26.3.06

Μαμάδες + κόρες


Θα 'χα τελειώσει 1-2 χρόνια το σχολείο, όταν προσπαθούσα να συστήσω (ήταν η εποχή των αηδιών) την κοπέλα μου στην κολλητή μου.
Η μία δεν πήγαινε την άλληνε με τίποτε.
Πολύ είχα στεναχωρεθεί. (Είπαμε: ήταν η εποχή των αηδιών).
Ξαφνικά μια φορά σε μια από τις συναντήσεις τους η μία είπε την μαγική λέξη: «Η μαμά μου ...»
Η άλλη, που δεν ήθελε ούτε να την νιώθει δίπλα της, τσίμπησε αμέσως.
-Και η δική μου ...
-Αλήθεια; Και η δικιά μου μου είπε χθες ...
-Ελα !!! Η μαμά μου, όταν...
-Ακριβώς το ίδιο!
Τις παρατηρούσα έκπλήκτος. (Μικρός ήμουν σας λέω!)
Λες και κάτι θεϊκό είχε συμβεί και όλη η αντιπάθεια τους εξατμίσθηκε.
Γίνανε κολλητές.
Μιλούσαν ατέλειωτα στο τηλέφωνο και το βασικό θέμα ήταν οι μαμάδες τους. Όταν μιλούσαν για τις μητέρες τους εγώ (κι όχι μόνο εγώ) γινόμουνα αόρατος. Για να μην σας πω ότι μετά από χρόνια γίνανε κουμπαρες. ( Οι μαμάδες τους δεν γνωρίστηκαν ποτέ!)
Δεν την ψυλιάστηκα τη δουλειά.
Το θεώρησα σύμπτωση.
Μπήκα στο Πανεπιστήμιο. Εκεί είχα δυο αγαπημένες συμφοιτήτριες. Την Ευανθία (Πανσπουδαστική) και την Κέλυ (Ρήγας Φεραίος).
Γάματα.
Μιλάμε για τα μέσα της δεκαετίας του Ά70.
Οσοι ζήσανε αυτην την εποχή ξέρουν πολύ καλά, τί λέω. Η μία δεν ήθελε την άλλη με τίποτα.
Μια μέρα στο αμφιθέατρο που γινότανε της τρελλής η Κέλυ είπε κάτι στην Ευανθία για την τσάντα, που της έδωσε με το ζόρι να κρατάει η μάνα της.
Η Κέλυ την κοίταξε με λατρεία.
Ποια Πανσπουδαστική και ποιος Ρήγας;
Ποια αιτήματα και ποια (χαχαχαχαχαχαχα!) ... αποχουντοποίηση (κοιτάξτε, τι θυμήθηκα τώρα!) ... χαχαχαχαχαχα!
Πήρανε με τα ταγάρια έξω από το αμφιθέατρο και άρχισαν μετά μανίας να συμφωνούν ΑΠΟΛΥΤΑ για τις μανάδες τους.
Μέχρι εκείνη την εποχή ο ανόητος νέος (εγώ δηλαδή) είχα ακούσει μόνο για κάποιο Οιδιπόδειο. Οι μαμάδες και τα αγοράκια τους κ.λ.π.
Την σχέση μαμάς-κόρης ούτε που την είχα υποψιασθεί. Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να κερδίσω (πρώτον) την εύνοια της κόρης και αμέσως μετά (δεύτερον) την εύνοια της μαμάς, ώστε να μπορώ να κουτουπώνω την κόρη. Για τον μπαμπά, ούτε καν που το κουβέντιαζα. Αργότερα κατάλαβα ότι ούτε οι κόρες (αλλά ούτε και οι μαμάδες) το κουβέντιαζαν.
Πέρασαν τα χρόνια και έκανα 100% κτήμα μου, ότι το πρώτο και σημαντικότερο κοινό που έχουν οι κόρες αναμεταξύ τους, είναι οι μαμάδες τους.
¶λυτη σχέση.
Από ο,τι μαθαίνω ρωτώντας (χαχαχά) ειδικούς είναι ότι ακόμα και η επιστήμη σηκώνει ψηλα τα χέρια.
Δεν έχω ακούσει ποτέ μάνα να κάνει κοπλιμέντο στην κόρη της. (Τι χάλια μπλούζα είναι αυτή! - Σαν να πήρες 4 κίλα από το περαμένο Σάββατο. Eχεις άδικο! - Εχεις άδικο! Εχεις άδικο! - Εσύ φταίς! - Εσύ φταίς! - Εσύ φταίς! - Εσύ φταίς! - Εσύ φταίς! - Πάλι λάθος επιλογή έκανες! -Είδες που στα 'λεγα; - Θα μείνεις γεροντοκόρη, βρε ζωον! - Μια ζωή βλάκας ήσουν! - Μπράβο, αλλά θα μπορούσες και καλύτερα! κ.λ.π. )
Τσακώνονται για τα πάντα.
Για το νυφικό, για το αν θα μείνει μόνη, για τις πιστωτικές κάρτες, για τα ρούχα, για τον γκόμενο, για τα παπούτσια, για το μέλλον, για το super market, για την διαίτα...
Για να σας είμαι ειλικρινής δεν μπορώ να σας πω τα topics, γιατί ομολογουμένως δεν τα έχω εμπεδώσει αρκούντως.
Όταν μπήκα στο κόλπο, κατάλαβα (επιτέλους) ότι ακόμα και στην οικογένεια μου, ότι δράμα έχει συμβεί, ΠΑΝΤΑ από πίσω κρυβότανε η σχέση μανάς-κόρης. (Μεταξύ μας: το γράφω χαλαρά γιατί η δική μου μάνα, δεν είχε κόρη.)
-Αν τις αγαπάνε;
-Ποιες; Οι μανάδες τις κόρες τους;
-Φυσικά!
-Τότε;
-Δεν έχει «τότε». Δεν ξέρω να σας πω.
Εχω μάλιστα την αίσθηση ότι όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο η σχέση τους γίνεται ακόμα πιο κομπλικέ.
Το αποκρουστικότερο που έχω ακούσει είναι το κλισέ:
-Εγώ με την κόρη μου είμαστε φίλες!
(Δηλαδή σου λέει για το πισοκολλητό που΄κανε χθες το απόγευμα με τον άνδρα της συναδέλφου της;)
(Αυτοκριτική του κώλου: Τι φαλλοκράτης, Θεέ μου!)
Δηλαδή κυρία μου, αν είσαι φίλη με την κόρη σου, η φίλη της Ελενίτσα, τι της είναι; Μαμά της;
Τα νέα κορίτσια λόγω της ... χαχαχαχαχαχα ... απελευθέρωσης των σύγχρονων μανάδων, τραβάνε στο δεκαπλάσιο το διάολο τους και ώ του θαύματος, τόσο πιο κολλημένες είναι στις μαμάδες τους.

Κάποτε ήμουν αρχισυντάκτης ενός section σε μια εφημερίδα.
Είχα 4 δημοσιογραφίνες στο γραφείο. Εξαιρετικές. Γράφανε τα ρεπορτάζ τους με μεγάλη συνέπεια. Λίγο πριν μου τα παραδώσουν πέρνανε κάποιον στο τηλέφωνο. Δεν κατάλαβα στην αρχή. Φαντάσθηκα ότι το διασταυρώνανε με άλλες συναδέλφους από άλλες εφημερίδες. ΠαρΆ όλα αυτά μου έκανε εντύπωση.
Γρήγορα κατάλαβα ότι μιλούσανε με τις μαμάδες τους.
Κρυφάκουσα.
... τους διαβάζανε τα ρεπορτάζ και ζητούσαν την ... έγκρισή τους.
Ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε.
Οι φωνές μου ακούστηκαν 3 τετράγωνα πιο κάτω.
Αποτέλεσμα:
Δεν ίδρωσε το αυτί καμμιάς.
Με γράψανε και συνέχισαν κα-νο-νι-κό-τα-τα.

Ένα τεράστιο ποσοστό των φιλενάδων μου μιλούσαν ανα μισάωρο με τις μαμάδες τους στα κινητά. Το υπόλοιπο (μικρό) ποσοστό, έκανε το ίδιο, αλλά στα κρυφά.

Μια άλλη - φιλαράκι μου αυτή- που ήταν από την Θεσσαλονίκη με παρουσιάζε στη μαμά της για μέλλοντα γαμπρό, επί 3ετία για να μπορεί να έχει την πολυτέλεια ... να μην έχει γκόμενο.

Οι περισσότεροι φίλοι μου (όταν δούλευα στον ΑΝΤ1) με παράκάλαγαν να τους πάρω μαζί μου στα Καλλιστεία. Τους εξηγούσα ότι αυτό που αξίζει, είναι να τους πάρω μια φορά στα ...προκριματικά. Εκεί που τις φέρνουνε (βασικά) οι μαμάδες τους.
Μιλάμε για το τέλειο θέατρο του παραλόγου.
99 στις 100 περιπτώσεις η μαμά ;ήθελε η κόρη της να κάνει αυτό που δεν έκανε η ίδια. Νομίζω (μόνο νομίζω) ότι αυτό ακριβώς (σε διαφορετικό θέμα) είναι και η βάση της παράξενης αυτής σχέσης.

Εχω δεκάδες ιστορίες να σας πω και αν δεν με πιστεύετε εσείς οι bloggers, ρίξτε μια προσεκτική ματιά σΆ αυτά που γράφουν οι blog-φίλες μας: Η παρουσία της μαμάς είναι καταλυτική.

Τι γίνεται με αυτή τη σχέση;
Α, δεν ξέρω να σας πω με λεπτομέρειες.
Προφανώς είναι σχέση μίσους και αγάπης. Αλλοτε επικρατεί το μίσος και άλλοτε η αγάπη. Και τα δυο στην υπερβολική τους μορφή.

Μια φίλη μου εξαιρετική ψυχολόγος, η Τίνα Σ., μου έχει πει ότι σχεδόν όλες οι πελάτισες της πηγαίνουν σε αυτην , για να λύσουν το πρόβλημα της σχέσης τους με τις μαμάδες τους. Προβλήματα που επηρεάζουν την ζωή τους. Η ίδια μάλιστα -όταν την ρωτάω για τη δική της μαμά- μου τα μασάει εμφανώς.

-Και το Οιδιπόδειο;
-Το ποιο;
-Το Οιδιπόδειο, παιδί μου! Μίλα μας και λίγο για τη σχέση μαμάς-γιόκα-κανακάρη.
-Α, δεν ξέρω απ 'αυτά. Ας γράψει γι 'αυτό κάποια θηλυκιά blogger που ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ θα έχει ... εμπεριστατωμένη ραμένη στο πετσί της - άποψη.
Εμένα πάντως η μανούλα μου είναι ΥΠΕΡΟΧΗ. Xεχεχεχε!

ΥΓ. Υποθέτω, ο βλαξ, ότι θα συμφωνήσουν οι γυναίκες, που πιθανώς θα με διαβάσουν. Τί αιθεροβάμονας!!! (τί να κάνει άραγε ο Κύριος Σαρτζετάκης;) ... άφου έτσι κι αλλιώς θαΆναι είτε μαμάδες είτε κόρες...



21 σχόλια:

herinna/ είπε...

:( άμα ξαναγράψω εγώ για την κόρη μου, να με φτύσεις

Ανώνυμος είπε...

Καλά λένε ότι Υπερβολή είναι μήτηρ της ασχετοσύνης, μητριά της αδαημοσύνης, κόρη της ακατεσχοσύνης, γιαγιά της ασκοποσύνης και εγγονή της mplogοφλυαρίας!
Τουτέστιν, διαφωνώ καθέτως, οριζοντίως, πλαγίως, ζιγκζαγκοειδώς, μαιανδροειδώς, βουστροφηδόν, επί τα λαιά, στιχηδόν, καμπυλοειδώς, πλινθηδόν, σπυρηδόν, κυκλοειδώς, καθώς και ευθυγράμμως με όσα έχουν αναφερθεί σ' αυτό το ποστ!
Πρώτη φορά ακούω κάτι τέτοιο-δεν είδα-δεν ξέρω και μου φαίνεται τελείως παράλογο και εξωπραγματικό!

Καλημέρα!
(Η κόρη μιας μάνας)

Ανώνυμος είπε...

(συγνώμη: ακατασχετοσύνης)

Spark D' Ark είπε...

το sequel ποτε ανεβαίνει;

Ανώνυμος είπε...

Με τέτοια που λες, άμα σε πιάσει η μάνα κάποιας κόρης, ξέρεις τι θα πάθεις;
Τη ...μάμησες!!!

Συνεχίζω να διαφωνώ και ανωκατωαριστεροδεξιοστρόφως!
Εξωπραγματικά όλα τα αναφερόμενα.
Αυτό δεν είναι ποστ, αλλά σαμποσταζ στο θυγατρικό μαμμηφέστο!

(η κόρη δριμύτερη, με το λουρί της μάνας)

vatraxokoritso είπε...

μανο

δεν ξερω γιατι αλλα αν εκανα ποτε παιδι κορη θα ηθελα..

καλημερουδια ..

manosantonaros είπε...

herinna, μην κάνεις δηλώσεις που σύντομα θα σε εκθέσουν! LOL

anonymous, χαίρομαι που συμφωνείς!

dr.uqbar, συγκρατήσου!

Vatraxaki μου, κοίτα να δεις που για μια φορά βγήκες από το καβούκι σου. Μπράβο βρε!

mo5hp3t3r είπε...

Φίλε εγώ συμφωνώ πάντως απόλυτα. Βλέπεις έχω δίδυμη αδερφή η οποία τράβηξε τα χίλια μύρια μεγαλώνοντας ενώ εγώ την έβγαζα λάδι. Το αστείο είναι οτι ζεί και η γιαγιά στο ίδιο σπίτι και είχαμε τον Ιονέσκο να ανεβάζει 2 έργα στο ίδιο σπίτι!

herinna/ είπε...

Καλός είσαι. Πρώτα με ψήνεις να μη ρίξω το blog μετά μου τη λες. Τέλος πάντων φαίνεται πως τα θέλει κι εμένα ο.

An-Lu είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
An-Lu είπε...

Η σχέση αγαπομίσους μάνας και κόρης, δεν blogoαναλύεται τόσο απλά! Οι μάνες θέλουν και δεν θέλουν να τους μοιάσουν οι κόρες τους και γιαυτό θεωρούν ότι έχουν κάθε δικαίωμα να τις "νουθετούν" (καλό ε;) μέχρι τα βαθιά γεράματα! Ευτυχώς που ζει ακόμα η γιαγιάκα μου και βλέπω και τα prequels!!!! Αλλά δεν με τρομάζει το γεγονός οτι κάποτε θα έρθει η ώρα μου να γίνω μαμά μιας κόρης (εκείνη θα υποφέρει από μένα, όχι το αντίθετο χεχεχεχε!)

Rodia είπε...

Για σιγά... Ο γονιός κάθε φύλου θέλει το παιδί του φύλου του κατ' εικόνα και ομοίωση! Χρειάζεται πολλήηηη προσπάθεια να αναγνωρίσει ο γονιός στο παιδί του την δυνατότητα να μη (θέλει να) του μοιάσει...
ΟΙ υπερπροστατευτικές μαμάδες (ευτυχώς είδος εν ανεπαρκεία σήμερα) είναι ίδιες για όλα τα παιδιά: Φοβούνται.
Καλή η προσπάθεια, αλλά μονομερής!;-) χεχε..

Ανώνυμος είπε...

Γράφε βρε Αντώναρε πιο συχνά ποστ! Φτου, πάλι το ίδιο έχει ανεβασμένο, λέω κάθε φορά που επισκέπτομαι τις μαμάδες και τις κόρες. ¶ντε πια, έγιναν γιαγιάδες και μαμάδες. Πάμε γι άλλα!
Δεν σκέφτεσαι κι εμάς που κουραστήκαμε από τους δήθεν στοχασμούς και τις αναλύσεις, από τα συναισθήματα για τα συναισθήματα... (σαν δελτία ειδήσεων ένα πράγμα). Όχι άλλο θυμικό! Έλεος!
Γράψε τίποτε με αυτό το σπινθιριστά δροσερό και αισιόδοξο ύφος που μας κάνει κλικ στο χαμόγελο. ¶ντε και μας πολιορκεί ξανά η θλίψη και έχει σωθεί το καυτό λάδι που της ρίχνουμε.
(Πσιτ! Σου έχω περισπούδαστο και αμφιλεγόμενο -ανά τους αιώνες- θέμα! Το ξεκίνησα χθες βράδυ, αλλά μου 'ρθαν επισκέψεις και το σταμάτησα.Τι είναι πιο πιστός φίλος στον άνθρωπο; Ο σκύλος ή το βιβλίο; Χρόνια τώρα κονταροχτυπιούνται... Πω-πω στοχασμούς και αναλύσεις που σηκώνει! Ίσως να αποκτούσε περισσότερο ενδιαφέρον, άμα έμπαινε και το αυτοκίνητο σαν αστάθμητος παράγοντας ή "πουλάκι" που λέγαμε παλιά στα παιχνίδια...)

Orelia είπε...

με κανεις και αισθανομαι μανα με λαθος προσανατολισμο...
ισως που η κορη μου ειναι ακομη μικρη, ε;
εχω μελλον για να παιξω το ρολο οπως οριζεται, ναι;

οσο για τα σημεια προσεγγισης των κοριτσιων... λες ναναι κοινη σταση απεναντι στον "εχθρο"; ή μηπως θεμα συζητησης για ρολους μελλοντικους;

οπως και ναναι.. μια καλησπερα χαμογελαστη απο μια αυθαδη εκπροσωπο της μιας Π-λευρας του τελευταιου μισου της δεκαετιας του 70...

παιρνω το ταγαρι μου και παω να δωσω ενα φιλι στη μικρη μου κορη...

υγ. εχεις μια αμεσοτητα στο γραψιμο σου που εκτος του οτι μου αρεσει, με παρασυρει σε αναλογου υφους απαντηση!

manosantonaros είπε...

orelia, τί να σου πω!!! Ελπίζω πάντα στο καλύτερο στη σχέση μάνας-κόρης.
Θέλω να σας πω ότι είναι η πρώτη φορά στα post που άνδρες αναγνώστες του θεματος με διαβεβαίωσαν ότι συμφωνούν, παρ' όλο που τους ίδιους δεν τους αγγίζει (όχι πολύ τουλάχιστον).
Απλώς το΄χουν παρατηρήσει και εκείνοι.

manosantonaros είπε...

an lu, έχεις δίκιο.
Δεν το αναλύουμε όμως βρε παιδί μου το θέμα. Το βάζουμε απλώς στο τραπέζι.

manosantonaros είπε...

rodia μου, δεν μίλησα για υπεροπροστατευτικότητα, αλλά για (μάλλον) ανταγωνιστικότητα.

Orelia είπε...

γυρναω ακριβως εδω παλι και οχι σε αλλη δημοσιευση σου για να πω:

μεσα στις περιγραφες σου αναγνωρισα τον εαυτο μου και τις φιλες μου πριν πολλα χρονια

ειναι αληθεια οτι ενοιωθα πιο κοντα σε αυτες μιλωντας για τον κοινο σε περιεχομενο, "εχθρο" παρα για τον κοινο φιλο μας που στη μια ηταν κολλητουλης και στην αλλη αγαπημενος...
ακομη και τωρα το νοιωθω αυτο
σαν να αναμετριεμαι με την απεναντι μου ποια "χωραει" περισσοτερο στη σκεψη του κλπ..

κι ειναι επισης αληθεια πως ενοιωσα σα να νικησα τον εαυτο μου που, βλεποντας τη κορη μου να μεγαλωνει, χαιρομαι αντι να θλιβομαι
φοβομουν αυτη τη φαση
ομως, ξερω πως εχω χρονο μπροστα μου (η μικρη ειναι μολις 11χρ.)οπου εκει θα αναμετρηθω με την ανταγωνιστικοτητα του φυλου μου
ελπιζω να τα καταφερουμε κι οι δυο

ειμαι μητερα ενος αγοριου 16 χρ και ενος κοριτσιου 11 χρ.
η συνυπαρξη των δυο φυλων σε παιδικη ηλικια, ισως κραταει την ισορροπια στη σχεση μας
ισως..

ηρθα απο το πουθενα χτες βραδυ
διαβασα καποια απο τα κειμενα σου
αυτο μου χαμογελασε
τοποθετηθηκα χαμογελωντας ομοια
ηθελα σημερα να διευκρινισω...

γεια

Valisia είπε...

Na RWTHSW kati?Dhladh otan uparxoun duo aderfes mesa sto spiti h mana den exei ka8olou eleu8ero xrono e?

vina είπε...

Πιστεύω ότι οι γυναίκες έχουμε ένα χαρακτηριστικό (δε γνωρίζω αν είναι εκ γενετής ή επίκτητο) έχουμε ανάγκη από έγκριση, κάποιος δηλαδή να εγκρίνει τις πράξεις μας, και γι αυτό συνήθως στρεφόμαστε στη μαμά μας. Κάποιες -πολύ λίγε ςόμως- αντικαθιστούμε την έγκριση της μάνας με την έγκριση του συζύγου, Κάποιες άλλες - ελάχιστες όμως- απλά ξεπερνάμε το χούι.

Ανώνυμος είπε...

αγαπητη jane δεν ξερ αν ειναι θεμα εγκρισης η αντιδρασης παντως εγω έχω μεγαλο προβλημα στστις σχεσεις μου με τις κορες μου αν και ειναι μολις 9 και7 ετων .για τις μικρες 5 και1 ετους ειναι νωρίς ακόμη .αντιδραςη άπρηση,επίθεση τι να κανω δεν ξερω