29.12.07

η τελευταία 007πίκρα



Mου λέει ο φίλος μου Ν.
-Γράφε ρε μαλάκα. Δεν σου είπα, να μην τεμπελιάζεις; Γράψε κανένα ποστ.
Και εγω που τον εμπασα στον διαδίκτυο, σφίγγω τις γροθιές μου και προσπαθώ να μην του πω την αλήθεια. Δάσκαλος μου στο γράψιμο ή μάλλον στην διαδικασία γραψίματος, δεν θέλω να του χαλάσω αυτο το νέο που τόσο του έχει αρέσει.
Μπήκα στο blogs πριν απο 2 περίπου χρόνια. Μπήκα γιατί ήθελα να βγάλω από πάνω μου μια μυρωδιά που δεν έβγαινε ούτε με βούρτσα. Καβατζάριζα τα 50, είχα περάσει ενα έμφραγμα, είχα χωρίσει και το επαγγελμα μου ήταν σε κάθετη κατηφορα-γκρεμό.
Το μόνο που μου μενε για να αναπνέω ήταν το γράψιμο. Εκλεισα παραθυρα και φωτα και αναψα τον υπολογιστή μου... τον πανίσχυρο υπολογιστή μου με τον οποίο είχα περάσει ΑΤΕΛΕΙΩΤΕΣ ωρες, θυσιάζοντας καριέρα, χρήματα, ανθρώπους , αγάπες, υγεία...
Γιατί;
Επειδή έτσι γουστάριζα.
Ημουν όμως λιώμα και κομμάτια.
Ξέρετε, εμείς οι δημοσιογράφοι δεν είχαμε εκπαιδευθεί να γράφουμε και μετά να το κουβεντιάζουμε με τους αναγνώστες μας... πόσο πολύ να πίνουμε και μαζί τους καφέ...
Η αλήθεια είναι ότι αυτο στην αρχή με εντυπωσιάσε. Ακούμπησα πάνω του... ήταν κάτι που χρειαζόμουν πολύ. Εγραψα ελέυθερα...έγραψα πράγματα που δεν είχα γράψει ποτέ... έγραψα προσωπικά μου.... e-γδύθηκα εν γνώσει μου...
Και ω του θαύματος πολλοί άνθρωποι με τιμησαν... με διάβασαν...μου στάθηκαν και με ακολούθησαν στην τρελλή μου πορεία στο net. Ετσι δεν είναι Ναυαρχε; Mπήκα σε έναν κόσμο πιτσιρικάδων, όπου επιτέλους βρέθηκα σε έναν χωρο όπου με καταλαβαίναν και τους καταλάβαινα.
Και τότε εμφανίστηκαν οι άγριοι. Μου’τοχε πει η φίλη μου η Ψιλικατζού, αλλά δεν την είχα δώσει την πρέπουσα σημασία. Βγήκαν από τις τρύπες τους οι αγάμητες, οι ψευτο-καλλιτέχνες, τα κοράκια, οι κουκουλοφόροι, οι απατεώνες και τα κομματόσκυλα και βάραγαν όπου εύρισκαν. Παγιδεύτηκα... απάντησα... βάρεσα... έκλεισα τα comments μου, τα ξανάνοιξα προσπαθώντας να αποφύγω το φασιστικό moderation, αλλά αυτοί δεν καταλάβαιναν τις φράσεις που σχηματίζαν οι λέξεις μου. Είχα βρεθεί ολομόναχος χωρίς προσωπείο σε έναν κόσμο που φορούσε μάσκα από άποψη. Ημουν πολύ old dog για τέτοιες μαλακίες.
Εχω κάνει 30 χρόνια μάχιμη δημοσιογραφία. Την είχα φάει με το κουτάλι. Δεν με γοήτευαν πια ούτε τα χάρτινα έντυπα, ούτε η αργοκίνητη τηλεόραση... Είχα βρεθεί σε αδιέξοδο. Επρεπε ή να το εγκαταλείψω ή να συνεχίσω την αόρατη πορεία μου στο διαδίκτυο. Τις ατέλειωτες ώρες μελέτης και εξάσκησης που δεν ήξερα, αν ποτέ μπορέσω να τις εφαρμόσω ... έπρεπε να τις ξαναβάλω στα ντουλάπια του μοναχικού μυαλού μου...
Εφυγα από τον φυσικό μου χώρο επειδή μισούσα τις συ-σκέψεις. Δεν μαρέσει να συ-σκέπτομαι. Ισως εγωιστικό, αλλά βασικά το μίσησα γιατί δεν περόκειτο περί ανταλλαγή σκέψεων –που είναι μαγική στιγμή- αλλά από μασκαρεμένη επιβολή σκέψεων του αρχηγού.
Εδω λοιπόν καταρχάς δεν αναγνωρίζω κανέναν για αρχηγό και δεν το κουβεντιάζω ότι έχει γεννηθεί εκείνος που θα μου επιβάλει (εδώ) τους κανόνες.
Τόσα χρόνια στα media εχω συναντήσει απίθανους ανθρώπους, έχω δει απίθανες τραγωδίες και απίθανα ανθρώπινα ναυάγια, απερίγραπτες καταστάσεις και ακόμα πιο απερίγραπτες εξελίξεις... Οσοι συνάδελφοι μου με διαβάζουν, είμαι σίγουρος ότι κουνάνε καταφατικά το κεφάλι τους γιατί τα έχουν δει κι αυτοί... Σας διαβεβαιώνω όμως ότι τόσα μαζεμένα σκυλιά όσο στα blogs δεν θα συναντούσα ακόμα και 200 χρόνια δημοσιογραφίας κι αν έκανα.
Είχα σηκώσει τα χέρια ψηλά και ετοιμάζόμουν να την κάνω. Οταν έριξα μια κλεφτή ματια στο Facebook. Αυτο το απίστευτα δημιουργικό χταπόδι επικοινωνίας... Μην ψήνεστε απο τους άσχετους που το ονοματίζουν «παιγνιδάκι». Το παιγνιδάκι δια΄θετει δυνατότητες επικοινωνίας σε υψηλότατο επίπεδο, αλλά το σημαντικότερο από όλα έδωσε στον χρήστη την δυνατότητα της πολυ-επικοινωνίας... με εντελώς καινο΄θργια applications.
Προσπαθώντας λοιπόν να αναπνεύσω από την πίεση και την απογοήτευση των blogs, κολύμπησα για λίγο στα νερά του... και τότε με πλησίασαν άνθρωποι που αγνοούσα ότι με διαβαζαν στο blog μου...Ηταν μεγάλο δώρο για μένα και βρίσκω την ευκαιρία να τους ευχαριστήσω. Ανθρωποι με ταυτότητα και ύπαρξη. Και μου δρόσισαν την καρδιά. « Δεν βάζω μη πραγματικούς φίλους μου στη λίστα μου» μου γραφε προχτές ή Εφη , «αλλά μέ σένα κάνω μια εξαίρεση γιατί γουστάρω το blog σου...» Tί δωρο!!! Κι αλλες... κι άλλοι... και σχόλια για τις φωτο... και κριτική... και αστειάκια... και ποστ... και δώρα.... και chatακια... και αλήθειες... και εξομολογήσεις και παρεά... και όσο και να φαίνεται περίεργο ελάχιστο γκομενιλίκι.... γιατί; Επειδή ο καθε κατεργάρης στον πάγκο του.
Mετά έπεσα με τα μούτρα στο MySpace, που δεν το’χα ψάξει όλον αυτον τον καιρό. Το e-ποτάμι κατεβαίνει ορμητικά...
Κάποιοι μπέρδεψαν το καινούργιο μέσο με την θέση που μας αναλογεί στην κοινωνία ή ακόμα καλύτερα στην real life. Τί να την κάνεις την Porsche όταν η Κηφισίας είναι πήκτρα; Και το ακόμα χειρότερο: Τί να την κάνεις την Porsche στην ευθεία της Αττικής Οδού, αν δεν ξέρεις να οδηγείς ούτε ποδήλατο με βοηθητικές;
Και τότε συνειδητοποίησα ότι παραλίγο να παγιδευτώ σε κάτι που έμοιαζε τέλειο (blogs) ενώ ήταν μόνο η αρχή μιας μεγάλης πορείας. Οι μετριο-ανίκανοι, κουτσου-κούτσου να σου γράψω ενα ποιηματάκι, είμαι ψηλή 1,78, με γαλάζια μάτια και ξανθια μαλλιά.... το θεώρησαν ταβάνι...ενώ στην πραγματικότητα είναι απλώς το πάτωμα κάτω από το χαλί.
Το πάρτι ήταν Μασκέ... αλλά αυτα τα πάρτι έχουν σουξέ μια φορά το χρόνο. Πώς ήταν δυνατον οι άνθρωποι να πιστεψουν ότι θα εξουσιάσουν φορώντας μάσκα; Δεν υπήρξε ούτε ενας δικτάτορας στην ιστορία που να σκέφτηκε τέτοια μαλακία.
Δεν είναι τυχαίο ότι κανένας blogger δεν μπόρεσε να επιβιώσει ώς μη blogger, μόλις τόλμησε να δώσει χειραψία με το σύστημα.
Στα blogs όμως ταυτόχρονα οφείλω πολλά. Πλάκα-πλάκα μου δόθηκε η ευκαιρία να e-δοκιμάσω πράγματα, που αλλού δεν θα είχα την ευκαιρία. Πολλοί ενδιαφέρθηκαν, ανοίγοντας διπλατα πόρτες που δεν είχα ονειρευθεί.
Η πίκρα δεν είναι ποτέ μόνη της... πάντα συνοδεύεται και από λίγη ζαχαρη για να ξεγελάει την πικρίλα της... αναμεσα στους σκύλους γνωρισα και εξαιρετικούς ανθρώπους... ξέρουν πολύ καλά ποιούς εννοώ... και αυτοί μου είπαν, με συμβούλεψαν, μου στάθηκαν, μου είπαν μπράβο ή ξαναπροσπάθησε...
Ετσι έμεινα κι εδώ. Τιμώντας τους ανθρώπους που με αγαπούν και που τους αρέσει να με διαβάζουν ή να παρακολουθούν τα πόστ μου.
Και εδω θα μείνω, όπως συμβουλεύω όλους τους φίλους μου τους blogger που είναι έτοιμοι να τα εγκαταλείψουν για χάρη μιας αναλογικής σειρήνας.
Το’χω ξαναγράψει:
Κάποτε με φωναξε ενας (μεσαίος)εκδότης για να μου πει ότι θα μειώσει τον μισθό μου στο μισό. Ηξερε ότι δεν είχα αλλη δουλειά και πάτησε σ’ αυτο.
Εκείνη την ημέρα –για κακή του τύχη- ήμουν πολύ στις δημιουργικές κακές μου. Τον κοίταξα στα μάτια και του είπα:
-Αποκλείεται γιατί εχω ενα πολύ ισχυρό οπλο.
Με κοίταξε θυμωμένα γιατί νόμισε ότι θα τον εξεβίαζα με κάτι.
-Ποιό είναι αυτό;
-Εχω μόνο μια γάτα (τότε είχα μόνο την Μινού) της οποίας έχω και την ευθύνη. Με την αποζημίωση που θα μου δωσετε –γιατί αποκλειεται να δεχτώ περικοπή μισθού- θα ζήσουμε οι δυο μας ζωή χαρισαμενη τουλάχιστον για 6 μήνες,... ε και μετά...αν δεν ξαναβρω δουλεια.... όλο κάποιος φίλος θα προσφερθει να της βρίσκει λίγη ξηρά τροφή.
Με κοίταξε χαμογελασε και μου είπε (προς τιμήν του):
-Εχεις δίκιο. Αυτο το όπλο που έχεις είναι πολύ επικίνδυνο.
Τωρα το μόνο που έχει αλλάξει είναι ότι έχω δυο γάτες, αλλά καμμιά τους δεν στηρίζει την επιβίωση της στα blogs.
Θέλω να πω, για να μην παρεηγηθώ, ότι όταν εμφανισθούν και στο Facebook (πράγμα δύσκολο)... εγω θα πάω πιο μακρυά... και πιο μακρυά... πάντα θα’μαι δυο βήματα πιο μακρυα από όσο είναι το βεληνεκές τους, γιατί ποτέ δεν θα ξανακάνω τα λάθος να παίξω στο ίδιο γήπεδο μαζί τους....
Αντί να περιμένω, λέω να φύγω με τον Αι Βασίλη...ξερει εμαθα ενα path που είναι μαγικό.

Καλή Χρονια σε όλους κι όλες.

Attachment1.
Σας ζητώ συγγνώμη αν σας άφησα για λίγο... αλλα χρειαζόμουν ενα re-charge!
Αttachment2. Σου άρεσε το σεντόνι ρε μαλάκα; Αντε και φαγώθηκες Πρωτοχρονιάτικα.


24.12.07

kids in Town













Βγαίνοντας χθες να φωτογραφήσω τον κακό χαμό που γινότανε στην Ερμού και στο Σύνταγμα...παρατήρησα τα... παιδιά.

Ναι, τα παιδιά!

Αν με ρωτούσανε στον εξωτερικό για τα παιδιά στην Ελλάδα (εννοώ τα παιδάκια) θα τους έλεγα οτι δεν ξέρω πολλά 1ον γιατί δεν έχω και 2ον γιατί τα παιδιά ΔΕΝ κυκλοφορούν στην χώρα μας.

Οπως ξέρετε, εσείς που με διαβάζετε, βγαίνω πολύ συχνά εδώ στη γειτονιά μου και φωτογραφίζω κόσμο... δηλαδή φωτογραφίζω την Αθήνα... ταξινομώντας τις φωτό ανακάλυψα ότι είχα φωτογραφίσει ελάχιστα (συγκλονιστικά ελάχιστα παιδιά).... ξέρω γω... 40-50... τα δυο αυτα χρόνια.

Γιατί άραγε;

Το παιδί είναι πάντα μια όμορφη φωτογραφία. Είναι από μόνο του θέμα, που κάνει την φωτογραφία καλή.

Για μια στιγμή φοβήθηκα ότι τα καινούργια ζευγάρια δεν κάνουν παιδιά.

Λάθος... φυσικά δεν κάνουν όπως οι προγιαγιάδες τους... αλλά κάνουν... το θέμα είναι ότι δεν τα κυκλοφορούν. Εννοώ οι μανάδες δεν τα παίρνουν μαζί τους όταν πάνε να αγοράσουν παπούτσια. Στην υπόλοιπη Ευρώπη τα παιδιά είναι παρόντα. Στις περισσότερες κοινωνικές εκδηλώσεις από τα γήπεδα μέχρι το shopping τα παιδιά είναι μαζί με τους γονείς τους...

Οχι στην Ελλάδα.

Γιατί;

Το αγνοώ. Σκέφτομαι ότι αυτο κάνει τα παιδιά αντικοινωνικά, πράγμα που μάλλον δεν αλλάζει όταν μεγαλώσουν. Σκέφτομαι επίσης ότι αυτός είναι ο λόγος που θέλεις να σπάσεις το κεφάλι του παιδιού κυριακάτικα που ουρλιάζει μαζί με το ξαδελφάκι του τρέχοντας γύρω από το τραπέζι που’χεις πάει να φας με την παρέα σου....

Μην μου πείτε ότι δεν σας έχει τύχει.

Μα αφού δεν βγαίνουν τα παιδιά...είναι φυσικό όταν τύχει ,να κάνουν σαν αγρίμια... γιατί το θεωρούν εξαιρετική περίπτωση... Η Βελγίδα μάνα δεν λέει του 5χρονου Ερικ πριν ξεκινήσουν από το σπίτι : «Υποσχέσου μου, ότι δεν θα τραβάς τα τραπεζομάντηλα των άλλων!»... Η Ελληνίδα όμως το λέει στον 5χρονο Ηλία... δηλαδή του δίνει το σύνθημα...

Για τον Ερικ είναι φυσιολογικό να τρώει με τους γονείς του δημοσίως , ενώ για τον Ηλία είναι ...δώρο. Αρα το αντιλαμβάνεται και ως δώρο και παίζει μέχρι τελικής πτώσεως μαζί του.

Πάμε πίσω στην Ερμού και στο Σύνταγμα τώρα....

Εκατοντάδες νέοι γονείς με τα παιδάκια τους. Κουκλιά παιδάκια... αλλά τους ήταν αντελώς άγνωστο τί πρέπει νά κάνουνε αναμεσα σε τόσο πολύ κόσμο... Οσα κάτσανε δίπλα μου στο παγκάκι ουρλιάζανε, κλαίγανε, κλωτσάγανε ή βρίζανε...

Η μάνα τους έριχνε από παρακαλετά μπινελίκια μέχρι σβουρηχτές... και αυτά τόσο ουρλιάζανε, κλαίγανε, κλωτσάγανε...βρίζανε... Δεν ενοχλήθηκα... αντίθετα το παρατηρησα. Τα παιδιά είχανε δίκιο. Α-πό-λυ-το δίκιο. Επρεπε να μπω στα παπουτσάκια τους για να το καταλάβω...

Σε έναν κόσμο γιγάντων, που τους φτάνεις το πολύ-πολύ μέχρι την κοιλιά σε τραβολογάει ενα χέρι... έσυ είσαι χαμένος σε ένα κουραστικό τοπίο ποδιών, που έρχονται συνεχώς καταπάνω σου....και συνήθως σε χτυπάνε... όταν βλέπεις πράγματα που σου αρέσουνε...θες να στα αγοράσουνε... αλλά το χέρι σε τραβάει ξανά στο δάσος ποδιών.

Μετα πεινάς... «Αργότερα!»

Βαριέσαι. Διψάς «αργότερα»... Ολοι φωνάζουνε... πού είναι η μπάλα μου?

-Πεινάω!

-Αργότερα... εχει ουρά στα Εβερεστ.

-Πεινάω!

-Αργότερα σου είπα. Μην ενοχλείς τον κύριο.

-ΠΕΙΝΑΩ!

-Θα φας ανάποδη.

Πείτε μου εσείς τώρα... Ποιός έχει δίκιο;

Aπό την άλλη είναι τόσο τρυφερό το θέμα. Οι μανάδες είναι ποοοοοοοοοοοολύ κουρασμένες. Τις θαυμάζω. Την τραβάει από το χέρι να σηκωθεί από το παγκάκι ...και εκείνη θέλει να κάνει ένα τσιγάρο... αλλά ο Ηλίας τραβάει... σβήνει το τσιγάρο... και σηκώνεται... το body language δείχνει κούραση... αλλά βασικά δείχνει χαρά. ΜΕΓΑΛΗ χαρά.

Υποθέτω ότι αυτο είναι η μπαταρία.

Είδα και πολλούς πατεράδες με τα παιδιά στους ώμους. Ομορφο θέαμα. Το μικρό χεράκια πιάνεται από το μάγουλο, το αυτί... χα... ενα συναίσθημα που και για τους δυο δεν θα σβήσει ποτέ. (Ετσι δεν είναι Ναυαρχε;)

Στην Ερμου ο κόσμός είναι πίτα. Μια νεαρή γυναίκα κρατά το μωρό της στην αγκαλιά της... ο σύζυγος δίπλα σπρώχνει το καρότσι ...η μάνα με το δεξί κρατά το παιδί και με το αριστερό μια μικρή video camera και σπηκάρει...

-Τα πρώτα μας Χριστούγεννα!

Χρόνια Πολλά σε όλους και όλες!

14.12.07

amsterdam utrecht edam

δειτε προς το παρόν τις φωτο και αργότερα θα σας πω και ιστορίες.
Τωρα Μανος πάει πληρώσει λογαριασμούς και δεν έχει κέφι γράψει.
Εντάξει;


7.12.07

ο ιερέας και ο μπαμπάς του!

Με γλωσσόφαγαν οι φίλες μου Αγάθη και Δέσποινα.

-Πρόσεξε, μη χάσεις το αεροπλάνο.

-Ρε παιδιά....τόσα χρόνια ταξιδεύω δεν έχω χάσει ποτέ μέσον....μια φορά στην Σάμο (η πατρίς Του Γεωργίου Αυτιά!) έκανα εξτριμ σπορτς και απογείωσα το αυτοκίνητο μου για να προλάβω τον καταπέλτη του (του πλοίου) Κεντέρη

Πετούσα λοιπόν στις 5.30 το πρωί.

Το ταξί ήλθε στις 4... Σε μισή ωρίτσα θα ήμουν στο αεροδρόμιο.

Ξεκινήσαμε με το σακ βουαγιάζ μου στο πορτμπαγκάζ....

-Πήρατε διαβατήριο και εισιτήρια; με ρώτησε ο ευγενέστατος οδηγός ταξί.

Μου θύμισε τον πατέρα μου, που όταν πηγαίναμε ταξίδι μας έσπαγε τα νεύρα (κουρέλια μιλάμε) ανα δυο χιλιόμετρα να βεβαιωθούμε ότι είχαμε τα διαβατήρια μαζί μας...

Καλού κακού έριξα μια ματιά. Ολα ήταν στη θέση τους....

-Τί ώρα πετάτε;

-Στις 5.30...

-Ου στις 4.30 θα είμαστε εκεί....

-Ωραία....

Χάζευα τους άδειους δρόμους.... όταν θυμήθηκα ότι δεν είχα πάρει χρήματα.

-Σας παρακαλώ να σταματήσουμε σε μια τράπεζα να πάρω χρήματα...

-Ευχαρίστως...

Στην Καισαριανή σταματά απέναντι απο μία Εθνική.

Βγαίνω έξω , πηδάω το κράσπεδο... πάω στο ΑΤΜ... «λυπούμαστε , αλλά αυτη τη στιγμή δεν μπορούμε να σας εξυπηρετήσουμε!» τους μουρμούρησα κάτι για την αδελφή τους, αλλά δεν το’πα δυνατα γιατί υπάρχουν κάμερες....

Βγηκα εξω, ξανακαβάλησα το κράσπεδο, μπήκα στο ταξί...

-Στην επόμενη που θα συναντήσουμε γιατί αυτη δεν είχε την καλωσύνη.... του είπα...

Κούνησε το κεφάλι του!

-Τί κράτος!!!!

Σταματήσαμε σε μια άλλη τράπεζα από το ίδιο πεζοδρόμιο, πλήρωσα την προμήθεια, πήρα τα χρηματάκια μου και ξαναξεκινήσαμε...

Πηγαίναμε με μια σταθεή ταχύτητα.... μάλλον σιγά...

-Που λέτε.... φοβερό κράτος... ποτέ δεν θα ήθελα να δουκέψω για το δημόσιο... ταξιτζής από μικρός ήθελα να γίνω.... ταξιτζής έγινα...

-Μπράβο! Εχει σημασία να κάνει ο καθένας αυτο που θέλει... του είπα...

-Εχω έναν γυιο 24 ετών...

-Να σας ζήσει...

-Και αυτός θέλει να κάνει αυτό που έχει αποφασίσει....

-Εμ, λογικό είναι... και σεις αυτο κάνατε...

-Αυτό λέω κι εγώ....

-Και τι είναι αυτό που θέλει να κάνει; (μαλακία μου... αλλά μου ξέφυγε...)

-Είναι ιερέας.

(Δεν μου’χε ξανατύχει!)

-Ε, αφού του άρεσε του παιδιού...

-Ναι, απο 5 χρονών η δασκάλα του μας έλεγε ότι σηκωνότανε στην ώρα του μαθήματος και έψελνε.

-Ενδιαφέρον.

-Ναι, του άρεσε... Απο μόνο του το παιδί! (δηλαδή είναι κρίμα που δεν την ξέρει την ιστορία ο Λαζόπουλος!)... τωρα θέλω να τον πείσω να παντρευτεί...

-Τον ιερέα;

-Ναι... αλλά εκείνος δεν θέλει.... Μπαμπα, το ξέρεις ότι δεν είμαι τέτοιος...μου λέει...

-Ε; μου ξέφυγε...

-Ε, καταλαβαίνετε... τοιούτος... «μπαμπά, το ξέρεις ότι ψέλνω από 5 χρονών... είμαι αφιερωμένος στον Θεό...» μου είπε το παιδί.

(Και εγω ξέρω τον Σάκη που είναι αφιερωμένος στον κούκο μονό, σκέφτηκα, αλλά σοφά πράξας (τί λέξη κι αυτή....) δεν το είπα!)

-Δηλαδή η μάνα σου κι εγώ δεν θα δούμε εγγόνια; τον ρώτησα...

-Τον ιερέα;

-Ωχ...τον έχασα....

(Χάσαμε τον ιερέα σκέφτηκα!)

-Ποιόν;

-Τον δρόμο...δεν έστριψα προς Μαρκόπουλο....

-Και τώρα;

-Μη σας νιάζει...

-Δεν θα με νιάζει αν δεν χάσω το αεροπλάνο...

-Μεγάλη η Χάρη του... θα προλάβουμε....

Μπήκαμε σε χωράφια...

-Σ’αυτην την εκκλησία λειτουργούσε πέρισυ ο γυιός μου...

(Δεν σας λέω καν τι σκέφτηκα)

Ξαναβγήκαμε στην Αττική με τα χίλια ζόρια... ξαναπληρώσαμε διόδια... και ξεχυθήκαμε προς το Ελ Βενιζέλ!

Κάποια στιγμή φτάσαμε αφού έμαθα ότι είχε μια κόρη που μεγάλη η Χάρη του, όταν ήταν πέντε χρονών τραγούδαγε Ρουβά.

Τον πλήρωσα... και έτρεξα στο check in.

Είχε κλείσει.

Πήγα στο γκισέ της εταιρείας .

-Δυστυχώς αργήσατε. Εχουν μπει οι επιβάτες και έχουν κλείσει οι πόρτες...

-Μήπως μπορείτε να τηλεφωνήσετε σας παρακαλώ, φορώντας το χαμόγελο που δεν χάνει ποτέ.

-Να δοκιμάσω.

Δοκίμασε...

-Πώς λέγεστε;

-Αντώναρος και είμαι δημοσιογράφος και πρέπει να παω σε μια πολύ σοβαρή αποστολή.... είπα όσο πιο αληθοφανώς μπορούσα.

Η κοπέλα το μετέφερε σε αυτον μου μιλούσε, αυτος το είπε στον ξένο κυβερνήτη και αυτουνού στα παπάρια του αν με λέγανε Αντώναρο, Ντον Χόσε Μέσα Κε Κούνα Τον Ορες, Μενεγάκη ή John Smith ...αν ήμουν δημοσιογράφος και πήγαινα σε μυστική αποστολή για λογαριασμό της εκπομπής του Χαρδαβέλα ή αν ο ίδιος (λέμε τώρα) ο Χαρδαβέλας Himself.

Δεν γινότανε. Και σωστά δεν γινότανε...αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί. Οταν μιλάμε για ασφάλεια πτήσεων να ξέρουμε τί λέμε... κ. Κακαουνάκη μ’ (πώς μούρθε;)

Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι.... και ξαφνικά μου ξανα-κατέβηκε.

Χαμογέλασα.

Η συνοδός εδάφους με κοίταξε με συμπάθεια...

Εγω δεν είμαι αυτός που σας γράφω ότι όταν ο άνθρωπος προγραμματίζει ο Θεός κατουριέται στα γέλια; Ναι, εγώ είμαι... ε, δεν το γράφω για να το γράψω μόνο.... το πιστεύω κιόλας... αστε που ο Θεός είχε τόσα κέφια σήμερα το πρωί που μου έστειλε απεσταλμένο ΤΟΥ, τον μπαμπά ενός ιερέα ....

Ή έχεις χιούμορ Αντώναρε ή απλώς γράφεις καλαμπουράκια....

Αυτό μου’ρθε στο μυαλό εκείνη τη στιγμή και αμέσως χαλάρωσα.

Εβγαλα ενα άλλο εισιτήριο one way για το μεσημέρι (ούτε το κουβέντιασα για την Ο.Α....έχει ένα όριο η μαλακία ) και ξαναγύρησα σπίτι μου.... πέρνωντας ένα άλλο ταξί ... στη διαδρομή θυμήθηκα τον ιερέα που δεν ήθελε να παντρευτεί και ξεράθηκα στα γέλια...

Ο ταξιτζής με κοίταξε από το παραθυράκι....

Δεν πα να κοίταγε... δεν είπα λέξη.... πού ξέρω γω τί όνειρο είχε δει ο δικός του γυιός... και τα χάσει και πάω σπιτάκι μου μέσω Ασπρόπυργου.

Οι γάτες μου καταχαρηκαν που με είδαν.... Τα ζώα πάντα ξέρουν πότε φεύγεις για μεγαλύτερο από το συνηθισμένο διάστημα.

Εφτιαξα ενα καφεδάκι ντεκαφεϊνέ...

Εγραψα το ποστάκι μου....

Θα ξαπλώσω για 2-3 ωρίτσες ... και αμα με πάρει ο ύπνος και χάσω κι αυτη την πτήση....δεν τρέχει τίποτε βρε αδελφέ... από ο,τι πληροφορήθηκα υπάρχει και μια άλλη πτήση στις 9 το βράδι....

Ε, του πούστη....

Attachment1: Και μια χάρη, εσείς που ξέρετε το τηλέφωνο μου -και διαβάσατε το post- δεν με παίρνετε κανένα τηλεφωνάκι κατα τις 11.00 μπας και με έχει πάρει ο ύπνος... Κάτι μου λέει ότι σήμερα ο Θεός θέλει να κάνει γκιλι-γκίλι μαζί μου!

Attachment2:Τις φωτό τις έβγαλα προχθές το πρωί, γιατί μου έκανε εντύπωση το public που άνοιξε στη γειτονιά μου και την έκανε πορτοκαλιά, που είναι το αγαπημένο μου χρώμα...και επειδή οι άνθρωποι που φτιάξανε το publicpet…. Τί είναι το publicpet? Tί να σας λέω τώρα; Μπείτε στο www.publicpet.gr και δείτε μοναχοί σας.... είπα εγώ τη λέξη «μοναχοί»; Λάθος! Δείτε μόνοι σας....

Τί σας έλεγα; Α, ναι οι άνθρωποι που το φτιάξανε (η Αγάθη, ο Νάσος, η Κωνσταντίνα και μερικοί άλλοι) είναι φιλαράκια μου ... και έτσι εφού έχασα το αεροπλάνο, σκέφτηκα ας κάνω και ένα διαφημιστικούλι για τους κολλητούς μου....

Και επειδή σήμερα με έχουν πιάσει τα ειλικρινή μου... άμα σας στείλω e-mail από το www.publicpet.gr να με προτιμήσετε (δείτε ντε...το παιγνίδι) γιατί, αν με προτιμήσετε (plssssssss, βοηθείστε εναν άτυχο ψιλο-ξέμπαρκο ταξιδώτη) θα κερδίσω τον Mac των ονείρων μου.....

6.12.07

don't eat me!!!!!!!!!!!

Να προσέχετε τί τρώτε αυτές τις μέρες.... ειδικά αυτη την περίοδο που πλησιάζουν οι γιορτές. Οχι, δεν αναφέρομαι στην υγεία σας....χοληστερίνες κ.λ.π.
Αναφέρομαι... τί να σας λέω τώρα;
Για ρίξτε μια ματιά στο βιντεάκι.


26.11.07

politics2

Το απόγευμα ήπια καφέ και είχα μια ωραία κουβέντα με τη Μαρία. Μετα (μια άλλη Μαρία) ανέβασε ενα ενδιαφέρον βιντεάκι. Το’δα και το ‘στειλα κι εγώ στην Παναγιωτούλα. Μετα μίλησα στο τηλέφωνο με την Κική και τότε μου’ρθε η ιδέα του video που ανέβασα στο YouTube.

Είδατε πόσο απλή είναι η ζωή;


22.11.07

love's shape


Χθες για δικούς μου λόγους ανέβασα στο internet μερικές φωτό του Schmuda και τη Sherpa. Υπέροχα ζωα και τα δυό τους. Είμαστε εναν χρόνο μαζί... τα είχα πάρει και τα δυό τους από δυο διαφορετικά σπίτια, που δεν τα θέλανε πια... χρειάστηκε να περάσουν μερικοί μήνες για να «συνεννοηθούμε».

Ο Schmuda ντροπαλός γατούλης (τότε) δυο ετών, που όπου τον έβαζες, καθόταν... Εφτυσα αίμα για να τον μάθω ότι μπορεί να είναι μαζί μου στον καναπέ και να κάνει πρρρρρ-πρρρρρ δίπλα μου... Μιλάμε ότι το ζώο είχε περάσει εκπαίδευση σκύλου.

Η Sherpa, πουτανίτσα εν γνώσει της.... (ενός έτους τότε) κάθε φορά που την πλησίαζα γινόταν καπνός... ή ξύλο είχε φάει, ή δεν της έδινε κανείς σημασία. Ηταν δύσκολο να κερδίσω την εμπιστοσύνη της... το κατάφερα φλερτάροντας της... Ηταν tough όπως όλα τα σωστά φλερτ με αίσιον τέλος.

Ολα αυτα τα σκεφτόμουν καθώς ανέβαζα τις φωτό τους, όταν ήρθε συνειρμικά στο μυαλό μου, η γάτα μου η Μινού, με την οποία έζησα 17 χρόνια συνεχούς και αυξανόμενου «έρωτα». Εφυγε πέρισυ έναν χρόνο+ και μερικές μέρες μετά, ήλθε ο Schmuda. Ηταν ενα ρίσκο που πήρα, παρ’ όλο που όλοι μου λέγανε: "Μην πάρεις γατι και μάλιστα ίδιο με τη Μινού." Κάνανε όλοι λάθος μεγάλο, γιατί εγώ ήξερα ότι τα γατιά Ημαλαϊων είναι ήρεμα και αγαπησιάρικα ζώα. Ο γάτος που ήρθε σπίτι είναι όλα αυτά+ τρομερά τρυφερός. Τρομερά... τρομερά... α.... και απρόσμενα ομιλητικός για γάτα... Του οφείλω πολλά, γιατί μου χάϊδεψε τη ψυχή σε μια πολύ δύσκολη για μένα εποχή.

Χθες που θυμήθηκα τη Μινού στεναχωρέθηκα.

Ο Schmuda ανέβηκε στο σκαμνί δίπλα στο γραφείο μου και άραξε.

Καταλαβε ότι κάτι με πίεζε. Απλωσε το δεξί του πόδι και ακούμπησε διστακτικά το «ποντίκι» μου....

-Νιαρ...

-Δεν είναι που δεν σ’ αγαπώ....

-Νιαρ...

-Είναι που μου λείπει εκείνη.

-Νιαρ....

-Το ξέρω ότι το ξέρεις... σου’μοιαζε πολύ....

-Νιαρ....

-Αντε κάν’την τώρα....εχω δουλειά...

-Νιαρ... και πήδηξε από το σκαμνί στο πάτωμα....

Είναι απίστευτο πόσα πράγματα καταλαβαίνουν τα ζώα.

-Νιαρ...

-Κι εγώ σ’ αγαπώ.

Ο Schmuda απομακρύνθηκε σιγά-σιγά... Εφτασε στην πολυθρόνα που αράζει η Sherpa

-Nιαρ... νιαρ....

-Νιιιιιρ...

-Νιαρ...νιαρ....

-Νιιιιιρ....

Μα τί στο διάολο λένε; Είναι απερίγραπτα αγαπημένα αναμεταξύ τους. Πράγμα που δεν μπορείς να το ξέρεις πρίν τα φέρεις σπίτι. Είναι μεγάλη τύχη αυτό.

Ο Schmuda eδωσε μία «χραπ» και ανέβηκε στην πολυθρόνα της. Του’κανε χωρο...

Συνέχισα να γράφω στον υπολογιστή. Δεν είχα καθόλου κέφι. Κοιταξα τα δυο τους . Ούτε που μου έδιναν σημασία. Ή ετσι νόμιζα.

Εκεί που τελειώνα κάποια παραγραφο.... εγινε κάτι που δεν είχε ξαναγίνει ποτέ. Η Sherpa βρέθηκε στα πόδια του σκαμνιού. Δεν την άκουσα... απλώς την ένιωσα... Οποιος έχει γάτες ξέρει τί λέω.

Με κοίταξε με την μουτρωμένη φατσούλα της και με έναν πήδο βρέθηκε πάνω στο σκαμνί. !!!! Εκεί ακριβώς που καθόταν πριν απο λίγο ο Schmuda.

-Τί είναι ρε;

-Νιιιιιρ!

... απλωσε το ποδαράκι της και ακούμπησε το mouse.

Οπως ακριβώς είχε κάνει και γάτος...

Πλησίασα τη μύτη μου στην μικροσκοπική της μύτη.

-Νιιιιιρ!

-Δεν ξέρω τί λες, γιατί δεν έχουμε κουβεντιάσει πολύ οι δυό μας... όμως νομίζω ότι πρέπει να σε ευχαριστήσω γι’ αυτό που λες...

-Νιιιιιρ! ... με ένα πήδημα βρέθηκε στο πάτωμα. Πλησίασε την πολυθρόνα που καθόταν ο Schmuda.

-Νιιιιρ! (Νομίζω ότι έχεις δίκιο. Είναι στεναχωρεμένος!)

-Νιαρ! (Είδες που στα’λεγα;)

-Νιιιρ! (Κάνε χώρο!)

-Νιαρ! (Ελα!)

Είναι δύσκολο πράγμα η αγάπη.

Και ενα είναι το μόνο σίγουρο: Δεν εκφράζεται με λόγια, αλλά με μαγεία!)

(Εσβησα αυτο που έγραφα και έγραψα αυτό!
Πέρισυ είχα ποστάρει http://manosantonaros.blogspot.com/2006/09/blog-post_115946071773862286.html Κλείνοντας, σας είχα υποσχεθεί ότι θα σας ξαναέγραφα για τη Μινού. Σήμερα ήταν ή ώρα. Μόνο που δεν το θυμήθηκα εγώ, αλλά μου το θύμισαν ο Schmuda και η Sherpa
)

16.11.07

o Μπιλ






Mε τον φίλο μου τον Μπιλ, αγαπιόμαστε πολύ, αν βέβαια εξαιρέσει κανείς ότι εγώ δεν είμαι φαν της βαρώνης «Απρε τουάάάάάάαααααααα....» Βίκυς Λέανδρος.

Ο Μπιλ ήταν κουμπάρος μου στον δεύτερο γάμο μου με την Μαργαρίτα, αλλά ήταν και κουμπάρος του κουμπάρου μου στον πρώτο μου γάμο (πάλι) με (άλλη) Μαργαρίτα.

Κανείς από τους γάμους που «διαπλέκονται» σ’ αυτο το στόρι, δεν φτούρησε.

Ενα άλλο στοιχείο που κάνει το πράγμα πικάντικο είναι, ότι με την πρώτη Μαργαρίτα μου είχαμε την ίδια μέρα γενέθλια και με την δεύτερη, χωρίσαμε την ημέρα των γενεθλίων της.

Ο Μπιλ είναι ο αγαπημένος της πιο αγαπημένης μου φίλης, της οποίας ήμουν κουμπάρος στον γάμο της και εκείνη (μαζί με τον Μπιλ) κουμπάροι στον δεύτερο δικό μου.

(Φυσικά) ούτε της φίλης μου φτούρησε ο γάμος της.

Το καλοκαίρι καθώς χαζολογάγαμε στην βεράντα τούς είπα, ότι αν (λέμε «αν» ρε παιδί μου) παντρευτούν, φυσικά θα ήμουν ο κουμπάρος. Οταν είμαι χαλαρός λέω τα αυτονόητα.

Μου απάντησαν και οι δυο ταυτόχρονα:

-Μπααααα... δεν θα παντρευτούμε... και αν παντρευτούμε το’χουμε υποσχεθεί σε άλλον.

Με κάτι τέτοια χαλάνε οι παραδόσεις σ’ αυτον τον τόπο.

12.11.07

και τώρα Κουλούρη μ';



ΑΧΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΥΥΥΥΥ Κιμωνάαααααα μ', τί σου 'μελλε να πάθ'ς!!!!

11.11.07

έπιασε κρύο!



Σάββατο μεσημέρι, καθόμουν στο πεζούλι της Καπνικαρέας και φωτογράφιζα.

Δηλαδή τουρτούριζα.

Εκεί που έλεγα να πάω σπιτάκι μου, με πλησιάζει ένας καθ’ όλα καθωσπρέπει κύριος γύρω στα 35. Πουλόβερ, μπουφανάκι, μπλουτζήν, καλογυιαλισμένα παπούτσια, με την «Καθημερινή» υπομάλης, καθαρό, συμπαθητικό πρόσωπο.

-Συγγνώμη, είστε ο Αντώναρος ο δημοσιογράφος;

-Ναί.

-Μου επιτρέπεται να σας ρωτήσω κάτι;

-Bεβαίως!

-Αφου έχουμε –όπως λένε στην τηλεόραση- την καλύτερη φούντα της Ευρώπης, γιατί πίνουμε την μαλακία την αλβανική;

-.....

-Γεια σας! Καλό Σαββατοκύριακο!

8.11.07

ο Ιάσονας

Tον Ιάσονα Τριανταφυλλίδη τον γνώρισα το 1987 στον 9,84.

Πωπωπω, πέρασαν 20 χρόνια από τότε. Μόνο όταν μιλώ για πρόσωπα, κάνω κλικ με τον χρόνο.

Εκρηκτικός άνθρωπος. Οχι μόνο τώρα, αλλά από τότε και υποθέτω από πάντα. Ο Ιάσονας αγαπά πολύ τη μουσική και έτσι συχνά-πυκνά ερχόταν στην εκπομπή μας για να βάζει απλώς δίσκους... Το διασκέδαζε(ζαμε) πάρα πολύ. Κάναμε αρκετά μαζί και μερικά απ’ αυτα ήταν πολύ σημαντικά (για την εποχή τους)... ομως αυτά τον αφήνω τον ίδιο να σας τα πει (τον ψήνω για το διαδίκτυο)... μερικά είναι δικά του, προίκα του.... Αυτό όμως που θυμάμαι έντονα, ήταν μια βραδιά που εμείς (η Αγάθη κι εγώ) κάναμε μια εκπομπή-διαγωνισμό με θέμα «ποιός μπορεί να πιεί περισσότερα ποτήρια νερό!»... Απίστευτες εποχες ραδιοφωνικής τρέλλας, που σήμερα ούτε θα περνούσε από το μυαλό οποιουδήποτε χαχαχαχαχαχαχαχα ραδιο-αναμορφωτή.

Ο Ιάσονας ήταν εκεί. Οχι όμως για να βάζει μουσική, αλλά για μεταφέρει.... τα νερά.... Μιλούσα στο μικρόφωνο (άκουγε όλη η Ελλάδα) και από «πίσω» ακουγόταν η η φωνή του Ιάσονα, που τραγουδούσε καθώς μετέφερε σε...δίσκο ποτήρια ξέχειλα νερό: «Ενα νεγό, κυγά Βαγγελιώ...ενά νεγό κγύο νεγόοοοοο!»

Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε σας, αλλά για μένα αρκεί μια στιγμή για να συμπαθήσω, αγαπήσω έναν άνθρωπο. Η στιγμή μου με τον Ιάσονα ήταν αυτή, που σας περιέγραψα.

Μετα χαθήκαμε... δηλαδή δεν ξαναδουλέψαμε μαζί... όποτε όμως τύχαινε να συναντηθούμε κάναμε και οι δυο μας πολύ χαρά και πάντα βρίσκαμε την ευκαιρία να καπνίσουμε ενα τσιγάρο, να πούμε 2 κουβέντες... ποτέ για το παρελθόν... ούτε για το μέλλον... αλλά πάντα για το τώρα εκείνης της στιγμής.

Γελάω πολύ κάθε φορά που τον βλέπω στην τηλεόραση. Δεν γελάω στα μούτρα του, αλλά από την χαρά, που μόνο ο Ιάσονας ξέρει να σου μεταδίδει.

Και ξαφνικά μαθαίνω πρίν απο μερικές μέρες ότι έπαθε κάποιο πρόβλημα με την καρδιά του, ότι μπήκε στο Νοσοκομείο κ.λ.π.

Αναστατώθηκα.

Δεν φοβήθηκα...γιατί τα’χω περάσει κι εγώ... αναστατώθηκα γιατί πέρασε από το μυαλό μου, ότι αυτός ό τόσο εκρηκτικός (επιμένω στον χαρακτηρισμό) υπήρχε πιθανότητα να έχει φοβηθεί, τρομοκρατηθεί... δεν μπορούσα να τον φαντασθεώ έτσι.... ή μάλλον δεν ήθελα να τον φαντασθώ έτσι.

Του άφησα ενα μήνυμα στο κινητό. Ηξερα πολύ καλά πόσο μετράει ένα τηλεφωνημα –σε τέτοιες στιγμές- από κάποιον που δεν είναι δα και κολλητός σου. Μιλήσαμε στο κινητό του... με πήρε ενα βράδι από την... εντατική χαχαχαχαχαχαχαχαχαχ... όπως και εκείνος είχα κι εγώ κινητό στην εντατική (μια φορά θα σας πω πόσο πολύ βοήθησε αυτο το κινητό μου έναν άλλον ασθενή στο διπλανό κρεββάτι στην εντατική).

Του’χα γραψει στο SMS να μην φοβάται καθόλου τώρα που πέρασαν τα δύσκολα και ότι η περιπέτεια του τελικά θα δει, ότι θα αποδειχθεί... δώρο.

Κτύπησε λοιπόν το τηλέφωνο μου και μια φωνή μου είπε:

-Δωγο; Πές μου τώγα αμέσως, τί εννοείς δώγο!

Το χαμόγελό μου εφτασε στα αυτιά. Εκτός από υγιής ήταν και ο Ιάσονας που ήξερα.

Με πήρε ξανά μετά από 2 μέρες, για να πιούμε... τσάι.

Τον ρώτησα τί ώρα ήθελε να πάω στο Νοσοκομείο.

Μα δεν ήταν στο Νοσοκομείο... σπίτι του ήταν... και το τσάι ήθελε να το πιούμε στο café της Μ. Βρετανίας.

Ο γιατρός μου ο Λευτέρης Τσιάμης είναι ευτυχής όταν οι ασθενείς του ξαναμπαίνουν αμέσως στην ζωή που είχαν πριν (χωρίς τις υπερβολές)...

Βρεθήκαμε στην Μ. Βρετανία. Σηκώθηκα τουλάχιστον 30 φορές από τη θέση του, μίλησε τουλάχιστον με 25 άτομα στο τηλέφωνο... ο καθένας του είπε τί ακριβώς έπρεπε να κάνει.... διαβεβαιώσε τη μαμά του, ότι δεν καπνίζει... ρτούφηξε το τσάι... μετα αναρωτήθηκε αν θέλει ενα χαμομήλι...

Ακουσε για πολύ ώρα σιωπηλός (πόσο περίεργο!!!) αυτά που του έλεγα. Κουμπωσε στο μυαλό του μερικά και ενώ ήμουν έτοιμος να απαντήσω σε ότι ερωτήσεις-απορίες είχε, μου λεει:

-Και όπως είπε και η Αλίκη Βουγιουκλάκη στο «Ξύλο βγήκε από....».... και πριν προλάβω να ανασάνω συνέχισε.... «βέβαια, και ο Μινωτής το 1965....»... «για να μη σου πω για τη Μελίνα....»

Του είπα να μην καταναλώνει πράγματα που τελειώνουν σε –ίνη....

-Πες ένα... μου είπε ατάκα.

-Καφεϊνη, τεϊνη, νικοτίνη....

Με κοίταξε πολύ σοβαρά...

-Μπισκότα Αλατίνη;

Ο άνθρωπος δεν ήταν μόνο υγιής. Ηταν κάτι περισσότερο: καινούργιος.

Τον παρακάλεσα να με φωνάζει στην εκπομπή του κάθε πανσέλήνο και να αποκωδικοποιήσουμε τον φόβο που νιώθουν πολλοί, που είχαν πρόβλημα με την καρδιά τους....

-Γιατί κάθε πανσέληνο;

-Ετσι μουρθε...

-Δεν μπορεί.... πες μου αμέσως: γιατί κάθε πανσέληνο;

Ξετρελλαίνομαι για τους ανθρώπους που από το πουθενά, μπορούν να κάνουν στη στιγμή ενα ολόκληρο επιθεωρησιακό νούμερο.... Τέτοιος είναι ο Ιάσων.

Ξέρετε, πότε δεν έκρυψα ότι θεωρω το blogging δημοσιογραφία. Πολύ ελεύθερη (προς το παρόν) δημοσιογραφία. Κατα τη γνωμη μου, η δημοσιογραφία έχει έναν και μοναδικό σκοπό: Να πληροφορεί τον κόσμο. Τα υπόλοιπα είναι αμπαλάζ.

Μια χαρά είναι ο Ιάσονας και δεν χρειαζόταν το δικό μου ποστ. Ομως μου’δωσε πάσα.... από τότε που έπαθα το έμφραγμα, θεωρώ απόλυτη υποχρεωση μου, να πληροφορώ τον κόσμο ότι δεν είναι το τέλος του κόσμου ενα έμφραγμα, ένα μπαλονάκι....

ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ πιστεύω ακράδαντα ότι είναι η αρχή ενός (καινούργιου) κόσμου, με όπλο τη γνώση του παρελθόντος. Γιορτάζω κανονικά ώς δευτερα γενέθλια μου την 19η Μαίου... όχι επειδή γλύτωσα (πρόσκαιρα άλλωστε όπως όλοι μας) αλλά επειδή ξαναγεννήθηκα.... ξαναείδα τον κόσμο... πιθανότατα και πάλι λάθος... αλλά είχα και μια δεύτερη ευκαιρία... και αυτό είναι από μόνο του γοητευτικό.

Ειναι δύσκολο πράγμα να πει κανείς, αν το ποτήρι είναι μισογεμάτο ή μισοάδειο. Οπως και ναχει.... καθώς οι απόψεις διίστανται.... ένα είναι το σίγουρο: είτε μισοάδειο είναι, είτε μισογεμάτο... μπορείς πάντα να το γεμίσεις.

Ή να το πιείς άσπρο πάτο.

Στην υγειά σου Ιάσονα! Είναι ακριβώς όπως τόλεγε ραδιο-πανελλαδικά 20 χρόνια πριν: «Ενα νεγό, κυγά Βαγγελιώ...ενά νεγό κγύο νεγόοοοοο!»

4.11.07

Πώς να γράψεις

















Προσπαθώ εδω και μερικές μέρες να σκεφτώ γιατί συμπάθησα και συμπαθώ τόοοοοοοοοοοοοοοσο τη Μανίνα Ζουμπουλάκη. Ενα πολύ βασικό είναι ότι μου θυμίζει έντονα τη μάνα μου. Εννοώ τη θηλυκότητα της μάνας μου (δεν είναι καθόλου αστεία πράγματα αυτά). Ενα άλλο είναι η η φωνή της και ενα τρίτο το χιούμορ της, που νομίζεις ότι δεν θα’΄ρθει ποτέ και αυτο το γαμημένο είναι πάντα εκεί στην καταλληλότερη στιγμή.

Δεν θέλω να σας πω για το ταλέντο της στο γράψιμο. Οσοι την παρακολουθείτε είμαι σίγουρος ότι έχετε την ίδια εξαιρετική γνώμη μαζί μου. Τζάμπα μαγκιά είναι να εκθειάζεις το ταλέντο ενός ανθρώπου, που το’χει αποδείξει τόσες φορές.

Τη Μανίνα τη γνωρισα στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Δουλεύαμε μαζί στον «Ταχυδρόμο». Βγαίναμε βόλτες στα μαγαζιά στο κέντρο της Αθήνας, όπου συνήθως έβλεπε τί «παίζει»... δεν είμαι σίγουρος αν ήθελε να κάνει shopping ή ρεπορτάζ.... Θυμάμαι όμως ότι φορούσε τα πιο απίστευτα σκουλαρίκια... πολύχρωμα, ξύλινα, με παιγνιδάκια, με χάντρες, μανταλάκια.... ταφτιαχνε μόνη της... Το διασκέδαζα πολύ... μέχρι που καμμιά 20αριά χρόνια μετα, βλέπω όλα τα κοριτσόπουλα να φορούν τα ίδια. Λατρεύω τους ανθρώπους που βλέπουν μπροστά, αδιαφορώντας για τα ειρωνικά χαμόγελα των άλλων. Θυμάμαι επίσης ότι αυτό, που είχε στο μυαλό της, το’λεγε με μια ανάσα... όπως ακριβώς γράφει.

Το καινούργιο της βιβλίο έχει τίτλο « Πως να γράψεις». Διάφοροι φίλοι της μαζευτήκαμε στο βιβλιοπωλείο «Παπασωτηρίου» στην Πανεπιστημίου. Μίλησε ο καθηγητής Λογοτεχνίας Μίμης Σουλιώτης και διάβασαν κείμενα οι ηθοποιοί Δήμητρα Ματσούκα και Χάρης Ασημακόπουλος.... Είπαν πολλά και σπουδαία για το βιβλίο της... ο Χρήστος Χομενίδης έκανε το happening ελαφρώς Πνύκα και πολύ το ‘φχαριστήθηκα...ο Γρηγόρης Ψαριανός άκουγε προσεκτικά ... ο Γιώργος Παυριανός στην πρώτη σειρά την κοιτούσε με λατρεία και δίπλα του η Κατερίνα Λάσπα, που πρέπει να σας πω ότι ήταν πιο όμορφη από ποτέ... Και bloggers ήταν εκεί και περαστικοί ήταν και θαυμαστές.... Μια όμορφη ατμόσφαιρα... τις λατρεύω τις παρουσιάσεις βιβλίων, αφού κάποτεσε μια παρουσίαση γνωρισα τον έρωτα της ζωής μου, που αργότερα μεταμορφώθηκε στον εφιάλτη της ζωής μου.... με άλλα λόγια (σχεδόν) φυσιολογικά πράγματα....

Ολα θα κυλούσαν κανονικά.... μέχρι που άρχισε να ανεβαίνει τις σκάλες του ημιόροφου του βιβλιοπωλείου ο Μάνος Ελευθερίου.

Ποιός;

Ο Μάνος Ελευθερίου;

Ποιός;

Ο Μάνος Ελευθερίου ο Θεός.

Τί ένιωσα;

Μα τί άλλο;

Καμάρι για τη φίλη μου(τη νιώθω πολύ φίλη μου παρ’ όλο που βλεπόμαστε εξαιρετικά σπάνια). Ο κ. Ελευθερίου ήταν εκεί για να τιμήσει τη συνάδελφο του. Ηθελα πάντα να του σφίξω το χέρι, αλλά δεν τόλμησα... Ντράπηκα σαν παιδί. Σήκωσα όμως τη μηχανή μου και τράβηξα μερικές φωτό του.

Να το πάρετε το βιβλίο της Μανίνας... Είναι ενας καταπλήκτικός οδηγός-φίλος (όπως πολύ εύστοχα είπε ο κ. Ασημακόπουλος) για όσους θέλουν να γράψουν. Μάλιστα.

Προσωπικά δεν μ’αρέσουν αυτοί οι «οδηγοί», αφού δεν πιστεύω ότι το γράφειν διδάσκεται. Γράφεις επειδή κάτι σε ζμπρώχνει να γράψεις.

Τελεία.

Αν σε διαβάζουν γράφεις καλά, αν δεν σε διαβάζουν γράφεις γιατί απλώς γουστάρεις...

Το βιβλιο παρ’όλα αυτα το διάβασα μονορούφι. . Γέλασα πολλές φορές. Πολύ χιούμορ και πολύ Μανίνα... μάθημα συγγραφής; ΟΚ. Ομως με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία. Μεσα από τα παραδείγματα είδα την ελληνική πραγματικότητα ... είδα μαθήματα ψυχολογίας... είδα βέβαια φιλοσοφία και αν θέλετε, είδα τον πόνο που κουβαλάει κάθε άνθρωπος που είναι πάνω από 30.ετών.... είναι ενα δικό της οδοιπορικό.

Δεν μ’αρέσει να γράφω τη γνώμη μου για βιβλία. Πιστεύω ότι δεν μπορεί κανείς να γράψει για κάτι που έγραψε άλλος... το βρίσκω ελαφρώς σχιζοφρενικό... είναι σαν να απαντάς με τραγούδι στο τραγούδι, με ζωγραφιά στη ζωγραφιά.....

Μπορώ να σας πω μόνο ότι εμένα μ’αρεσε πολύ.

Αν τις συμβουλές τις κάνει ρόλους θα μιλάμε για ένα υπέροχο σενάριο.

Γνωρισα τη Μαλβίνα, γνωρίζω τη Μανίνα. Κατα τη γνώμη μου δυο από τις πιο σημαντικές δημοσιογράφους-συγγραφείς της εποχής μας.

Είμαι πολύ ευτυχής γι’ αυτό.

Πολυ-πολύ ευτυχής.... και αν με ζηλεύετε, κάνετε πολύ σωστά.



attachment: Πριν μερικά χρόνια την είδα ενα βράδι σε κάποιο club. Δεν θυμάμαι πού και πότε. Καθόταν στη μπάρα μαζί με παρέα. Το φως ήταν άσπρο και συγκεκριμένο μεσα στο σκοτάδι, σαν από μοναχικό προβολέα... η ηρεμία του club μετά το νταβαντούρι. Ο dj έπαιζε ενα κλασσικό ροκ κομμάτι... η Μανίνα σηκώθηκε και κάτω από το φως χόρεψε μόνη της την ωραιότερη ροκιά που΄χω δει ποτέ. Για να είμαι ειλικρινής δεν κατάλαβα αν ήταν ερωτευμένη ή πονεμένη. Αυτό άλλωστε είναι ροκ. Το φωτογράφησα στο μυαλό μου για πάντα.

attachment2: Πολύ μεταξύ μας, επειδή πολλοί και πολλές εδώ μέσα πιστεύουμε ότι είμαστε αδικημένοι Ντοστογιέφσκι... καλό είναι να ρίξουμε μια ματιά σ' αυτά που λέει η κυρία Ζουμπουλάκη. Ρε παιδί μου, κάτι μπορεί να μας έχει ξεφύγει... ποτέ δεν ξέρεις...


άσχετο (με το θέμα) attachment: Οσοι κι όσες από σας θέλετε να διαβάσετε (μάθετε) πώς νιώθουν σήμερα τα νεαρά παιδιά, ρίξτε μια ματιά σ' αυτο εδώ post της Σοφίας Χο.

29.10.07

αμοντάριστα πλάνα

Υπάρχουν πράγματα στη ζωή που’χω πολεμήσει για να τα κερδίσω και άλλα που μου ήρθαν στο πιάτο. Η δημοσιογραφία την εποχή που την ξεκίνησα εγώ ήταν ενα ιδιαιτέρως κλειστό club. Συντεχνία με όλη τη σημασία της λέξης.

Το γεγονός λοιπόν, ότι ήμουν γυιός δημοσιογράφου μου άνοιξε εύκολα τις πόρτες. Είμαι ευτυχής γιατί ήταν η δουλειά που’θελα να κάνω από μικρός... βρέθηκα και στα περιοδικά στην άνθηση τους, και στις εφημερίδες όταν ήρθε το νέο tabloid σχήμα, και στο ραδιοφωνο και την τηλεόραση όταν ξεκίνησαν. Είδα το ονοματάκι μου γραμμένο, είδα τη φάτσα μου στην τηλεόραση και έκανα εκπομπές στο ραδιόφωνο.... τωρα πια είμαι και στο internet... και έβγαλα φράγκουλα και πείνασα. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που με διαβάζουν. Γνωρισα κόσμο, προσωπικότητες, άνοιξαν πόρτες ή έκλεισαν για πάντα... Δεν έγραψα ποτέ υπό τη σκιά κάποιου κόμματος και για να το αντισταθμίσω, έγραψα συχνά-πυκνά υπό τη σκιά του Παναθηναϊκού. Εχω αναμνήσεις, επιτυχίες, θέσεις, συμμετοχή, απολύσεις, φίλους, εχθρούς, δάσκαλους και μαθητές.... Αν γκρινιάξω θα είμαι αν μη τί άλλο αχάριστος με τη ζωή.

Στις αίθουσες σύνταξης γνωρισα παιδιά, που είχαν φτύσει αίμα για να φτάσουν να κάνουν αυτό που έκανα εγώ (συγκριτικά) πολυτελώς... Φίλησαν κατουρημένες ποδιές, μείνανε απλήρωτοι (δόκιμοι), τους προσβάλανε, τους φτύσανε, τους κράτησαν ξάγρυπνους, τους ειρωνεύτηκαν... αλλά αυτοί εκεί σταθεροί σ’ αυτό που γουστάριζαν.

Τους και τις έχω σε μεγάλη εκτίμηση, ακόμα και αν δεν συμφωνώ (πάντα) με τις μετέπειτα επιλογές τους... όπως πιθανότατα και εκείνοι με τις δικές μου... Το να κάνεις αυτό που ονειρεύεσαι είναι μεγάλη ευτυχία. Τρομερή χαρά. Η αλήθεια είναι ότι δεν κατάφερα να δώσω ανάλογη χαρά και ευτυχία σε ανθρώπους που αγάπησα.

Γιατί;

Βασικά δεν έχω ιδέα... και αυτό προφανώς είναι το μεγάλο μου πρόβλημα... Anyways, ξετρελλαίνομαι εντούτοις (που΄λεει και μια αγαπημένη μου φίλη) να ανοίγω τις πόρτες σε ανθρώπους που ονειρεύονται να μπουν σ΄ αυτον τον χώρο. Ισως να λειτουργεί σαν χρέος μου στο ότι και σε μένα κάποιοι τις άνοιξαν.



Δεν είναι τίποτε τρομερό. Στη δουλειά συμβαίνει πολύ συχνά (αν μάλιστα περάσουν τα χρόνια) να σου τηλεφωνούν συνάδελφοι «αν ξέρεις κάποιον που.....» Αν είσαι παρτάκιας (και έξυπνος) άνθρωπος λες «δεν ξέρω» και καθαρίζεις. (έχω γράψει σχετικό ποστ γι’ αυτό)... εμένα πάλι είναι το καλύτερό μου... μόνο που σκέφτομαι τη χαρά του πιτσιρικά που πλησιάζει αυτο που θέλει, τρελλαίνομαι... μόνο και μόνο η στιγμιαία έκπληξη τους, είναι θείο δώρο. Απο παιδί λέω στους φίλους μου, ότι η ζωή είναι εύκολη και απλή.... και με κοιτάνε καχύποπτα.... εγω όμως το πιστεύω... και το ζω εδώ και μισό αιώνα... δεν αρκεί να το λέω , πρέπει να το αποδεικνύω κιόλας...ενα τηλεφωνημα από το πουθενά είναι μάθημα, που λέει ακριβώς ότι η ζωή είναι απλή...και είναι όντως τόσο απλό... αλήθεια το λέω και όσοι εδω μέσα είναι δημοσιογράφοι, υποθέτω ότι θα συμφωνήσουν.... Δεν είμαι καθόλου της γνώμης, ότι οι άνθρωποι που γνωρίζω (και για να τους γνωρίζω προφανώς τους συμπαθώ) πρέπει σώνει και καλά να περάσουν απο βρωμερά και δύσκολα λαγούμια, για να φτάσουν στον στόχο τους.

Εχω εναν φίλο τον Αρη Γάτα, αθλητικός συντάκτης, τον είχα μαθητή σε μια σχολή... πριν απο χρόνια... εκείνη την εποχή άνοιξε ενα κανάλι... με ρωτησαν αν ήξερα κανεναν νεαρό που’θελε να ασχοληθεί με τα αθλητικά, τον θυμήθηκα που ‘κοβε το μάτι του και μου’χε εξολογηθεί ότι ήθελε να γίνει αθλητικός συντάκτης και τον πρότεινα... τι το πιο φυσικό; Πήγε, δούλεψε σκληρά και σιγά-σιγά έγινε αυτο που πάντα ήθελε...

Τί κέρδισα εγώ;

Ενα τηλεφωνημα που μου κάνει κάθε 2-3 μήνες, όλα αυτα τα χρόνια, με ρωτάει πώς είμαι και τί κάνω, μου λέει κουτσομπολιά και αυτο είναι όλο... Κάθε φορά που τον ακούω δροσίζεται η καρδιά μου... λίγο το’χετε αυτό; με αγαπάει ενας άνθρωπος, επειδή απλώς τον σκέφτηκα την κατάλληλη στιγμή... Βασικά ο Αρης δεν μου χρωστάει τίποτα... δεν χρωστάς για το αυτονόητο...

Δεν είναι αυτονόητο;

Πριτς... για μένα είναι.

Τωρα με τα blogs η πελατεία έχει αυξηθεί... Κάθε τρις και λίγο όλο και κάποιος από εφημερίδα, περιοδικά ή τηλεόραση μου τηλεφωνεί για να του συστήσω κάποιον/αν blogger είτε για δουλειά, είτε για προσκεκλημένο...

Ξέρω πολύ κόσμο από τα blogs. Μ’αρέσει πολύ να παρακολουθώ ανθρώπους που έχουν ιδέες, διαφορετικές απόψεις, ταλέντα κ.λ.π. Πολλοί είναι φιλαράκια μου, άλλοι γνωστοί, με άλλους ανταλάσσω που και που κανένα comment και μερικοί που δεν τους έχω ούτε με έχουν ποτέ πλησιάσει. Στον καθένα είναι πρόδηλο το οποιο ενδιαφέρον και το οποιο ταλέντο του... Μια ζωή κάνω casting...

Πριν απο 2 μήνες μου τηλεφωνησε ενας αρχισυντάκτης από εκπομπή μεγάλου ιδιωτικού καναλιού.

-Θέλω δυο φρέσκες κοπέλες, που τους ενδιαφέρει η δημοσιογραφία και που δεν έχουν δουλέψει αλλού. Bloggers…ξέρεις μωρέ απ’ αυτά που αρέσουν σένα...

-Γιατί κοπέλες;

-Επειδή σε κανα δίμηνο έχω σκοπό να τις βγαλω στον αέρα και το concept λεει κοπέλες... Τί σπαζαρχίδης που’σαι αδελφέ μου....

-Οι bloggers δεν έρχονται δόκιμοι... είπα για να το ξεκόβουμε το πράγμα.

-Ποιός μίλησε για δόκιμους. Μισθολόγιο... αν είναι καλές.

-Θα είναι...

-Δωστους το τηλέφωνο μου να μου τηλεφωνήσουν...

Ωραία... δυο παιδιά θα εύρισκαν δουλειά.

Τηλεφωνησα σε δυο που και τις ήξερα καλά, και πολύ καιρό, και άνεση είχαμε, και μου είχαν πει πόσο πολύ ήθελαν να ασχοληθούν με κάτι τέτοιο...και πάνω από όλα μου άρεσε ο τρόπος που γράφουν.

Με περίμενε μια (δυο) από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις της ζωής μου.

Η μία δεν πήγε καν και η άλλη πήγε, «ερμήνευσε» αυτα που της είπαν και δεν ξαναπήγε. Με πήρε εκνευρισμένος ο αρχισυντάκτης και με έχεσε με το δίκιο του. Δεν πειράζει αυτό, γιατί διορθώνεται... αυτό που δεν διορθώνεται είναι ότι δεν θα μου ξανατηλεφωνήσει ποτέ να του προτείνω κάποιο άλλο παιδί, για κάποια αλλη ευκαιρία που αργά ή γρήγορα θα παρουσιαστεί. Αυτό με νευριάζει πολύ.... Με κάνει έξαλλο η εκ των πραγμάτων προδιαγραφή του μέλλοντος.

Δικό μου λάθος.

Αποτέλεσμα;

Θύμωσαν και οι δυο bloggers μαζί μου.

Γιατί;

Στο τιμόνι που οδηγώ, το αγνοώ.... not even close δεν πάει το μυαλό μου... μπορεί και να γέρασα και να ζουφιανα...καθόλου απίθανο...

Πάει στο διάολο δεν θα πεθάνουμε κιόλας... Εκανα ότι το ξέχασα, αλλά σας ομολογώ ότι με παίδευε. Μεγαλώνωντας έμαθα να ρίχνω το φταίξιμο στον εαυτό μου και ξεμπερδεύω και με τους άλλους και με μένανε....

Την περασμένη εβδομάδα νατο πάλι το τηλέφωνο.

Μια φίλη μου από ένα γυναικείο περιοδικό. Τέλειο περιοδικό.

-Μανούλη, SOS δυο κοπέλες από τα blogs. Κάνουμε μια νέα προσπάθεια μπλα...μπλα....

-Ξέρω, αλλά δεν θα σου πω...

-Γιατί παιδί μου, δεν θα το κάνουν τζάμπα τα παιδιά.

Της είπα με 2-3 λόγια αυτο που μουχε συμβεί.

Εμεινε με ανοικτό το στόμα.

-Ελα ρε... δεν σε πιστεύω.

-Sorry, δεν γίνεται... δεν ξαναπαίρνω το ρίσκο.

Κλείσαμε το τηλέφωνο, αφου συμφωνήσαμε να βρεθούμε την άλλη εβδομάδα...να φάμε μύδια κ.λ.π.

Πέρασαν 1-2 μέρες και με’τρωγε.

Το νήμα της τύχης δυο παιδιών περνούσε από μέσα μου. Από πού έπαιρνα το δικαίωμα να το σταματήσω; Θα αντέξω ακόμα μια φτυσιά; Τί με νιάζουν εμένανε οι πόρτες των άλλων; Μα δεν είμαι εγω καν το θέμα... είμαι απλώς ο συνδετικός κρίκος.

Τηλεφωνησα σε δυο άλλες φίλες μου, που δεν έκαναν για τη δουλειά στη τηλεόραση, αλλά έκαναν ταμαμ γι’ αυτην εδώ.

Η μία πήγε και άρεσε. Ξεκινάει. Την είδα συμπτωματικά στην Ερμού που πήγαινε να το γιορτάσει με φίλους και τίποτε ουζάκια... Σηκωσα τη μηχανή να τη φωτογραφίσω, όχι γιατί την γνωρισα, αλλά για τον τροπο που περπατούσε.... πετούσε δηλαδή....

Η άλλη θα πάει αυτες τις μέρες. Ευχομαι να πετάει και εκείνη.

ΥΓ. Εμαθα ότι στην εκπομπή της τηλεόρασης, τελικά πήγε μια άλλη πιτσιρίκα blogger. Προφανώς τηλεφωνησαν σε κάποιον άλλον δηοσιογράφο-blogger και τους την έστειλε. Η μικρή αποδείχτηκε χρυσάφι και σήμερα τσιμπάει 1.100 ευρώ, καθαρά παρακαλώ. Χαμογελασα: Τελικά ο,τι είναι γραφτο να γίνει θα γίνει όπως και να’χει. Σκέφτηκα ότι αν κάποια απ’ αυτές πουχα στειλει εγώ είχε πάει... σήμερα αυτη η κοπέλα πιθανότατα να εψαχνε για δουλειά και κανείς να μην είχε ανακαλύψει το ταλέντο της.

Τις ευχαριστώ λοιπόν εκ μέρους της.

ΥΓ2. Δεν θέλω να κάνω τον καλό.Δεν είμαι άλλωστε. Απλώς γράφω εύκολα αυτά που σκέφτομαι. Πολύ δύσκολα συγκρατιεμαι. Ομως πρέπει να σας πω, ότι γνωρίζω πολύ καλά ότι κι άλλοι δημοσιογράφοι-bloggers έχουν προωθήσει-βοηθήσει νέα παιδιά από δω μέσα, στον Τύπο. Αυτό είναι παλιά δημοσιογραφική πρακτική... Είναι από τα λίγα υγιή καταλοιπα του σπουδαίου παρελθόντος.

ΥΓ3. Μέχρι τώρα νόμιζα ότι τα χειρότερα τα είχα δει στο ρεπορτάζ. Είστε πολύ τυχεροί που σε μερικές περιπτώσεις βλέπετε «μονταρισμένο υλικό» και όχι το αμοντάριστο, όπως έρχεται φλααααααααπ απροειδοποίητα στα μούτρα αυτού που το παραλαμβάνει από το link ή το δορυφόρο. Αυτα πουχω δει στα blogs (και δεν μιλάω για τις συγκεκριμένες περιπτώσεις) είναι επίσης «αμοντάριστα πλάνα» που μουρχονται απροειδοποίητα στα μούτρα.

Εχω δει φλααααααααααααπ αμονταριστα πλάνα από αεροπορικό δυστύχημα, εχω δει αμονταριστα απο πολύνεκρο αυτοκινητιστικό. Μη αγχώνεστε λοιπόν, αντέχω ακόμα.

Try better!