6.7.07

Χρυσούλα

Εφυγε σήμερα το πρωί η Χρυσούλα.

Η μοναδική αδελφή της μοναδικής μου αδελφής.

Λίγες μέρες πριν η Χρυσούλα είχε τα γενέθλια της. Της είχα φτιάξει ένα video… κάτι σαν δωράκι.



Με τι να γεμίζει το κενό άραγε;

Με αναμνήσεις. Με λόγια που ειπώθηκαν. Με όνειρα που έγιναν πραγματικότητα και βέβαια με την αγάπη που δεν αφήνει κενά, όπως το σώμα.

Η Χρυσούλα ήταν ευλογημένος άνθρωπος έστω και αν έφυγε σε νεαρή ηλικία. Ηταν ευλογημένη γιατί γνωρισε πολλά πράγματα, έκανε ακόμα πολύ περισσότερα και πάνω από όλα: έδειξε σε πολλούς ανθρώπους τους δρόμους τους.

Το θέμα δεν είναι πόσο ζεις… αλλά πώς ζείς… Πιστέψτε με, σας το λέω από εντελώς προσωπική πείρα.

Η Χρυσούλα αγαπούσε πολύ την Ακρόπολη (κι όχι μόνο) και είχε κάνει χιλιάδες ανθρώπους από όλο τον κόσμο να την αγαπήσουν… και δεν το'κανε μόνο επειδή ήταν η δουλειά της. Όταν η στεναχώρια δώσει τη θέση της στις αναμνήσεις θα σας πω περισσότερα…

Νομίζω ότι κάθε απόγευμα στο μπαλκόνι μου δεν θα'μαστε πλέον μόνο οι δυό μας Ακρόπολη μωρό μου…

Υπόσχομαι ότι μια βραδιά θα φωνάξω εδώ τον μπαμπά σου (να μας λέει ιστορίες) , τη μαμά σου (να μας φροντίσει) , την Αγάθη (επίσης να μας φροντίσει) τον Μπιλ (να μας προσέξει) και θα φάμε, θα πιούμε και θα ακούσουμε την αγαπημένη σου Μαρία Κάλλας με σένα παρέα ανάμεσα στις Καρυάτιδες.


-------------------------------------------------------------------------------------------


7 Ιουλίου 2007

Mίλησαν πολύ οι δυό αδελφές ειδικά τον τελευταίο καιρό.

2 1/2 ώρες πριν η Αγάθη της δώσει τον τελευταίο φιλί, μου στειλε αυτο το mail. Ηταν ενα σημείωμα της -ήδη άρρωστης- Χρυσούλας το 2004, την ημέρα των γενεθλίων της Αγάθης .

Σκέψεις μετα από μια κουβέντα τους.

"...Κι εκαναν οιστρο της ζωης,τον φοβο του θανατου.."

Τον πρωτακουσα αυτον τον στιχο του Ελυτη στην Σχολη Ξεναγων τον χειμωνα του 1979 - τοτε ειχε παρει και ο ποιητης το Νομπελ (τι μαγεια αναδυουν οι συμπτωσεις!).

Η καθηγητρια Κλασικης Αρχαιολογιας ,Αθηνα Καλογεροπουλου (ειχε γραψει και το εγχειριδιο Ιστοριας της Α' Γυμνασιου που καναμε τοτε στο σχολειο!),εκανε αισθητικη αναλυση της ζωφορου του Παρθενωνα,σκοταδι στην αιθουσα καθως βλεπαμε τις διαφανειες με ολες τις μορφες στην πομπη των Παναθηναιων κι ακουστηκε η φωνη της Αρτεμης (η θεσσαλονικια που διαβαζαμε μαζι για τις εξετασεις της Σχολης) να λεει αυτον τον στιχο!!! Η Καλογεροπουλου φωναξε-"αναψτε τα φωτα! Ποιος το ειπε αυτο?" Ειχε δημιουργηθει αγχος-σχεδον φοβος (ηταν και λιγο Γερμανα η Καλογεροπουλου!) ...τελικα εντοπιστηκε η "βεβηλη κι αυθαδιαζουσα".Η συγκινηση ηταν μεχρι δακρυων! Ηταν μια στιγμη ερωτικη!

Δεν ειμαι και πολυ της ποιησης (οπως ξερεις) αλλα αυτον τον στιχο τον φερνω στο μυαλο μου συνεχεια τελευταια και νιωθω μια βαθια συγκινηση...σαν να μπηκα στο μυαλο του ποιητη! Ειναι μια στιγμη ερωτικη!

Αυτες τις στιγμες γυρευουμε ολοι! Να μπουμε στο μυαλο του αλλου,να μπει κι εκεινος αντιστοιχα...να σμιξουν και τα σωματα αντιστοιχα!!! Μεθεξη που λεγαμε χθες το βραδυ!

Χαιρομαι που ειμαι εδω! Χαιρομαι που εισαι κι εσυ εδω!

...κι οσο για τον θανατο...δεν μπορουμε να τον αποφυγουμε(συγγνωμη για τον κυνισμο).Ειμαστε μελλοθανατοι απο την ωρα της συλληψης μας.
(Χθες πεθανε και η Καλογεροπουλου!) Τον φοβο του θανατου ομως, μπορουμε να τον χρησιμοποιησουμε...για την ΧΑΡΑ!

Πολυ φιλοσοφια πρωι-πρωι!!!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ με πολλες στιγμες... ερωτικες!

Χρυσουλα.

22 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Λυπάμαι πολύ.
Τίποτα άλλο.

Ανώνυμος είπε...

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΧΡΥΣΟΥΛΑ

Ανώνυμος είπε...

eixa mia theia , Hrisoula , efyge prin apo 15peripou hronia

itan nea , gyro sta 45 me 50 , den adexe tin monaxia

filia

Μαύρος Γάτος είπε...

((((Μάνος))))

Ανώνυμος είπε...

Συγκινήθηκα πολύ και με τα λόγια σου και με το βιντεάκι. Ίσως γιατί χθες έμαθα κάτι δυσάρεστο που ίσως με φέρει σε θέση ίδια με αυτή που είσαι εσύ τώρα, ίσως γιατί από την φύση μου είμαι ψυχοπονιάρα...
Στενοχώρια - χαρά - αναμνήσεις
Δάκρυα χαράς και δάκρυα λύπης....
Αυτά συνήθως δεν πάνε πακέτο?

Με απεριόριστη εκτίμηση στη Χρυσούλα και φυσικά σε σένα.

Ανώνυμος είπε...

αναμνήσεις ...ο μονος μας πλούτος μαζί με την αξιοπρέπεια..τα θερμά μου συλλήπητηρια..

Κατερίνα Προκοπίου / Katerina Prokopiou είπε...

Δυστυχώς, Μάνο, το κενό που αφήνει η απώλεια ενός ανθρώπου δε γεμίζει με τίποτε και με κανέναν. Ίσως ανακουφίσει λίγο η αίσθηση ότι στο εξής δε θα είστε μόνοι στο μπαλκόνι σου κάθε απόγευμα εσύ και η Ακρόπολη...

Δεν είσαι, λες, της ποίησης, όμως είδες τι καταφύγιο, τι παρηγοριά και τι κινητήριος δύναμη είναι στα δύσκολα!

Δεν είσαι, λες, της ποίησης, όμως κατέχεις τη μυστική συνταγή να φτιάχνεις συχνά ποιητική ατμόσφαιρα στο blog σου, όπως σ’ αυτό, όπως σ’ εκείνο με τη μορφή του πατέρα σου μες στους ευκάλυπτους...

Dem είπε...

Ναι

Μονο που ο στιχος δεν ειναι του Ελυτη
αλλα του φιλου του Ανδρεα Εμπειρικου.

Απο το ποιημα του «Eις την οδόν των Φιλελλήνων»

Medman είπε...

Καλό ταξίδι...

diastimata είπε...

Να τη θυμάστε. Αυτό έχει σημασία.

manosantonaros είπε...

Σας ευχαριστώ όλους κι όλες. Εχει δίκιο ο(η) Dem για τον Εμπειρίκο. Ομως αυτο είναι μια λεπτομέρεια.. άλλωστε το'γραφε η Χρυσούλα, ότι δεν ήταν πολύ της ποίησης... ο στίχος ήταν που'χε καρφωθεί στο μυαλό της... και είχε βέβαια κάθε λόγο.

mako είπε...

Να είστε καλά να τη θυμόσαστε. Άνθρωπος που αγαπιέται και τον θυμούνται δεν χάνεται :)

m13 είπε...

mix mix :(:(:(

Manya Maratou είπε...

αυτοί οι ωραίοι θαραλλέοι ερωτικοί ζωτικοί άνθρωποι
τι τυχεροί που είμαστε που τους είχαμε και τους έχουμε κοντά μας.

σου γράφω κει ένα αρχαίο μεξικάνικο κι ας μην είμαστε πολύ της ποίησης
στον ουρανό, ένα φεγγάρι στο πρόσωπό σου
μόνο ένα ζευγάρι μάτια
μέσα στη δροσοσταλίδα λάμπει ο ήλιος:
η δροσοσταλίδα πεθαίνει
στα μάτια μου που είναι ολοδικά μου,
τα μάτια σου λάμπουν:
Εγώ- εγώ ζω.
το ποτάμι δίχως τέλος συνεχίζει το δρόμο του
πάει και πάει
πηγαίνει ο άνεμος
χωρίς τέλος.
η ζωή περνά δεν ξαναγυρνά.

Ανώνυμος είπε...

Χρόνια Πολλά

Dark_Maiden είπε...

Η έμπνευση και η δύναμη για ζωή, κρύβονται στα πιο απίθανα σημεία.
Καλό της ταξίδι και καλό σας αντάμωμα κάτω από τους κίονες..

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Μάνο,

χρόνια πολλά της εύχομαι κι αν επέλεξε να γιορτάσει τα γενέθλια της κάπου μακριά, τότε κάτι θα ξέρει παραπάνω από μας.

Δεν πιστεύω στον θάνατο, πιστεύω στην ανάγκη μας να αλλάξουμε ζωή.

Γι αυτό θέλω να σκέφτομαι ότι δεν έχω χάσει αγαπημένους ανθρώπους, αλλά βρίσκονται σε έναν τόπο που θα αργήσω να επισκεφτώ και απολαμβάνουν την ηρεμία τους μακριά από τα προβλήματα τη καθημερινότητά μας.

Θα σου λείψει, αλλά δεν θα της λείψεις, γιατί εκεί που είναι δεν μπορεί να νιώσει πόνο, μόνο θετικά είναι τα συναισθήματά της...

σημ: είσαι πιο μπλογκερ από πολλούς από εμάς, γιατί δεν αρνήσαι να μοιραστείς ακόμη και πολύ προσωπικές στιγμές. Σε ευχαριστώ πο μοιράστηκες μαζί μας αυτή την απώλεια.

Γιάννης Αρ είπε...

Καλά τι έγινες τόσες μέρες; όλα καλά;

Ανώνυμος είπε...

ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΤΟΣΕΣ ΜΕΡΕΣ ; Η ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΣΤΑΘΕΡΟΥΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΜΠΛΟΓΚΕΡ ;

Ανώνυμος είπε...

που εισαι πια μας λειπεις ; απο κει που εισαι δε μπορεις να ανανεωνεις το μπλογκ;

SHY είπε...

Τα κενα δεν γεμίζουν.

Απλά, σαν είναι πραγματικά, εκπλήσσουν. Μένεις άναυδος από την ησυχία που φέρνουν.

Τα κενά δεν γεμίζουν, μόνο μαθαίνεις σιγά σιγά να ζεις μαζί τους. Μια δύσκολη εκπαίδευση είναι αυτή που και εγώ τώρα σε αυτή μαθητεύω.

Ανώνυμος είπε...

Οτι με τρομαζει πιο πολυ, ειναι η απώλεια, οτι με τρομαζει πιο πολυ ειναι η απολυτη συνδεση...
Μια σχεση όμως για να ειναι αληθινη χρειαζεται ελευθερια κ ασφαλεια μαζι..Φαινεται πως εσυ την ειχες με την Χρυσουλα και ετσι θα αντεξεις την απωλεια και θα την κανεις συντροφικη αναμνηση...και ισως να την μοιραστεις μαζι μας οπως ειπες...