Yπάρχει στη ζωή η τελειότης;Οχι, δεν υπάρχει!
Υπάρχει η σχεδόν τελειότης και μπράβο της που υπάρχει γιατί αν ήταν τέλεια τελειότης θα βαριόμασταν αφάνταστα πολύ.
Ρίχοντας μιας ματιά από την βεράντα μου η Ακρόπολη πρωϊ βράδυ μου χαμογελάει και την έχω ερωτευθεί βαθειά. Κι όχι μόνο εγώ, αλλά και οι φίλοι μου.
Ο Ισίδωρος έρχεται κάθε βράδυ και τη χαζεύουμε από τη βεράντα καί πίνουμε ουκρανικές μπύρες, που αγοράζω από την πλατεία Βικτωρίας.
Και ο Κώστας έρχεται σχεδόν κάθε βράδυ....
Καθόμαστε στις πολυθρόνες και λέμε βλακείες ρουφώντας την ενέργειά της.... (της Ακρόπολης, όχι της βλακείας)
Yπάρχει στη ζωή η τελειότης;
Οχι, δεν υπάρχει....
Για να απολαύσεις καλά την Ακροπολη πρέπει να είσαι ψηλά. Οσο πιο ψηλά γίνεται. Ε, έτσι κι εγώ έπιασα ρετιρέ στον 5ο!
Εχουμε πιει τις ουκρανέζικές μας, έχουμε φάει γιαπωνέζικο μάκι με σολωμό και μάκι με τόνο και στο καπάκι ένα γιακισόμπα με λαχανικά.
Ο Ισίδωρος έχει κάνει και το τσιγαράκι του.
-Αρνούμαι να σκεφτώ ότι πρέπει να σηκωθώ και να φύγω ... μου λέει.
Τον καταλαβαίνω.
Γύρω στα μεσάνυχτα σηκώνεται.
-Αντε να πηγαίνω! Σέρνει τα βήματά του από κούραση και απαγοήτευση (που φέυγει)....
Τον συνοδεύω μέχρι το ασανσέρ. Μπαίνει, πατάει το κουμπί, τίποτα... τίποτα ...
Πάω να πεθάνω στα γέλια.
-Δεν ξεκινάει! μου λέει κατακίτρινος...
-Α, ξέχασα να σου πώ ότι εδώ το ασανσέρ χαλάει κάθε τρις και λίγο!
-Τί;
-Ετσι όπως στο λέω.
-Και δεν μπορείς να το φτιάξεις;
-Εγω; Τρελλός είσαι;
-Και τώρα πρέπει να κατέβω 5 όροφους;
-Θα μπορούσε να ήταν χειρότερα, του λέω.
-Σαν πως;
-Να είχες να ανέβεις 5 ορόφους.
Απελπισμένος αρχίζει να κατεβαίνει. Δεν θαΆχει πάει 3 σκαλιά όταν ανεβαίνει με ένα πλατυ χαμόγελο, πλατύτερο και από το πλατύσκαλο.
-Τί μουΆχες πει να σου θυμίσω φεύγοντας; με ρωτάει.
-Τί;
-Ο,τι πρέπει να κατέβεις για να ξεπαρκάρεις το αυτοκίνητο.
Το εγκεφαλικό μου χαμογελάει...
-Και ξέρεις ποιό είναι το ακόμα πιο ωραίο;
-Ποιό;
-Ο,τι και θα κατέβεις μαζί μου για παρέα ... και θα ανέβεις μόνος σου!
Οπερ (που έλεγε και ο παππούς μου) κι έγινε...
Το ελάττωμα της πολυκατοικίας είναι ότι χαλάει συχνά-πυκνά το ασανσέρ της και η Ακρόπολη δεν φαίνεται από το ισόγειο ή από τον 1ο .
Yπάρχει στη ζωή η τελειότης;
Οχι, δεν υπάρχει!
Με την ανάσα μου να παίζει ρέγκε είμαι σε ένα 20λεπτο ξανά στην βεράντα .
Η Ακρόπολη μου χαμογελάει.
Το Ερεχθείο λάμπει υπέροχα.
Yπάρχει στη ζωή η τελειότης;
Οχι, δεν υπάρχει!
Υπάρχει η σχεδόν τελειότης!
6 σχόλια:
Επίσης δεν υπάρχουν τέλεια κείμενα..
Αλλά αυτό το γαμημένο είναι σχεδόν τέλειο!!!
Γεια σου ρε μάγκα!
Γεια σου και σένα γλυκειά μου. Και σ' ευχαριστώ.
Εγώ πάντως πιστεύω ότι "κουτί" σου ήρθε για να χωνέψεις καλύτερα !!!!
Στη ζωή δεν υπάρχει τελειώτης αλλά που και που υπάρχει αρμονία ή ισορροπία!
Θυμήθηκα τον Καζαντζάκη τώρα, που περιγράφει κάπου ότι μισή ώρα την ημέρα έκανε περίπατο φορώντας τα παππούτσια του ανάποδα για να νοιώθει μετά πιο έντονα την ομορφιά γύρω του.
(τι γράφω πρωί-πρωί και πάλι θα αργήσω στη δουλειά μου....)
Καλημέρα Μάνο!!!
Από κει που δουλεύω εγώ βλέπω εξίσου την Ακρόπολη, απέναντι τον λόφο του αστεροσκοπείο και κάτω, κάτω πολύ, τρεις ανθρώπους που κάθονται σε ένα τσιμέντινο σκαλί που μοιάζει με ζαρντινιέρα, καταμεσίς του δρόμου. Τρεις και μία σηκώνονται εναλλάξ και πέφτουν επάνω σε ένα σταματημένο αμάξι. Σε δύο, σε όσα προλάβουν. Εισπράττουν το Ναι της Αθηνάς στην επίκληση του Βούδα αλλά και τον εκνευρισμό των οδηγών που δεν θέλουν, αλλά αναγκάζονται να τους υποστούν. Το βλέπω κάθε μέρα αυτό το έργο. Και βλέπω επίσης την Ακρόπολη να προσέχει τη φτέρνα της, μην από λάθος τσαλαπατήσει την περηφάνια των τριών που σε ήλιο και σε βροχή τους βλέπεις εκει, να σου θυμίζουν πως οι πέτρες του Παρθενώνα, δεν ανέβηκαν μόνες τους εκεί πάνω και πως ο πολιτισμός, όλος ο πολιτισμός της γης, χώρεσε μέσα στην υπόκλιση ενός σφαλιαρισμένου Παγκιστανού. Συγνώμη Μάνο. Σου χάλασα τη σούπα, δεν αγνοώ το όμορφο κειμενό σου, ίσα ίσα μου έδωσε αφορμή να πω γι' αυτό το θέαμα.
αστεροσκοπείου μογγόλα!
Αξίζει τον κόπο το λαχάνιασμα! :)
Δημοσίευση σχολίου