Hey, teacher, leave the kids alone!

Σ’ αυτη τη δουλειά που κάνω, τη δημοσιογραφία δηλαδή… ρε πούστη μου, έχουμε φτάσει στο σημείο να λες “δημοσιογράφους” και να αντικρύζεις μόνο ξυνισμένα μούτρα… τέλος πάντων…. Σ’ αυτη τη δουλειά λοιπόν, γνωρίζεις μερικούς τύπους, που δεν είναι με τα φώτα πάνω τους, αλλά έχεις να μάθεις πολλά απ’ αυτούς.
Ενας απ’ αυτούς είναι ο Ιάσων Μοσχοβίτης.
Είμαι πολύ τυχερός που τον πέτυχα, είμαι ακόμα πιο τυχερός που με συμπάθησε και εξαιρετικά κωλόφαρδος, που με άφηνε να κάθομαι μαζί του στο γραφείο του…
Ολα αυτά στον ΑΝΤ1.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’90.
Τότε ήταν όλα πολύ ενθουσιώδη, πολύ χρωματιστά, πολύ φρου-φρου κι αρώματα και πολύ δουλειά με συγκεριμένο λόγο όμως: Να μάθουμε.
Σήμερα δουλεύουν για να μην τους απολύσουν.
Εντελώς διαφορετικό πράγμα.
Εκείνη λοιπόν την εποχή μου έβγαινε η πίστη μαθαίνοντας τηλεοπτική παραγωγή ειδήσεων. Δεν με ενδιάφεραν ποτέ οι ειδήσεις, αλλά για να μάθεις τηλεόραση αυτός ήταν ο καλύτερος τρόπος. Μέχρι που εμφανίστηκε σαν απο μηχανής Θεός (insert δηλαδή) η φίλη μου -από την εποχή του “Πάνθεον”- Φωτεινή Πιπιλή.
Πήγα στο γραφείο της στάθηκα μπροστά της και της είπα:
-Καλώς ήρθες Φωτεινο-πιπίλω μου, από σήμερα αναλαμβάνω αρχισυντάκτης σου.
-Ωραία! Ποιός το λέει;
-Εγώ!
-Ακόμα πιο ωραία. Πώς κι έτσι;
-Βαρέθηκα την παραγωγή…
-Υπέροχα. Ξεκινάμε αύριο…
Πήγαμε στον κύριο Μοσχοβίτη, του το’παμε μας είπε και εκείνος “Προσέξτε ρε μαλακισμένα, μη κάνετε καμμιά αηδία….”… και φύγαμε ευχαριστημένοι. Εγώ δηλαδή….
Από τότε λοιπόν με φώναζε στο γραφείο του και με κέρναγε καφέ. Για να σας εξηγήσω, ο κ. Μοσχοβίτης είναι ο γκουρού πολλών αστεριών της τηλεόρασης… αν δεν ήταν αυτός… ζήτημα είναι αν το 80% αυτων που σήμερα βλέπουμε και λέμε “πωπωπωπω τί σπουδαίος που είναι…” , θα είχαν άλλη σχέση με την τηλεόραση πέραν της καναπεδικής. Εχει διευθύνει μεγάλες ελληνικές εφημερίδες (Ακρόπολη, Απογευματινή, Βραδυνή)… την ΕΡΤ…. Α, και πριν απο 40 χρόνια , μαζί με έναν άλλον απόλυτο κύριο της ελληνικής δημοσιογραφίας, τον μακαρίτη Χρήστο Παπαγεωργίου, περιέγραψαν το πρώτο βήμα του Νιλ Αμστρονγκ, στη σελήνη….
Σκέψου τί εξαιρετικές βλακείες θα έλεγαν οι σημερινοί, που δεν μπορούν να περιγράψουν ούτε παρέλαση πεζοπόρων τμημάτων…

Τί άλλο να ήθελα για να είναι ίνδαλμα μου;
Καθόμουν λοιπόν απέναντι του και μιλούσαμε για εντελώς άσχετα θέματα. Τρομερό χιούμορ, βαθειά καλλιέργεια και κάτι άλο που λατρεύω στους ανθρώπους.
Απευθυνόταν σε όλους με έναν σχεδόν (το αδικώ πολύ) αγοραίο τρόπο… π.χ. “έλα δω μωρέ πουτανίτσα, να σου πω…” Δεν θυμάμαι ούτε μια κοπέλα ή έναν νεαρό να παρεξηγήθηκε για τον τρόπο που του μιλούσε. Αντιθέτως όλες κι όλοι τιτίβιζαν γύρω του… όσοι είναι έξυπνοι δεν σταματούν στο τιτίβισμα και την πλάκα, αλλά ακούνε και αυτό που έχει να τους πει….
Στο γραφείο του λοιπόν έμπαιναν όλοι… από τους κλητήρες μέχρι τους διευθυντές… όλοι είχαν κάτι να ρωτήσουν… οι απαντήσεις, που πέπαριναν, ήταν το μάθημα για μένα.
Πριν απο μερικά χρόνια έγραφα τηλεκριτική σε μια εφημερίδα (δεν θυμάμαι σε ποιά. Νομίζω στο “Εθνος”)… Ενα πρωί, κτυπάει το τηλέφωνο. Οποιος με παίρνει τηλέφωνο το πρωί είναι είτε εχθρός μου, είτε απελπισμένος.
Το σηκώνω (στην περίπτωση του απελιπισμένου)
-Ιάσων! μου λέει μια φωνή.
Μέσα στον ύπνο μου παίζουν δυο περιπτώσεις: Είναι είτε ο Ιάσων με το Χρυσόμαλλο, είτε ο Ιάσων Τριανταφυλλίδης, που είδε στον ύπνο του την Αλίκη Βουγιουκλάκη….
Αλλά αμέσως μετά….
-Κύριε Μοσχοβίτη!
-Λοιπόν ξεκινάω κάθε μέρα τις εφημερίδες διαβάζοντας εσένα. Μ’αρέσουν πολύ αυτά που γράφεις. Να έρθεις για καφέ… Γειά σου τώρα.
Εμεινα μαλάκας.
Η Σάρα του Λότ ήταν υπερκινητική μπροστά μου.
Εκανα το τηλέφωνο τουτ-τουτ στο χέρι μου κι εγώ ήμουν-καλά το λέω- σαν μαλάκας όρθιος με το σώβρακο στη μέση της κρεβατοκάμαρας. Εμεινα εκεί για ένα μισάωρο και μετά άρχισα τις βόλτες γύρω από το γραφείο μου για επίσης κανένα μισάωρο.
Ο Ιάσων Μοσχοβίτης μου’χε τηλεφωνήσει να μου πει καλά πράγματα για τη δουλειά μου.
Δηλαδή ποιός άλλος να μ’έπαιρνε;
Ο Γεώργιος Βλάχος;
(Μην κάνετε ανόητους συνειρμούς…δεν εννοώ τον γνωστό Γιώργο Βλάχο… τον άλλονε εννοώ… τον μπαμπά της κ.Ελένης.)
Ηταν μεγάλη τιμή για μένα. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
Κοντά στον κ. Μοσχοβίτη έμαθα ότι το από ποια οπτική γωνία κοιτάς την τηλεόραση και μαζί σου και η κάμερα, είναι ο δρόμος για το καινούργιο. Εχουν περάσει πάνω από 15 χρόνια από τότε και είμαστε ακόμα στην flat άποψη.
Δεν με εντυπωσιάζουν στους ανθρώπους (μόνο) οι γνώσεις και η εμπειρία. Με ενδιαφέρει πάντα και το όλο γύρω-γύρω απ’ αυτά. Για παράδειγμα: ο ρυθμός, η αισθητική, το timing, η αύρα, οι επίκτητοι και οι φυσικοί τρόπο… βέβαια το παρελθόν που δεν κρύβεται.
Μέχρι να πάθω το έμφραγμα και τους γράψω όλους κανονικότατα και δια παντός…του τηλεφωνούσα και πήγαινα να τον δω στο γραφείο του, κάθε φορά που έπρεπε να πάρω μια σημαντική επαγγελματική απόφαση.


Το τί είναι δάσκαλος, μόνο ο μαθητής το ξέρει.
Για παράδειγμα: θεωρώ μεγάλη δασκάλα την πρώτη μου γυναίκα, την Μαργαρίτα, που όταν είμαστε πιτσιρικάδες κάθισε με υπομονή και μου έδειξε, τί είναι το γυναικείο σώμα και πώς λειτουργεί.
Της οφείλω πολλά γι’ αυτό.
Θεωρώ δάσκαλο τον μεγάλο μου, αδελφό, που από τότε που τέλειωσα το σχολείο και για μια 5ετία με κουβαλούσε μαζί του στα ταξίδια σε όλον τον κόσμο. Μου έδειξε τί είναι, να είναι κανείς πολίτης του κόσμου. Αργότερα βρήκα πολλές λύσεις έξω από τα σύνορα αυτης της χώρας.
Από τη Μαλβίνα έμαθα ότι η ζωή πολλοί-πολλοί ρόλοι.
Ρόλοι που πρέπει να παίζεις σαν πρωταγωνιστής, που ξέρει κάθε ατάκα…
Φυσικά είναι δάσκαλος μου ο Αλέκος Σακελάριος, που στις 20 φορές που τον είδα, επειδή είχε βρει κοινό (εμένα δηλαδή) μου έδειξε πώς πλέκεται μια ιστορία.
Ποιός να μου δείξει δηλαδή;
Ο Μάρκος Σεφερλής;

Πως μου’ρθαν όλα αυτά;
Αναμεσα, λοιπόν, σ’ αυτούς που γνωρίζεις σ’ αυτο το επάγγελμα, υπάρχουν και μερικοί που είναι από άλλονε πλανήτη.
Οταν ήμουν στις “24 Ωρες” έγραφα μια καθημερινή στήλη, με τίτλο “Μ’αρέσει-Δεν μ’αρέσει!”. Απλή ιδέα: Κάτι μαρέσει, κάτι δεν μάρέσει… μου έκανε εντύπωση που χρειάσθηκαν 20 χρόνια για να την ξανασκεφτούν.
Στην εφημερίδα λοιπόν ήταν αρχισυντάκτης ενός section, κάποιος τύπος με τον οποίον είχαμε κοινή φίλη, την αγαπημένη μου κολλητή, Δέσποινα.
Σήμερα δουλευει στο “ΒΗΜΑ”.
Ο Νίκος Τσιπλάκος.
Ετσι είχαμε μια καλημέρα παραπάνω. Ωραία καλημέρα όμως… γιατί ο Νίκος είναι απο εκείνους τους ανθρώπους, που νιώθεις αναπαυτικά δίπλα του… Δωσε μου εμένα ξάπλα και ανάπαυση και πάρε μου την ψυχή.
Ο Τσιπλάκος εργάζεται στην ύλη της εφημερίδας.
Κατασκευάζει δηλαδή την εφημερίδα. Την προσέχει. Την φροντίζει και το πιο βασικό κάνει δημοσιογραφία, τις παπαριές που του στέλνουν οι … υπογραφές. Και αν πάθουν μαλάκυνση ταυτοχρόνως όλοι οι ρεπόρτερ της εφημερίδας, ο Νίκος θα την γράψει μόνος του.
Μια μέρα λοιπόν, εκεί που καθόμουνα στο γραφείο του και λεγαμε κάτι μεταξύ νέας τεχνολογίας και της γκομενάρας απέναντι, μου λέει χωρίς να αλλάξει τόνο…
-Βλακείες έγραψες χθές.
Δεν μου αρέσει να μου κάνουν κριτική στη δουλειά μου, και όποιος σ’ αυτο το επάγγελμα (κι όχι μόνο) σας πει ότι του αρέσει, έχει πάθει εγκεφαλικό και το κρύβει.
Αυτός ο άνθρωπος όμως είχε μια ειδική σχέση με τα κείμενα. Δυο λεπτά δίπλα του να καθόσουν το καταλάβαινες. Δεν ήταν απλώς γι’ αυτονανε μερικές εκατοντάδες ή δεκάδες λέξεις… ήταν αυτό που θα διάβαζε αυριο ο κόσμος.
Ηταν σαν την μαγείρισα, που δοκιμάζει και ξέρει τί είναι αυτο που λείπει από το φαγητό ή τί είναι αυτο που έχει πολύ…
Ηταν η σχέση του με τον γραπτό λόγο.
Αργότερα βρέθηκα σπίτι του 1-2 φορές που μας μαγείρεψε. Δεν εντυπωσιάστηκα τόσο από την μαγειρική του (η μάνα μου λέει: πώς το φαγητό θέλει αγάπη κι όχι ταχύτητα!), ούτε από την βιβλιοθήκη του που ήταν σχεδόν παντού, αλλά από τον τρόπο που ακούμπαγε τα βιβλία. Σαν να διάβαζε με την αφή… ή καλύτερα: με όλο το σώμα… σαν τα νοήματα και οι ιστορίες να μπαίνανε από τις παλάμες του… και μετά το σπουδαίο ήταν, που σου έλεγε για το βιβλίο… σαν το μαέστρο, που ξεχωρίζει από την πρώτη νότα το ταλέντο.
Μου άρεσε που για να σου μιλήσει για ένα βιβλίο, το’βγαζε από τη θέση τους και έχοντας το στα χέρια μίλαγε γι’ αυτο…
Είναι λοιπόν ένα άτυπο στοίχημα με τον εαυτό σου, να δώσεις κείμενο προς δημοσίευση στον Τσιπλάκο… Δεν είναι δύσκολο να περάσει… είναι δύσκολο να του αρέσει….
Ετσι όταν μου είπε: “Βλακείες έγραψες χθές…” εξ ενστίκτου (και παρατηρητικότητας) τον άκουσα προσεκτικά.
Κι αυτός σαν τον Ιάσονα Μοσχοβίτη, δεν μου είπε πολλά, που θα σήκωναν τις άμυνες μου… μου είπε λίγα, φιλικά, με συναδελφική διάθεση και υποθέτω επειδή με συμπαθησε.
Δεν το ξέρει, γιατί δεν του το’χω πει…. οπως δεν το’χω πει και σε έναν άλλον φίλο-δάσκαλο, τον Μίμη Κουμπιά, που μου’δωσε την ευκαιρία 20 χρόνια πριν, να γράψω (όχι οικονομικό) χρονογράφημα σε οικονομική εφημερίδα (το ΚΕΡΔΟΣ)…. ότι πήρα πολύ θάρρος και από τους δυό τους.
Θάρρος που χρειάστηκα αργότερα.
Πολλές φορές μάλιστα, όταν πολέμησα για να μην αλλάξω άποψη για τη δουλειά. Πατούσα κάπου, άρα μπορούσα…

Πριν απο μερικές μέρες, είμαι θυμωμένος, στενεχωρημένος, πιεσμένος, εχω ξυπνήσει ανάποδα, όλα μου φταίνε. KAI EXΩ ΚΑΙ ΠΟΝΟΚΕΦΑΛΟΟΟΟΟΟ!
Ντιιιιιπ…ντιιιιιιιπ ένα SMS.
Aπό τον Νίκο Τσιπλάκο.
ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΟΥ
Αναφέρεται σε κάποιο post μου.

Καλέ, πού πήγε ο πονοκέφαλος;