O βλάκας τα ξέρει όλα!

«Στα'λεγα εγώ,δεν στα'λεγα;»
Δεν έχω χειρότερό μου. Από μικρό με κυνηγούσε αυτη η φράση. Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου, ότι δεν θα την χρησιμοποιώ... Πού να φαντασθώ- ο πνευματικά εντελώς βλαμένος- ότι ήταν μια από τις πιο δυσκολες υποχέσεις που'χω δώσει ποτέ στη ζωή μου.
Ενας παππούς μου'λεγε μια φορά ότι η εμπειρία είναι σαν την οδοντογλυφίδα: τη χρησιμοποιεί μόνο ένας. Και βέβαια είχε απόλυτο δίκιο.
Τις προάλλες με πήρε μια φίλη μου κλαίγοντας:
-Τι έχεις παιδάκι μου;
-Ζω μια κόλαση!
(Καλώστηνε! )
-Πού καλέ;
-Στο σπίτι! Δεν τον μπορώ πιά!
(Ξανα-καλώστηνε!)
-Δεν τον αγαπάω!
ΜουΆρχεται στο στόμα, αλλά κάνω μια τελευταία προσπάθεια και το συγκρατώ: «Στα'λεγα εγώ, δεν στα'λεγα;»
-Με πιέζε η μάνα μου!
-Να τον αγαπάς;
-Οχι! Να τον παντρευτώ!
-Ναι, αλλά και συ ήθελες. Δεν ήθελες;
-Ηθελα! ΠουΆναξερα τότε; MουΆπε κανείς τίποτε;
ΜουΆρχεται το αίμα στο κεφάλι και το «Στα'λεγα εγώ, δεν στα'λεγα;»χοροδηξε χαρούμενο στο στόμα. Δεν το κάνω όμως, αλλά της λέω ένα φοβερό κουτσομπολιό για έναν κοινό γνωστό και την χαλαρώνω λίγο.
Νομίζω ότι υπάρχουν άνθρωποι που ζουν γιΆ αυτη τη στιγμή. Ξετρελλαίνονται να φέρουν τον δείκτη τους στον κρόταφο και να λένε: «Στα'λεγα εγώ, δεν στα'λεγα;»
Μιλάμε για την απίστευτη ηδονή του εξουσιαστή της περίπτωσης..
Και το λένε ακριβώς την χειρότερη στιγμή. Τη στιγμή που ο άλλος έχει καεί. Ασε ρε φίλε, περίμενε λίγο, αφού θαΆρθει ο άλλος από μόνος του να στο αποδώσει.
Πριν απο 2-3 χρόνια μπήκα σε μια ολοκαίνουργια εφημερίδα. Δεν υπήρχαν σε όλα τα γραφεία computers. Δίπλα μου στεκόταν όρθιος ένας νεαρός δημοσιογράφος, γυιός ενός συναδέλφου. Του είπα: «Κάτσε σε ένα γραφείο με υπολογιστή!»... Πήγε κι έκατσε. Βγήκα για μια βόλτα... όταν επέστρεψα καθόταν ένας άλλος στη θέση του ?παλιότερος συνάδελφος- και ο γυιός του φίλου μου σε ένα γραφείο χωρίς υπολογιστή. «Δεν σου είπα να κάτσεις εκεί;» τον ρώτησα... «Μου είπε ότι ήθελε να γράψει κάτι...» μου απάντησε ελαφρά προσβεβλημένος ο πιτσιρικάς. Ξαναπέρασα από τη συγκεκριμένη εφημερίδα μετά από 2 εβδομάδες. Ο νεαρός καθόταν ακόμα στο γραφείο χωρίς υπολογιστή και πάσχιζε με χαρτί και στυλό.
Τον πλησίασα με χαμόγελο.
Με κοίταξε περιμένοντας το μοιραίο. ΝαΆτο πάλι το καταραμένο: «Στα'λεγα εγώ, δεν στα'λεγα;» Ηταν η ώρα να του κάνω τον ξύπνιο. Η χαρά του μαλάκα έτρεξε στις φλέβες μου.
Κρατήθηκα όμως, γιατί δεν είχα γεννηθεί χθές.
Του' ριξα μια φιλική φαπίτσα και του'πα: «Τι κάνει ο πατέρας σου ρε; Να μου τον φιλήσεις!»
Γιατί έπρεπε να του πω «Στα'λεγα εγώ, δεν στα'λεγα;»; Αφού δεν πρόκειται να την ξαναπατήσει... Είχε μάθει πιά.
Μην γελιέστε που διάλεξα τα παραδείγματα. ΤοΆχω κάνει κι εγώ, κι εχω χαρεί την στιγμή, επειδή λαθεμένα πίστεψα ότι ηταν η στιγμή της δικαίωσης.
Ολοι για μια μικρή δίκαίωση ζούμε! Ετσι δεν είναι;
Είναι ρε γαμώτο, αλλά μάλλον δεν θαΆπρεπε να είναι!
Είμαστε εγωιστικά γουρούνια.
Είμαστε μωρέ! Ζούμε για την δικαίωση που στο φινάλε δεν μας προσφέρει τίποτα.