Οι άλλοι για μας..

Ο Ανδρέας Ρουμελιώτης είναι φίλος μου. Τηλεφωνιόμαστε, τον συναντώ τα βράδια στα μπαρ και πίνουμε κανένα ποτάκι και λέμε βασικά για γκόμενες (μου χρωστάς κάτι, έτσι δεν είναι;).

Τον θυμάμαι πάντα να γράφει τη στήλη του “Ράδιο Ε» , που ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του ’80 κάτι σαν κριτική στο ραδιόφωνο.... Ο Ανδρέας γρήγορα κατάλαβε ότι αυτο το θέμα δεν θα είχε εφημεριδίστικο μέλλον, και το γύρισε σε δική του έντυπη εκπομπή.

Τον διαβάζω κάθε μέρα και τον καμαρώνω γιατί η σκέψη του συνεχίζει να είναι δροσερή, λες και είναι έφηβος.... που βασικά είναι.

Τον γουστάρω γιατί ενώ είναι ιδιαίτερα συναισθηματικός, πολύ τρυφερός και άλλα τέτοια ζαχαρωμένα, είναι βράχος. Τόσα χρόνια και η γνώμη του για την κοινωνία, δεν έχει αλλάξει ούτε στο τόσο.

Κολλημένος;

Οχι!

Με έναν μαγικό τρόπο καταφέρνει και παραμένει τωρινός. Ξετρελλαίνομαι με όσους (κι όσες) μπορούν να γράφουν από πιπίνια μέχρι τον Μπιν Λάντεν και πάντα ο αναγνώστης νιώθει την επανάσταση να χοροπηδά μέσα του.

Το παρακάτω άρθρο του δημοσιεύτηκε στην «Ελευθεροτυπία» χθες (16.11.2006)...το προσυπογράφω και με τα δυό χέρια... και ζήλευω που το’γραψε αυτός κι όχι έγώ.

Σσσσσσςτον ...διάλο....

Του ζητώ συγγνώμη για την (αυθαίρετη) εικονογράφηση, αλλά ήταν το μόνο που μπορούσα να κάνω για να τον ευχαριστήρω.... J

«Το γεράκι στο σκαμνί»...

με τον ΑΝΔΡΕΑ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗ

ΔΕΝ μπορεί να 'σαι συνέχεια θυμωμένος. Εκτός αν είσαι έφηβος ή τέλος πάντων μέχρι 25-30 χρόνων. Αλλιώς πρέπει να 'χεις ζάχαρο, ψύχωση, θυρεοειδή, δεν ξέρω γω τι. Σ' αυτό στηρίζονται. Στο ότι δεν γίνεται να 'μαστε συνεχώς θυμωμένοι. Ετσι είναι σίγουροι πως μπορούμε να τα συνηθίσουμε όλα. Να τα προσπεράσουμε. Πως όλα μπορούμε να τα καταπιούμε. Αλλά δεν είναι έτσι ακριβώς.

ΕΚΕΙ που πιστεύουν πως έχουμε κατεβάσει τα αυτιά και αποδεχόμαστε σιωπηρά κάθε νέα κατάσταση που μας έχουν επιβάλει, εκεί, έτσι ξαφνικά, γίνεται ένα μπαμ και μυρίζει πάλι η ατμόσφαιρα μπαρούτι.

Σ' όλα έτσι γίνεται. Νομίζεις ότι «πάει, πέρασε, τελείωσε» κι ο άλλος σού κρατάει μια ζωή μανιάτικο. Τον βρίσκεις συγκαταβατικό και χαλαρό κι εκείνος σε περιμένει για χρόνια στη στροφή, πότε θα γίνει μια στραβή να πέσεις - να παραπατήσεις, να σκοντάψεις,να γυρίσεις για μια στιγμή την πλάτη και να σου καρφώσει μαχαιράκι. Να σου βγάλει το μάτι με το πιρουνάκι.

ΝΑ πάρουμε το πιο οδυνηρό. Τον πόλεμο. Κι ας μη γίνεται μέσα στο σπιτάκι μας ακριβώς, αλλά λίγο παραπέρα. Στο Ιράκ. Το συνηθίσαμε; Τρώμε την μπριζόλα μας απαθείς όταν κάθε βράδυ στις ειδήσεις των 8 ακούμε «άλλοι 80 νεκροί χθες, εισέβαλαν στο υπουργείο και απήγαγαν 100 υπαλλήλους και επισκέπτες» και καπάκι ιντριγκαριζόμαστε που τσακώνεται ο Μικρούτσικος με τον Ψινάκη; Ισως.

ΟΜΩΣ αυτό το μακελειό που γίνεται κάθε μέρα εκεί κάτω καταγράφεται σε μια άκρη του μυαλού, της συνείδησής μας κι όταν έρθει η ώρα, όταν αρχίσει η μπόρα, ευκαιρίας δοθείσης, θα ξεσπάσει, θα εκδηλωθεί κι εκείνος που άναυδος χαζεύει τον Ψινάκη και για τη συνεισφορά του στη μαζική ψυχαγωγία απορεί.

ΚΑΘΙΣΑΝ, λέει, το γεράκι στο σκαμνί. Κατέθεσαν μήνυση στα γερμανικά δικαστήρια εναντίον του Ντόναλντ Ράμσφελντ, του θυσιασθέντος, λόγω της νίκης των Δημοκρατικών, υπουργού Εθνικής Αμυνας των ΗΠΑ. Είκοσι δύο οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα κατηγορούν τον τέως υπουργό για εγκλήματα πολέμου. Για τα βασανιστήρια στις στρατιωτικές φυλακές του Αμπού Γκράιμπ και του Γκουαντάναμο, που έγιναν με διαταγή και ανοχή και άλλων αξιωματούχων. Ανάμεσα σ' αυτές τις οργανώσεις είναι και το «Κέντρο Συνταγματικών Δικαιωμάτων», που εδρεύει στις ΗΠΑ.

ΔΕΝ είναι αλήθεια πως όλη η Ευρώπη παρακολουθεί αδιάφορη ή είναι υποταγμένη στον αυτοκράτορα. Μπορεί οι κοινωνίες μας να νιώθουν αδύναμες, ανίκανες ν' αντιδράσουν, μπορεί να μην είμαστε -δεν γίνεται να είμαστε- συνεχώς θυμωμένοι, αλλά αυτά τα άγρια εγκλήματα δεν περνάνε έτσι αδιάφορα από το σαλόνι μας, στις ειδήσεις κάπου ανάμεσα στις... ψυχαγωγικές ειδήσεις, στον Ψινάκη και στον... Λάκη (πολύ καλή η εκπομπή από τις γυναικείς φυλακές Κορυδαλλού).

ΕΥΤΥΧΩΣ που υπάρχουν αυτές οι ανεξάρτητες οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ευτυχώς που υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι μας δείχνουν το ανάστημα που έπρεπε να έχει η Ευρώπη. Ευτυχώς! Γιατί αυτοί αντικατοπτρίζουν το, αδιάφορο κατά τα άλλα, ματάκι μας, που κάποιες φορές ξαφνικά γυαλίζει. Μια γκριμάτσα αποδοκιμασίας, μια έκφραση αποτροπιασμού που κάνουμε μόνοι μας μπροστά στο χαζοκούτι και δεν μας βλέπει κανείς.

ΕΥΤΥΧΩΣ! Που υπάρχουν κάποιοι και μας εκπροσωπούν. Μας αντιπροσωπεύουν. Ολους εμάς που φαίνεται ότι έχουμε κατεβάσει τα αυτιά. Που λέμε: «Τι να κάνω εγώ; Δεν έχω δύναμη, είμαι μικρός κι ασήμαντος, τι μπορώ;». Εμάς που δεν μπορούμε ούτε να θυμώσουμε πια. Που όλα -λένε ότι- τα καταπίνουμε. Τα αποδεχόμαστε και τα προσπερνάμε όλα. Τα συνηθίζουμε...

ΙΣΧΥΕΙ αυτό που έγραψα στην αρχή. Για το μανιάτικο, τη στροφή. Τη στραβή. Το στραβοπάτημα. Μη γυρίσει πλάτη. Μαχαιράκι. Πιρουνάκι έστω...

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 16/11/2006