Μήπως είμαστε συγγενείς;

Πριν από καιρό μου τηλεφώνησε μια φίλη μου. Η Νατάσα.
-Μανούλη μου, θέλω μια χάρη ... μου είπε.
-Αν μπορώ...
-Μου τηλέφωνησε μια κυρία Αντώναρου από την Πάτρα και επειδή ψάχνει τους συγγενείς της θα ήθελε να σου τηλεφωνήσει για να μάθει αν έχετε κάποια σχέση... Να της δώσω το τηλέφωνό σου;
-Φυσικά ... να της το δώσεις...
Χα... Οσο μεγαλώνει ο άνθρωπος τόσο πιο πολύ τον ενδιαφέρουν οι ρίζες του ... Στην Ιταλία υπάρχει ένας συγγραφέας, πολύ γνωστός εκεί, με εκπομπή στην τηλεόραση .... που ονομάζεται Alfredo Antonaros. Ευρισκα συχνές αναφορές γιΆ αυτον στο Internet και μία φορά δεν άντεξα και του έστειλα ενα e-mail ... (μισή ντροπή δική μου, μισή ντροπή δική του σκέφτηκα) ... έγραψα πως με λένε... πού μένω... για τους συγγενείς μου κ.λ.π... αναρωτιόμουν μήπως είμασταν και οι δυό μας συγγενείς...
Σε μια μέρα μου απάντησε ...
Ομολογώ ότι είχα (περιέργως πώς) μεγάλη ταραχή μέχρι να ανοίξω το e-mail.
Ο παπούς του γεννήθηκε το 1880 στην Κω ... και μετά πήγε στην Αιθιοπία, όπου παντρεύτηκε μια Ερυθραία γυναίκα ... με την οποία πήγε στην Ιταλία, όπου γεννήθηκε ο πατέρας του Alfredo...
Ο δικός μου παπούς είχε γεννηθεί στη Σύρο ... από όπου πηγε στη Θεσσαλονίκη, όπου γέννησε 9 παιδιά, με τελευταίο τον πατέρα μου ....
Ο παπούς μου πέθανε, όταν ο πατέρας μου ήταν 12 χρονών... Δηλαδή το 1933. Δεν ήξερα λοιπόν τίποτε γιΆ αυτον ... επΆ ευκαιρία του ιταλού συγγραφέα, κάτι ξύπνησε μέσα μου ... και ειδικά με τον παππού Βαγγέλη, για τον οποίον το μόνο που ήξερα ήταν, ότι εργαζόταν ως ξυλουργός στους Σιδηροδρόμους στη Θεσσαλονίκη... (Εχουμε στο πατρικό του ένα τραπεζάκι και μερικά άλλα πράγματα πουΆχει φτιάξει)... Κάτι ξύπνησε λοιπόν μέσα μου κι έπρεπε να μάθω περισσότερα...
Από ποιόν όμως;
Μια μέρα που΄ρθε η μάνα μου σπίτι της το'πα....
-Και γιατί δεν ρωτάς εμένα;
Σαν βλάκας δεν τοΆχα σκεφτεί, ότι ο πατέρας μου θα της είχε πει.
Και όντως έτσι ήταν:
-Μου έλεγε τα βράδια για τον πατέρα του ... άρχισε ... δεν το ξεπέρασε ποτέ!
Την άκουγα για δυο ώρες αμίλητος ... κάποια στιγμή χωρίς να το καταλάβω, άρχισαν να κυλούν δάκρυα από τα μάτια μου. Ποτάμι. Ούτε που το κατάλαβα. Η μάνα μου μου'λεγε ... μου 'λεγε ... μου 'λεγε ....
Και τότε θυμήθηκα -σαν flash- ότι , μουΆχε πει και ο ίδιος, όταν εγω ήμουν παιδί. Ενα μεσημέρι, καθώς καθόμουν πάνω στην κοιλιά του.
Οταν πέθανε ο πατέρας του, η γιαγιά μου (η Αθηνά) του είπε να πάει στο Ταχυδρομείο και να στείλει τηλεγράφημα στις δυό θειάδες μου (Πόπη και Σοφία) στην Αθήνα, ότι «ο πατέρας απεβίωσε!» ... Εκείνος 12χρονών παιδί ,καβάλησε το ποδήλατο και με δάκρυα που ανάβλυζαν έκανε γρήγορο πετάλι στο Ταχυδρομείο.
ΜουΆχε πει ότι από τότε δεν ξανακαβάλησε ποδήλατο.
Τρο-με-ρό! ΤΡΟ-ΜΕ-ΡΟ!
ΜουΆτοχε διηγηθεί και τοΆχα ξεχάσει.
Οταν λοιπόν μου τηλεφώνησε η Νατάσα .... οι μνήμες ξανα-χύθηκαν έξω από το μυαλό μου ..... στην καρδιά μου.
Πραγματικά κατα το βραδάκι μου τηλεφώνησε η κ. Βούλα.
( Η Νατάσα μου'χε διευκρινίσει ότι πλέκει και κεντάει υπέροχα) ... η κ. Βούλα Αντώναρου...
Μου είπε για τον παππού της.
Για τον μπαμπά της... τον Παναγιώτη Αντώναρο ... αλλά έψαχνε από την μεριά της Μεγαλόπολης στην Μάνη.... Δυστυχώς όχι κ. Βούλα μου.... Δεν είμαι από την Μάνη ... ούτε ο παπούς ήταν από τη Μάνη ... ούτε φυσικά ο πατέρας....
Διέκρινα ότι μάλλον απαγοητεύθηκε....
Την ευχαριστώ πάντως γιατί με έβαλε σε ένα τριπάκι, από το οποίο νόμισα ότι είχα βγει ....
Ισως μια μέρα της ζητήσω να μου πλέξει κάτι για να'χω να τη θυμάμαι .... χαχαχαχα ... αλλωστε όλη η ζωή μας είναι ένα πελώριο πλεκτό... ή μάλλον όχι... είναι ένα υπέροχο κέντημα...