλει έμπνευση, θέλει (βασικά) διασταύρωση, θέλει παιδεία, θέλει γνωση, θέλει εμπειρία, θέλει να βλέπεις (όσο γίνεται) αντικειμενικά.
Ετσι φτάσαμε στο να λες “δημοσιογράφος” και να νιώθεις τον διπλανό σου να ξεφυσά με αποδοκιμασία.

Βάλτε μέσα και τους επιχειρηματίες που εμφανίστηκαν στα ΜΜΕ, τις ψωνάρες που ξεπετάχτηκαν σε μια ώρα και βγάλτε συμπέρασμα...
Πιθανότατα πολλοί να μην συμφωνούν με όσα λέω, αλλά συνεχίζει να είναι η προσωπική μου γνώμη.
Επιμένω: το να κλαις πάνω από το χυμένο γάλα είναι μεγάλη ηλιθιότητα.

Οταν λοιπόν συνέβη να με καλέσει ο Πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ (βλ. προηγούμενο ποστ) έγραψα ότι με μεγάλη χαρά θα πήγαινα στην Ενωση να φτιάξουμε με τους παππούδες –συνταξιούχους-δημοσιογραφάρες ένα κάτι σαν blog …
Οσο περνούσε η ώρα τόσο μου άρεσε περισσότερο.
Υπερβάλω;
Καθόλου!
Η φίλη μου η Ψιλικατζού μου’χει πει για έναν τύπο στο Υοutube που είναι 90+ και μιλάει κάθε μέρα για τον Α’Παγκόσμιο Πόλεμο μπροστά σε μια webcam και τον παρακολουθούν μερικά εκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη (ρε Ντινάκι για σπρώξε μου το link)…
Tί είναι αυτό που μας εμποδίζει να το κάνουμε και μείς;
Μια handycam χρειάζεται... και ενα scaner για να σκανάρουμε τα κείμενα που βέβαια θα επιμένουν (και καλά θα κάνουν) να τα γράψουνε στο χέρι...

Στους ανθρώπους -πουχω στο μυαλό μου- πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετα το ρεπορτάζ. Τους συναντώ συχνά – πυκνά όταν πηγαίνω για τσεκ απ της υγείας μου… Ενας –σπουδαίος αρθρογράφος- μου΄λεγε ότι επειδή δεν έχει τί να κάνει μαζεύει στοιχεία για τους αρχαίους κλασσικούς. Σκέφτεται να τα μαγνητοφωνήσει σε… κασέτες.
Δεν είναι τόσο υπέροχο, όσο και κρίμα;

Φαντασθείτε ένα blog με απόψεις έμπειρων ανθρώπων για την καθημερινότητα, για την πολιτική, για την τέχνη…
Μισώ που ώς χώρα απομονώνουμε τους ηλικιωμένους.

Οταν ήμουν στον ΑΝΤ1 έβλεπα καθημερινά έναν μύθο του ρεπορτάζ της ελληνικής δημοσιογραφίας. Τον Γιώργο Καράγιωργα. Δεν μπορώ να υπολογίσω την ηλικία του, αλλά ήταν πολύ μεγάλος… Να φαντασθείτε ότι είχε καλύψει την πόλεμο της Κορέας. Ο Μίνως Κυριακού τον αγαπούσε και πάντα τον είχε σε διάφορες διοικητικές θέσεις…
Ο Καραγιωργας λοιπόν παλλικαράκι κανονικό… με τα τζούντο του… με τα γρήγορα αυτοκίνητά του… απίστευτος… Με τις ώρες μας έλεγε ιστορίες από πολεμικές ανταποκρίσεις άλλων δεκαετιών. Τον έβλεπες ότι έλαμπε το μάτι του…
Οι παρατηρήσεις του ήταν πάντα εύστοχες και διδακτικές.
Δεν φαντάζεστε πόσες φορές είπα σε διευθυντές φίλους μου…
-Ρε σεις στείλτε τον Καραγιωργα σε μια αποστολή εδώ γύρω… θα κάνει τρομερό ρεπορτάζ… στείλτε τον σε έναν φόνο στην Αττική…
Ολοι με κοιτάγανε γελώντας…

Θέλω λοιπόν να τα δοκιμάσω αυτα τα “παλικαράκια” και τις “μικρούλες” που ασφυκτιούν. Ολοι τους έχουν εκπαιδευθεί στην ευθύνη και αυτό είναι κάτι που λείπει από το ελληνικό διαδίκτυο.

Δύσκολο;
Πολύ… έχω όμως στο μυαλό μου μερικούς κωδικούς που δεν θα μπορέσουν να αρνηθούν.
Θα δούμε…


Τωρα που’μπλεξε μαζί μου ο κ. Σόμπολος δύσκολα θα ξεμπλέξει… χαχαχαχαχα

Μπορεί να κάνω και λάθος εκτίμηση… αλλά θα το δοκιμάσω.

Αλλωστε το οφείλω σε μερικούς απ’ αυτούς κι αυτές… ήταν βλέπετε, δάσκαλοί μου.


Attachment:
Και επειδή δεν θα μπορώ μόνος μου, θα ζητήσω τη βοήθεια σας... και τότε θα δείτε πόσο δημιουργικό μπορεί να γίνει το πράγμα.

Αγαπητέ κ. Πρόεδρε της ΕΣΗΕΑ

Xθες το πρωί κτύπησε το τηλέφωνο και μου’παν ότι θα’θελε να μου μιλήσει ο Πρόεδρος της Ενωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών κ. Πάνος Σόμπολος.

Με περίμενε μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις του μικρόκοσμου μου.

Τον κ. Σόμπολο τον εκτιμώ πολύ και ως δημοσιογράφο και ως συνδικαλιστή, γιατί ακόμα και σήμερα είναι στο πεζοδρόμιο. Πολλοί το λένε ελάχιστοι το κάνουν.

-Είναι από τους τελευταίους έντιμους παραδοσιακούς δημοσιογράφους! μου’λεγε εντελώς συμπτωματικά προχθές ένας συνάδελφος.

Συμφωνησα απολύτως.

Δεν έχω ακούσει ποτέ από άνθρωπο να πει κακή κουβέντα γι’ αυτόν. Και όλοι μας καταστεναχωρεθήκαμε με την πρόσφατη απώλεια της γυναίκας του.

Δεν μπορούσα να φαντασθώ τι μπορούσε να με ήθελε.

Το πρώτο που πρόλαβα να υποθέσω ήταν, ότι μάλλον περί κάποιας έκθεσης γελοιογραφίας …και θα θέλανε σκίτσα του πατέρα μου.

Είπαμε της καλημέρες μας και αμέσως ο Πάνος Σόμπολος μπήκε στο ψητό:

-Μάνο, θα΄θελα να είσαι στο ψηφοδέλτιό μου.

Στην αρχή δεν κατάλαβα.

-Πού να είμαι;

-Στο ψηφοδέλτιο μου!

Το πρώτο που ένιωσα ήταν μεγάλη τιμή.

Ο κ. Σόμπολος ήθελε εμένα μαζί του.

Κάνω τον ετοιμόλογο, αλλά πραγματικά δεν ήξερα τι να πω.

Δεν ξέρω αν σας έχει συμβεί, αλλά πέρασε από το μυαλό μου μια μεγάααααααλη σκηνή διαρκείας… ο πατέρας μου να με κρατάει από το χέρι, πιτσιρικάς εγώ… και να με παίρνει μαζί του στην ΕΣΗΕΑ, όποτε ήταν να ψηφίσει…

Τα ιερά τέρατα της ελληνικής δημοσιογραφίας, όλα μαζεμένα εκεί. Και εγώ να τους φτάνω μέχρι την μέση και με τον πατέρα μου να μην με αφήνει από το χέρι…

Όταν πέρασαν τα χρόνια και έγινα κι εγώ μέλος, εκείνος είχε βγει πιά στην σύνταξη. Του τηλεφώνησα λοιπόν να περάσω να τον πάρω από το σπίτι, για να πάμε να ψηφίσουμε μαζί.

-Δεν θα πάω! μου’πε…

-Γιατί ρε πατέρα;

-Επειδή δεν είμαι της γνώμης ότι ως συνταξιούχος πρέπει να ορίζω το μέλλον σας. Να πας εσύ.

Και να τωρα, που ένας (στην κυριολεξία) σεβαστός Πρόεδρος της Ένωσης, μου τηλεφωνεί για να κατέβω στον συνδυασμό του.

-Ενταξει Πρόεδρε, του είπα, αλλά το κάνω μόνο επειδή μου το ζητάτε εσείς και μόνο υπό τον όρο, ότι αν με κάποιον τρόπο εκλεγώ θέλω να ασχοληθώ αποκλειστικά με την σοβαρή σύνδεση της ΕΣΗΕΑ με το διαδίκτυο και ο,τι άλλο νεότερο προκύψει…

Έκλεισα το τηλέφωνο και δεν είχα ιδέα ούτε τι έκανα, ούτε τι είπα, ούτε πού πάω να μπλέξω…

Μου άρεσε πολύ η ιδέα.

Όμως δεν ήταν για μένα.

Ξέρω πλέον τί είναι για μένα και τί όχι…

Μ΄αρέσει να βοηθάω ανθρώπους, αλλά σιχαίνομαι να τους αντιπροσωπεύω… εδώ καλά-καλά δυσκολεύομαι να αντιπροσωπεύσω τον εαυτό μου… πόσο μάλλον άλλους…

Είχα το κάθε πόδι σε μια διαφορετική βάρκα…

Επιτέλους η σοβαρότητα στάθηκε ακλόνητη μπροστά μου.

Κτύπησε το τηλέφωνο.

Η γραμματέας του Προέδρου.

-Θα μπορούσατε νάρθετε αύριο κατά τις 7;

-Μμμμμ ναι…

Έκλεισα το τηλέφωνο.

Σύσκεψη!

Μπρρρρρρρρρρ.

Μπρρρρρρρρρρ και ξανά μπρρρρρρρρρρ….

Δεν φαντάζεστε σε πόσες συσκέψεις έχω παραβρεθεί.

Οι Αμερικάνοι λένε ότι καμήλα, είναι το άλογο που βγήκε από σύσκεψη.

Υπήρξα πολλές φορές στη ζωή μου υπερβολικός.

Προσπάθησα τουλάχιστον να μην είμαι άτιμος.

Δεν έχω ιδέα από συνδικαλισμό.

Εδώ –λόγω του αδελφού μου- με βρίζουν που είμαι στην ΕΡΤ , σκεφθείτε τι έχουν να μου σούρουνε, αν συνδικαλιστώ κι από πάνω.

Θα πάω εγώ σε εφημερίδα που θα κλείνει και θα βγάλω πύρινο λόγο στους συναδέλφους που βρίσκονται σε επαγγελματικό αδιέξοδο….

Αποκλείεται.

Θα είμαι στο Προεδρείο της ΕΣΗΕΑ -μιλάμε για την απίθανη περίπτωση που εκλεγώ- (κλαίω από τα γέλια μόνο και που το σκέφτομαι) και θα «επιτρέψω» να γίνονται τα δελτία ειδήσεων, όπως γίνονται…

Ο Θεός ας με κάψει καλύτερα.

Και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής.

Δεν πολύ-πιστεύω (με πόνο καρδιάς) στο μέλλον των Ημερησίων Εφημερίδων… άρα δεν μπορώ να εκπροσωπώ ανθρώπους που ζούν απ’ αυτό… Δεν είπα ότι δεν τις αγαπώ και ότι δεν ζηλεύω που δεν γράφω… είπα ότι δεν πιστεύω στο μέλλον τους.

Ετσι του ξανατηλέφωνησα του Προέδρου.

-Ελα Μάνο, μου είπε με την χαρακτηριστική του φωνή.

-Πρόεδρε, το ξανασκέφτηκα.

Εβαλε τα γέλια…

-Πρόεδρε, είναι σαν να ζητάς από έναν αθλητικογράφο να περιγράψει το Χρηματιστήριο την στιγμή του κραχ… συγχώρεσέ με Πρόεδρε, αλλά δεν μπορώ… Σε διαβεβαιώνω ότι δεν υπάρχει άλλος λόγος.

-Δεν πειράζει. Καταλαβαίνω Μάνο.

-Το εύχομαι…

Δεν είναι ευχάριστο να αρνείσαι και μάλιστα σε ανθρώπους που σέβεσαι, όταν σου κάνουν τιμητικές προτάσεις.

Δεν θέλω όμως να μπλέξω με την πολιτική.

Ο συγχωρεμένος ο Γιώργος Κατσώνης, χρυσό με είχε κάνει να γίνω πολιτικός συντάκτης στα νιάτα μου. Μιλάμε για μεγάλο πρεστίζ… Χρυσό τον έκανα να μην με κάνει. Να’ναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει, που πείστηκε και δεν με …έκανε…

Προφανώς όλη τη δόση πολιτικού την πήρε ο αδελφός μου.

Χαίρομαι ιδιαιτέρως, αλλά εγώ δεν θα πάρω.

Πιστεύω στην e-εφημερίδα (την ονομάζω έτσι για να συνεννοηθούμε) που θα βγάλω μόνος μου…με τον pascal… ή με την λολίτα… η την Μανταλένα Παριανός…την Sillent Soul.. με κανέναν ή με όλους… να το μπουκώσουμε εικόνα και καινούργιο γράψιμο κ.λ.π….

Θα τρελλαινόμουν από την χαρά μου να κάνει η EΣΗΕΑ μια τέτοια προσπάθεια και να δείξει το πρόσωπό της στα νέα παιδιά. Να ανοίξει πραγματικά πόρτες, μόνο και με τη δυναμική παρουσία της… Έχασε το στοίχημα με την τηλεόραση… ας μην το χάσει και με το μέλλον.

Θα πήγαινα καθημερινά να στήσουμε ένα τέτοιο πράγμα.

Θα πήγαινα ακόμα για να δείξω με υπομονή στους παππούδες συναδέλφους, που πίνουν το καφεδάκι τους στην Ενωση…και αναπολούν την λινοτυπία, πώς να γράφουν ακόμα και με το χέρι τις αναμνήσεις τους (ή ό,τι άλλο θέλουν) στο διαδίκτυο…

Να ξανακάνουμε αυτούς τους ανθρώπους ενεργούς.

Έχουν ηλικία οι δημοσιογράφοι;

Αφού λοιπόν πήρα την τελική μου απόφαση, την έφερα γύρα στους φίλους μου να δω αντιδράσεις.

Ακουσα απίθανα πράγματα:

-Τους συνδικαλιστές δεν τους απολύουν.

-Σου ανοίγονται νέοι ορίζοντες.

-Δηλαδή δεν θα το κάνεις;

-Αν αλλάξεις γνώμη πρέπει να αρχίσεις δημόσιες σχέσεις με τους δημοσιογράφους… ξέχνα τις εξυπνάδες στα blogs…

-Χαχαχαχαχαχαχα… Μάρθα… έλα να σου πω τι μου λέει ο Μάνος.

Τελικά την καλύτερη απάντηση μου την έδωσε η φίλη μου η Μαρία Σταμπουλή:

-Καλά πουλάκι μου…δεν νομίζω ότι μισείς τόσο την Ένωση για να συνδικαλιστείς υπερ της…

Όχι… δεν είμαι εγώ για τέτοια Πρόεδρε.

Ειλικρινά σε ευχαριστώ που με τίμησες, έστω και που με σκέφτηκες…

Δεν σε είχα ψηφίσει ποτέ.

Τώρα θα σε ψηφίσω για να σου δείξω ότι είμαι μαζί σου.

…και σε διαβεβαιώνω ότι κάτι ήξερε ο πατέρας μου και δεν με άφηνε από το χέρι να αλωνίσω μέσα στην Ενωση Συντακτών….

Πάλι για τη Μαλβίνα

Τους ξεχνάμε τους ανθρώπους και δεν μ’άρέσει.
Ξεχνάμε το παρελθόν και ούτε αυτό μ’αρέσει.
Δεν μ’αρέσει να ζω στο παρελθόν… αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι το ξεχνώ.
Δεν μπορείς να ξεχνάς ανθρώπους που σου έδειξαν πράγματα.
Η Μαλβίνα.
Δεν μπορώ να την ξεχάσω.
Μόνο μου’δειξε πράγματα.

Μια φορά δουλεύαμε μαζί σε έναν ραδιοφωνικό σταθμό.
Εκείνη είχε μια συνεργάτιδα-βοηθό, πολύ όμορφη κοπέλα.
Μια μέρα φορούσα ένα πολύχρωμο swatch, η κοπελίτσα το’δε… της άρεσε και το’πε…
Το’βγαλα και της το’δωσα.
Η Μαλβίνα αμίλητη από δίπλα.

Μετα από καμμιά εβδομάδα βρεθήκαμε στην αίθουσα με όλους τους παραγωγούς, δημοσιογράφους, καλεσμένους κ.λ.π. Ενας συνάδελφος φορούσε ένα ρολόι… το’δειξε σε μια κοπέλα….
-Σ’αρέσει; Την ρώτησε.
-Ωραίο, είναι! είπε η κοπέλα.
-Θες να στο δώσω;
-Όχι…ευχαριστώ…
-Πάρτο μωρέ έχω κι άλλο.

Η Μαλβίνα έτυχε να είναι εκεί.
Τον άρπαξε από χέρι και του’πε:
-Ακου αγόρι μου… αν θες να κάνεις δώρο το ρολόι στην γκόμενα… καν’το με στιλ.
Ο άλλος που δεν την φοβήθηκε δα… απάντησε:
-Και πως το κάνουν με στιλ, κυρία Κάραλη;
Η Μαλβίνα με κοίταξε πάνω από τον ώμο του, μου χαμογέλασε και του’πε…
-Εχω κάτι στο μυαλό μου… αλλά δεν στο λέω γιατί θα το χαλάσεις…

Ηθελε να μου πει ότι της άρεσε ο τρόπος που έδωσα το ρολόϊ στην πιτσιρίκα, αλλά ήθελε την κατάλληλη ευκαιρία να το κάνει her way. Εδωσε μια ολόκληρη παράσταση για να μου δείξει την ευαρέσκειά της.

Μιαν άλλη φορά μας ζητησε ραντεβού ο πατέρας μιας κοινής μας φίλης, γιατί ο ίδιος νόμιζε ότι η κορούλα του είχε μπλέξει με κάποιον που δεν την ήθελε και αυτή ήταν του θανατά.
-Μην τυχόν και δεν έρθεις σε σκότωσα, μου τηλεφωνησε η Μαλβίνα.
Πήγαμε (φυσικά) στο σπίτι της.
Ηταν η εποχή της γιαπωνέζικης επίδρασης πάνω της…
Αφού ήπιαμε ότι τσάι μπορεί να φαντασθεί ανθρώπου νους… άρχισα εγώ να εξηγώ στον άνθρωπο, ότι δεν είναι δα και το τέλους του κόσμου… κι ότι ο τύπος μια χαρά παιδί είναι… αλλά…. κ.λ.π.
Ο μπαμπάς πουχε πάθος με την κόρη του άρχισε να ψιλο-ηρεμεί και να δωστου τσάγια και ειδικά cookies…
-Ορκίζεσαι ότι μου μες την αλήθεια;
-Αλίμονο… θέλετε ακόμα λίγο περλέ τσάι;
Eκει λοιπόν που’χε σχεδόν λήξει το θέμα… πετάγεται η Μαλβίνα που βασικά δεν είχε μιλήσει μέχρι εκείνη την ώρα (πράγμα σπάνιο και άκρως επικίνδυνο)…
-Ερχεστε μέχρι μπαλκόνι;
Την ακολουθούμε. Ηταν σχεδόν καλοκαίρι…
-Δεν μου λέτε (απευθύνεται στον πατέρα)… τι χρώμα είναι το γκαζόν;
-Ε;
-Λέω, τι χρώμα είναι το γκαζόν;
-Πράσινο βέβαια.
-Είστε σίγουρος; Για κοιτάξτε προσεκτικά.
Πλησίασε ο άνθρωπος στην κουπαστή και κοίταξε από τον 4ο-5ο όροφο (δεν θυμάμαι σε ποιον όροφο ήμασταν)….
-Λοιπόν;
-Πράσινο βέβαια.
-Κι εγω για πράσινο το βλεπω… συνέχισε η Μαλβίνα.
Την κοιταξαμε με απορία…
-Τότε γιατί η κόρη σας προχθές που΄ρθε εδώ έσκυψε απελπισμένη από το μπαλκόνι και μου είπε:
-Μαλβίνα, θα πηδήξω…. γιατί το γκαζόν είναι μαύρο;

Του’φυγε το κλαπέτο του πατέρα.
Εφυγε μετα από 10 λεπτά ζικ-ζακ…
-Ρε συ τι ήταν αυτό που του’πες του ανθρώπου;
-Την αλήθεια δεν σε έβαλε να ορκιστείς ότι θα του πεις; Ε, την αλήθεια του’πα… Οποιος θέλει την αλήθεια είναι άξιος της μοίρας του…
-Μα του είπες την αλήθεια;
-Όχι! Γιατί του την είπες εσύ που ορκίστηκες κι από πάνω;
Χαχαχαχαχαχαχαχαχα!
Και στο καπάκι τυλίγοντας ένα nigiri, μου εξήγησε γιατί το ψέμα και η αλήθεια δεν έχουν διαχωριστικές γραμμές.

Τη Μαλβίνα την αγαπούσε πολύς κόσμος γιατί (μεταξύ άλλων) ήταν απρόβλεπτη. Οι απρόβλεπτοι άνθρωποι είναι σαν ναρκωτικό. Ετσι και κάνεις παρέα με μερικούς τέτοιους μετά αποκλείεται να σε συγκινήσει κάποιος προβλέψιμος…

Η Μαλβίνα ήταν υπέροχη γιατί ήταν απατεών του μυαλού….όχι σαν τους πολλούς και τις πολλές που είναι απατεώνες της ψυχής (τους).


Το βιντεάκι, που με πάει βόλτα στο κέντρο της Αθήνας, θα’θελα να το αφιερώσω σε εκείνη, που τοσο αγαπούσε την πόλη.

Bόλτα στη Γλυφάδα

... είναι μόνο μία!

Μιλάγαμε με την Κωνσταντίνα στο τηλέφωνο και λέγαμε διάφορα για το αύριο κ.λ.π… καθώς τα λέγαμε λοιπόν ήρθε η κουβέντα –δεν θυμάμαι τώρα πώς- στις μαμάδες.

Ένα πράγμα που αντιπαθώ βαθειά είναι όταν συναντώ ανθρώπους που ντρέπονται για την οικογένειά τους.

Δεν το χωράει το μυαλό μου αυτό.

Ξέρω μια γυναίκα που η μάνα της ήταν από τα Τρίκαλα και εκείνη έλεγε ότι ήταν από την …Αλεξάνδρεια… παλιά Αιγυπτιώτισσα και μιαν άλλη που την έκρυβε γιατί ήταν μια απλή γυναίκα.

Πριν καμιά 15αριά χρόνια τρώγαμε νηστίσιμα σε ένα ακριβό εστιατόριο του Πειραιά με έναν φίλο μου, την αδελφή του και τον άνδρα της…

Ο φίλος μου και η αδελφή του ήταν δυο παιδιά καλοζωισμένα (κι εγώ μαζί), χωρίς να τους έχει λείψει τίποτα από την ζωή, καλά παιδιά, αλλά (βέβαια) φλούφληδες.

Ο σύζυγος ήταν ένας αυτοδημιούργητος γιατρός, πολύ γνωστός και σπουδαίος, που’χε γεννηθεί και μεγαλώσει στο Αγρίνιο και ήταν ένα από τα πολλά παιδιά μιας φτωχής οικογένειας αγροτών…

Η αδελφή του φίλου μου ήταν έγκυος σε κοριτσάκι.

Έκανα τη μαλακία και ρώτησα τι όνομα θα του δώσουν…

-Εγώ θα’θελα να τη λέγαμε Ιφιγένεια! είπε η μέλλουσα μαμά και έλιωσε το στόμα της…

-Και γιατί δεν την λέτε; συνέχισα ακάθεκτος την μαλακία.

-Γιατί θα τη λέμε Θεοπούλα! σφύριξε ανάμεσα από τα δόντια του ο γιατρός. Είναι το όνομα της μάνας μου!

-Ρε παιδί μου….στην εποχή μας Θεοπούλα; μπλέχτηκε κι ο φίλος μου… Γιατί δεν την βαφτίζετε Ιφιγένεια-Θεοπούλα…να τη λέτε Ιφιγένεια να είστε όλοι ευχαριστημένοι;

-Θε-ο-πού-λα σκέτο… ξανα-σφύριξε ο γιατρός.

Για να μην σας τα πολυλογώ εκείνη τη βραδιά είπε ο κάθένας μας το μακρύ του και το κοντό του…τρία κωλόπαιδα, εναντίον ενός αυτοδημιούργητου…

Κάποια στιγμή ο γιατρός ακουμπά το χέρι στο τραπέζι και λέει με φωνή που δεν σήκωνε πολλά.

-Ακούστε να σας πω γιατί πολλά κλαπαναριές λέτε τόση ώρα.

-Θεοπούλα λένε τη μάνα μου.
Αυτή η μάνα δουλεύει ακόμα και σήμερα στα χωράφια σκληρά. Διάλεξε ένα από τα παιδιά της –εμένανε- και μ’εστειλε στην Αθήνα να σπουδάσω. Γι’αυτό δούλεψε δυο φορές πιο σκληρά, με αποτέλεσμα να μπορώ να είμαι εδώ αυτή τη στιγμή σ’ αυτό το εστιατόριο και να μπορώ να πληρώσω ο,τι φάω… και μου λέτε να μην δώσω στην κόρη μου το όνομά της;
Βγάλτε τώρα τον σκασμό, πριν σας πάρει γεννημένους και αγέννητους ο διάολος!

Τον αγάπησα-σεβάστηκα από εκείνη τη στιγμή βαθειά.

Πάμε για γλυκό;

Αν είστε γλυκατζήδες, ελάτε μαζί μου σ' αυτην την βόλτα της χθεσινής Κυριακής!

Bόλτα και να βρέχει

Eλάτε μαζί μου να κατέβουμε από το Π.Ψυχικό στο Κέντρο.
Χαράματα χθές.
Εβρεχε και η κίνηση ήταν ελάχιστη.
Καθήστε δίπλα μου σαν συνοδηγός, βάλτε τη ζώνη ασφαλείας και χαλαρώστε σαν να'ναι βράδι και γυρνάτε σπίτι.
Είναιοι στιγμές που κοιτάτε τον δρόμο και σκέφτεστε τόσα πολλά,καθώς οι εικόνες τρέχουν μπροστά σας. Σαν να αδειάζετε...

Η ιδέα μ'αρέσει γιατί άνθρωποι που δε ζουν στην Αθήνα βλέπουν πράγματα που νοσταλγούν ή δεν ξέρουν... αλλά και αυτοί που ζούμε εδώ παρατηρούμε πράγματα που δεν έχουμε δει ποτέ.

Προσωπικά και πολλοί άλλοι που ξέρω, δεν χορταίνουμε να βλέπουμε τις παλιές ελληνικές ταινίες που (εκτός των άλλων) έχουν καταγράψει μια Αθήνα (Ελλάδα) που δεν υπάρχει πιά.