...

Κυρίες και κύριοι, η Ακρόπολις!

Γιατί δεν γράφω;
Δεν την ειχα σκεφθεί ποτέ στην ζωή μου αυτή την ερώτηση.
Η αλήθεια είναι ότι εχω αναρωτηθεί κατά καιρούς "γιατί γράφω" (χωρίς ικανοποιητικά συμπεράσματα), αλλά το αντίθετο δεν μουΆχε συμβεί.
Στα comments, λύσσα κακιά.
Πού είσαι;
Γράψε κάτι.
Σιγά μη χάσετε τον μαλάκα.
Λοιπόν δεν έγραφα, γιατί δεν γουστάρω.
-Μπααα. Είσαι στεναχωρεμένος και δεν γράφεις.
-Ρε αϊ φτύστα μπούτια σου, που ξέρεις εσύ καλύτερα από μένανε.
Το Βατραχοκόριτσο, το πήρε όλο πάνω του.
Όταν δεν ήταν καψούρα, μου έστελνε μηνύματα στο MSN. Κι εγώ on line την άφηνα να βράζει στο ζουμί της. Το ευχάριστο με την βατραχίνα είναι, ότι ανα ημίωρο είναι καψούρα-χωρισμένη, καψούρα-χωρισμένη, εναλλάξ.
Όπως και να την πετύχεις είναι μια χαρά.
Προχθές πήγα σε τσιμπούσι blogger-άδων.
Πήγα με μισή καρδιά. Ημουν σίγουρος ότι θα μου την λέγανε, που είχα κατεβάσει δυο post.
Περιέργως πwς τους έψησα, ότι το δια-δίκτυο, σε αντίθεση με τα άλλα media, έχει το πλεονέκτημα του χρόνου. Δημοσιεύω κάτι για 3 μέρες. Τόσο γουσταρω ... για 10 λεπτά ... για ειδικούς λόγουS.
Και τσίμπησαν.
Και μετά σκέφτηκα ότι έχω δίκιο.
Μερικές φορές στεναχωριέμαι που δεν μπήκα στα blogs με nick.
Λες ας πούμε:
-Μου περνάς το τζατζίκι Alombar 42!
Εχει ένα πρεστίζ, ρε παιδί μου.
Σε μένα λένε:
-Θα πιείς άλλη μπύρα manosantonaros;
Eίναι μαλακία! Δεν είναι;
Εχουν πλάκα αυτές οι συναντήσεις. Και είναι και πολύ ζεστές. Μιλάμε μόνο για τα blogs (και τους έρωτες της βατραχίνας).
Σαν τους γιατρούς που βγαίνουν έξω να φάνε κανένα κοψίδι και μιλάνε μόνο για εγχειρήσεις και μαστεκτομές.
Η μάλλον όχι?
Δεν είναι έτσι. Αυτούς τους τύπους μέσα εδώ, ακόμα και αν δεν τους ξέρεις, βασικά τους θεωρείς φίλους σου. Αφού έχεις μοιρασθεί τρομερές σκέψεις μαζί τους. ΓιΆ αυτό η παρέα είναι πάντα ζεστή. Νομίζω ότι έχει κάτι από ασφάλεια.

Κατά τα άλλα μια χαρά.
Από Δευτέρα θα είμαι επισήμως εργένης.
Θα πάρω τα κανούργια μου επιπλάκια από το IKEA. Και θα γενώ (παλιά μου τέχνη κόσκινο) άνδρας μόνος, (παθαίνουν παρλαπιπίαση οι γυναίκες με αυτό το «μόνος»), με (γηραιά) γάτα, και ρετιρέ με θέα την Ακρόπολη (που δεν παίζεται). Μια χαρά δουλίτσα, home-cinema, δυνατό ADSL, φυτά στο μπαλκόνι, γελοιογραφίες του μπαμπά στον τοίχο και ιστορίες... ώρα ναΆχεις να σου λέω.
Δεν ήθελα ακριβώς αυτό, αλλά μην τρελλαθούμε κιόλας. Δεν με χαλάει κιόλας. Υπάρχουν και άνθρωποι που πεινάνε στην Αφρική. Μη τα θέλουμε όλα δικά μας.
Ωραία, θαΆναι. Μόνο που μου θυμίζει το ανέκδοτο που η μία πιτσιρίκα, που έχει γνωρίσει έναν 50άρη κουλτουριάρη, λέει στην άλλη:
-Ο Αλέξανδρος είναι εντελώς διαφορετικός. Με πηγαίνει στο Ηρώδειο, με πηγαίνει στο Μέγαρο, τρώμε στο Παγκράτι, ακούμε κλασσική μουσική ... α, έχει και πέος.
-Τι είναι αυτό;
-Ξέρω γω!!! Κάτι σαν μαλακιά πούτσα.

Εφτυσα και τον Ημίαιμο, που μουΆστειλε ο άνθρωπος ένα πολύ όμορφο e-mail, από την εποχή στο Ναυτικό. Είναι απίστευτο που θυμάται τέτοια πράγματα. Θα την αποκαταστήσω την τάξη κ. Ναυαρχε? και αφού έχω πλέον άνθρωπο που θα το επιβεβαιώσει, θα σας πω μια φορά την ιστορία, που ΟΛΟΣ ο ελληνικός στόλος σήμανε ΑΚΙΝΗΣΙΑ, για έναν ναύτη. Την αφεντιά μου. Και δεν φτάνει αυτό καμάρωνα σαν γύφτικο σκεπάρνι.
Φοβάμαι για την γάτα μου, τη Μινού, που είναι πολύ γιαγιά με ρευματικά και πολύ στεναχωρεμένη. Τωρα πια έρχεται που και που μου σκάει μια ξαφνική δαγκωνιά διαμαρτυρίας στον αστράγαλο. Πετάγομαι στον αέρα, της ρίχνω τα μπινελίκια της, μου κάνει νιάου και της κάνω χάδια.

Πού πήγε η συκιά;

Σήμερα το πρωί κατά τις 9, άρχισε ένας καταραμένος θόρυβος που έμοιαζε με τρυπάνι. Μένω στην γωνία Βουλής+Ναυάρχου Νικόδημου. Στην πύλη της Πλάκας. Δηλαδή εκεί, από όπου ξεκινούν οι τουρίστες να γνωρίζουν την Αθήνα, αφού η ανηφόρα προς την Ακρόπολη τους μαγνητίζει.
Απέναντι λοιπόν από το σπίτι μου, υπάρχει ένα νεοκλασσικό κτίριο. Παλιό και υπέροχο και φυσικά ετοιμόρροπο και επικίνδυνο γιΆ αυτούς που περνάνε από κάτω.
Ανήκε στο ΙΚΑ.
Το βλέπω επι χρόνια να διαλύεται και διαολίζομαι.
Αυτό που με ξεκουράζει είναι η συκιά που έχει στην αυλή του.
Συκιά στο κέντρο της Αθήνας. Απίστευτο και υπέροχο.
Προσφάτως έμαθα ότι το κτίριο το απέκτησε (αγόρασε;) η Βουλή και ετοιμάζεται να το ανακαινίσει, αναπαλαιώσει.
Ενθουσιάστηκα.
Ο θόρυβος κανονικά θα έπρεπε να με σηκώσει από το κρεββάτι μου. Όμως ως κάτοικος της περιοχής έχω σχεδόν συνηθίσει. Υπέθεσα ότι πάλι κάτι θα έφτιαχναν στο πεζοδρόμιο.
Όταν κατά τις 12 το μεσημέρι βγήκα στο μπαλκόνι μου κάτι έλειπε.
Τι έλειπε;
Ευτυχώς όχι η Ακρόπολη.
Ελειπε η συκιά. Ή μάλλον ήταν ? ξαπλωμένη στο πεζοδρόμιο της οδού Βουλής.
Ο θόρυβος που άκουγα δεν ήταν τρυπάνι ή κομπρεσέρ, αλλά πριόνι.
Ένα συνεργείο είχε ? κόψει την συκιά.
Κατέβηκα έξαλλος. Ηταν φυσικά αργά. Ζητησα τον υπέυθυνο του συνεργείου.
Ενας νεαρός από κάποιο τεχνικό τμήμα της Βουλής.
-Τι εγινε; Γιατί κόψατε το δέντρο;
-Εχουμε τέτοια εντολή.
-Από πού;
-Από την Βουλή!
-Σας έδωσε η κ. Μπενάκη εντολή να κόψετε την συκιά;
-Όχι βέβαια!
-Τότε;
-Εχουμε άδεια από το? Υπουργείο Πολιτισμού.
-Για να κόψετε την συκιά;
-Όχι! Για να καθαρίσουμε τον χώρο. Πρέπει να μετρήσουμε για την αναπαλαίωση.
-Kαι η κοπή της συκιάς περιλαμβάνεται στον καθαρισμό;
-Ε, ναι!
-Εχετε άδεια να κόψετε το δέντρο;
-Εχουμε άδεια να καθαρίσουμε. Αλλωστε δεν είμαι ο αρμόδιος.
(Βρείτε μου έναν αρμόδιο και θα του κάνω άγαλμα δίπλα στις κουτσερεμένες Καρυάτιδες!)
Όταν βρήκα τον αρμόδιο ?που μου έκλεισε το τηλέφωνο όταν του είπα ότι στην Αθήνα, δεν έχουμε ανάγκη κτιρίων, αλλά δέντρων- ήταν πολύ αργά και η απάντηση ήταν αφοπλιστική:
-Ε, τι να κάνουμε τώρα; Το κόψανε δεν το κόψανε;
Μην ακούσω ότι κάποιοι έχουν άδεια να καθαρίσουν την Ακρόπολη.
Αστε την βρωμίσει ρεεεεεεεεεε!

Γιατί ρε παιδί μου;

Διάβασα στην Ρώμη το βιβλίο (λέμε τώρα) της Δάφνης Μπόκοτα για την Eurovision. Θέλω να σας πω ότι δεν είμαι κανένας τρελλαμένος βιβλιοφάγος, αλλά τα βιβλία τα σέβομαι.
Εχω πολλούς φίλους και γνωστούς που μου λένε:
-Γιατί δεν γράφεις ένα βιβλίο;
Επειδή έχει η γάτα ένα αυτί. ΓιΆ αυτό.
Και επειδή δεν είμαι συγγραφέας.
Σκιτσάρω, άμα σας ενδιαφέρει, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να βάλω τα έργα μου (χαχαχαχαχαχα) σε γκαλερί.
ΤαΆχουμε γαμίσει όλα, επειδή τάχα μου - τάχα μου έχουμε ευκολίες.
¶λλο γράφω σε εφημερίδες ή σε blogs και άλλο εκδίδω βιβλίο το οποίο πουλάω σε κόσμο.
Η κ. Μπόκοτα δεν έχει την παραμικρή ιδέα για το γράψιμο.
Οσο ξέρω εγώ από αεροναυπηγική, άλλο τόσο ξέρει και εκείνη από συγγραφή. Σιχαίνομαι τους ανθρώπους που λένε (πόσο πολύ, γράφουν) εγώ είμαι τέλειος, οι άλλοι είναι για τα μπάζα.
Το βιβλίο (λέμε τώρα) της κ. Δάφνης είναι για πολλές κλωτσιές. Περιφρόνησε την γλώσσα, περιφρόνησε την δομή, περιφρόνησε τον αναγνώστη.
Γιατί το πήρα τότε;
Και πώς θα έγραφα, αν δεν τοΆχα πάρει; Και τι θα διάβαζα στις δυό ώρες της πτήσης; (Μαζί πήρα και το βιβλίο της Αννας Παναγιωταρέα «Ο κυρίαρχος των οκτώ», για το οποίο θα σας πω μιαν άλλη φορά, όταν θα είμαι αρκούντως θυμωμένος!)
Το βιβλίο της κ. Δάφνης τοΆχα ήδη διαβάσει μέχρι να πετάξουμε πα΄νω από το Ιόνιο. Εγραψε (υποτίθεται) όλη της την ιστορία με την Eurovision μόνο και μόνο για να φτάσει στον στόχο της: Να κράξει αυτούς που της πήρανε τον euro-θρόνο. Χολή η κάθε λέξη. Και δεν έχω κανένα πρόβλημα με την χολή στο γράψιμο, γιατί και αυτό είναι είδος γραψίματος, αλλά αυτό ήταν χολή για την χολή. Κακογραμμένη χολή χωρίς ίχνος χιούμορ ή ποίησης.
Εχει η χολή ποίηση;
Φυσικά!
Διαβάστε οποιοδήποτε κείμενο ερωτοκτυπημένου ανθρώπου που τον έχουν εγκαταλείψει, ή προδώσει. Οι γραμμές όμως έχουν από κάτω τους underlined τον έρωτα.
Το πιο αστείο από όλα είναι ότι η κ. Δάφνη τονίζει σε κάθε αφορμή ότι είναι Eξαρχιώτισσα.
Χαχαχαχαχαχαχαχαχα!
Εξαρχιώτισσα που λάτρεψε τον Σάκη και τον Ψινάκη!
Μισώ τα βιβλία που έχουν ημερομηνία λήξης.
Τι νόημα έχει πια η έκδοσή του, αφού πέρασε η Eurovision, την οποία φυσικά δεν είδα 1ον επειδή είχα καλύτερα πράγματα να κάνω στην Ρώμη Σάββατο βράδυ και 2ον επειδή η RAI φυσικά και δεν την μεταδίδει, αφού οι Ιταλοί έχουν πάψει εδώ και καιρό να συμμετέχουν.
Φεύγοντας από το ξενοδοχείο το άφησα στο δωμάτιο και βγηκα για μια τελευταία βόλτα. Επιστρέφοντας με περίμενε στην ρεσεψιόν.
-Ξεχάσατε αυτό το βιβλίο, μου είπε ο ρεσεψιονίστας.
-Δεν το ξέχασα. Το άφησα! του είπα.
-Κρίμα που δεν μπορώ να το διαβάσω! μου είπε ευγενικά ο άνθρωπος.
-Μπααααα! Μην είστε τόσο σίγουρος!