Ο "Λάκης" Λαζόπουλος" του "Παπαδάκη"

Με εκνευρίζουν οι «καινούργιοι» σερβιτόροι.
Μου κάνουν τα νεύρα χαλβά φαρσάλων.
Πολύ φρου-φρου και αρώματα, πολύ φο-μπιζού-ευγένεια, αλλά από την τέχνη (την οποία εκτιμώ αφάνταστα) του σερβιρίσματος είναι στούρνοι ολκής.
Δεν είμαι απαιτητικός στα εστιατόρια.
Δηλαδή δεν είναι απαιτητικός στα εστιατόρια που έχουν κανονικές τιμές, τις ταβέρνες της γειτονιάς κ.λ.π. Όταν όμως πρόκειται για «μουράτα» που σε γδέρνουν στον λογαριασμό, μετατρέπομαι σε restaurant serial killer.
Oι φίλοι μου με κρατούν για να μην μπήξω κανένα πηρούνι στο χέρι του κάθε φλούφλη που νομίζει ότι είναι η Liza Mineli στο Cabaret.
Nα φάω ήρθα κύριε, αν ήθελα να ακούσω τα άνοστα σχόλια σου, θα πήγαινα στο Δελφινάριο να ακούσω τον Στάθη Ψάλτη.
Πάω να πάραγγείλω κρασί και τσουπ ο Sommelier. Δηλαδή ο ειδικός επί των κρασιών. Τα τέτοια μου κουνιούνται, με άλλα λόγια.
-Θέλω το Ξυνόκρασο Τάδε.
-Α, όχι!
-Συγγνώμη;
-Δεν σας το προτείνω για τις γαρίδες με φυστίκια Ξάνθης που παραγγείλατε?.
-Μπα!
-Λέω να πάρετε το Μαλακοκρασέ του 1997.
-Θέλω το Ξυνόκρασο.
-Δυστυχώς έχουμε μόνο 4 φυάλες.
-Τα θερμά μου συγχατηρήρια. Λέω να πιούμε μέχρι 2?
-Επιμένω να πάρετε το Μαλακοκρασέ, έχει γεύση πιο φρουτάτη.
Να του χώσω τώρα την μπούφλα ή μετά την σαλάτα;
-Και εγώ επιμένω στο Ξυνόκρασο.
Με τα πολλά πείθεται.
Στο μεταξύ εγω θέλω να πάω να φάω σουβλάκια στον «Θανάση» στο Μοναστηράκι, που του λες «χωρίς κρεμμύδι» και δεν φέρνει καμμιά αντίρρηση.
Συνήθως όμως δεν πάω μόνος μου στα «μουράτα» και έτσι δεν μπορώ να πω στους Sommelier την πραγματική μου γνώμη. Δηλαδή και να του την πω στα παλιά του τα παπούτσια, γιατί ο απέναντι μπούλης με το πούρο, τον έχει κοιτάξει λατρεμένα και με ανοικτό το στόμα.
Χθες μας είχε καλεσμένους στον «Παπαδάκη» στο Κολωνάκι, ο Κωστής, αφού είχε τα γενέθλια της η αγαπημένη του Αννα.
Ηρθε να μας εξυπηρετήσει ένας νεαρός που είχε την εντύπωση ότι ήταν ο Λάκης Λαζόπουλος. Ηταν απ' αυτό που λέμε σήμερα «χαριτωμένος» και που στα δικά μου μυαλά μεταφράζεται «θρασύτατος». Αφού μας έκανε 5-6 εντελώς απαξιωτικά (βλ,χαριτωμένα) σχόλια, για το αν θα πάρουμε εκείνη τη σαλάτα, ή το άλλο ψάρι? αρχισε:
-Α, αυτό δεν το έχουμε σήμερα.
-Μα τι ατυχία κι αυτή που έχετε κυρία μου, ούτε αυτό το έχουμε.
-Μα δεν τρώγεστε πια! Ολο τα πιάτα που δεν έχουμε ζηλέψατε; Επιασα το πηρούνι.
Ένα άλλο χέρι έπιασε τον καρπό μου.
Η Αννα με κοίταξε παρακαλετά.
Συγγνώμη, αλλά δεν καταλαβαίνω ξανά: Πας σε ένα μαγαζί εντελώς πιασο-κωλέ που έχει όλα κι όλα 20 πιάτα σε τιμές κοσμηματοπωλείου? απΆ αυτά δεν έχει 5. Μιλάμε για τις 9.30 το βράδυ βροχερής Τρίτης, μετα την καθαρά Δευτέρα. Και πού ξέρεις εσύ ρε παπάρα, ότι εγω δεν ήρθα ειδικά για το πιάτο που δεν έχεις;
Ξέρεις πόση ώρα έκανα να παρκάρω;
Ξέρεις τι βροχή έφαγα στο κεφάλι;
Τέλος πάντων.
Ο «Λάκης» (Λαζόπουλος) συνέχισε το βιολί του. Ούτε είχε πάρει είδηση τον κίνδυνο που τον πλησίαζε.
«Ορίστε η σαλάτα που παραγγείλατε. Τι καταλαβατε τώρα;»
(Μερικές φορές στεναχωριέμαι αφάνταστα που απαγορεύεται η οπλοφορία και μάλιστα η οπλοχρησία)
Ο Κωστής παρήγγειλε ξιφία στη λαδόκολα (μαγκιά του μουράτου) και η Ναυσικά σφυρίδα με σέληνο. Πάει στο διάολο: γιορτή είχαμε, ό,τι θέλαμε ζητούσαμε.
Ζητησα φάβα.
Ηρθε με δυσφορία ? λίγο πριν έρθουν τα κυρίως.
-Αν δεν την φάτε όλη, δεν σας φέρνω τα φαγητά σας! μας απείλησε ο «Λάκης» (Λαζόπουλος).
Τα μαχαίρια που ήταν κοντά μου εξαφανίσθηκαν σε τσάντες.
Εφαγα με το ζόρι την φάβα, μπας και φάνε το φαγάκι τους οι φίλοι μου.
Ηρθαν τα δεύτερα.
Η σφυρίδα χωρίς σέληνο και ο ξιφίας σε πιάτο χωρίς λαδόκολα.
Η Ναυσικά διαμαρτυρήθηκε δειλά.
-Πού είναι το σέληνό μου;
0 «Λάκης» (Λαζόπουλος) είχε την εξυπνάδα κάτω από την γλώσσα.
-Αυτά τα μικρούλια (κάτι σαν πιπέρι) είναι το σέληνο?
-Αυτά είναι σέληνο; ρώτησε η Ναυσικά που είναι καλό και ευγενικό κορίτσι.
-Μπά! Ε, λοιπόν έχετε δίκιο ... Α, ναι ?το πετάξαμε το σέληνο!Χαχαχαχαχα!
-Μάνο, μη! ψιθύρισε μια φωνή δίπλα μου?
-Μα δεν μου είπατε ότι είναι στο λαδόκολλα ο ξιφίας;
-Ναι, αλλά δεν τον σερβίρουμε σε λαδόκολλα, αλλά σε πιάτο! Χαχαχαχαχαχα!
Και κλαπ! Μας γυρνάει την πλάτη και φεύγει.
Ο Σπύρος δίπλα μου, με ρωτούσε κάτι για την ποιότητα των media.
Ούτε άκουγα τί μου έλεγε! Με το βλέμμα έψαχνα, τον «Λάκη» (Λαζόπουλο), ο οποίος είχε πάει σε παραδιπλανά τραπέζια για να συνεχίσει το άθλιο show του.
Τίποτε μά τίποτε δεν με σταματούσε.
Η Ναυσικά έτρωγε τη σφυρίδα της και δεν μιλούσε.
Μα τι ήταν αυτό το κόκκινο πέπλο μπροστά μου;
Ο «Λακης» (Λαζόπουλος) έκανε το λάθος και πέρασε δίπλα μου.
Του έκανα νόημα.
Ηρθε με αυτοπεποίθηση.
Προφανώς το κόκκινο το έβλεπα από μέσα προς το έξω και δεν φαινόταν απΆ έξω προς τα μέσα.
-Παρακαλώωωω;
-Αν δεν κάνω λάθος είστε εδώ για να μας βοηθήσετε στην παραγγελία μας, του είπα γλυκα σαν τον Οβελίξ λίγο πριν τσακίσει τους Ρωμαίους.
-Μα φυσικά!
-Ωωωωωω ωραία!
-Λοιπόν;
-Αφού είναι έτσι λοιπόν σταματείστε τα σχόλια, που σας πληροφορώ ότι είναι μετριότατα ... έχω ακούσει πολύ καλύτερα ? και αφωσιωθείτε στη δουλειά σας, αν δεν σας κάνει κόπο.
-Μα ?.
-Είπαμε: όχι άλλα σχόλια. Διαβεβαιώσατε την κυρία ότι η σφυρίδα της θα έχει και σέληνο. Βλέπετε πουθενά το σέληνο;
-Σας είπα ότι το πετάξαμε ?. μου είπε (επιτέλους) επιφυλακτικά.
-Αυτό δεν μας το είχατε διαβεβαιώσει. Να φέρετε λοιπόν το σέληνο.
- ..................
-Και στον κύριο είπατε ότι ο ξιφίας του θα είναι στην λαδόκολλα. Βλέπετε καμμιά λαδόκολα;
-Ξέρετε κύριε (πάνε τα σχόλια και το υφάκι) δεν το σερβίρουμε σε λαδόκολλα. (Μάλλον το έβρισκε μπανάλ)
-Δεν πειράζει Μάνο! ακούστηκε μια φωνή από το τραπέζι.
Είχα κι άλλα να πω ? εντελώς επιθεωρησιακά, αλλά με την παρέμβαση έπεσε η αυλαία μέσα μου.
-Τέλος πάντων.
-Ξέρετε, μήπως ...
-Ευχαριστώ ? end of conversation?
Δεν έπρεπε να χαλάσω τα γενέθλια της αγαπημένης μου Αννας και έκανα πίσω.
Ο «Λάκης» (Λαζόπουλος) μάζεψε τα κουρέλια του και την έκανε.
Το πολυδιαφημισμένο σχολιο-φαγητό ήταν (φυσικά) μετριότατο. Ή για να είμαι δίκαιος: τίποτα το σπουδαίο.
Όταν ζητήσαμε γλυκό, ο «Λάκης» (Λαζόπουλος) ήρθε τραγουδώντας (από μέσα του) το: "Είμαι αετός χωρίς φτεράαααα!" Εγραψε ανέκφραστος και τυπικός αυτά που του ζητήσαμε και πρέπει να ομολογήσω ότι όλα (τα γλυκά) ήταν υπέροχα.
Θέλετε να σας πω για τον λογαριασμό;
Δεν θα σας πω γιατί μας κέρασε ο Κωστής και δεν είναι ευγενικό! Αλλά είμαι σιγουρος ότι αν είχαμε παρακολουθήσει πριβέ παράσταση του φίλου μου του Μητσικώστα και είχε μαγειρέψει ο Μαμαλάκης Himself, θα του είχε κοστίσει φτηνότερα.
Τελικά έκανα λάθος που δεν το «βούλωσα» αφού ήμουν καλεσμένος. Δεν είχα δικαίωμα κριτικής, αλλά βλέπετε πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι.
Περάσαμε πάντως πολύ καλά, γιατί είχαμε να πούμε τόσα για την Ζέτη που προσφάτως χώρισε .... κεντήσαμε όλοι μας .... μιλάμε για απίθανες ατάκες .... δυστυχώς ο «Λάκης» Λαζόπουλος είχε φροντίσει να κάτσει μακρυά, μπας και τον πάρει καμμιά σφαίρα ? κρίμα ? θα μπορούσε κάτι ναΆχε μάθει περί σχολίων .... αφού περί σερβιρίσματος έχει μαύρα μεσάνυχτα.
Χρόνια πολλά Αννούλα, και να με συγχωρείς.