Πριν από πολλά χρόνια, στα μέσα της δεκαετίας του '60, ο πατέρας μου μας έβαλε οικογενειακώς στο αυτοκινητάκι μας και τραβήξαμε προς το κέντρο της Ευρώπης.
Στην Αυστρία.
Τώρα πώς του 'ρθε η Αυστρία εκείνη την εποχή, ποτέ μου δεν το κατάλαβα. Ολο τον χρόνο έκανε οικονομίες γιΆ αυτό το ταξίδι, το οποίο επαναλαμβάνανε με την μάνα μου σχεδόν κάθε χρόνo
Hταν η εποχή που τα ταξίδια στην Ευρώπη ήταν κάτι σαν το σαφάρι... ή σαν βαρκάδα στον Αμαζόνιο.
Όλα άγνωστα!
Η γλώσσα, τα χρήματα, οι συνήθειες, ο καιρός...
Λες και η Αλίκη άνοιξε την πόρτα στην Χώρα των Θαυμάτων
Εγώ ήμουν μικρός.
Θυμάμαι μόνο τα πράσινα δάση, τις λίμνες, τους ύπνους μου στο πίσω κάθισμα και τα πικ-νικ που κάναμε στους απίστευτους αυτοκινητόδρομους ... και μια ... κουνιστή καρέκλα.
Μια κουνιστή καρέκλα που είδε ο πατέρας μου σε ένα επιπλοποιείο της Βιένης και την ερωτεύτηκε δια βίου.
Μια μαύρη, λεπτή ξύλινη κουνιστή καρέκλα με κόκκινα-κοραλί μαξιλάρια ... ένα για να κάθεσαι και ένα κρεμαστό στο ύψος του κεφαλιού ...
Την δέσαμε στο στη σκάρα και την φέραμε στην Αθήνα.
Την θυμάμαι για χρόοοοοοοοοονια ολόκληρα απέναντι στην τηλεόραση και τον πατέρα μου πάνω της να κάνει κούνια-μπέλα.
Ολοι μου οι φίλοι καθόντουσαν σαν αυτην την καρέκλα.
Κάποια στιγμή ράγισε το ένα της στρογγυλό πόδι. Ο πατέρας μου, που ήταν πολύ επιφυλακτικός με τα μαστορέματα, το τύλιξε με μια μαύρη μονοτική ταινία και καθάρισε.
-Μπα! Δεν φτιάχνει ... έλεγε.
Το τι παιγνίδια έχω κάνει πάνω σΆ αυτην την καρέκλα δεν περιγράφεται.
Πέρασαν τα χρόνια, πέθανε ο πατέρας μου και η μαύρη κουνιστή καρέκλα έμενε εκεί απέναντι από την τηλεόραση. Σαν γειτόνισες με απέναντι παραθύρια.
Πριν από καιρό που είχα πάει στο πατρικό μου και κουνιόμουν στην καρέκλα θύμησα στην μάνα μου το πώς την αγοράσαμε από την Βιένη.
-Την θες; με ρώτησε
-Την θέλω, αλλά η θέση της είναι εδώ.
-Πάρτην παιδί μου, δεν έχω εγώ τέτοια κολλήματα με τα πράγματα! Μου είπε και με άφησε για μια ακόμη φορά κάγκελο.
Ετσι 40 χρόνια μετά η μαύρη κουνιστή καρέκλα ξαναφορτώθηκε σε αυτοκίνητο και βρέθηκε στο σαλόνι μου. Την έβαλα απέναντι από την τηλεόραση μπας και ... στεναχωρεθεί χωρίς την φίλη της.
Μια μέρα ήρθε ένας Ιρακινός ξυλουργός να φτιάξει ένα παράθυρο. Είδε την καρέκλα.
-Φτιάξει πόντι;
-Μπα ... δεν φτιάχνει! είπα εγώ από κεκτημένη ταχύτητα.
-Φτιάξει ... φτιάξει ... και κραπ βγάζει το γυρτό ραγισμένο πόδ. Για μια εβδομάδα η κουνιστή έμεινε ανάπηρη ... γερμένη προς τα αριστερά ... αλλά το πόδι της ήρθε ολοκαίνουργιο.
-Τέλει καρέκλα βάψιμο ! είπε ο Ιρακινός.
-Τέλει;
-Τέλει!
Προσωπικά λατρεύω το χρώμα στο σπίτι. Ετσι η καρέκλα επανήλθε γαλάζια και τα κόκκινα φθαρμένα μαξιλαράκια της έγιναν κίτρινα και καινούργια.
Είναι βέβαια η αγαπημένη μου καρέκλα και και πάω να σκάσω που δεν χωράει πίσω από τον υπολογιστή μου.
Τις προάλλες ήρθε ένα φίλος μου τρελλαμένος σκηνοθέτης.
Είδε την καρέκλα και είπε:
-Πριν πολλά χρόνια ο πατέρας μου είχε ερωτευθεί μία ίδια μαύρη πουΆχε δει στην Βιένη ... δεν την πήρε όμως γιατί δεν μπορούσε να την κουβαλήσει... Την είχε φωτογραφήσει όμως. Ολόιδια είναι σου λέω... Μόνο που εκείνη ήταν μαύρη με κόκκινα μαξιλαράκια.
(Χεχεχεχεχεχε!)
4 σχόλια:
Περίεργο! Μέσα προς τέλη της δεκαετίας του 60, ο πατέρας μας πήρε με το αυτοκίνητο, ναι, ένα ωραίο ταξίδι με προορισμό την...Αυστρία. Μόνο που κολλήσαμε στο Γκράατς που καταγοήτευσε τους γονείς μου ενώ τη Βιέννη την ξεπετάξαμε βιαστικά. Στο Ford Capri που είχαμε τότε-ωραίο αυτοκίνητο στα χρόνια του-όχι, δεν φορτώσαμε καμία πολυθρόνα.
Αλλά η επιστροφή στα πάτρια εδάφη, ήταν άχαρη, μετά από τόσα χρώματα, η Ελλάδα εκείνης της εποχής ήταν ασπρόμαυρη ταινία.
Την καλησπέρα μου.
Μάνο, ωραία η καρέκλα αν εμπιστεύεσαι τον Ιρακινό, να κάθεσαι στις συσκέψεις μαζί με την ...κυρία του σχετικού ποστ σου!
Η δικιά μου βιενέζικη κουνιστή πολυθρόνα, Μάνο, είναι μια αυθεντική Thonet, μαύρη με ψάθα στην πλάτη και στο κάθισμα, κληρονομιά από τη γιαγιά, μαζί με άλλα έπιπλα και όχι μόνο.
Δεν της έβαλα ποτέ μαξιλαράκια, είναι υπέροχη στη γύμνια της...
Αυτός ο κόσμος, ο μικρός, ο μέγας :)
Δημοσίευση σχολίου