19.5.17

MONO για φίλους του ΠΑΟΚ (13 χρόνια μετά το έμφραγμα)



Οποιος δεν είναι ΠΑΟΚ δεν ειναι σίγουρο ότι θα καταλάβει.
Σήμερα έχω γενέθλια… γίνομαι 13 ετών… σαν σήμερα πριν απο 13 χρόνια βγηκα σωος μετα απο ένα οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου.
Καθε χρόνο γιορτάζω (μέσα μου αυτα τα γενέθλια) .
Πωωωωω 13 χρόνια… Τόσα χρόνια… η ζωή μου'κανε δωρο να με αφήσει να συνεχίζω να είμαι αναμεσα σας… και να κανω και δυο παιδιά… Ας μη γινομαι πλεονέκτης.
Καθε χρόνοα τέτοια μερα γραφω ενα κομμάτι για εκείνο το συμβαν που μου αλλάξε (;) τη ζωή. 
Κάτι σαν τάμα… ευχαριστία…υποχρέωση.
Φέτος λέω να το γραψω επ ευκαιρία του ΠΑΟΚ.
Ακούστε….
Επιεδή πολλοί με ρωτάτε ή επιμενετε ότι είμαι ΠΑΟΚ.
Μερικοί βλέπουν απο πίσω και δράκους… συνωμοσίες….
Ακούστε λοιπόν:
Ολα αυτα τα χρόνια από το έμφραγμα και μετα ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ… ούτε ένας… ποτέ δεν με ρωτησε αν πήρα τα φαρμακά μου… αν κανει αυτο που τρώω… πώς νιώθω σήμερα… κλπ… 
Δεν παραπονιεμαι… ετσι κέρδισα την ησυχια μου… το γεγονός πάντως παραμένει.
Αντιθέτως πολύ συχνά άνθρωποι του στενου μου περιβάλλοντος μου έκαναν πραγματα που ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να τα κάνεις σε έναν άνθρωπο που πέρασε έμφραγμα.
π.χ. να τον στεναχωρέσεις.
Φυσικά με φρόντισαν αρκετοί άνθρωποι… συνήθως αυτοί που δεν περίμενα….
Ποια είναι η μεγαλύτερη φροντίδα στην εποχή μας;
Να σε αγαπάνε.
Οχι να αγαπάς μόνο… να σε αγαπάνε!
Ποιοί με αγαπούν;
Οι φίλοι του ΠΑΟΚ.
Μονομπλόκ.
Γιατί;
Επειδή ως Παναθηναϊκός, χαμουτζής έγραψα αυτό που είδα σ' αυτούς.
Δεν καταλαβαίνω.
Τί αλλο μπορεί να γραψει ενας δημοσιογραφος εκτός απ' αυτό που βλέπει;
Αυτό είδα… αυτό έγραψα…
Και ξαφνικά με αγάπησαν.
Δεν φαντάζομαι να φαντάζεστε ότι το έγραψα για να αγαπηθώ… Αντε για να το εκμεταλευθω θα έλεγε ενας καχύποπτος… έστω… αλλά για να αγαπηθώ;
Ως δημοσιογράφος έχω κερδίσει τόσα μπράβο όσα χρειάζομαι.
Εχει συμφωνησει μαζί μου κόσμος…
Αλλά αγάπη;
Δεν το'χα ξανα-εισπράξει.
Να σας πω μιαν αλήθεια;
Ούτε οι συναδελφοι μου εδω στο  SDNA δεν έχουν καταλάβει το βάθος της σχέσης μου με τους ΠΑΟΚτσήδες.
Η καλυτερη θεραπεία για την καρδιά μου είναι η αγάπη…. το χαμόγελο….
Το ο,τι στεναχωριέμαι που τα παιδιά μου ζουν μακρυά…δεν βοηθά όπως καταλαβαινετε.
Και ξαφνικά ερχεται η αγάπη από τον ΠΑΟΚτσή…
-Ευχαριστω ρε Μάνο!
Δεν είναι αστείο.
Γιατί μου λέει ένας αγνωστος "ευχαριστω". Επειδή έκανα τη δουλειά μου;
Όχι…επειδή του δίνω να καταλάβει ότι δεν είναι μόνος. Ο,τι άκουσα την κραυγή του….
Και μου το επστρεφει με αγάπη.
Γέμισε το inbox μου απο ¨"ευχαριστω"…όχι απο "μπράβο".
Εγραψε ο φίλος μου ο Κώστας ότι είμαιι "οπάδός των οπαδών του ΠΑΟΚ!"
Ετσι ακριβώς.
Εγραψα την αλήθεια τους και εκεινοι μου έστειλαν αγάπη.
Τι διαολο αλλα μπορω να περιμένω;
Τα παιδιά μου ζουν στη Μακεδονία όπως σας είπα πιο πάνω… νιωθω ασφάλεια να με αγαπούν τοσοι άνθρωποι εκεί.
Δεν είναι όλα δούναι και λαβείν.
Γραφιας είμαι… δεν είμαι παραγοντας… και δεν διακατεχομαι από το άγχος του αποτελσμάτος της ομάδας του ΠΑΟΚ…
Οταν ο ΠΑΟΚτσής ενθουσιασθει ή απογοητευθεί για μένα πάντα θα με γοητευει η αντιδραση του.13 χρόνια μετα…ενα μεγάλο (συμπαγές) κομμάτι του πληθυσμου μου δείχνει, αγάπη, φιλία…συχνά-πυκνά σεβασμό… πως είναι δυνατόν εγω να μην τους το επιστρέψω; Εγω ο ΄διιος μισω την αχαριστία…
Ποιο είπαμε ότι είναι το φάρμακο για την καρδιά;
Η αγάπη … ειδικά αυτη που σου δείχνουν.
Δεν το καταλαβαν ανθρωποι πουχουμε φάει ψωμί κι αλάτι μαζί και το καταλαβαν οι άγνωστοι.
Είναι ωραίο δώρο αυτο για τα γενέθλια μου.
Δεν έχω ιδέα που είναι τα γραφεια της ΠΑΕ… ποιός είναι ο υπεύθυνος τύπου (συγγνωμη δεν το λεω υποτιμητικά)… δεν έχω μιλήσει ποτε με συναδελφο που καλύπτει ρεπορτάζ ΠΑΟΚ.
Εχω κανει όμως φίλους στη Θεσσαλονίκη.
Καρντάσια φίλους…
Δεν μπορω να γινω πιο σαφής.
Δεν μπορω ναμαι ψευτης τετοια μερα.
Παναθηναϊκός είμαι . Βαζελος πώς το λένε… εχω φαει τα νιάτα μου στις μεγάλες στιγμές της Πανάθας… δεν αγαπω τον ΠΑΟΚ… αγαπω τους φιλους του… τον τρόπο που σκέφτονται…μ αρεσει η λειτουργία τους… η θρησκευτική εννοω…
… όπως μ αρεσουν οι Ιρλανδοί και οι Βάσκοι… επειδή δεν κάνουν πίσω.
Το 2011 ακουσα δίπλα μου γιαγιά 80+… στην Καψόχωρα…να ανησυχει για τον … Κλάους!
Επαθα σοκ.
Οι γυναίκες είναι ΠΑΟΚ… όχι επειδή (υποχρεωτικά) ειναι ο γκόμενος ή ο συζυγος…
Η φίλη μου η Ελισάβετ κυκλοφορούσε μόνη της με φανέλα του ΠΑΟΚ τα βραδια στην Αθήνα, όταν ο ΠΑΟΚ είχε ρίξει 3 στον Ουμπιακό.
Στεναχωριέμαι με κάτι που δεν εχει σχέση με τον ΠΑΟΚ και αμέσως 100 ΠΑΟΚτζήδες στέλνουν:
-Αδελφέ είσαι καλά;
Συγγνωμη μπείτε λίγο στα παπούτσια μου….
Αν μη τι άλλο καμαρώνω.
Δεν μπορω να το εξηγησω αυτο στον Παπαθεοδωρου… ούτε στον Ασπρούλια… και πολυ πολύ δεν μπορω να το εξηγησω στον θυμωμένο αντιπαλο που γραφει: "αξιος ο μισθός σου!"
Η καρδιά μου θεραπευεται με αγάπη.
Δεν ειναι δημσιογραφικό το θέμα.
Είναι θέμα καρδιάς.
Μην με ευχαριστείτε εσείς.
Εγω σας ευχαριστω που μου δίνετε ανάσες.
Τι επαναλαμβάνω:  απλώς τη δουλεια μου κάνω. Αυτη που μου ανέθεσε ο απο καρδιάς φίλος μου Βασιλης, όυαν με προσέλαβε και μου είπε: "Γραψε αυτα που σκέφτεσαι."
Εγω γραφω με την καρδιά.
Και οι καρδιές γράφουν πάντα την αλήθεια… το μυαλό όχι πάντα.
Σας ευχαριστώ.

ΥΓ. Πολλοί με ρωτούν "πως ξερω τόσα πράγματα για την ψυχολογία ενος ΠΑΟΚτσή!" Είναι απλό: Δεν τους ρωτησα… τους παρατηρησα. Οι φίλοι του ΠΑΟΚ μου μιλάνε ΠΑΟΚτσίδικα χωρις να αναφερονται ποτέ στην ομάδα… εκει τους εμαθα… 
Τους ανθυρωπους δεν τους μαθαίνειες από τις λέξεις… από την ανάσα τους μαθαίνεις.