Οι σιχαμένοι

Kάποτε γνωρισα την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Μιλάμε για εποχή που εγώ ήμουν νεαρός και εκείνη η «απόλυτη σταρ». Ημουν από εκείνους, που την θεωρούσαν γλυκερή, ατάλαντη, χωρίς επίπεδο κ.λ.π.
Δεν ήταν αστείο να συναντήσεις την Βουγιούκλω και μάλιστα να της πάρεις συνέντευξη.
-Να δούμε τι διάολο, θα μου πεί; σκεφτόμουν γεμάτος τσαμπουκά στην διαδρομή.
Την συνάντησα στο θέατρό της.
Κούκλα. Πολύ κούκλα και πολύ σέξυ.
Μάζεψα όσο κουράγιο μουΆχε μείνει και ψιλοάρχισα τις ερωτήσεις.
Μαλακές... ίσως και μαλακίες ... η μεγάλη σταρ και ο νεαρούλης!
Δίπλα της κάμποσοι.
Η αυλή της.
Το καταλάβαινα, αλλά αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν δυο δημοσιογράφοι-συνάδελφοι μου, πολύ μεγαλύτεροι από μένανε, που ήταν βασιλικότεροι του βασιλέως.
Ρωτούσα την Αλίκη, απαντούσαν αυτοί.
Ρωτούσα την Αλίκη, κάνανε κριτική στις ερωτήσεις μου.
Ρωτούσα την Αλίκη, με κοιτούσανε αποδοκιμαστικά.
Οσο περνούσε η ώρα τόσο συμπαθούσα την Αλίκη και τόσο αντιπαθούσα αυτούς.
Δημόσιες σχέσεις, θα μου πείτε... Κάτι σαν γραφείο τύπου.
Μπαααααα ... μάλλον για καψούρηδες μαζί της τους βρήκα.
Φεύγοντας μου δώσανε και οδηγίες για το πώς πρέπει να γράψω τη συνέντευξη.
Δεν την έγραψα ποτέ.
Η διευθύντρια μου στο περιοδικό έγινε έξαλλη μαζί μου.
Εγώ όμως δεν την έγραψα τη συνέντευξη, αφού δεν ήταν της Αλίκης, αλλά της δημοσιογραφικής (;) αυλής της.
Μετά από χρόνια πέτυχα τον έναν (Φ.Η.) σε μια παρέα νεαρών κοριτσιών-δημοσιογράφων να τους λέει περί δεοντολογίας. Τρέχανε τα σάλια του.
Παρα τον μεγάλο σεβασμό που νιώθω για τους ηλικιωμένους, τον έκανα τελατίνη. Σε δυό λεπτά έκτός από τα σάλια του, τρέχανε και τα ποδάρια του.
Όταν ξανασυνάντησα μετά από χρόνια την Αλίκη στο studio του 9,84 (της πήραμε την πρώτη live on air συνέντευξη μαζί με την κουμπάρα μου (και αδελφή μου) Αγάθη Πλώτα), ήρθε μαζί με τον (μεγάλο) Σταμάτη Φασουλή, που κρατούσε τα μπόσικα.
Εκανα πολύ καιρό για να τον φέρω στην θέση που του αξίζει.


Μισώ τους ενδιάμεσους.
Οποιοι και ναΆναι αυτοί. Από τις γκόμενες που κάνουνε πάσα τις φίλες τους (ακόμα και σε μένα) μέχρι τους παπάδες που έχουν πάρει αυθαίρετα και εργολαβικά την επικοινωνία μου με τον Θεό.
Οποτε έγραψα κριτική για κάποιον «ισχυρό», εμφανιζόταν (από του πουθενά) κάποιος «εφιάλτης» και μουΆλεγε στΆ αυτί και με συμβουλευτικό (το μισώωωωωωωωωωωω) ύφος:
-Τρελλός είσαι; Κοίτα τη δουλίτσα σου!!!!
(Υποθέτω ότι το «δουλίτσα» είναι υποκοριστικό της «δούλας»)

Οποτε στις συσκέψεις έπεφτε μια πρωτοποριακή ιδέα, πάντα εμφανιζόταν ένας και έλεγε με χαμηλή φωνή κοιτώντας τα χαρτιά του:
-Μήπως αυτό (η ιδέα) είναι επικίνδυνη; Μήπως γελοιοποιηθούμε; Εμείς είμαστε σοβαροί (σκατά στα μούτρα σου!).Μήπως πρέπει να το ξανασυζητήσουμε την επόμενη Πέμπτη;
Αυτό έφερνε προβληματισμό. Αυτό έριχνε μια σταγόνα μελάνης στο κάτασπρο γάλα. Μπλα ... μπλα .... 99 στις 100 φορές χανόταν η ιδέα.
Ποτε κανείς ιδιοκτήτης, κανένας καναλάρχης, κανένας εκδότης δεν τους είχε πει να το κάνουν (αυτό θα το καταλάβαινα). Από μόνοι τους το κάνανε και το κάνουν. Γίνονται οι ενδιάμεσοι της μετριότητας + της μαλακίας με την αηδιαστική πραγματικότητα.

Εγινε μεγάλος χαμός με την υπέροχη διαφήμιση «πούτ δε κοτ ντάουν!»
Ολοι θαυμάζουν αυτόν που την σκέφτηκε. Ανάμεσά τους κι εγώ. Πιο πολύ όμως θαυμάζω αυτούς που την αποδέχτηκαν. Αυτούς που είπαν: «πωπωπω ωραία ιδέα! Να την κάνουμε!»

Σκιτσάρω, λένε ότι σκιτσάρω καλά. Όταν ξεκίνησα αυτό το επάγγελμα, σκέφτηκα ότι ωραία θα ήταν να εικονογραφώ τα κείμενα μου. Εκανα λοιπόν μερικά σκιτσάκια και ετοιμάστηκα να τα δείξω στον διευθυντή μου. Εκανα όμως το λάθος να τα δείξω πρώτα σε έναν παλιότερο συνάδελφό μου, για να μου πει την γνώμη του:
-Πωπωπωπω! Πολύ ωραία είναι... μου είπε!
Πέταξα στα ουράνια. Εκείνος συνέχισε:
-Ο πατέρας σου στα έκανε;
Δεν τα έδειξα ποτέ στον διευθυντή.
Δεν εικονογράφησα ποτέ τα κείμενα μου (πλήν του «Τηλεράματος», επειδή με έζμπρωξε η διευθύντρια και φίλη μου Βίκυ Αλικάκη, που έχει σπουδαία καλλιτεχνική ματιά).

Υπάρχουν άνθρωποι που κόβουν πόδια.
Από τους αστραγάλους.
Τους πολέμησα όσο δεν μπορείτε να φαντασθείτε.
Δύναμή μου;
Οι γενναιόδωροι!
Εγραψα ένα post για την ελληνική τηλεόραση.
Αντέδρασαν μερικοί και καλά κάνανε. Δεν ένιωσα καμμιά έκπλήξη όταν είδα στο profile τους (communications-media).
-Κάτω τα χέρια από τη δουλίτσα μας.

Η blogo-φίλη μου Herinna είναι απαγοητευμένη. Αν κατάλαβα καλά θέλει να την κάνει από τα blogs. Προφανώς θα αστειεύεται. Της αφιερώνω τα πάρα πάνω για να της δείξω, πόσο λάθος κάνει. Και την πλήροφορώ (για να πάρει θάρρος) ότι τα κτυπήματα κάτω από την ζώνη (στο μποξ) δεν μετράνε. Αντιθέτως «γράφουν» σε βάρος εκείνου που τα δίνει.