Ερμού: Πεζόδρομος ταχείας κυκλοφορίας

Οταν πρωτοπήγα στο εξωτερικό (πριν πολλά χρόνια) ενα από τα πράγματα που με εντυπωσιάσαν ήταν οι πεζόδρομοι.
Με άλλα λόγια: Δρόμοι που ΠΕΡΠΑΤΑΝΕ αποκλειστικά. ΠΕ-ΡΠΑ-ΤΑ-ΝΕ. Με τα ποδαράκια τους δλδ. Πάτε σε όποια πόλη της Ευρώπης θέλετε και άμα δείτε όχημα σε πεζόδρομο, ελάτε να με φτύσετε... ακόμα και τα ποδήλατα απαγορεύονται αυστηρά. Πέφτουν βαρύτατα πρόστιμα από την εκάστοτε Δημοτική Αστυνομία, που επίσης περιπολεί (φυσικά) πεζή.
Αν θυμάμαι καλά, ο πρώτος δρόμος που πεζοδρομήθηκε (επί υπουργίας Στέφανου Μάνου) στην Ελλάδα ήταν η οδός Βουκουρεστίου (ένα κομμάτι της) στην Αθήνα. Ολοι μας τον είχαμε λατρέψει. Αργά αλλά σταθερά τον λάτρεψαν και οι κάθε είδους επχούμενοι: μηχανές, αυτοκίνητα, φορτηγά, τριαξονικά κ.λ.π.
Οσοι με παρακολουθείτε στο FB, ίσως νάχετε προσέξει ότι η οδός Ερμού (ο πεζόδρομος ντε) είναι η αγαπημένη μου για τις φωτό μου. Είναι η γειτονιά μου. Φωτογραφίζω εκεί τουλάχιστον τα 4 τελευταία χρόνια. Κάθε μέρα, κάθε φορά που στέκομαι για να σηκώσω τη μηχανή μου, έχω την αγωνία μπας και με πατήσει κανένα αυτοκίνητο. Μερικές φορές μόνο και που προλαβαίνω να κάνω ένα κλικ και αμέσως μετα να τραβηχτώ στην άκρη για να περάσει (στην καλύτερη περίπτωση) το δίκυκλο, το αυτοκίνητο, ή το φορτηγό. Τα ταξί λατρεύουν να κόβουν δρόμο από την Ερμού.
Αυτο που με εκνευρίζει πιο πολύ από όλα είναι ότι στην Ερμού βολτάρουν (περιπολούν δλδ) τα περιπολικά της Δ. Αστυνομίας, αλλά και της Αστυνομίας. Εχω διαμαρτυρηθεί δεκάδες φορές, άλλα όλοι μου απαντάνε: Δεν είναι δική μας δουλειά .. είναι τη Τροχαίας.... και όταν ρωτάω την Τροχαία... μου λένε: δεν είναι δική μου δουλειά... είναι της Δημοτικής Αστυνομίας. Συνήθως βαριέμαι να το πάω πιο κάτω... μερικές φορές συναντώ και συναδέλφους μου από τα κανάλια... συνεργεία ολόκληρα που ρωτάνε τους πεζούς για τις εκπτώσεις, δημοσκοπούν ή κάνουν τηλε-φάρσούλες...
Με τους περισσότερους εχουμε δουλέψει μαζί. Με χαιρετάνε με χαρά... επιμένω και σ’ αυτούς... Ρε, παιδιά πάμε μαζί να κάνουμε ένα ρεπορτάζ για τον πεζόδρομο που είναι τίγκα στ’ αυτοκίνητα... Δυστυχώς δεν έχω πείσει κανέναν... οι κασέτες πρέπει να γυρίσουν πίσω με τα ρεπορτάζ που έχουν συζητηθεί στις συσκέψεις...
Χθες το απογευματάκι ήμουν για άλλο λόγο φουρκισμένος.
Η φωτογραφία με χαλαρώνει... πήρα λοιπόν τη μηχανή μου και κατέβηκα στην Ερμού... μόλις έστριψα την Νίκης έπεσα πάνω σε «ειδικό φρουρού» που κάνιζε τσιγαράκι με οδηγό ταξί που’χε παρκάρει την κουρσάρα του και περίμενε πελάτες από το ξενοδοχείο...
Τα πήρα στην κράνα.
Πλησίασα το όργανο:
-Συγγνώμη, αλλά κάνετε τσιγάρο με άνθρωπο που παρανομεί....
Ο πιτσιρικάς αστυνομικός με κοίταξε με ύφος προσβεβλημένου Ράμπο:
-Γιατί ρωτάς;
-Επειδή ο κύριος που κουβεντιάζετε και γελάτε, παρανομεί....
-Α, δεν είναι δική μου δουλειά... είναι δουλειά αυτωνών.... και μου δείχνει 4-5 δημοτικούς αστυνομικούς που έχουν παρκάρει ακριβώς από πίσω το περιπολικό τους και επίσης καπνίζουν.
Τους πλησιάζω...
Το και το....
-Ααααα, δεν μπορούμε τώρα... κάνουμε διάλειμμα... μου απάντησε ο (έτσι φαινόταν τουλάχιστον) ο επικεφαλής τους...
Δεν πιστεύω στ’ αυτιά μου....
-Τί;
-Κάνουμε διάλειμμα.
Φάχνω την τσέπη μου... ευτυχώς έχω μαζί μου την μικροσκοπική μου camera. To flip μου....
-Πώς μου το’πατε αυτο;
Αλλάζει αμέσως γραμμή και μου λέει κάτι περί ευθύνης άλλων (δείτε το video)


Ενας άλλος μου σπρώχνει βίαια το χέρι... Ξαφνικά όλοι απομακρύνονται....
Μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι.
Προχωράω προς την Καπνικαρέα. Κάθομαι στο πεζούλι και φωτογραφίζω αφηρημένα... είμαι τρομερά εκνευρισμένος... Δεν ξέρω πού να απευθυνθώ... αλήθεια δεν ξέρω...και μην μου πείτε στους ανωτέρους τους γιατι θα πέσω κάτω αοπό τα γέλια...
Διακρίνω δυο δημοτικούς αστυνομικούς να ανεβαίνουν την Ερμού. Είναι μεγαλύτεροι σε ηλικία... υποθέτω βαθμοφόροι... ο ένας φοράει στολή, ο άλλος όχι, αλλά κρατάει ασύρματο... Με κοιτάνε και κάτι λένε μεταξύ τους... στρίβουν για να με αποφύγουν...
Δεν μ’αρέσει αυτο το παιγνίδι....
Τους πλησιάζω....
Τους εξηγώ...το ότι είμαι δημοσιογράφος δεν τους κάνει καμμιά εντύπωση... αντιθέτως μάλλον τους κάνει πιο επιθετικούς... δίπλα μας ακριβώς στην πλατεία παρκαρισμένα δυο αυτοκίνητα... τους εξηγώ... να μην σας πω που με γράφουν... Αντί να γράψουν τους παραβάτες, γράφουν εμένα... στα τέτοια τους....
Θυμώνω.
Δεν τους αρέσει που θυμώνω και μου γυρνούν την πλάτη.
Ενα φορτηγό ανυπομονεί να περάσει....
Δεν γουστάρω καθόλου να μου γυρνούν την πλάτη, όταν μιλώ σε ανθρώπους... πολύ περισσότερο όταν ζητώ εξηγήσεις από χαχαχαχα αρμόδιους....
-Μην μου γυρνάς εμένα την πλάτη ...λέω σ’ αυτον που δεν φορά τη στολή του.
Ο κομάντο... κοντοστέκεται....
-Γιατί;
-Επειδή είμαι δημότης...
-Και εγώ είμαι δημότης... μου λέει και φεύγει.
-Το φορτηγό γκαζώνει.... μια οικογένεια τουριστών πηδάει στην άκρη.
5 παρατηρήσεις:
1. Η δημοσιογραφία δεν είναι απλή ανάλυση των κινήσεων των κομμάτων,ούτε η άποψη του κάθε ανκορμαν και των παραθυρο-καλεσμένων τους. Κατηγορώ τους συναδέλφους μου που έφτασαν το επάγγελμα σ΄αυτην την απαξιωτική θέση. Λυπάμαι, αλλά εγω συνεχίζω να το αγαπώ.
2. Ο κόσμος που ήταν από δίπλα, απλώς παρακολουθούσε. Ούτε ενας δεν παρενέβη.Πρέπει ενα φορτηγό να πατήσει το παιδάκι ενός τουρίστα για να κινηθεί αρμοδίως το κράτος. Κρίμα.
3. Θέλω (ουμε;) ΕΠΙΛΟΓΕΣ κι όχι μόνο ΕΚΛΟΓΕΣ.
4. Η Ελλάδα δεν φτιάχνει με δημοσκοπήσεις, ούτε με αναλύσεις, αλλά στην καθημερινότητα.
5. Ούτε που υποψιάζονται τι γαΙδουρινή επιμονή έχω, κ. Δήμαρχε.