4.11.07

Πώς να γράψεις

















Προσπαθώ εδω και μερικές μέρες να σκεφτώ γιατί συμπάθησα και συμπαθώ τόοοοοοοοοοοοοοοσο τη Μανίνα Ζουμπουλάκη. Ενα πολύ βασικό είναι ότι μου θυμίζει έντονα τη μάνα μου. Εννοώ τη θηλυκότητα της μάνας μου (δεν είναι καθόλου αστεία πράγματα αυτά). Ενα άλλο είναι η η φωνή της και ενα τρίτο το χιούμορ της, που νομίζεις ότι δεν θα’΄ρθει ποτέ και αυτο το γαμημένο είναι πάντα εκεί στην καταλληλότερη στιγμή.

Δεν θέλω να σας πω για το ταλέντο της στο γράψιμο. Οσοι την παρακολουθείτε είμαι σίγουρος ότι έχετε την ίδια εξαιρετική γνώμη μαζί μου. Τζάμπα μαγκιά είναι να εκθειάζεις το ταλέντο ενός ανθρώπου, που το’χει αποδείξει τόσες φορές.

Τη Μανίνα τη γνωρισα στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Δουλεύαμε μαζί στον «Ταχυδρόμο». Βγαίναμε βόλτες στα μαγαζιά στο κέντρο της Αθήνας, όπου συνήθως έβλεπε τί «παίζει»... δεν είμαι σίγουρος αν ήθελε να κάνει shopping ή ρεπορτάζ.... Θυμάμαι όμως ότι φορούσε τα πιο απίστευτα σκουλαρίκια... πολύχρωμα, ξύλινα, με παιγνιδάκια, με χάντρες, μανταλάκια.... ταφτιαχνε μόνη της... Το διασκέδαζα πολύ... μέχρι που καμμιά 20αριά χρόνια μετα, βλέπω όλα τα κοριτσόπουλα να φορούν τα ίδια. Λατρεύω τους ανθρώπους που βλέπουν μπροστά, αδιαφορώντας για τα ειρωνικά χαμόγελα των άλλων. Θυμάμαι επίσης ότι αυτό, που είχε στο μυαλό της, το’λεγε με μια ανάσα... όπως ακριβώς γράφει.

Το καινούργιο της βιβλίο έχει τίτλο « Πως να γράψεις». Διάφοροι φίλοι της μαζευτήκαμε στο βιβλιοπωλείο «Παπασωτηρίου» στην Πανεπιστημίου. Μίλησε ο καθηγητής Λογοτεχνίας Μίμης Σουλιώτης και διάβασαν κείμενα οι ηθοποιοί Δήμητρα Ματσούκα και Χάρης Ασημακόπουλος.... Είπαν πολλά και σπουδαία για το βιβλίο της... ο Χρήστος Χομενίδης έκανε το happening ελαφρώς Πνύκα και πολύ το ‘φχαριστήθηκα...ο Γρηγόρης Ψαριανός άκουγε προσεκτικά ... ο Γιώργος Παυριανός στην πρώτη σειρά την κοιτούσε με λατρεία και δίπλα του η Κατερίνα Λάσπα, που πρέπει να σας πω ότι ήταν πιο όμορφη από ποτέ... Και bloggers ήταν εκεί και περαστικοί ήταν και θαυμαστές.... Μια όμορφη ατμόσφαιρα... τις λατρεύω τις παρουσιάσεις βιβλίων, αφού κάποτεσε μια παρουσίαση γνωρισα τον έρωτα της ζωής μου, που αργότερα μεταμορφώθηκε στον εφιάλτη της ζωής μου.... με άλλα λόγια (σχεδόν) φυσιολογικά πράγματα....

Ολα θα κυλούσαν κανονικά.... μέχρι που άρχισε να ανεβαίνει τις σκάλες του ημιόροφου του βιβλιοπωλείου ο Μάνος Ελευθερίου.

Ποιός;

Ο Μάνος Ελευθερίου;

Ποιός;

Ο Μάνος Ελευθερίου ο Θεός.

Τί ένιωσα;

Μα τί άλλο;

Καμάρι για τη φίλη μου(τη νιώθω πολύ φίλη μου παρ’ όλο που βλεπόμαστε εξαιρετικά σπάνια). Ο κ. Ελευθερίου ήταν εκεί για να τιμήσει τη συνάδελφο του. Ηθελα πάντα να του σφίξω το χέρι, αλλά δεν τόλμησα... Ντράπηκα σαν παιδί. Σήκωσα όμως τη μηχανή μου και τράβηξα μερικές φωτό του.

Να το πάρετε το βιβλίο της Μανίνας... Είναι ενας καταπλήκτικός οδηγός-φίλος (όπως πολύ εύστοχα είπε ο κ. Ασημακόπουλος) για όσους θέλουν να γράψουν. Μάλιστα.

Προσωπικά δεν μ’αρέσουν αυτοί οι «οδηγοί», αφού δεν πιστεύω ότι το γράφειν διδάσκεται. Γράφεις επειδή κάτι σε ζμπρώχνει να γράψεις.

Τελεία.

Αν σε διαβάζουν γράφεις καλά, αν δεν σε διαβάζουν γράφεις γιατί απλώς γουστάρεις...

Το βιβλιο παρ’όλα αυτα το διάβασα μονορούφι. . Γέλασα πολλές φορές. Πολύ χιούμορ και πολύ Μανίνα... μάθημα συγγραφής; ΟΚ. Ομως με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία. Μεσα από τα παραδείγματα είδα την ελληνική πραγματικότητα ... είδα μαθήματα ψυχολογίας... είδα βέβαια φιλοσοφία και αν θέλετε, είδα τον πόνο που κουβαλάει κάθε άνθρωπος που είναι πάνω από 30.ετών.... είναι ενα δικό της οδοιπορικό.

Δεν μ’αρέσει να γράφω τη γνώμη μου για βιβλία. Πιστεύω ότι δεν μπορεί κανείς να γράψει για κάτι που έγραψε άλλος... το βρίσκω ελαφρώς σχιζοφρενικό... είναι σαν να απαντάς με τραγούδι στο τραγούδι, με ζωγραφιά στη ζωγραφιά.....

Μπορώ να σας πω μόνο ότι εμένα μ’αρεσε πολύ.

Αν τις συμβουλές τις κάνει ρόλους θα μιλάμε για ένα υπέροχο σενάριο.

Γνωρισα τη Μαλβίνα, γνωρίζω τη Μανίνα. Κατα τη γνώμη μου δυο από τις πιο σημαντικές δημοσιογράφους-συγγραφείς της εποχής μας.

Είμαι πολύ ευτυχής γι’ αυτό.

Πολυ-πολύ ευτυχής.... και αν με ζηλεύετε, κάνετε πολύ σωστά.



attachment: Πριν μερικά χρόνια την είδα ενα βράδι σε κάποιο club. Δεν θυμάμαι πού και πότε. Καθόταν στη μπάρα μαζί με παρέα. Το φως ήταν άσπρο και συγκεκριμένο μεσα στο σκοτάδι, σαν από μοναχικό προβολέα... η ηρεμία του club μετά το νταβαντούρι. Ο dj έπαιζε ενα κλασσικό ροκ κομμάτι... η Μανίνα σηκώθηκε και κάτω από το φως χόρεψε μόνη της την ωραιότερη ροκιά που΄χω δει ποτέ. Για να είμαι ειλικρινής δεν κατάλαβα αν ήταν ερωτευμένη ή πονεμένη. Αυτό άλλωστε είναι ροκ. Το φωτογράφησα στο μυαλό μου για πάντα.

attachment2: Πολύ μεταξύ μας, επειδή πολλοί και πολλές εδώ μέσα πιστεύουμε ότι είμαστε αδικημένοι Ντοστογιέφσκι... καλό είναι να ρίξουμε μια ματιά σ' αυτά που λέει η κυρία Ζουμπουλάκη. Ρε παιδί μου, κάτι μπορεί να μας έχει ξεφύγει... ποτέ δεν ξέρεις...


άσχετο (με το θέμα) attachment: Οσοι κι όσες από σας θέλετε να διαβάσετε (μάθετε) πώς νιώθουν σήμερα τα νεαρά παιδιά, ρίξτε μια ματιά σ' αυτο εδώ post της Σοφίας Χο.

14 σχόλια:

zouri1 είπε...

Καλημερα.Μ αρεσει και μενα πολυ η Μανινα.Σε 2 βιβλιοπωλεία ομως που πηγα δεν το ειχαν.

raffinata είπε...

Ο Μάνος Ελευθερίου!!!!!!

manosantonaros είπε...

zouri1: E, θα το βρεις στου "παπασωτηρίου"... Μ'αρέσει που σ' αρέσει.

raffinata: Nαι, ακριβώς όπως το γράφεις: Ο Μάνος Ελευθερίου !!!!

Valisia είπε...

tin katallhloterh epoxh vghke to vivlio xruso mou!
Polla filakia apo tis Puramides

Θυμήσου πως με λένε… είπε...

H Μανίνα Ζουμπουλάκη είναι η κόρη του εκδότη που είχε το εφηβικό περιοδικό "Μανίνα" που διάβαζα όταν ήμουν μικρή? Σωστά?

Ανώνυμος είπε...

Mano thanks para poly gia ta kala logia, oute oi syggeneis mou den lene tetoia! Kala, eho kopei...kai vevaia episi kopika me Mano Eleftheriou - apo to trak tou elega mpourdes nomizo. Btw, ohi, den eimai kori kanenos ekdoti. To "Manina" vgainei apo to "Maria", epeidi eimastan 800 Maries sto soi mas kai mas xehorizan me koula ypokoristika. O babas mou eihe viotehnia alipaston (psarakia) ...hehehe.
xxx
manina

Ανώνυμος είπε...

Και για μενα την ασχετη(που τολμω να το πω) , ποιος ειναι ο κυριος Ελευθεριου?

Παντως Μανο, εισαι μεσα σε ολα, σε πηρε το ματι μου στο show του Ψινακη,...ως συνεντευξιαζομενος στο δρομο, γιατι δεν εδωσες απαντηση?

manosantonaros είπε...

Valisia... ελπίζω (είμαι σίγουρος δηλαδή) ότι περνάς καλά.

Θυμήσου πώς με λενε: Λάθος! Και την απάντηση στην δίνει η ίδια η Μανίνα.

Μανίνα: Χαχαχαχαχαχαχαχαχα... κοπίδι ε?

Μαρία-Μαρία: el.wikipedia.org/wiki/Μάνος_Ελευθερίου

Μιλ1 είπε...

Καλησπέρα Μάνο!
Μπορείς να με καταγράψεις ως fan της Μανίνας και ως ποσοστό στις πωλήσεις του νέου βιβλίου της!!!

SilentSoul είπε...

Εψαξα στα χανια και δεν το εχουν φερει ακομα..αλλα θα το βρω που θα μου παει.
Επισης θα ηθελα να μου στειλεις (mail)το mail της κ Ζουμπουλακης γιατι εχω να της κανω μια προταση για το συνεδριο του Bookcrossing που ειναι το Μαιο εδω στα Χανια και που πιστευω πως ισως θα την ενδιαφερε.
Σε ευχαριστω πολύ εκ τω προτερω..
Σμουατς

Αναμοχλευτης είπε...

Μάνος Ελευθερίου και Γρηγόρης Ψαριανός υπό την ίδια στέγη στο προμόσιον του νέου βιβλίου της σεναριογράφου του «Ριζότο».

Αυτό είναι που θα λέγαμε παράπλευρος συμπόρε[υ]ση κουλτούρας.

«Μεγααάλη δουλειά η κουλτούρα στην Ελλάδα, Μάνο μου!», είπε ο Τσαρούχης στον Χατζηδάκι κάποτε και ποτέ δεν έμαθα τι ακριβώς εννοούσε. Ήταν περίπου τότε που παρουσίασε τις Τρωάδες στο απομεινάρι του κατεδαφισμένου σπιτιού στην οδό Καπλανών. (Κολωνάκι, βεβαίως, που αλλού;)

Θεός είπες, ε; Ο ίδιος το ξέρει ή του παίζει τίποτα υπερβατικά παιχνίδια η Αδράστεια και τον κάνει να μοιάζη σα κι εμάς; Μήπως όμως από την άλλη είσαι λίγο υπερβολικός; Εδώ κοτζάμ Ψαριανός, βρε Μάνο, και δηλώνει απλός βουλευτής. Όμως είναι γνωστό ότι αυτό το παιδί πάντα διακρινόταν για τη σεμνότητά του.

_________
Γιατί όλοι σχεδόν οι άνθρωποι στις φωτογραφίες που παραθέτεις δείχνουν ταλαιπωρημένοι και μελαγχολικοί;
Το καταδιασκεδάσατε φαίνεται.

Ανώνυμος είπε...

Μάρτιο του 2004 μετακομίζοντας για επαγγελματικούς λόγους από την Ρόδο στην Αθήνα, αναζήτησα σπίτι κοντά στην εταιρία μου που ήταν στο Χαλάνδρι …

Στην πρώτη μου επικοινωνία με την ιδιοκτήτρια του σπιτιού που επρόκειτο να ενοικιάσω, αναφέρθηκε πως ο Μάνος Ελευθερίου θα είναι γείτονας μου …

Με απορία την κοίταξα … μια που δεν γνώριζα μέχρι τότε ποιος ήταν αυτός ο κύριος …

Η πρώτη μου επαφή με τον Μάνο Ελευθερίου ήταν στην είσοδο της πολυκατοικίας την επόμενη μέρα ..

«Καλημέρα! – Καλημέρα - είμαι ο νέος γείτονας - καλωσόρισες .. αν χρειαστείς κάτι μένω από πάνω … μου λέει ο Μάνος Ελευθερίου ..» ..

Η πρώτη εντύπωση; Η καλύτερη! ένας ήρεμος άνθρωπος, «γραφικός» θα τολμούσα να χαρακτηρίσω ... με κάπα και τραγιάσκα έτοιμος για τον πρωινό του περίπατο στα δρομάκια του νέου Ψυχικού ...

Στο διάστημα που έμεινα στην πολυκατοικία έζησα στιγμές μοναδικές ...

Σαββατοκύριακα διαβάζοντας βιβλία στο σπίτι μου με συνόδευε μελωδικά το πιάνο του Μάνου Ελευθερίου από τον επάνω όροφο ...

Είχα την ευκαιρία να συναντήσω αρκετούς γνωστούς καλλιτέχνες που «παρέλασαν» διακριτικά από την οικία του ...

Το αποκορύφωμα ήρθε ένα πρωινό Κυριακής όταν συναντηθήκαμε στην είσοδο, και αφού τον καλημέρισα μου λέει με απολογητικό ύφος ...

«Με συγχωρείς αν κανένα βράδυ που γυρίζω ξημερώματα κάνω θόρυβο ... ... »

Ακούγεται φυσιολογικό στα αυτιά κάποιου αν το ακούει από συνομήλικο του ... αλλά να το ακούς στα 30 σου από κάποιον με διπλάσια και κάτι χρόνια ... ακούγεται κάπως ... σαν την Θεοπούλα του παραπέντε, απευθυνόμενη στον Καπουντζίδη ...

Κλείνοντας το μόνο που μένει είναι να συνυπογράψω την άποψη που έχεις για τον Μάνο Ελευθερίου, και να πω ότι θεωρό τον εαυτό μου τυχερό που είχα την ευκαιρία να γνωρίσω έναν τόσο ταπεινό, απλό και ταλαντούχο άνθρωπο από κοντά.

Φιλικά,

Βαγγέλης

Ανώνυμος είπε...

'...φίλος (πολύ) μικρότερος από μένα έλεγε πρόσφατα ότι οι νέοι είναι χαμένα κορμιά, δεν έχουν στόχους, δεν έχουν ιδανικά και τέτοια... Θα έπρεπε τώρα με κάθε ειλικρίνεια να βγούμε όλοι οι πρεσβύτεροι και να ομολογήσουμε ότι ακούγαμε Mαρία Φαραντούρη/Δημητριάδη όχι επειδή ψοφάγαμε στα 16-18 μας, αλλά επειδή τις άκουγε κάποιος γκόμενος. Ή κάποια γκόμενα. Eπειδή επίσης, αυτές άκουγε όλος ο κόσμος.

Στην επαρχία, δηλαδή, στη δεκαετία του ’70 περίμενες MHNEΣ μέχρι να ’ρθει ο καινούργιος δίσκος των Jethro Tull (και τι καταλάβαινες;), ενώ τις Mαρίες τις έπαιζαν όλα τα ραδιόφωνα. Aφήστε που οι μεγαλύτεροι μας έλεγαν χαμένα κορμιά/χωρίς στόχους/χωρίς ιδανικά, παρόλο που είχαμε μάθει όλο το Γκουανταλκιβίρ απέξω. Eίμαι σίγουρη ότι υπάρχουν πρώην καθηγητές μου στην Kαβάλα που ακόμα με θεωρούν χαμένο κορμί. Nα ’ναι καλά οι άνθρωποι...


Tελοσπάντων, οι νέοι είναι μια χαρά, ακόμα κι όταν μαζεύονται στα Starbucks μετά το σχολείο και πίνουν νερουλούς καφέδες, ακόμα κι όταν φοράνε βερμούδες με το σώβρακο απ’ έξω. Σιγά μην κάτσω να σκάσω αν οι νέοι έχουν ή δεν έχουν ιδανικά τώρα. Kαι να ’χουνε δεν πρόκειται να καθίσουν να μας τα πούνε, τα λένε μεταξύ τους. Όρεξη μας είχανε.'

Μ.Ζ. απ τη Lifo.

Αυτοι που κατακρινουν τους νεους ειναι αυτοι που δεν τους σηκωνεται πια.

Για την απο πανω μου: Ρε πατε καλα? Μαζευετε υπογραφες εν ετει 2007 για να εφαρμοστει ο νόμος??

Ανώνυμος είπε...

μου διευκρινίζει κάποιος κάτι?
μιλάμε για την γνωστή κ.Ζουμπουλάκη που έγραψε και σενάριο στον ALPHA ?
(πείτε μου πως η απάντηση είναι όχι )