floorcat

Eχω έναν υπέροχο γάτο.
Τρυφερό.
Γλυκό.
Πολύ ήσυχο.
Πολύ ντροπαλό.
Και.... εχει και ενα απίστευτο «και»:
Και δεν ανεβαίνει στους καναπέδες, πολυθρόνες, κρεββάτια κ.λ.π.
Μόλις δει καναπέ περνάει από κάτω... αντι να ορμήξει πάνω στο στρώμα, περνάει κάτω από το κρεββάτι... κάτω αποό το τραπέζι... κάτω από παντού.
Χρυσό τον κάνω να ανέβει στον καναπέ και να δούμε μαζί τηλεόραση. Με τίποτα!
Λες και θα κάνει το πιο απαγορευμένο πράγμα στον κόσμο.
Για το μόνο που ξετρελλαίνεται είναι να ξαπλώνει ανάσκελα (σαν σκύλος) και να του χαϊδεύεις την κοιλιά... Σε όσες γάτες είχα πέθαιναν να τις τζουρτζουλεύεις αλλά μα την κοιλιά τους βασικά δεν θέλανε πολλά-πολλά... ο Πέρσης σου’κανε το χέρι φέτες... το ίδιο και η Μινού...
Αυτός εδώ ο Σμούντα, αντιδρά σαν σκύλος.
Δεν ξαπλώνει, αλλά κάθεται στα δυο πισινά του πόδια.
Τους λες «ελα» κι έρχεται.
Χθες το βράδυ τον πήρα στην κρεββατοκάμαρα για ύπνο. Ολη τη νύχτα την πέρασε στο πάτωμα και περίμενε υπομονετικά (δεν έξυνε την πόρτα) να σηκωθώ να του ανοίξω.
Είχα την εντύπωση ότι τα αιλουροειδή δεν εκπαιδεύονται.
Λάθος!Αυτός ο γατούλης είναι απόλυτα ντρεσαρισμένος.
Δεν εχω ιδέα πώς, αλλά σαας διαβεβαιώνω ότι είναι σαν σκύλος, με την απίστευτη πολυτέλεια να μην χρειάζεται να τον πάς βόλτα 3 φορές την ημέρα.
Αυτο το λέω για όσους ξέρουν απο γάτες:
Ο Σμούντα δεν είναι περίεργος και αυτό είναι πρωτοφανές.
Το ψάχνει σιγά-σιγά το σπίτι και είμαι σίγουρος ότι τόσες μέρες δεν έχει ψάξει ούτε το μισό.
Δεν διαμαρτύρεται και δεν ζητά.
Τον πήρα από μία οικογένεια σε κάποια φτωχογειοτονιά του Πειραιά.
(Ναι, Kaltso μου, πολυ φοβάμαι ότι ο γάτος μου είναι γάβρος) Το σπίτι ήταν πολύ καθαρό, πολύ νοικοκυρεμένο. Δεν είδα τρίχα πουθενά. Περίεργο σκέφτηκα... Η γυναίκα που μου τον έδωσε αγαπάει πολύ τα ζώα... είναι από εκείνες που ταϊζουν κανονικά τις γάτες της γειτονιάς... είχε και ένα γιορκσάιρ... ο άνδρας της, μεροκαματιάρης έπινε το καφεδάκι του καθώς ετοιμαζόταν να πάει (ήταν αργά το απόγευμα) για να πάει στην...τρίτη του δουλειά. Και δυο παιδιά... ένα κορίτσι και ένα αγοράκι.
Ηταν φανερό ότι τα παιδιά στεναχωριόντουσαν που θα’φευγε ο γάτος.
Ηρθαν, χαιρέτησαν, χαμογέλασαν σε ένα αστειάκι μου και αυτο ήταν όλο... Ζητημα είναι αν κάθισαν 30 δευτερόλεπτα... Κάποια στιγμή εμφανίστηκε ξανα η μικρή... σαν κάτι να’θελε... η μητέρα της της έριξε απλώς μια ματιά... και το κοριτσάκι πήγε ΑΜΕΣΩΣ στο δωμάτιό του...
Μου έκανε εντύπωση, αλλά εκείνη τη στιγμή το μυαλό μου ήταν στον Σμούντα.
-Δεν ανεβαίνει σε καναπέδες και είναι πολύ καλό γατί! μου είπε η κυρία.... τί να μου έλεγε δηλαδή; Ότι ξεσκίζει τα έπιπλα και είναι ατακτος;

Οταν μετα από δυο μέρες κατάλαβα ότι το εννούσε ΠΛΗΡΩΣ.
Οπως κατάλαβα επίσης και γιατί το παιδί πήγε στο δωμάτιο με ένα βλέμμα μόνο.
Λοιπόν και τα αιλουροειδή εκπαιδεύονται.
Το θέμα είναι πώς θα τον... ξε-εκπαιδεύσω...
Ξέρω... με πολύ αγάπη, χάδια και χαμηλή φιλική φωνή...

Θέλω επίσης να σας πω, ότι μόλις οι γάτος πάτησε το πατουσίνι του στο πάτωμα του σαλονιού.... κάτι ήρθε και ισορρόπησε μέσα μου.
Αυτές οι 15-20 μέρες που έμεινα χωρίς την Μινού, κάτι έλειπε μέσα από το σπίτι, από την ματιά μου, από το δίπλα μου... δεν μπορώ να το πώ καλύτερα...
Ο μικρός που της μοιάζει κιόλας... επίτηδες το’κανα... για καλή μου τύχη, έχω την αίσθηση, ότι της μοιάζει και στην ιδιοσυγκρασία... είναι βασικά ευγενικό ζωό... όπως ήταν και εκείνη.
Θα του φέρω και μια θηλυκιά... μικρή... ίδια... για να’χει παρέα γατίσια και να’ναι πραγηματικα ευτυχισμένος... ε, η μικρή θα ανεβαίνει στους καναπέδες... δεν θ’ ανεβαίνει; ... τί θα κάνει ο Σμούντα... θα μάθει.
Εκτός κι αν την διδάξει να μην ανεβαίνει...
Σ’ αυτη τη ζωή το θέμα είναι ποιός εκπαιδεύει ποιόν.
Το ίδιο πρόβλημα είχε ο Φροϋντ, τό ίδιο και η Μαριέτα.