Λοιπόν όσο και να σας φαίνεται παράξενο: πηγαίνω σε κουρέα!
Τί κουρεύω;
Χα! (¶κου ερώτηση!). Κουρεύω τα γένια μου, και τα ελάχιστα μαλλιά μου. Καραφλός με ακούρευτο μαλλί, και μακρύ γένι είναι η αθλιότητα της αθλιότητας.
Ο κουρέας που πήγαινα, το'κλεισε το μαγαζί, γιατί βγήκε στην σύνταξη. Ετσι βγήκα κι εγώ στο ψάξιμο. Στην οδό Απολλωνος, μια μέρα που περνούσα, είδα ένα κουρείο. Παραδοσιακό κουρείο.
Δεν είμαι υπέρ της παράδοσης γενικώς, αλλά τα κουρεία τα γουστάρω παλιά, όπως αυτά που με πήγαινε η μάνα μου πιτσορικά. Στον Τάκη, στην Καλλιθέα, δίπλα (τότε) στης «Παρασκευούλας» που στη δεκαετία του '60 έφτιαχνε ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ παγωτό φρουτό. Θυμάμαι τον πατέρα μου, που ήταν φοβερός καλοφαγάς, όταν έγραψε στην «Αθηναϊκή» ένα χρονογράφημα με θέμα την Παρασκευούλα και την ημέρα που δημοσιεύθηκε το κομμάτι έφτασαν εκατοντάδες αυτοκινητα από όλες τις γειτονιές της Αθήνας για να δοκιμάσουν αυτό το παγωτό πορτοκάλι, λεμόνι, μανταρίνι κ.λ.π.
Ο πατέρας μου το έγραψε για της κάνει πλάκα (γειτονιά βλέπετε!), αλλά εκείνη έγινε διάσημη και πανικόβλητη. Τον θυμάμαι να λέει γελώντας, πώς αδυνατούσε να περιποιηθεί τόσους πελάτες.
Δίπλα στης Παρασκευούλας ήταν το κουρείο του Τάκη. Με έβαζε να κάτσω πάνω σε μια σανίδα, που στηριζότανε στα μπράτσα της ειδικής πολυθρόνας. Hταν ένα νεαρό παιδί, που μου μιλούσε ηρεμα, μου μιλούσε για μένα (καταπληκτικό αυτό για τα παιδιά!) και πάντα όταν φεύγαμε μου έλεγε «και γαμπρός»!
Πήγαινα για πολλά χρόνια στον Τάκη. Μέχρι πριν από μερικά χρόνια. Πάντα μου έλεγε ιστορίες και έκανε μεγάλη χαρά που με έβλεπε. Δεν θα ξεχάσω ποτέ, που ήρθε στην κηδεία του πατέρα μου και έκλαιγε.
Βγήκε όμως και ο Τάκης στην σύνταξη.
Στην οδό Απόλλωνος λοιπόν, είδα το κουρείο.
Μέσα δυο ηλικιωμένοι κύριοι, με άσπρες καθαρός μπλούζες κλειστές στον λαιμό. Ο ένας περίπου 70άρης, μεγαλόσωμος με κατάλευκα μαλλιά.
Τον σταμπάρισα.
Κατά την επιστροφή, μπήκα.
Ηθελα να κουρέψω κοντά μαλλιά (μην γελάτε, είπαμε!) και τα γένια.
Με κούρευε σχετικά σιωπηλά και με μαλάκές, σίγουρες κινήσεις.
Αφού βεβαιώθηκε ότι δεν είμαι ο αδελφός μου (και μάλλον απαγοητεύτηκε), αλλά εγώ, είπαμε ελάχιστα περί ανέμων και υδάτων.
Μετά από κανένα μήνα, πηγαίνοντας προς τα εκεί. Τον ξαναείδα να στέκεται στην πόρτα.
Ωρα για ένα κουρεμετάκι.
-Πώς είστε; τον ρώτησα.
-Ετσι κι έτσι! (ψάλιδ-ψάλιδ-ψάλιδ)
-Γιατί έτσι κ έτσι;
-Δεν είμαι πολύ καλά!
-Τι έχετε;
-Αστε τα! Εχω μεγάλο πρόβλημα με την καρδιά μου! (ψάλιδ-ψάλιδ-ψάλιδ)
-Μεγάλο; Πόσο μεγάλο;
-Πολύ μεγάλο! (ψάλιδ-ψάλιδ-ψάλιδ)
-Δηλαδή;
-Μου είπανε να πάω να κάνω στεφανιογραφία. Πέρισυ τον Νοέμβρη ένιωσα άσχημα, πήγα στον γιατρό, μου έδωσε φάρμακα (ψάλιδ-ψάλιδ-ψάλιδ) και πρέπει να πάω για στεφανιογραφία. Αλλά φοβάμαι!
-Α, δηλαδή όχι κάτι σπουδαίο.
-Μα τι λέτε;
-Ε, δεν είναι δα τίποτα σπουδαίο.
- ......
Τί κουρεύω;
Χα! (¶κου ερώτηση!). Κουρεύω τα γένια μου, και τα ελάχιστα μαλλιά μου. Καραφλός με ακούρευτο μαλλί, και μακρύ γένι είναι η αθλιότητα της αθλιότητας.
Ο κουρέας που πήγαινα, το'κλεισε το μαγαζί, γιατί βγήκε στην σύνταξη. Ετσι βγήκα κι εγώ στο ψάξιμο. Στην οδό Απολλωνος, μια μέρα που περνούσα, είδα ένα κουρείο. Παραδοσιακό κουρείο.
Δεν είμαι υπέρ της παράδοσης γενικώς, αλλά τα κουρεία τα γουστάρω παλιά, όπως αυτά που με πήγαινε η μάνα μου πιτσορικά. Στον Τάκη, στην Καλλιθέα, δίπλα (τότε) στης «Παρασκευούλας» που στη δεκαετία του '60 έφτιαχνε ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ παγωτό φρουτό. Θυμάμαι τον πατέρα μου, που ήταν φοβερός καλοφαγάς, όταν έγραψε στην «Αθηναϊκή» ένα χρονογράφημα με θέμα την Παρασκευούλα και την ημέρα που δημοσιεύθηκε το κομμάτι έφτασαν εκατοντάδες αυτοκινητα από όλες τις γειτονιές της Αθήνας για να δοκιμάσουν αυτό το παγωτό πορτοκάλι, λεμόνι, μανταρίνι κ.λ.π.
Ο πατέρας μου το έγραψε για της κάνει πλάκα (γειτονιά βλέπετε!), αλλά εκείνη έγινε διάσημη και πανικόβλητη. Τον θυμάμαι να λέει γελώντας, πώς αδυνατούσε να περιποιηθεί τόσους πελάτες.
Δίπλα στης Παρασκευούλας ήταν το κουρείο του Τάκη. Με έβαζε να κάτσω πάνω σε μια σανίδα, που στηριζότανε στα μπράτσα της ειδικής πολυθρόνας. Hταν ένα νεαρό παιδί, που μου μιλούσε ηρεμα, μου μιλούσε για μένα (καταπληκτικό αυτό για τα παιδιά!) και πάντα όταν φεύγαμε μου έλεγε «και γαμπρός»!
Πήγαινα για πολλά χρόνια στον Τάκη. Μέχρι πριν από μερικά χρόνια. Πάντα μου έλεγε ιστορίες και έκανε μεγάλη χαρά που με έβλεπε. Δεν θα ξεχάσω ποτέ, που ήρθε στην κηδεία του πατέρα μου και έκλαιγε.
Βγήκε όμως και ο Τάκης στην σύνταξη.
Στην οδό Απόλλωνος λοιπόν, είδα το κουρείο.
Μέσα δυο ηλικιωμένοι κύριοι, με άσπρες καθαρός μπλούζες κλειστές στον λαιμό. Ο ένας περίπου 70άρης, μεγαλόσωμος με κατάλευκα μαλλιά.
Τον σταμπάρισα.
Κατά την επιστροφή, μπήκα.
Ηθελα να κουρέψω κοντά μαλλιά (μην γελάτε, είπαμε!) και τα γένια.
Με κούρευε σχετικά σιωπηλά και με μαλάκές, σίγουρες κινήσεις.
Αφού βεβαιώθηκε ότι δεν είμαι ο αδελφός μου (και μάλλον απαγοητεύτηκε), αλλά εγώ, είπαμε ελάχιστα περί ανέμων και υδάτων.
Μετά από κανένα μήνα, πηγαίνοντας προς τα εκεί. Τον ξαναείδα να στέκεται στην πόρτα.
Ωρα για ένα κουρεμετάκι.
-Πώς είστε; τον ρώτησα.
-Ετσι κι έτσι! (ψάλιδ-ψάλιδ-ψάλιδ)-Γιατί έτσι κ έτσι;
-Δεν είμαι πολύ καλά!
-Τι έχετε;
-Αστε τα! Εχω μεγάλο πρόβλημα με την καρδιά μου! (ψάλιδ-ψάλιδ-ψάλιδ)
-Μεγάλο; Πόσο μεγάλο;
-Πολύ μεγάλο! (ψάλιδ-ψάλιδ-ψάλιδ)
-Δηλαδή;
-Μου είπανε να πάω να κάνω στεφανιογραφία. Πέρισυ τον Νοέμβρη ένιωσα άσχημα, πήγα στον γιατρό, μου έδωσε φάρμακα (ψάλιδ-ψάλιδ-ψάλιδ) και πρέπει να πάω για στεφανιογραφία. Αλλά φοβάμαι!
-Α, δηλαδή όχι κάτι σπουδαίο.
-Μα τι λέτε;
-Ε, δεν είναι δα τίποτα σπουδαίο.
- ......
-Εχω πάθει έμφραγμα πριν απο 2 χρόνια. Καραμπινάτο! Του μυοκαρδίου. Πήγαμε εκείνη τη νύχτα στο Νοσοκομείο 9 και πέθαναν οι 8!
-Εσείς;
-Μάλιστα! Μια χαρά δεν είμαι;
-Μα τι λέτε; Σας βλέπω που περνάτε και ούτε που θα πήγαινε το μυαλό μου!
(Εξήγηση: Εχω μία αποστολή. Μία μόνο! Σοβαρή αποστολή! Να βοηθάω τους ανθρώπους που κινδυνεύουν από την καρδιά τους. Εμένα με βοήθησαν και έζησα. Τωρα είναι η σειρά μου! Αυτό που μου είπαν από τον Μεγάλο Στεφανάδη, και τον γιατρό γκουρού μου Λευτέρη Τσιάμη (που ΠΑΝΤΑ βοηθάει όποιον του στείλω), μέχρι τους νεαρούς γιατρούς του Ιπποκράτειου, που (αυτοί) μου έσωσαν την ζωή, είναι να συνεχίσω την ζωή μου κανονικά, γιατί πλέον είμαι πιο υγιής από ΠΟΛΛΟΥΣ-ΠΟΛΛΟΥΣ άλλους. Είναι και η μοναδική συμβουλη τους, που άκουσα. Και αυτοί χαίρονται που με βλέπουν χαμογελαστό και αισιόδοξο και καλύτερα από ποτέ. Αμα περάσεις κάτι τέτοιο, το σίγουρο που μαθαίνεις, είναι πως δεν φοβάσαι, ότι θα πεθάνεις. Όχι ότι είσαι αθάνατος, αλλά: τώρα που το ξέρω πώς είναι, σιγά μην το φοβηθώ κιόλας! Αρα, ζείς την ζωή σου καλύτερα και ποιοτικότερα και (κατά την γνώμη μου) πολύ σοφότερα. Ο κουρέας μου λοιπόν, είχε την ανάγκη μου!)
-Πιο δύσκολα πάω στον Ω.ΡΗ.ΛΑ μου, που μου χώνει ματσούκια στα αυτιά, παρα για στεφανιογραφία.
-Τι λέτε;
-Α, βέβαια. Για να μην σας πω ότι έχει κα πλάκα γιατί βλέπεις την καρδιά σου σε ένα μόνιτορ και σου λένε πού ακριβώς και τι είναι το πρόβλημα. Το θέμα δεν είναι η εξέταση.
-Αλλά; (ψάλιδ-ψάλιδ-ψάλιδ)
- Τι σας αρέσει να κάνετε;
- Δηλαδή;
- Πώς το λένε; Τι σας αρέσει να κάνετε;
-Περιπάτους! (ψάλιδ-ψάλιδ-ψάλιδ)
-Ωραία! Να κάνετε!
-Δεν μπορώ πιά! Πονάνε τα πόδια μου! Κουράζομαι! (ψάλιδ-ψάλιδ-ψάλιδ)
-Δεν πειράζει! Τι άλλο σας αρέσει;
-Να βλέπω ιστορικά, πολιτικά ντοκυμανταίρ! Και δυστυχώς η τηλεόραση δείχνει μόνο ανοησίες.
- NOVA έχετε;
-Όχι! (ψάλιδ-ψάλιδ-ψάλιδ)
-Τον Σκάι τον βλέπετε;
-Όχι! (ψάλιδ-ψάλιδ-ψάλιδ)
- Να τον πιάσετε. Δείχνει πολλά νοτκυμανταίρ και αν μπορείτε να βάλετε NOVA, έχει ένα κανάλι, το HISTORY που όλο τέτοια ντοκυμανταίρ.
- Και τα βράδια που δεν κοιμάμαι; (ψάλιδ-ψάλιδ-ψάλιδ)
- Ειδικά τα βράδια!
- Θα βοηθήσει λέτε;
-Ποιο πολύ και από την στεφανιογραφία!
-Εγγόνια, έχετε;
- Τρία.
-Τα βλέπετε;
-Μετά τον Νοέμβριο, λιγώτερο. Η γυναίκα μου λέει ότι με κουράζουν.
-Να τα βλέπετε πιο συχνά και από ό,τι τα βλέπατε πριν από τον Νοέμβρη.
-Ούτε που ποτέ κάπνισα, ούτε έκανα κακή διατροφή, ξέρετε...
-Αστε τα αυτά. Να κάνετε αυτό που σας ευχαριστεί.
- Μου δώσανε και φάρμακα. Εσάς ποια σας δώσανε;
- Δεν τα θυμάμαι, πώς τα λένε. Απλώς τα παίρνω κάθε μέρα.
-Στην ώρα τους;
-Μπάαα! Στο περίπου, μία ώρα πάνω, μία ώρα κάτω... δεν πειράζει μου είπανε οι γιατροί.
- Αλήθεια;
- Αλήθεια!
- Αλήθεια;
- Αλήθεια! Φοβάστε;
- Πολύ!
- Τι φοβάστε;
- Μηπως έχω σοβαρό προβλήμαμε την καρδιά μου!
(Είχε πάψει να ασχολείται με τις τρίχες μου, εδώ και αρκετή ώρα!)
- Χειρότερο από το δικό μου;
- Μην λέτε τέτοια!
(Χαχαχαχαχαχαχαχαχα)
- Να βλέπετε τα ντοκυμανταίρ σας, τα εγγόνια σας και να κάνετε ο,τι άλλο σας κάνει κέφι. Θα δείτε, όλα θα πάνε καλά.
-Εσείς;
-Μάλιστα! Μια χαρά δεν είμαι;
-Μα τι λέτε; Σας βλέπω που περνάτε και ούτε που θα πήγαινε το μυαλό μου!
(Εξήγηση: Εχω μία αποστολή. Μία μόνο! Σοβαρή αποστολή! Να βοηθάω τους ανθρώπους που κινδυνεύουν από την καρδιά τους. Εμένα με βοήθησαν και έζησα. Τωρα είναι η σειρά μου! Αυτό που μου είπαν από τον Μεγάλο Στεφανάδη, και τον γιατρό γκουρού μου Λευτέρη Τσιάμη (που ΠΑΝΤΑ βοηθάει όποιον του στείλω), μέχρι τους νεαρούς γιατρούς του Ιπποκράτειου, που (αυτοί) μου έσωσαν την ζωή, είναι να συνεχίσω την ζωή μου κανονικά, γιατί πλέον είμαι πιο υγιής από ΠΟΛΛΟΥΣ-ΠΟΛΛΟΥΣ άλλους. Είναι και η μοναδική συμβουλη τους, που άκουσα. Και αυτοί χαίρονται που με βλέπουν χαμογελαστό και αισιόδοξο και καλύτερα από ποτέ. Αμα περάσεις κάτι τέτοιο, το σίγουρο που μαθαίνεις, είναι πως δεν φοβάσαι, ότι θα πεθάνεις. Όχι ότι είσαι αθάνατος, αλλά: τώρα που το ξέρω πώς είναι, σιγά μην το φοβηθώ κιόλας! Αρα, ζείς την ζωή σου καλύτερα και ποιοτικότερα και (κατά την γνώμη μου) πολύ σοφότερα. Ο κουρέας μου λοιπόν, είχε την ανάγκη μου!)
-Πιο δύσκολα πάω στον Ω.ΡΗ.ΛΑ μου, που μου χώνει ματσούκια στα αυτιά, παρα για στεφανιογραφία.
-Τι λέτε;
-Α, βέβαια. Για να μην σας πω ότι έχει κα πλάκα γιατί βλέπεις την καρδιά σου σε ένα μόνιτορ και σου λένε πού ακριβώς και τι είναι το πρόβλημα. Το θέμα δεν είναι η εξέταση.
-Αλλά; (ψάλιδ-ψάλιδ-ψάλιδ)
- Τι σας αρέσει να κάνετε;
- Δηλαδή;
- Πώς το λένε; Τι σας αρέσει να κάνετε;
-Περιπάτους! (ψάλιδ-ψάλιδ-ψάλιδ)
-Ωραία! Να κάνετε!
-Δεν μπορώ πιά! Πονάνε τα πόδια μου! Κουράζομαι! (ψάλιδ-ψάλιδ-ψάλιδ)
-Δεν πειράζει! Τι άλλο σας αρέσει;
-Να βλέπω ιστορικά, πολιτικά ντοκυμανταίρ! Και δυστυχώς η τηλεόραση δείχνει μόνο ανοησίες.
- NOVA έχετε;
-Όχι! (ψάλιδ-ψάλιδ-ψάλιδ)
-Τον Σκάι τον βλέπετε;
-Όχι! (ψάλιδ-ψάλιδ-ψάλιδ)
- Να τον πιάσετε. Δείχνει πολλά νοτκυμανταίρ και αν μπορείτε να βάλετε NOVA, έχει ένα κανάλι, το HISTORY που όλο τέτοια ντοκυμανταίρ.
- Και τα βράδια που δεν κοιμάμαι; (ψάλιδ-ψάλιδ-ψάλιδ)
- Ειδικά τα βράδια!
- Θα βοηθήσει λέτε;
-Ποιο πολύ και από την στεφανιογραφία!
-Εγγόνια, έχετε;
- Τρία.
-Τα βλέπετε;
-Μετά τον Νοέμβριο, λιγώτερο. Η γυναίκα μου λέει ότι με κουράζουν.
-Να τα βλέπετε πιο συχνά και από ό,τι τα βλέπατε πριν από τον Νοέμβρη.
-Ούτε που ποτέ κάπνισα, ούτε έκανα κακή διατροφή, ξέρετε...
-Αστε τα αυτά. Να κάνετε αυτό που σας ευχαριστεί.
- Μου δώσανε και φάρμακα. Εσάς ποια σας δώσανε;
- Δεν τα θυμάμαι, πώς τα λένε. Απλώς τα παίρνω κάθε μέρα.
-Στην ώρα τους;
-Μπάαα! Στο περίπου, μία ώρα πάνω, μία ώρα κάτω... δεν πειράζει μου είπανε οι γιατροί.
- Αλήθεια;
- Αλήθεια!
- Αλήθεια;
- Αλήθεια! Φοβάστε;
- Πολύ!
- Τι φοβάστε;
- Μηπως έχω σοβαρό προβλήμαμε την καρδιά μου!
(Είχε πάψει να ασχολείται με τις τρίχες μου, εδώ και αρκετή ώρα!)
- Χειρότερο από το δικό μου;
- Μην λέτε τέτοια!
(Χαχαχαχαχαχαχαχαχα)
- Να βλέπετε τα ντοκυμανταίρ σας, τα εγγόνια σας και να κάνετε ο,τι άλλο σας κάνει κέφι. Θα δείτε, όλα θα πάνε καλά.
-Μμμμμμμμ... (ψάλιδ-ψάλιδ-ψάλιδ)
-Θα σας ακούσω! Μου κανε πολύ καλό η κουβέντα μας, μου είπε καθώς βούρτιζε τον σβέρκο μου.
Εφυγα καλοκουρεμένος, και πολύ ευχαριστημένος.
Οι φόβοι είναι τρίχες!
-Θα σας ακούσω! Μου κανε πολύ καλό η κουβέντα μας, μου είπε καθώς βούρτιζε τον σβέρκο μου.
Εφυγα καλοκουρεμένος, και πολύ ευχαριστημένος.
Οι φόβοι είναι τρίχες!
11 σχόλια:
Συμπάσχω. Εκ των έσω. :) Είναι περίεργο πάντως. Αρκεί μια στιγμή fatal error για να δούμε την ζωή αλλιώς. Όλα αυτά που μέχρι χτες ήταν δεδομένα, γίνονται διεκδικούμενα. Να βοηθάς. Να μάθει ο κόσμος. Μπράβο. Χίλια μπράβο. :)
Ouf! Niw8w ki egw kalutera! Fantazomai o mparmperhs ;)
:) ομορφα πολυ ομορφα τα λες θειο Μανο...ευχαριστώ... οι φόβοι είναι τρίχες, θα το κανω τατου...:)))
Aυτος ψάλιδ, ψάλιδ τα μαλλιά σου κι εσύ ψάλιδ, ψάλιδ τους φόβους του.
Αψογους σας βρίσκω και τους δύο!
You have nothing to fear but fear itself. Απλό είναι!
Απίστευτο! Με την ίδια ευχή (¶ειντε και γαμπρούλης!) με αποχαιρετούσε και ο κουρέας/μπαρμπέρης στην Κηφισιά, όπου με πήγαινε η μάνα μου όταν ήμουν μικρός (τέλη 70 αρχές 80).
Κουρεία ε; Λοιπόν θυμάμαι τον Μπάμπη και τον Γιώργο στο Παλαιό Φάληρο.
Δυο κουρεία, απόσταση που τα χώριζε όχι πάνω από 300 άντε 400 μέτρα αλλά, ιδεολογικά υπήρχε μέγα χάσμα πάνω στη διαχείριση της τρίχας.
Ο Μπάμπης, στη γωνία σχεδόν Ναϊάδων και Αγίου Αλεξάνδρου, δεν ξέρω γιατί μου θύμιζε ?.Ντόναλτ Ντακ. Ανεξήγητος συνειρμός, με πήγαινε εκεί η μάνα μου όταν ήμουν πιτσιρίκος και με χίλια ζόρια με συγκρατούσε για να μη ρωτήσω που είναι ο Χιούι ο Λιούι και ο Ντιούι για να παίξουμε μετά το κούρεμα.
Ο Μπάμπης, πάντα βαριότανε τη ζωή του και όταν έσκαγε στο μαγαζί κάποιο κεφάλι για μάζεμα, δε ρωτούσε.
Βούταγε τα ψαλίδια και, ψαλιδ ψαλίδ ψαλίδ, σε έκανε καλοκαιρινό χωρίς πολλά ?πολλά. Αν ήσουν και πιτσιρικάς, προσγείωνε και τη χερούκλα του στο σβέρκο σου «με τις υγείες σου νεαρέ» φλαααατς!....πουδρίτσα και ίσαμε το σπίτι την παλάμη την ένιωθες ακόμα. Βοηθούσε και εκείνο το ιδιαίτερα ψυχρό αεράκι που στριφογύρναγε στον γυμνό πια αυχένα, απαίσιο συναίσθημα, ποτέ μου δεν το χώνεψα.
Ο Γιώργος, ήταν άλλη ιστορία. Ήταν ήδη 60άρης όταν πρωτοπήγα στο Κουρείο «Κομμωτήριον Ανδρών Γυναικών , Κουρέματα σπέσιαλ μέσα στη Μόδα, ειδικότης μας το στυλ?Κουρεμένος Ακούρευτος» Μουστακάκι αλά Νταλί , φωτογραφίες διασημοτήτων της εποχής στους τοίχους, ο Γιώργος προσπαθούσε να είναι Ζωρζ παρά Κύριος Γιώργος. Είχε πιάσει το νόημα της εποχής και, όλοι, στις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου , συνωστιζόμασταν στο μαγαζί του για να δείχνουμε Κουρεμένοι στους δασκάλους μας και Ακούρευτοι στα κορίτσια που είχαμε ή θέλαμε να έχουμε.
Μαλλιά, κιθάρες και όλα τα συναφή.
Η αλήθεια είναι πως μετά το σχολείο οι επισκέψεις μου σε Κουρεία είναι μετρημένες στα δάχτυλα. Συνεχίζω στα 50 μου και είμαι αμετανόητος «μαλλιάς» (επιμένουν να φυτρώνουν οπότε τι να κάνω) και η ιδέα μιας επίσκεψης σε κουρείο αυτόματα με κάνει να επαναστατώ.
Όχι ρε, δεν θα γίνει του ηλίθιου του γυμνασιάρχη, δικό μου είναι το κεφάλι, μέσα-έξω τρίχες!
φαλάκρα παπιγιόν...γουατ ις δις?
πολυ σουρεαλ η λυση στο προβλημα της τριχοπτωσης:))
Αυτή η καρέκλα του κουρέα είναι της ψυχανάλυσης τελικά!
Γι αυτό διαλέγει κανείς τον κουρέα του!
Φαντάζομαι το κειμήλιο αριθμητήρι εκεί στο ράφι θα 'ναι για να μετριούνται οι εναπομείναντες τρίχες;
Δεν πειράζει!
Εδώ, ακριβώς, ταιριάζει εκείνο το:
"Όταν ο Θεός μοίραζε μυαλά εγώ άκουσα μαλλιά και ζήτησα πολλά!"
:)
Δημοσίευση σχολίου