ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑ2
Μου τηλεφωνούν οι φίλοι μου: -Τί έχεις ρε; Τί έπαθες; Είσαι πραγματικά θυμωμένος ή το παίζεις; Βγήκα μια βόλτα στην Ερμού για τις φωτογραφίες μου... κάθισα ως συνήθως στο πεζούλι της εκκλησίας... εκεί που έπαιζα με τον φακό μου, πιάνω έναν που σέρνει τα πόδια του, έχει μισοκακόμοιρο ύφος και πλησιάζει σαν ζόμπι, τους περιαστικούς. Ενας ασθενής τοξικομανής. Ενας ανάμεσα στους τόσους, κ. Αυτιά μου, που τόοοοσο μεγάλο ενδιαφέρον έχεις για την κοινωνία... Δεν του δίνω σημασία και δεν τον φωτογραφίζω γιατί έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου, ότι δεν πρόκειται ποτέ γράψω με την κάμερά μου την ανθρώπινη δυστυχία ή παγαποντιά... δεν είμαι εκεί για αυτη τη δουλειά, αλλά για χομπίστικους λόγους... και η εχεμύθεια μου με έχει βοηθήσει να κερδίσω την εμπιστοσύνη των ανθρώπων του δρόμου, Ερμού. Είναι πάρα πολλοί (βασικά αόρατοι) και πιστέψτε με δεν είναι εύκολο να μην σε κοιτάνε με μισό μάτι. Κάποια στιγμή πέφτει το μάτι μου στον νεαρό τοξικομανή, που έχει κάτσει σε μια γωνιά, έχει βγάλει το κινητό του και είναι μιαααααα χαρά... κινείται κανονικά, χαριεντίζεται κ.λ.π. Μόλις το κλείνει ξαναφορά την μάσκα του τζάνκι και βγαίνει στην ζητιανιά. Το βρίσκω αποτρόπαιο. Χρησιμοποιεί την ασθένεια ανθρώπων για να πάρει χρήματα. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους ανθρώπους που παίρνουν ναρκωτικές ουσίες. Απλώς τους λυπάμαι... αλλά αυτός εδώ τους εκμεταλλευόταν... Με πλησιάζει και μένα...
-Σας παρακαααααααλώ , μήπως σας περισσεύει ενα ευρώ;
-Τί το θες;
-Να πιω ενα γάλα... έχω να φάω απο προχθές... Είμαι στην απεξάρτηση...
-Και εκεί στη γωνία γιατί χοροπηδούσες...
-Ποια γωνία;
-Εγω νομίζω ότι δεν είσαι τοξικομανής, αλλά απατεώνας...
-Και τί σε νιάζει εσένανε... μου λέει ξαφνικά πέρνωντας ξανά υγιή ανθρώπινη μορφή....
Κάνω το λάθος και του λέω: Είμαι δημοσιογράφος.
Λες και του είπα ότι είμαι βιαστής μικρών παιδιών. Αρχισε να ουρλιάζει:
Εσείς οι δημοσιογράφοι είστε αλήτες... καργιόληδες... ρε αντε γαμήσου που είσαι δημοσιογράφος και ήρθες να μου πεις τί να κάνω...
Βρέθηκα σε μειονεκτική θέση. Σύμφωνα με αυτά που λένε οι συνάδελφοι μου στις τηλεόρασεις, ο νεαρός ψευτο-τζάνκι είχε απόλυτο δίκιο... Πως σας φαίνεται αυτη η διαπιστωση κ. Σόμπολε μου; Μάλλον πρέπει να αυτοσυρθώ στο Πειθαρχικό. Τον άφησα να φύγει. Οσοι με ξέρουν γνωρίζουν ότι δεν μου συμβαίνει συχνά. Δεν κάνω εύκολα πίσω και μάλιστα δημοσίως. Ο κόσμος χαμογελούσε κάτω από τα (στην Ερμού δεν είναι ακριβώς δόκιμος ό όρος).... μουστάκια του. ..........................................................................................Κατάλαβατε τώρα τηλε-κοράκια, γιατί είμαι οργισμένος απο χθες;
Καταλαβατε ότι μου (μας) πήρατε το αβαντάζ του ελέγχου;
Δηλαδή τον έρωτα γι’ αυτη τη δουλειά; Καταλάβατε ότι μας κάνατε ομήρους της δικαιολογημένης χλεύης του κόσμου;
Κάποτε μου’λεγε ενας έντιμος συντηρητικός, αλλά βαθειά δημοκράτης ναύαρχος, ότι οι συνάδελφοι του της χούντας, είχαν αναγκάσει μερικούς στρατιωτικούς να κυκλοφορούν στον δρόμο με καπαρντίνες, γιατί η στολή του ελληνα αξιωματικού είχε ξεφτιλιστεί και έπρεπε να την προφυλάξουν.
Τον σκέφτηκα χθες καθώς γυρνούσα ανηφορίζοντας την Ερμού στο σπίτι μου. Είχα την εντύπωση ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι ήθελαν να με φτύσουν που κρατουσα την κάμερα στο χέρι. Δεν θα σας συγχωρέσω ποτέ γι’ αυτο μεγαλο-συναδελφοί μου... και αυτο που πραγματικά εύχομαι είναι να μην σας συγχωρέσει ο κόσμος.
(Συνεχίζεται!)
ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑ
λόγω comments
Xαίρομαι που βασικά συμφωνούμε. Χαίρομαι για τους δημοσιογράφους που με έχουν κατακλύσει με e-mails, καθως οι άνθρωποι δεν μπορούν επώνυμα να πουν την γνώμη τους.
Ξέρετε, πιό πολύ απο σας έχουμε ενοχληθεί εμείς οι δημοσιογράφοι. Και όχι τώρα, αλλά εδώ και ποοοοολύ καιρό.... για λόγους ηθικής...συναδελφικότητας κ.λ.π. Διδάσκουν στις νέες γενιές ΛΑΘΟΣ δημοσιογραφία. Οχι λόγω άγνοιας, αλλά επίτηδες.
Κάνανε τον τίτλο του αρχισυντάκτη κουρελόχαρτο.
Εβγαλαν τους τόνους από την ελληνική γλώσσα. (δεν τοχετε προσέξει;). Απαξιώνουν την ικανότητα των άλλων και επιβραβεύουν τους τσόγλανους και τις πουτάνες. Στα ίσια... όχι εμμέσως.
Γιατί δεν ξεπεταγονται άλλες φάτσες τόσα χρόνια;
Μα γιατί αυτοί δεν τους αφήνουν.
Θα ήθελα ναχω εδω μπροστά τα πρόσωπα εκατοντάδων συναδέλφων μου να δω πώς αντιδρούν σ’ αυτο. Παιδιά που φάγανε χρόνια ολόκληρα, τρέχοντας σαν τα σκυλιά χωρίς ποτέ να εισπράξουν ενα μπράβο, μια αυξηση , ενα bonus.
Παιδιά με πολύ ταλέντο χάθηκαν στην μαυρίλα της μη δημιουργικής δουλειάς. Στην αρχή νόμιζα ότι γινότανε γιατί δεν μπορούσαν να διακρίνουν τις ικανότητές τους... με πολύ πόνο κατάλαβα ότι ακριβώς αυτο το ταλέντο ήταν η καταδίκη των παιδιών.
Κάποτε το άγχος των νεαρων δημοσιογράφων ήταν να δουν το όνομά τους δημοσιευμένο. Σήμερα το άγχος τους είναι να μην απολυθούν.
Δεν τους έχετε παρατηρήσει πώς όταν λείπει ο ένας, λείπουν όλοι ταυτόχρονα; Αν συνεννοούνται; Πιστεύω βαθύτατα πως ναι... δεν τους βλέπετε που τα καλοκαίρια ΟΛΟΙ μαζί μας εγκαταλείπουν και πάνε στην Μύκονο.
Αυτο το πανέμορφο νησί ενώ θα μπορούσε να ήταν το θησαυροφυλάκιο της Ελλάδας.... τελικά είναι ο κόλαφός της...
Καλα λοιπόν τα μπράβο Μάνο, καλά τα λες... συμφωνούμε κ.λ.π. (φυσικά σας ευχαριστώ), αλλά πρέπει να αντιδράσουμε. Γράφτε και σεις στα blog, πείτε στους φίλους σας να γράψουν....
Ετσι γι’ αρχή.
ΥΓ. Η ωρα είναι 19.59... τα δελτία έχουν αρχίσει... Πώς διάολο εγω νόμιζα ότι η πρώτη είδηση θα ήταν η επίσκεψη του ελληνα πρωθυπουργού στην Τουρκία ;
Ακου καλά μαλάκα... μιλάω σε σένα που έχεις τα μύρια στις τράπεζες...σε σακκούλες, σε θυρίδες, στο πορτοφόλι σου, στον κώλο σου ή όπου αλλού σε βολεύει... ναι, σε σένα μιλάω μαλάκα... με τα bodyguards, τις πισίνες, τα prada, τις βίλες, τις ψευτο-μοντέλες και την παντελή αγνοια... ακου αμοράλ αρχίδι... επειδή σε ξέρω από τότε που ήθελες εγχείρηση για να βγάλεις τις κάλτσες σου... εσύ...εσύ που διευθύνεις τις στημένες από πριν κουβέντες ... εσύ που δεν λες εύκολα «ναι», αλλά λες χίλια «μάλιστα» το λεπτό αμα σε απειλήσουν στα σοβαρά... μιλάω σε σένα εκδικητικό γουρούνι... που απολύεις κόσμο...εσύ που τους τρώς τις αποζημιώσεις... εσύ που υπόσχεσαι για πλάκα... εσύ που σου τηλεφωνεί η εξουσία και σηκώνεσαι όρθιος... εσύ που δεν μιλας ούτε μια ξένη γλώσσα... εσύ που τρομοκρατείς τα κοριτσάκια... που αφαλοκόβεις τα αγοράκια....εσύ που λες ψέμματα και μας κοιτάς στα μάτια είτε video είτε live… εσύ που πήγες τη μουσική μας στα τάρταρα... εσύ που τύφλωσες τουλάχιστον δυο γενιές παιδιών... εσύ που ακούς ότι «αυτός είναι κομπιουτεράς» και τον στέλνεις σπίτι του... εσύ που δεν αγαπάς ούτε άντερα σου.... εσύ που δεν κοιτάς καν προς το μέρος τη συμπαρουσιάστριας σου ... που νομίζεις ότι οι άνθρωποι είναι γλάστρες...
....ΘΑ ΣΟΥ ΚΟΨΩ ΤΟΝ ΚΩΛΟ ΚΑΙ ΘΑ ΣΤΟΝ ΔΩΣΩ ΝΑ ΤΟΝ ΦΑΣ ΤΗΓΑΝΗΤΟ, που βιάζεις τη δουλειά μου, την ενημέρωση...και πολλά άλλα απ’ αυτα που αγαπώ.
Τί νομίζεις ότι θα πω; Αποκαλύψεις για την Ζαχοπουλιάδα; Φαε ρε βλάκα ενα αρχίδι, που θα σε παίξω στο ναρκοθετημένο γηπεδό σου.... Οχι, απο δω θα σε παίξω... και αν θες να κινήσουμε τους μηχανισμούς της αναλογικής μιζέριας σου, πλάκα θαχει... Εχω ειδήσεις και εικόνα να τους δώσω... can u really stand it? (Μετάφραση:Το αντέχεις; Μην φαντασθείτε ότι μιλάει αγγικά επειδή λέει concept, project…)
Απο μικρό με μάγευε ο ανταρτοπόλεμος, στο σχολείο, στο στρατό, στη δουλειά... Νομίζω ότι είναι καιρός να ξαναπαίξουμε: Θα πω την ιστορία μαλάκα, που μας έβαζες να πάμε στην Αθήνα αυγουστιάτικα να σου πάρουμε ... insert. Θυμάσαι που δεν ήθελες ενα μόνο, αλλά δυο-τρία μπας και... Το μόνο insert που χρειάζεσαι είναι ψυχή, καθίκι.
Θα πω την ιστορία πώς είπες τρέμοντας στο κινητό στην Porsche: Ναι, αφεντικό... και αμέσως μετά έκανες απίστευτη δημοσιογραφική πουστιά αφ υψηλού... οχι, θα πω κι άλλα όχι για χθες παπάρα... ούτε προχθές... αλλά αντιπροχθές που ερχόσουν σπίτι να σου πω πως τρώνε την μπανάνα σε επίσημο δείπνο...θα πω την ιστορία που κάναμε μαραθωνιο meeting με σενα να μονολογείς μέχρι αυτοκτονίας, για το αν πρέπει στο ....σήμα των ειδήσεων να προσθέσουμε ή να αφαιρέσουμε ενα pixel… Ενα pixel, ρε παπάρα.... μας είχες να κουτουλάμε χωρίς καν να ξέρεις, τί είναι pixel. Σαββατο απόγευμα... επειδή ΕΣΥ δεν είχες τί να κάνεις... Δεν ήθελες να γυρίσεις στην καταθλιπτική ατμόσφαιρα του άδειου σου πισινάτου σπιτιού. Aλήθεια πόσα pixel είναι το πουλί σου;
Να σας γαμήσω τη Μύκονο γαμώ....
Να σας γαμήσω τα meetings.
Nα σας γαμήσω τη γνώση.
Θα έβαζα μεσα στα γαμοσταβρίδια και την ΕΣΗΕΑ, αλλά τιμώ την μνήμη του πατέρα μου, που ήταν ιδρυτικό μέλος... αλλά συνάδελφοι (να δείτε που σε λίγο η λέξη θα γίνει βρισιά) το μόνο που σκεφθήκατε να αναρτήσετε στο site σας ήταν τα ονόματα των νέων μελών και αυτά με τόνο (!!!) στα ...κεφαλαία;
Φασίστας είσαι. Καρα-φασίστας του κερατά... που κάνεις φάλαγγα στο μυαλό μας.
Ούτε που πάει το μυαλό σου πόσο θυμωμένος είμαι... θα σε δωσω χωρίς σάλιο... θα βάλω τη μουσική μου στην τσίτα... θαναι 5 το πρωί όταν κοιμάσαι τον ύπνο του δικαίου... θα κοιτάξω τον γάτο μου στα μάτια... και νασαι σίγουρος ότι θα μου δώσει το ΟΚ να παίξω με το keyboard.
Θα γράψω και τον φίλο μου τον Νίκο στα αρχίδια μου, που πολύ σωστά μου λέει ότι το blog δεν είναι περίστροφο...
Αλήθεια εκείνο το στρινγκ που βρήκαμε στο γραφείο του μεγάλου τί ήταν; Τρόπαιο της AGB.. μην χαίρεσαι γλυκειά μου... απλώς το αρσενικό με βοηθάει περισσότερο στα μπινελίκια... άσε που τη λέξη «καριόλα» τη χρησιμοποιώ επιλεκτικά... και τη θέλω για καβάτζα όταν φτάσουμε στον πάτο.
Ακούστε λοιπόν τσόγλανοι, στο σπίτι μας όλοι λίγο-πολύ δηοσιογράφοι είμασταν, ο πατέρας μου ο Αρχέλαος, ο αδελφός μου, που όσο δημοσιογραφούσε είχε την εκτίμηση των συναδέλφων του και ευτυχώς όχι μόνο στην Ελλάδα, η ξαδέλφη μου, που τους έφτυσε γιατί έχει όνειρα... εγω που καλός, κακός, τεμπέλης, αγραμματος... που ποτέ όμως κανείς δεν με κατηγόρησε για λαμόγιο... αλλά και εκατοντάδες παιδιά που με e—πλησιάζουν με όνειρο να γίνουν δημοσιογράφοι... οι τόσοι συνάδελφοι που τρέχουν με κάμερες, μικρόφωνα ή σημειωματάρια... όσοι γράφουν στήλες.... φτιάχνουν σελίδες.... τεχνικοί...παραγωγοί.... τηλεφωνητές... αλλά και αθώοι «πελάτες»... ΘΑ ΣΑΣ ΚΟΨΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΩΛΟ ΚΑΙ ΘΑ ΣΑΣ ΤΟΝ ΔΩΣΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΝ ΦΑΤΕ ΤΗΓΑΝΗΤΟ!
Με τρόμο σκέφτομαι μπας και ο εχθρός της δημοσιογραφίας δεν είναι πλέον ο παραδοσιακός «εχθρός», εκδότης, καναλάρχης... αλλά οι μεγαλο-δημοσιογράφοι...
Αν είναι θέμα τίτλου, στον χαρίζω, αρχίδι. Ο Φρέντι Γερμανός, ο Γεωργιος Βλάχος, ο Λέων Καραπαναγιώτης και μερικές εκατοντάδες άλλοι θρύλοι βλάκα ήταν Μεγάλοι Δημοσιογράφοι... όχι μεγαλο-δημοσιογράφοι.
Βλάκα, έχω και εγω πλούσιους φίλους. Τί φαντάζεσαι; Δεν θα μου δώσουν μια δουλίτσα να ζώ; Δεν σου είπα ότι έχω τον αόρατο μανδύα του Χάρι Πότερ. (Ποιός είναι αυτός; Αστο καλύτερα!)
Εχεις σκεφτεί πόσα χρόνια έχω να έρθω να σου ζητήσω δουλεια; Ξέρεις γιατί; Οχι, επειδή δεν την είχα ανάγκη, αλλά καλύτερα να στήσω κώλο στη Συγγρού, παρά να σου δωσω τη χαρά να μου πεις: «Θα σε πάρω εγω σε ένα μήνα!»...
Αντί να έχεις σεβασμό προς την ενημέρωση που σε ανέδειξε, την βιάζεις καθημερινά.
Το βρίσκεις μόνο απειλητικό γράψιμο;
Λάθος κάνεις. Ούτε έχεις καταλάβει με τί μαλάκα έχεις μπλέξει.
Εδω στα blogs στο net γενικα, όπου γράφω σε ΜΙΣΟΥΝ βαθειά. Δεν έχω παρά να τους ψήσω να σου γράφουν 1.000 πόστ καθε μέρα για το πόσο απατεώνας και λαμόγιο είσαι.
Δεν θα ιδρώσει το αυτί σου;
Θα τους κατεβάσω στην Ερμού, πουχω πια και τις άκρες....
Θα προβάλω με προτζέκτορα τη φάτσα σου στον απέναντι τοίχο του μπαλκονιού μου... που είναι μεγάλος και καθαρός....με λεζάντες.... θυμήσου τη λεπτομέρεια: μένω στο Σύνταγμα.... Θαχει σουξέ Σάββατο βράδι. Νομίζω ότι μάλλον θα το διασκεδάσει ο Δήμαρχος.
Θυμήσου ακόμα ότι είμαι εντελώς μόνος... άρα και ανεξέλεγκτος... Εσύ;
Μάνος Αντώναρος
ΥΓ. Μαλάκα, δεν εννοώ εσένα μόνο... εννοώ ΟΛΟΥΣ εσάς τους (τις) 10-15 που απλώς σήμερα τους κάνω νόημα...
ΥΓ2. Είμαι και για έναν ακόμα λόγο θυμωμένος. Σήμερα ήθελα να γράψω για την φίλη μου την Ξανθή, που φερε στον κόσμο ένα πανέμορφο αγοράκι και την φίλη μου την Ευσταθία πουχει γράψει και τραγουδήσει μερικά υπέροχα τραγούδια... και αντ’ αυτών γράφω αηδίες...
ΥΓ3. Σας ζητώ συγγνώμη για τα μπινελίκια. Μπορούσα και καλύτερα.
