Χθες το βράδυ μια σοφή κυρία μου έδωσε το ρόλο που με απελευθέρωσε:
Στη ζωή δεν χρειάζεται να είσαι πρωταγωνιστής.
Πρέπει να είσαι θεατής!
Για σκεφθείτε το λίγο:
Χωρίς ντράβαλα, χωρίς αγωνίες, αν η παράσταση (των άλλων) πάει καλά, χωρίς τρακ, χωρίς ευθύνες.
Παρών στα δρώμενα, αλλά όχι πρωταγωνιστής. Απλός θεατής.
Θ-ε-α-τ-ή-ς!
Και μετά πηγαίνεις σπιτάκι σου και κοιμάσαι σαν πουλάκι.
Στη ζωή δεν χρειάζεται να είσαι πρωταγωνιστής.
Πρέπει να είσαι θεατής!
Για σκεφθείτε το λίγο:
Χωρίς ντράβαλα, χωρίς αγωνίες, αν η παράσταση (των άλλων) πάει καλά, χωρίς τρακ, χωρίς ευθύνες.
Παρών στα δρώμενα, αλλά όχι πρωταγωνιστής. Απλός θεατής.
Θ-ε-α-τ-ή-ς!
Και μετά πηγαίνεις σπιτάκι σου και κοιμάσαι σαν πουλάκι.
11 σχόλια:
Εξαρτάται από τη ..θέα που θα 'χεις!
Και πάλι, αν κάποιος χτίσει κανέναν τοίχο μπροστά σου και σου την κρύβει;
Δεν πρέπει να ...πρωτ-αγωνιστείς, λιγάκι κι εσύ;
Μην πολυεμπιστεύεσαι τις σοφές κυρίες και μάλιστα βράδυ.
(Τις βλέπει η μέρα και γελά)
άσχετο, αλλά τι σημαίνει αυτό που γράφετε πάνω πάνω "μήπως σας έχουν δώσει το μπαλάκι;"
μήπως έχουν μεταφερθεί οι ευθύνες σε σας;
εγώ θα πιαστώ απο την τελευταία φράση : και μετά πηγαίνεις σπιτάκι σου και κοιμάσαι σαν πουλάκι. Έτσι κι εγω χθες , αν δε στα πώ θα σκάσω , ήπια το βόσπορο , έριξα τις ζεμπεκιές μου , κάπνισα τσιγάρα απο 6 διαφορετικές μάρκες γιατί είχα ξεχάσει τα δικά μου , χόρεψα και χασαποσέρβικο και τσιφτετέλι τούρκικο . Και όταν γύρισα σπίτι έκανα νανάκια σαν το πουλάκι. Και πρωταγωνιστής ήμουνα και σαν το πουλάκι κοιμήθηκα και σε τρισάγιο πήγα σήμερα το πρωί.
Και το καλύτερο απ΄όλα είναι οτι διαψεύστηκα . Χθες το πρωί μου ζήτησαν μια χάρη και μου είπαν οτι αμα τους το κάνω θα μου ανοίξουν φιάλη στον Κιάμο . Εγώ γέλασα απο ειρωνία και τους είπα . Εγώ στα μπουζούκια ; δεν είστε με τα καλά σας ; Μετά απο λίγες ώρες και στα μπουζούκια πήγα και απο την πίστα δεν κατέβαινα . Τι ειρωνιά ! Λοιπόν καλύτερα να είσαι και πρωταγωνιστής και μετά νανάκια
o paragwgos poios einai??
Μάλλον η κυρία δεν υπολόγισε την αγωνία που θα έχεις ως παρατηρητής. Όπως η θεία μου μπροστά από την τηλεόραση που παίζει τα βραζιλιάνικα. Το ίδιο κενός και το ίδιο μόνος.
χμμ...
Ακόμα κι άμα δεν είσαι κενός, πώς να την καλύψεις τούτη την αγωνία που θα βλέπεις τους άλλους να ζουν. Οι αδερφοί Κοέν έχουν φτιάξει και μία αριστουργηματική ταινία περί τούτου: "Ο άνθρωπος που δεν ήταν εκεί".
Αξίζει να είσαι παρατηρητής; Μπα, ο πόνος είναι ο ίδιος, άσε που δεν έχεις και κάποιον άλλον να κατηγορήσεις.
Μάνο! Είμαι η Λίλη και διαβάζω φανατικά το μπλογκ σου... Είναι τρομερό, πόσο το μπλογκ είναι "ο καθρέφτης της ψυχής". Αλλά αυτή τη στιγμή με απασχολεί το ... εξής: Κατά καιρούς έρχεται στο γραφείο κάποια καινούρια γραμματέας. Κάποιο νέο, γλυκό κορίτσι. Εχουν έρθει κοντές, ψηλές, όμορφες, άσχημες. Γνωριζόμαστε, συνεργαζόμαστε, περνάει ο καιρός... Αργά ή γρήγορα όμως, έρχεται η ώρα που ΟΛΕΣ θα κάνουν το ΜΕΓΑΛΟ, ΤΡΑΓΙΚΟ λάθος: αντί για το συνήθη καφέ, βάζουν στην καφετιέρα καφέ ... με ΓΕΥΣΗ!!! Καραμέλα, βανίλια, σοκολάτα ... Το κέρατό μου! Κι εγώ έρχομαι πρωϊ πρωϊ (10.00'... πάντα καθυστερημένη),με την τσίμπλα στο μάτι, να απολαύσω μια από τις μικρές χαρές που μου έχουν απομείνει, τον πρωϊνό καφέ ... Και αντ' αυτού πίνω ... καραμέλα!! Μα πώς γίνεται αυτό, γιατί εφευρέθηκαν αυτά, ποιός εγκληματίας το έκανε... Δεν τους έχει πει κανείς ότι ο καφές έχει ΔΙΚΗ του γεύση, δυνατή, ξεχωριστή, κι ότι είναι σα να αναμειγνύεις ισχυρά χρώματα, θα σου βγει ένα μουντό πράγμα στο τέλος ...
... μετά από διαμαρτυρίες μου έφτιαξαν κανονικό καφέ, χωρίς ψευτοαρώματα. Να πω λοιπόν κι εγώ τη "σοφία" μου: αυτές τις μέρες βρέθηκα πολύ μπερδεμένη και "σκοτισμένη". Κι εκεί που σκεφτόμουν τα δικά μου "άλυτα θέματα", τα διλήμματα, τα προβλήματα μου, τα "αδιέξοδα" (όπως μου φαίνονταν), σκέφτηκα κάτι ... ανακουφιστικό: το ότι εγώ δεν βλέπω λύση αυτή τη στιγμή, δεν σημαίνει οτι δεν ΥΠΑΡΧΕΙ λύση. Μπορεί απλά το μυαλό μου να μην μπορεί να δώσει λύση τώρα, γιατί δεν ... είναι αρκετό, γιατί δεν μου φτάνει η εξυπνάδα μου, ή γιατί απλά είμαι κουρασμένη, βρε αδερφέ... Σκέφτηκα ότι πολλές φορές στη ζωή μου ήμουν χάλια, αλλά αργότερα είδα και έμαθα πράγματα που με βγάλανε από το λούκι, σκέφτηκα διαφορετικά, "out of the box" που λένε και οι αμερικανοάγγλοι, το είδα το πράμα αλλιώς, από άλλη οπτική γωνία, κατέβασα νέες ιδέες ή μου ήρθαν πράματα στο δρόμο μου που δεν φανταζόμουν καν οτι ... υπάρχουν. Όσο ήμουν όμως μέσα στο λούκι, δεν μπορούσα να το συνειδητοποιήσω αυτό, έλεγα "Πάει...Από τη λούμπα αυτή δεν βγαίνεις". Νομίζω ότι αυτή η δυσφορία που με πιάνει σε αυτές τις στιγμές, οφείλεται στο ότι δεν ελέγχω την κατάσταση, δεν έχω στο μυαλό μου έτοιμη απάντηση. Και το μυαλό μου το έχω περί πολλού, οπότε λέω στον εαυτό μου "πάει. Αν εσύ, τόσο ξύπνια που είσαι, δεν βλέπεις έξοδο από το τούνελ, δεν υπάρχει τέτοια έξοδος!". Μπα ... έρχεται η ζωή και με διαψεύδει (ευτυχώς). Σκέφτομαι λοιπόν να κάνω υπομονή, όταν καταλαβαίνω ότι με έχει πιάσει αυτού του είδους η δυσφορία, και να αφήνω (σα ... θεατής) τη ζωή, με την πολυπλοκότητα, με τα απροσδόκητα θαύματά της, να με διαψεύδει ...
Λοιπόν, το μπαλάκι και ο διευθυντής που στο εξήγησε, με προβλημάτισαν. Το κουβέντιασα και πήρα τα εξής ενδιαφέροντα σχόλια:
α. Αυτό δεν είναι αγγλοσαξωνική αντίληψη.
β. Ωραία, αλλά κάνοντας μόνο μάνατζμεντ, χάνεις όλη τη συμμετοχή-και η ζωή περνάει.
Με άλλα λόγια, τι θάχεις ζήσει, αν δίνεις πάντα το μπαλάκι και μένεις θεατής?
Με όλη αυτή την απουσία σου, αισθάνθηκα σα να βρήκα αυτό που έχασες.
Γιατί μόλις πριν 3 μέρες βγήκα από το "πηγάδι" που είχα πέσει.
Το να βγεις, ίσως καμιά φορά είναι τόσο απλό όσο και η απάντηση στην ερώτηση:
-Πώς θα βγει μια γάτα από ένα πηγάδι που έχει πέσει;
-Βρεγμένη!
Όχι τι και πώς και με τι τρόπο.
Μόνο βρεγμένη!
Όμως έξω απ' το πηγάδι...
(όσο χαζό κι αν ακούγεται κρύβει μια μικρή φιλοσόφηση μέσα του)
Φαντάζομαι, πως όταν οι σοφές κυρίες μπερδεύονται με διευθυντές κρύβουν πίσω τους ένα σωρό που δε λέγονται...
Σου στέλνω ευχές για ό,τι καλύτερο!
Και οι τρίχες κυκλοδίωκτον!
Οι 9 στους 10 (ίσως και οι 9,5), αγαπητέ μου Μάνο, είμαστε θεατές. 'Η μήπως νομίσαμε ότι γράφοντας ή φωτογραφίζοντας στα Βλογ μας ανεβαίνουμε στο πάλκο; Δεν λέω, μιά φωνούλα βγάζουμε κι από δω αλλά είναι τόσο αδύναμη! Και τόσο αναποτελεσματική!
Δημοσίευση σχολίου