19.5.16

Σήμερα έχω γενέθλια.


Γίνομαι 12 ετών…
Στις 19 Μαϊου του 2004 έπαθα οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου.
Μου έσωσε τη ζωη η Μαργαρίτα και τα γιατρουδάκια που εφημέρευαν στο Ιπποκρατειο. 
Η ευγνωμοσύνη μου ήταν , είναι και θα'ναι παντοτεινή.
Το'γραφω αυτο το άρθρο κάθε χρόνο στο πρώτο μου blog…www.manosantonaros.blogspot.com … και αν θέλετε να μάθετε λεπτομέρειες, διαβάστε τα προηγουμενα άρθρα μου. Μόνο αυτο γράφω πιά εκεί κάθε χρόνο…. Παραδοσιακά.
Εκείνο το βράδυ πήγαμε μερικοί στο Ιπποκράτειο με το ίδιο πρόβλημα μαζί μου.
Πεθαναν όλοι. Μόνο εγω εζησα.
Αυτό μου μαθε ενα πράγμα:
Να μην βγάζω ποτέ την γλώσσα στη ζωή και δεύτερο να πιστεύω μόνο στο τώρα.
Τους σκέφτομαι αυτούς τους ανθρωπου που.έφυγαν απο τη ζωή.
Πάρος...αμέσως μετά!
Φυσικά δεν τους γνωριζα… αλλά τους σκέφτομαι… Οφείλω να τους σκέφτομαι. Ειμασταν μια εντελώς τυχαία ομαδα….από την οποία μόνο εγώ τα καταφερα.
Σκέφτομαι ότι εκείνη η ευνοια της ζωής…έφερε στον κόσμο τα παιδιά μου.
Αν είχα φύγει δεν θα είχαν γεννηθεί η Αθηνά και ο Αρχέλαος.
Κανέναν σας δεν είχα γνωρίσει… και κανείς δεν δεν θα ήξερε/θυμόταν το ονομά μου… 
Δεν ενόχλησα ποτέ κανέναν με το πρόβλημα της καρδιάς μου…
Δεν τοφερνα συχνά στην κουβέντα… ούτε ζητησα ποτέ τη βοήθεια κανενός.
Και θέλετε να το πιστέψετε ή όχι ποτέ κανείς δεν μου μίλησε γι' αυτό.
Δεν φόβiσα τους ανθρώπους και πάντα όποιος είχε ενα αντίστοιχο πρόβλημα φρόντιζα να του δίνω θάρρος και να του λέω ότι τωρα πια η ζωή του θα γινόταν καλύτερη.
Αλλοι με πίστεψαν και άλλοι όχι.
Ποτε κανείς δεν με ρώτησε "πήρες σήμερα τα φάρμακά σου;"
Ποτε κανείς;
Πλην της Μαργαρίτας που έζησε εκείνο το βράδυ το θρίλλερ.
Καμμια φορά παραπονιέμαι, αλλά το κάνω μάλλον απο κοκεταρία.
Πήρα όμως ενα μεγάλο μάθημα: Επαψα να φοβάμαι τον θάνατο.
Πέρασα μεγάλες στεναχωριες, αλλά η καρδιά μου άντεξε.
Πέρασα μεγάλες χαρές και πάλι άντεξε.
Μέχρι που το ξέχασα εντελώς.
Κι αν το ξέχασα εγω μία…σκεφθείτε πόσο το ξέχασαν οι άλλοι.
Συνάντησα ανθρωπους (συγγενείς/φίλους/γνωστούς) που αρρώστησαν κατα καιρούς με αστείες αρρωστιες.
Τρομοκρατηθηκαν.
Παντα πήγαινα κοντά τους και τους έλεγα:
-Βρε τι φοβάσαι; εγω έπαθα εμφραγμα…που μπροστα σ' αυτο που'χεις εσύ ειναι συνάχι…
Η συνήθισμένη απάντηση είναι:
-Ε καλά τώρα….
Δεν έπεισα ποτέ κανέναν.
Το φιλοσόφησα.
Ο καθένας βλέπει το δικό του πρόβλημα το μεγαλύτερο βουνό του κόσμου.
Φυσικό είναι.
Η αλληλεγγύη είναι εύκολο πράγμα στα ευκολα…όπου δεν πολυμετρά.
Η αλληλεγγύη ειναι δύσκολο πράγμα στα δυσκολα… όπου πολυμετρά.
Δειτε την σημερινή κρίση…για να συνεννοηθούμε.
Προσωπικά δεν τη ζητησα ποτέ… πώς μπορεί άλλωστε κάποιος να ζητησει αλληλεγγυη…. βοήθεια ζήτησα … αλλες φορές την πήρα και άλλες οχι… όπως ολοι μας… αλλά αλληλεγγυη δεν γίνεται… είναι ομαδικό και μάλιστα εντελώς εθελοντικό σπορ.
Μη στεναχωριέστε… η στεναχωρια ειναι επικίνδυνο πράγμα για την καρδιά… πιο επικίνδυνο κι από το κάπνισμα ή το αλάτι.
Δείτε τη ζωή στα μάτια.
Προσεκτικά.
Πολύ προσεκτικά.
Θα σας χαμογελάσει.
Σας μιλώ εκ πείρας.
Να'χετε ολοι/ες την υγειά σας…. τα υπόλοιπα θα τα βρούμε.