O κλέφτης ψυχών

Στη ζωή μου - λόγω δουλειάς, αλλά και οικογενειακού περιβάλλοντος - έχω γνωρίσει αρκετούς σπουδαίους καλλιτέχνες. Λέω «αρκετούς», επειδή έχω γνωρίσει «πάρα πολλούς» που ΝΟΜΙΖΟΥΝ ότι είναι καλλιτέχνες.
Βασικά τους ξεχωρίζω (φυσικά από το έργο τους), αλλά και από τον χαρακτήρα τους. Εκείνοι που είναι σίγουροι για το ταλέντο τους είναι ήρεμοι, χαμογελαστοί, γενναιόδωροι, καταδεκτικοί και χαμηλών τόνων. Οι υπόλοιποι είναι εντελώς το ανάποδο. Όταν γνώρισα τον Κώστα Λακαφώση αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν το smooth της ματιάς του. Το αμέσως επόμενο ήταν ότι αυτή η ματιά ήταν παντού. Παντού όμως.
Όταν κατάλαβα ότι αγαπά τις φωτογραφίες, απλώς επιβεβαιώθηκε η σκέψη μου. Όταν είδα τις φωτογραφίες του, τον έβαλα αμέσως στο πανέρι, που απΆ έξω λέει: «Καλλιτέχνες».
Με ξετρελλαίνουν οι άνθρωποι που ξέρουν πολλά πράγματα. Όχι, εκείνοι που μιλούν για πολλά πράγματα (που δεν ξέρουν).
Ο Κώστας είναι από εκείνους τους λίγους που που θα σου λύσει την απορία, που θα σου βρεί λύση, που θα σου φτιάξει την κάμερα που δεν δουλεύει, που θα σε στείλει στο σωστό site, που θα σου πει την γνώμη του ΜΟΝΟ, αν είναι απόλυτα σίγουρος ότι εμπεριστατωμένη.
Είναι οι καλλιτέχνες έτσι;
Μμμμμμμμ, όχι! Δεν είναι.
Ο Κώστας όμως (περίεργως πώς) είναι.
Τον συναντώ στο γραφείο του μπροστά στον υπολογιστή.
Το περιβάλλον είναι σκοτεινό και το μόνο που φωτίζει είναι ένα μικρό πορτατίφ. Όταν δεν κάθεται μπροστά στο computer, βρίσκεται σε έναν άλλον πάγκο όπου επιδιορθώνει κάθε λογής μηχάνημα.
Στην αρχή τον είχα πάρει για τεχνικό.
Μέχρι που μου έδειξε τις φωτογραφίες του.
Δεν υπάρχουν τυχαία κλικ, όπως ακριβώς στους μεγάλους ζωγράφους που δεν υπάρχουν τυχαίες πινελιές ή όπως στους σπουδαίους μουσικούς που δεν υπάρχουν λάθος νότες.
Το κλικ στους πραγματικούς φωτογράφους δεν είναι στην μηχανή τους, αλλά στο μυαλό τους. Το να τραβήξεις (ειδικά με τις νέες φωτογραφικές) 100 καρέ, εκ των οποίων τα 3 είναι καλά, δεν λέει τίποτα.
Το κόλπο είναι να τραβήξεις 10 και τα 9 να είναι σπουδαία.
Aυτή είναι η δουλειά του φίλου μου.

Του φίλου μου που δεν είναι φίλος επειδή πίνουμε καφέ, αλλά επειδή έχω επιλέξει στην ζωή μου τους καλλιτέχνες να τους θεωρώ αυτόματα φίλους.
Βλέπω την δουλειά του που έχει θέμα τους ανθρώπους.
Δεν θα τα έλεγα πορτραίτα, αλλά ανθρωποκεντρικά θέματα.
Μου αρέσει πάρα πολύ.
Τους βγάζει έναν εαυτό, που προς στιγμή νομίζεις, ότι είναι μια ιδιαίτερη στιγμή, η οποία μπορεί και να μην τους χαρακτηρίζει. Όταν όμως συναντήσεις το μοντέλο του, τότε αμέσως θυμάσαι το καρέ που απαθανάτισε ο Κώστας.
Κάτι σαν τα μινόρε που επηρεάζουν την ψυχολογία μας.
Οι Ινδιάνοι πίστευαν ότι μια φωτογραφία τους κλέβει την ψυχή.
Ο Κώστας είναι ένας κλέφτης ψυχών.

* H Δήμητρα, η Ράνια, η Ξανθή, η Μαρία, (ξανά) η Ξανθή, η Νατάσα