wo-woo-wooo-men!!!

Εχω έναν φίλο τον Χάρη που τον τρελλαίνω.
Είναι παντρεμένος εδώ και χρόνια. Εχει τρία παιδάκια και η γυναίκα του είναι καταπληκτική. Αυτός δεν είναι καταπληκτικός... αλλά τί να κάνουμε; Φίλος μου είναι...
Βαριέται τη ζωή του....
Τώρα λοιπόν που είμαι μόνος μου, έχει «φύγει» εντελώς.
Με παιρνει τηλέφωνο κάθε μέρα, να με ρωτήσει τί έκανα το προηγούμενο βράδι (το μυαλό του σκέφτεται μόνο ρωμαϊκά όργια στο διαμερισματάκι μου) ... όπως κάναμε πιτσιρικάδες.... καί είχαμε αγοράσει μηχανή.... που τηλεφωνούσε ο ένας τον άλλον να
τον ρωτήσει πώς οδήγησε χθες.
Από την άλλη εγώ βρίσκομαι σε μια πολύ χαρούμενη και περιπαικτική φάση και άλλο που δεν θέλω...
Του λέω λοιπόν φανταστικές ιστορίες.
Του λέω ότι πετάω τα ρούχα μου όπου θέλω.
Οτι κοιμάμαι ότι ώρα γουστάρω.
Και αυτός μου λέει μονότονα:
-Ελα ρε μαλάκα! Ελα, ρε μαλάκα!
... και τόσο τον φορτώνω.

Ο Χάρης είναι φυσει συντηρητικός άνθρωπος... και αυτοί είναι οι αγαπημένοι μου.... Θα μου πείτε: «εσύ ρε παπάρα, δεν είσαι συντηρητικός;»
Αμέ!
Απλώς ο Χάρης είναι ποοοοοοοοοοολύ συντηρητικός.
Συντηρητικοί είμαστε όλοι μας γιατί μας το επιβάλει ο επίκτητος πολιτισμός μας... το θέμα είναι πόσο συντηρητικός είναι κανείς...

Εκεί λοιπόν που τον έχω στα ντουζένια του και με «απειλεί»: «την άλλη εβδομάδα θα έρθω να μου τα πεις από κοντά!» του λέω...
-Ρε ανόητε, την γυναίκα σου δεν την σκέφτεσαι;
Μένει κάτι μεταξύ κάγκελου και μπετόν.
-Ε;
-Λέω, τη γυναίκα σου δεν την σκέφτεσαι;
-Οχι.
-Οχι;
-Οχι! Γιατί εσύ τίς σκέφτηκες τις γυναίκες σου;
-Οχι!
-Τότε γιατί να την σκέφτώ εγώ;
-Επειδή εγώ, ρε σπάνιε άρρωστε, δεν παντρεύτηκα καμμία επι 18 χρόνια, ούτε έκανα τρία παιδιά μαζί της...
Γίναμε κώλος...
Οχι επειδή το μυαλό του το’χει συνέχεια στις γκόμενες, αλλά γιατί μου έκανε εντύπωση πόσο πολύ λίγο ενδιαφερόταν έχει για την γυναίκα του.
Μου είπε για δικαιολογίες απίστευτες συντηρικουριές.
Την αλήθεια δεν την έβλεπε.
Την δυστυχία του την περιόριζε μόνο σε φταιξίματα εκείνης... με επιχείρηματα βαρβάτα αρσενικά, σαν αυτά που κουβεντιάζαμε στον στρατό.



Ακούστε με...
Ούτε φεμινιστής είμαι... ούτε λιγότερο φαλοκράτης από τους άλλους... η ζωή πάντως δεν μου έφερε να έχω ευθύνες... ούτε και πήρα (πολλά και δημιουργικά) χρόνια από γυναίκες... και τέλος: δεν φόρτωσα σε καμμιά 2-3 παιδιά να τα ταϊζει, ξεσκατίζει, τρέχει στα σχολεία, να τα διαβάζει και τέλος να τα κάνει ανθρώπους.
Οπως είπα, δεν τα έκανα όλα αυτα κατόπιν σχεδίου, αλλά η ζωή τα έφερε... όπως και να’χει όμως... έχω την πολυτέλεια να το λέω και να μπορώ (εκ των πραγμάτων) να συμπάσχω (συχνά-πυκνά) με τις γυναίκες... όχι πάντα... και όχι τις κρίσιμες στιγμές... αλλά τουλάχιστον το προσπαθώ.

Πριν απο μερικούς μήνες μια φίλη μου ζωγράφος, η Αιμιλία, μου είπε ότι έλαβε μέρος σε μια έκθεση που’χε θέμα, «η κακοποιημένη γυναίκα».
-Εσύ τί έκανες; την ρώτησα.
-Είχα μερικές ιδέες για τίς στεγνές γυναίκες... μου είπε... όχι μόνο σωματικά στεγνές...
-Κατάλαβα.

Ναι, έχω καταλάβει.
Δεν ξέρω αν μπορώ να κάνω κάτι για να αλλάξω... αλλά αν μη τί άλλο, διάολε... έχω καταλάβει... μου χαλάει λίγο την αρσενική μου ξάπλα... αλλά είναι ωραία αισθηση.
Μάλλον μεγαλώνω επικίνδυνα.
Ε;