followUp

Αντί να απαντήσω στα comments του προηγούμενου γράφω αυτά:
….όπως είδατε κινδυνέψαμε να μην διαβάσουμε ποτέ αυτή την ιστορία με το «Βέλος» γιατί ο Κωστής Γκορτζής (Ημίαιμος) είναι σεμνός.
Αν κατάλαβα καλά, την ιστορία δεν την είχε πει ούτε στα παιδιά του…
Να τον χειροκροτήσω ή να τον μουτζώσω;
Δεν έχω ιδέα.
Τις προάλλες είδα τον Pan στον δρόμο και μου΄λεγε για τον Ημίαιμο. Ενας 30άρης Κύπριος που ζει και εργάζεται στην Αθήνα, με ολοκάθαρη σκέψη και τετράγωνη λογική, μου’λεγε για το Βέλος. Δεν έχει υποχρέωση αυτό το παλλικάρι να μάθει, γαμώ την υπερ-πληροφόρηση της εποχής μας;
Από πού θα την μάθει;
Το γεγονός ότι περνούσε ο καιρός και ο Ημίαιμος (αν προσέξετε, δεν λέει καν το όνομά του… κι εγώ το χρησιμοποίησα τώρα γιατί ποστάρισε τα έγγραφα του πολιτικού ασύλου…. ) το’κανε γαργάρα το θέμα… με ανησύχησε…

Γι’ αυτό λέω ότι μερικές φορές η ανωνυμία είναι μαλακία.
Γι’ αυτό φτιάχνω βίντεο… για να δώσω στην επικοινωνία μας, μια άλλη διάσταση…. Ε, και στο φινάλε… τι έκανα;
Την πυρίτιδα ανακάλυψα.
Αυτό είναι απάντηση για τον φίλο μου τον Πασκάλ … Φυσικά να το κάνουμε… φυσικότατα…. Το blog με ιστορίες μιλητές…
Μέσα για μέσα που λένε…(εχω ήδη και ονομασία στην υπέροχη ιδέα σου!)

Το κόλπο ταλαντότατε φίλε μου, δεν είναι (πιά) στο γράψιμο. (Οποιος δεν με πιστεύει ας κάνει μια βόλτα από το MySpace)
Εγραφα πριν ακόμα καταλάβεις τί είναι μολύβι.
Θυμήσου μόνο ότι τίποτα στον κόσμο δε υπάρχει που να μπορεί (πλέον) να με καθυστερήσει… ενώ εσένα σε καθυστερεί κάτι σημαντικό: Το μέλλον που’ρχεται…
Σε λατρεύω όταν σε διαβάζω… αλλά σε πρωτο-συμπάθησα σε μια μάζωξη, όταν μίλησες.
.

Όταν κάποιος που έχει μεράκι συνειδητοποιήσει τις οπτικές γωνίες της web camera του, θα ζουρλάθεί….
Γι’ αυτό χαίρομαι που το «Βέλος» κουβεντιάζεται για πρώτη φορά από τα blogs. Xαίρομαι που απάντησα με εικόνα σε μια ιστορία που έγινε 30+ χρόνια πριν…. Σε έναν άνθρωπο που είναι σήμερα και εκείνος + 30 χρόνια.

Μου λέτε πολλοί, πόσο χαρήκατε που έγραψα για τον Ημίαιμο.
Όπως εσύ αγαπητέ μου blogger π.χ. οδοντίατρε, παραμένεις πάντα οδοντίατρος, έτσι κι εγώ παραμένω πάντα δημοσιογράφος.
Σε όλη μου την καριέρα όταν διάβαζα ένα βιβλίο έγραφα γι’ αυτό, όταν εύρισκα τρομερό σουβλάκι, έγραφα γι’ αυτό, όταν άκουγα ταλαντούχο τραγουδιστή έγραφα γι’ αυτόν…
Βασικά με πλήρωσαν πολύ για να γράφω την γνώμη μου για την δουλειά των άλλων. Και πιστέψτε με…δεν είπα μόνο καλά πράγματα.
Όμως όλα όσα είπα πάρα πάνω χρειάζονται οπωσδήποτε, ρεπορτάζ.
Ε, και στα blogs –από κεκτημένη ταχύτητα- ρεπορτάζ κάνω….
Ετσι μου προέκυψε ο Ημίαιμος…
Δεν θα με αγαπούσε περισσότερο, ακόμα κι αν έκανα απλώς ένα comment στο blog του.
Όμως έμαθα στην ζωή όταν βρίσκω κάτι που να μ’αρέσει να το διαλαλώ. Να το φωτίζω. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να μην είναι Λούνα Παρκ.

Αυτές τις μέρες μάζεψα ΧΡΩΜΑΤΑ


Η αλήθεια, δεν είναι θέμα γενναιοδωρίας.
Αλήθεια.
Μάλλον συγκινούμαι και δεν μπορώ να συγκρατηθώ και να μετρήσω τα υπέρ και τα κατά.
Δεν ξέρω πολλά πράγματα για τον χορό.
Αγαπώ όμως πολύ το μπαλέτο… τον χορό γενικά… να τον βλέπω.
Μια φορά με φώναξε η ανηψιά μου, η Δάφνη να πάω σε μια σχολική παράσταση που δίνανε. Πήγα… αν και τα βαριέμαι πολύ αυτά…. Τα παιδιά χορεύανε στην σκηνή…. Εξαιρετικά κακά… εξαιρετικά άτεχνα… εξαιρετικά τίποτα… εκτός από μια κοπελίτσα… που χόρευε σαν νεράϊδα….
-Γιατί κλαίς; με ρώτησε από δίπλα η γυναίκα μου….
-Εγώ; Δεν κλαίω….
Και όμως δάκρυα έτρεχαν στα μάγουλά μου….

Πώς να αντισταθώ να μην σας γράψω για το φιλαράκι μου την Σοφία Τζαμάϊκα… που μπαίνω χθες στο blog της και παθαίνω με αυτά που γράφει στο τελευταίο της ποστ (λασπόγουβα)… πού διάολο τα ξέρει όλα αυτά… και μάλιστα τα γράφει… ένα κορίτσι 21 ετών;
Εγώ είμαι γενναιόδωρος Παράφωνέ μου, η εκείνη ταλέντο;

Συγχωρέστε με, αλλά έφαγα τα νιάτα μου δίπλα σε αταλάντους ανθρώπους-αυτοκράτορες, που βγάζουνε τον ίκτερο μόλις συναντήσουν ταλαντούχο άνθρωπο… αντί να τον ξεζουμίσουν…τον αδρανοποιούν… του κόβουνε τα γόνατα…
Δεν γουστάρω πια.
Δεν εκτιμώ πάντα σωστά… αλλά αφού το εκτιμώ το λέω.

Εχω αφήσει ανθρώπους άγρυπνους με ειρωνικο-πικρά που’χω γράψει γι’ αυτούς. Δεν κέρδισα τίποτα. Ούτε ένας ποτέ δεν πήρε το θετικό της κριτικής. Αντιθέτως έγινα ορκισμένος εχθρός τους. Γι’ αυτό και τώρα που έχουν την ευκαιρία να βαράνε εμένα, δεν εκνευρίζομαι. Fair Play…λέγεται το παιγνίδι.
Δεν έβγαλα όμως τίποτα… ούτε άλλαξε ποτέ κάτι προς το καλύτερο. Ετσι αγάπησα τους ανθρώπους αντί να τους βαράω. Και επειδή δεν θέλω να αγαπάω τους ίδιους (αφού είναι σίγουρο ότι θα τους μισήσω στο φινάλε) αγαπώ τις ικανότητές τους….


Ζούμε (και χαιρόμαστε σαν παιδιά) στον κόσμο του link.
Πές μου τα link σου, να σου πω ποιος είσαι….
Είναι δυνατόν να μη κάνω παραπομπή σε κάτι που μου τράβηξε την περιέργεια;
Αλλωστε τι είμαστε όλοι κι όλες μας εδώ;
ΕΝΑ LINK ΕΙΜΑΣΤΕ!