Έχετε βρει ποτέ πολλά χρήματα στον δρόμο;Εγώ ναι!
Είναι 1972. Είμαι μόλις 15 ετών και κάθομαι στην «Θύρα 13» του γηπέδου της Λεωφόρου Αλεξάνδρας έτοιμος να παρακολουθήσω (έχοντας δίπλα μου τον μεγαλύτερο ξαδελφο μου Οδυσσέα) τον αγώνα Παναθηναϊκός-Πιερικός. Είμαστε πιτσιρικάδες και στην τσέπη μας έχουμε μόνο τα χρήματα για το εισιτήριο της επιστροφής στην Καλλιθέα με τον ηλεκτρικό από την Βικτώρια.
Το μάτς θέλει μερικά λεπτά για να αρχίσει κι εγώ καπνίζω... Φυσικά και καπνίζω. Εκείνη την εποχή όλοι 15αρηδες κάπνιζαν...και καπνίζω (μεγάλη μαγκιά) τσιμπούκι.(Δεν θέλω ανόητα σχόλια. Εντάξει;) Κάθομαι στο τσιμέντο της Λεωφόρου, ενώ όλοι είναι όρθιοι δίπλα μου και στουμπώνω το τσιμπούκι με καπνό... Εκείνη ακριβώς τη στιγμή προσγειώνεται (από τον ουρανό) πάνω στο τσιμπούκι (λέγεται και πίπα, αλλά πάλι δεν βοηθάει) και τον καπνό κάνοντας τα σύγχριστα, μια πλαστική άσπρη σακούλα, πολύ καλά πακεταρισμένη. Αμέσως μετα το πρώτο σόκ, την περιεργάζομαι και με την πρώτη ματιά ανακαλύπτω ότι είναι γεμάτη χιλιάρικα και 500αρικα (δεν υπήρχαν 5χίλιαρα και 10χίλιαρα)... σε δραχμές βέβαια. Παγώνω, αλλά αμέσως μετά, με μια αποφασιστική κίνηση κάθομαι πάνω της. Εκείνη τη στιγμή ο διαιτητής σφυρίζει την έναρξη.
Ολοι κάθονται.
Απο που στο διάολο είχε έλθει η σακούλα;
Δεν έχω ιδέα και δεν λέω και κουβέντα. Φάσεις, φάουλ, πέναλτυ, γκολ, ιαχές... εγώ τίποτε...ούτε κάν που συμμετέχω ... απλώς σιγά-σιγά την ανοίγω και αρχίζω να μοιράζω δεσμίδες στις τσέπες του μπουφάν, του παντελονιού, στις κάλτσες... Κοιτάζω το παιγνίδι και δεν καταλαβαίνω τίποτε... Από πού είχαν έλθει τα χρήματα; Το βλέμμα μου ψάχνει την πελώρια και ιδιαιτέρως κάθετη κερκίδα...
Τίποτε.
Ξαφνικά κάτω-κάτω βλέπω ένα γεροντάκι-πασατεμπά, που στο γήπεδο ήταν γνωστός σαν «Μαρινέλας». Είναι ο μόνος όρθιος και φυσικά τραβάει το ενδιαφέρον μου. Αφήνει κάτω το τσουβάλι με τον πασατέμπο και αρχίζει να ψάχνεται σαν τρελλός...
Τον αναγκάζουν να κάτσει και έτσι τον χάνω.
Τελειώνει το ημίχρονο και όλοι σηκώνονται. Φυσικά δεν έχω οπτικό πεδίο για να ξέρω πού είναι, εκείνος, που υποθέτω (!!!) ότι έχασε τα χρήματα.
Τί να κάνω;
Μόνο υποψιάζομαι ότι είνα δικά του... Ειλικρινά δεν ξέρω τι να κάνω. Οι δεσμπίδες καίνε όλο μου το κορμί. Ξεκινά το βΆ ημίχρονο και είμαι πιά αποφασισμένος ότι τα χρήματα είναι δικά μου. Σηκώνω το βλέμμα μου και (αχ! πόσο περίεργη είναι η ζωή!) ο «Μαρινέλας» κάθεται δυο σκαλοπάτια πιο κάτω κρατόντας σφικτά το τσουβάλι με τον πασατέμπο.
-Πασατέμπος! λέω δυνατά.
-Σταμάτα, ρε μαλάκα! μου λεει ο ξαδελφός μου.
Είναι πιά αργά ... τοΆχω αποφασίσει.
«Πασατέμπος!» επιμένω. Οι γύρω ενοχλούνται. Μαζί και ο «Μαρινέλας».
Γυρνάει την πλάτη στην τύχη του.
Εχει ένα χρώμα γκριζοπράσινο μα αντάβγειες του μπλε...
-Πασατέμπος!
-Ασε μας ρε αγόρι... μου λέει με σβησμένη φωνή. Αυτός όμως ήταν ρόλος για έναν. Για μένα ...
-Εχασες τίποτε λεφτά; τον ρωτάω. Μένει ακίνητος για ένα ατέλειωτο δευτερόλεπτο και μετα γυρνάει σιγά-σιγά και μου λέει:
-Ναι, όλο μου το βιός!
-Μικρέ, θα μας αφήσεις να δούμε το παιγνίδι; επιμένουν οι διπλανοί.
Βάζω το χέρι στην κάλτσα και βγάζω μια δεσμίδα.
-Δικά σου είναι αυτά;
Δεν έχω δεί άνθρωπο να κινείται πιο γρήγορα. Πατησε στο κεφάλι εκείνου, που μας χώριζε και χώθηκε αναμεσα σε μένα και τον ξάδελφο μου. Τα μάτια του είναι δακρυσμένα. Βγάζω δεσμίδες απο παντού.
Τελικά ήταν 625.000 δρχ.
Σκεφθείτε!το 1972. Οταν μια Mercedes έκανε 90.000 δρχ. Κι εγώ μόλις 15 χρονών.
Εκανε να μου δώσει μια δεσμίδα.
Ούτε που το κουβέντιαζα. Η έξαψη ήταν απίστευτη.
Ο Οδυσσέας με κοιτούσε με ανοικτό το στόμα.
Ο παππούς (πάνω απο 70-75) με έθαψε κάτω απο πασατέμπο.
-Αγόρι μου, είναι οι κόποι όλης της ζωής μου.... Αν τα έχανα θα πήγαινα να κρεμαστώ στο πλυσταριό!
Νομίζω ότι είναι η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου ... και μια μεγάλη αλήθεια: από εκείνη τη στιγμή και μετα δεν κυνήγησα ποτέ το χρήμα ... και αυτό ποτέ δεν μου κρύφτηκε.
Η ανακούφιση (και η ευχή του) του «Μαρινέλα» είναι ο κωδικός για όλα τα χρηματοκιβώτια του κόσμου.
(Οποτε τον πετύχαινα στο γήπεδο με σκέπαζε κάτω από πασατέμπο. Μετα σπίτι τον έβγαζα από παντού... όπως το ρύζι οι γαμπροί. Τελευταία φορά τον είδα στην Ομόνοια στα τέλη της δεκαετίας του -70. Ηταν πια πάααααρα πολύ μεγάλος και δεν με θυμότανε. Εγώ πάντως δεν τον ξέχασα ποτέ. Του οφείλω πολλά. Πολλά περισσότερα από ότι νόμιζε ότι μου όφειλε εκείνος!)
Σημ: Η φωτο είναι αφιερωμένη στον φίλο μου τον kaltsovrako με την διευκρίνηση, ότι οι κύριοι με τα ερυθρόλευκα δίπλα στον "στρατηγό" δεν είναι Ολυμπιακοί.
Σημ2. Συγγνώμη kaltsovrako, αλλά δεν βρήκα φωτό του Μαρινέλα. Α, και το θέμα δεν είναι βέβαια ποδοσφαιρικό. Μην τα ισοπεδώσουμε όλα.
26 σχόλια:
Ωραίο είναι το post αλλά το σχολιανό στο τέλος το χάλασε... το χάλασε πολύ...
Υ.Γ. Αν ήταν Ολυμπιακοί δεν θα ήτανε πιο σκυφτός ο "στρατηγός"?
mo5hp3t3r, to post απυθύνεται σε ευγενικές ψυχές που δεν ασχολούνται με το βάρβαρο σπορ, αυτων που κλωτσάνε μια μπάλα.
Αλλωστε δεν είναι ποδοσφαιρικο το θέμα, αλλά καθαρά ηθικό.
ΥΓ. Με τα "αν" η γιαγιά μου θαχε γίνει πρωταθλήτρια στο scating.
:)
Έφυγα από το Αιγινήτειο με τη ρόμπα και τη νυχτικιά μ'ένα παραπεμπτικό για εξετάσεις σ'ένα διπλανό νοσοκομείο. Υπήρχε ένα δρομάκι εσωτερικό που οδηγούσε εκεί κι έτσι δεν ήμουν υποχρεωμένη να ντυθώ. Έφτασα στη ρεσεψιόν έδειξα το χαρτί μου και μου είπαν πως η εξέταση αυτή κοστίζει ένα χιλιάρικο. Πήρα το δρόμο της επιστροφής, δεν είχα δεκάρα. Έκανα μόλις δυο βήματα, με σκυμένο το κεφάλι να μην καταλάβει ο κόσμος την απελπισία μου. Κάτω από το παπούτσι μου εξείχε το μισό ενός χιλιάρικου. Έσκυψα το πήρα, το έβαλα στην τσέπη της ρόμπας μου γρήγορα και γύρισα προς το ταμείο. Στο γκισε ήταν μια γιαγιά και ρώταγε την υπάλληλο αν πριν από λίγα μόλις λεπτά της παρέδωσε κανείς ένα χιλιάρικο, που της έπεσε στο σημείο εκείνο. Παρακολούθησα τη συζήτηση με την καρδιά σφιγμένη. Η γιαγιά έκλαιγε λέγοντας ότι τώρα, δεν μπορούσε ούτε στο σπίτι να γυρίσει. Της έδωσα το χιλιάρικο και γύρισα στο Αιγινήτειο άπρακτη. Η γιατρός μου είπε πως αν έκανα αυτή την εξέταση θα έβγαινα από μέσα την ιδια ημέρα. Έριξα τα μούτρα μου και τους ζήτησα να με καλύψουν. Με κάλυψε η ίδια η γιατρός με δικά της χρήματα. Έκανα την εξέταση και προς το απόγευμα ήμουν ελεύθερη να φύγω. Πήγα από το Αιγινήτειο στην ηλιούπολη με τα πόδια. Έτσι κι αλλιώς με τα πόδια θα πήγαινα. Όταν κάποια στιγμή πήγα πίσω το χιλιάρικο στη γιατρό εκείνη δεν το έπαιρνε. Ήταν για μένα θέμα τιμής κι αξιοπρέπειας να το πάρει. Την ανάγκασα και το πήρε. Στην επιστροφή πέρασα από το σπίτι της καλυτερής μου φίλης. Ήξερα πως είναι κι αυτή πολύ στριμωγμένη οικονομικά, ήταν όμως η μόνη που είχα το θάρρος να ζητήσω βοήθεια από το Αιγινήτειο. Της είχα τηλεφωνήσει και την πέτυχα σε δύσκολη στιγμή είπε, έπρεπε να πάει σ'ένα πολύ σημαντικό ραντεβού. "Σήμερα" έξω από το σπίτι της μοστράριζε ένα ολοκαίνουργιο φιατ. Μου είπε πως το αγόρασε πολύ πρόσφατα. Το αγόρασε την ημέρα που εγώ έψαχνα για ένα χιλιάρικο. Δεν ξέρω, κάτι έσπασε μέσα μου. Έκτοτε, δεν επένδυσα ποτέ μα ποτέ σε φιλία για οποιασδήποτε ανάγκη. Έκτοτε έβγαλα τη λέξη αυτή από τη ζωή μου. Έχουν περάσει 22 χρόνια.
α ξέχασα. Ίσως οι ευχές που μέχρι τώρα στη ζωή μου έχω μαζέψει και είναι πολλές, να μην ήταν αληθινές. Αν τις είχα σε χρήμα θα ήμουν πάμπλουτη. Ωστόσο τα χρηματοκιβώτια του κόσμου δεν άνοιξαν για μένα. Και δεν προβλέπεται κάτι τέτοιο.
α,ειναι ο Αγιαξ?
ωχ,ασε τον καλτσοβρακο.
Η Κωσταντινα να μην το διαβασει,γιατι της κρυβουνε οτι ο ΠΑΟ,ειχε φτασει μεχρι τον τελικο.
¶σχετο
Μάνο,
Οδηγημένη από ένα e mail που έλαβα στο www.refene.com, πήγα στην ιστοσελίδα "anorthografies.blogspot.com" κι ανακάλυψα ότι και στο χώρο της μπλγκόσφαιρας υπάρχουν πολύ αξιόλογες ιστοσελίδες που καταπιάνονται με τη γλώσσα, όπως η συγκεκριμένη. Σκέφτηκα πως μια διαφήμιση στα μέρη όπου τα ελληνικά παραμένουν ελληνικά για τους γράφοντες και τους επισκέπτες τους, δεν θα έβλαπτε.
Ζητώ συγνώμη για την κατάχρηση του χώρου εδώ, ευχαριστώ για την φιλοξενία.
Ωραίο το θέμα αλλά κακώς έβαλες το ρολογάκι. Το έβαλα κι εγώ αλλά το έβγαλα αμέσως. Είναι σα να λέει στον επισκέπτη ώρα να φεύγω! :)
Πω, πω, ανατρίχιασα. Ανατρίχιασα σου λέω. Η ζωή καθορίζεται από μικρές στιγμές..Τόσο μικρές που αν τις ξέραμε θα ήμαστε μεγάλοι.
Το διαβάζω, το ξαναδιαβάζω και δεν ξέρω τι να σχολιάσω. Μεγάλη στιγμή, ως και θεϊκή η ώρα που σηκώθηκες και φώναξες "πασατέμπος". Δεν ξέρω τι άλλο να πω. Είναι πολύ δυνατή η εικόνα της σκέψης και της πράξης σου στο μυαλό μου. Ειλικρινά δάκρυσα διαβάζοντας το και είμαι στο γραφείο γαμώτο.
Κατα τ' αλλά θα σε καταγγείλω για χειραγώγιση της νεολαίας προς τον άσπονδο εχθρό, δείχνοντας το καλό παράδειγμα ως θαμώνας της Θ13.
;)
zouri1 LOL
kalts... αυτη η ιστορία είναι μια από τις 2-3 μεγάλες ιστορίες της ζωής μου. Σταμάτησα να πηγαίνω στο γληπεδο εδω και πολλά χρόνια (πάνω από 10) νομίζω ότι πήγα για να συναντήσω τον Μαρινέλα, εκείνο το απόγευμα.
Να, σαι καλά!
herinna, χαιρομαι που σε ξανακούω (βλέπω)
agiatrefte, φυσικα η ζωή καθορίζεται από μικρές στιγμές... κάτι σαν puzzle μικρων στιγμών.
glenn, δεν τοχα σκεφτει έτσι.. θα το αφήσω το ρολογάκι γιατι προς το παρον μ αρεσει. αλλωστε ο χρόνος ποτέ δεν με πίεσε.
για σου Αιλένι χαχαχαχαχα.
σε φιλω (σαι φηλό)
Εύγε ρε Αντών Α Ρ Ε!!!
Με κεφαλαία για να τονιστεί ο υπερθετικός βαθμός του ήθους.
Σου πάει γάντι τελικά, το συγκριτικό "-αρος" στο όνομά σου.
Με συγκίνησε αυτό που διάβασα.
(Και να σκεφτείς, πριν πέσω πάνω στη σελίδα σου ούτε καν που σε ήξερα! Με όσα διαβάζω στο μπλογκ σου, μου 'δωσες την ελπίδα ότι δεν έχει αλλοτριωθεί ακόμη όλος ο κόσμος των ΜΜΕ)
Από Ανώνυμο
πυροβολημενα φιλια και καλησπερες.
Ηρωική πράξη. Ανεξαρτήτως κλίμακας, σε μια τέτοια στιγμή θα ήθελα να φύγω απ'τη ζωή. Στιγμή αληθινής ευτυχίας.
herinna, το ξέρεις (είμαι απόλυτα σίγουρος γι' αυτο) ότι υπάρχουν πράγματα που κάνουμε μόνο για μας. Για ΜΑΣ!!! Για κανέναν άλλο...
Είναο το μόνο που εισπράτουμε και φυσικά δεν είναι χρήμα.
Νο΄μίζω ότι μετά από 22 χρόνια καλό θα'ταν να αναθεωρήσεις την άποψή σου για την φιλία. Μην την απογειώσεις... just αναθεωρήσέ την.
ΟΚ;
ΟΚ!
herinna, by the way, όταν γράφω περί χρηματοκιβωτίων, δεν ακριβολογώ... Μην τρελλαθούμε κιόλας... εννοώ, ότι στην δύσκολη στιγμή όλο και κάτι γινότανε και έβγαινα από τα δύσκολα.
:) μ έκανες και γέλασα. Φαίνεται πως δεν το εξέφρασα καλά. Σιγά μην πίστεψα πως έχεις χρηματοκιβώτιο και μάλιστα γεμάτο. Αλλά τώρα που το λες, βρε μπας; Σου ξέφυγε και πας να το κουκουλώσεις τώρα μη σου την πέσουν οι οδοντογλυφίδες;
Σ'ευχαριστώ για την υποδοχή, σου είχα πει όμως ότι θα περνάω.
Τόσο καλό "παιδί" και παναθηναϊκός;
:)
((η φιλία και τα λεφτά δεν πάνε μαζί))
έχω ένα φίλο στην Αθήνα, που όταν τον ενθουσιάζει κάποιος, λεει με εξαιρετικά χαρακτηριστικό τρόπο ''σσσσσ'ωρρρραίοςςςς'' (είσαι ωραίος) Έτσι όπως το λεει, το ακούς πλούσιο και γεμάτο.
Το θυμήθηκα τώρα λοιπόν καθώς τελείωνα την ανάγνωση του post σου και ανάβλυσε αυθόρμητα από μέσα μου...
''σσσσσσ'ωρρρραίοςςςς''
Ο Αγγελικός εαυτός μου σε θαυμάζει, Μάνο.
Ο Διαβολικός, όμως....
Θυμάται κάτι αληθινές ιστορίες για ρακοσυλλέκτες που τους ανακαλύπτουν νεκρούς μέσα στα ράκη τους, και κάτω από τα σκουπίδια είναι κρυμμένα μερικές δεκάδες εκατομμύρια.....
Και δεν τον πολυσυμπαθεί, τον "πασατέμπο σου", με το πλαστικό κομπόδεμα. Αντίθετα, μού υποβάλλει μια απέχθεια. ¨οπως κάθε μορφή τσιγγουνιάς, υλικής ή πνευματικής.
Βέβαια μπορεί να είμαι άδικος, δεν τον γνώρισα τον άνθρωπο, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ τι θα μπορο΄'υσε να κάνει στα 70 του με αυτό το "κομπόδεμα", των 300.000 ευρώ, όπως πρόχειρα τα υπολογίζω.
Όλα αυτά δυστυχώς αντανακλούν και στην αξία της δικής σου πράξης. Δεν απαξιώνω την αντίδρασή σου, ήταν μεγαλειώδης. Αλλά βάζω ένα μεγάλο ερωτηματικό. Ένα "λες;", που κατά πάσα πιθανότητα να σε έχει απασχολήσει πολύ ...
ΑΝΤΙΘΕΤΑ, η ιστορία της Χερίνας είναι συγκλονιστική. Από πολλές πλευρές.
Δείχνει πόσο μεγάλη μπορεί να είναι μια συντετριμμένη καρδιά, που βρίσκεται σε αδιέξοδο, αλλά δεν εκπίπτει. Πόσο αηδιαστικό μπορεί να είναι ένα αστραφτερό αυτοκίνητο, και πόσο απίστευτα άδικη μπορεί να είναι η ζωή.
Χερρίνα μου, τις πιό γλυκές μου καλησπέρες... Σ:)))))))))))))))))))
Herrina, Όχι.
(και εγώ θυμάμαι τις προδοσίες συγκεκριμένου ''φίλου'', που διαρκώς τις συγχωρούσα μέχρι που τον διέγραψα και από τη μνήμη. Μόνο που δεν του έδωσα το προνόμιο να μου στεγνώσει την ψυχή. Με ρίσκο; Ναι. Αξίζει. )
σπαραξικάρδιο πραγματικά
δεν ξέρω αν ποτέ θα αμοιφθείς για αυτή σου την πράξη. Η αξιοπρέπεια ενός ανθρώπου ωστόσο είναι πολύτιμη, ίσως πιο πολύτιμη και από την υγεία του.
Με συγκίνησε πολύ αυτή η στιγμή ακεραιότητας.
Psit
το διάβασα.
Δημοσίευση σχολίου