1.9.06

Κυλιεστε στα λιβαδια;


‘Εγραφα στο τελευταίο μου post: “ Μέχρι να πάθω το έμφραγμα και τους γράψω όλους κανονικότατα και δια παντός…” (εννοούσα τους ανθρώπους στα ΜΜΕ-κι όχι μόνο)
Στο πολύ φιλικό και ζεστό του comment ο “it is”, μου γράφει κλείνοντας: “Να σαι καλά να (μας) γράφεις (όλους).”
Προφανώς καταλαβαίνω το (οπτικό) λογοπαίγνιο.
Ομως μου δίνει μια ευκαιρία να γράψω για κάτι που πάντα ήθελα:
Εκανα λάθος!
Δεν τους έχω γράψει ΟΛΟΥΣ.
Αντιθέτως αγάπησα περισσότερους από όσους αγαπούσα πριν.
Απλώς έφτυσα όσους μου προκάλεσαν (κατα ένα ποσοστό) το έμφραγμα. Ούτε καν τους έφτυσα. Δεν ξανασχολήθηκα ΠΟΤΕ μαζί τους. Επαψαν να βρίσκονται στο οπτικό μου πεδίο, έστω και αν είμαστε μαζί σε ένα δωμάτιο 2Χ2. Δεν το’κανα επίτηδες… ούτε καν σκέφτηκα “δεν θα με πεθάνετε εμένανε, πούστρηδοι!...”. Τίποτα.
Ηρθε από μόνο του.
Αν χαιρετηθείς με τον θάνατο και την γλυτάρεις, τότε –όσο παράξενο και να σας φαίνεται- οι λύσεις στη ζωή γίνονται απλές.
Τα συναισθήματα γίνονται πιο έντονα…
Να σας το πω αλλιώς;
…γίνονται πιο ποιητικά… πιο λυρικά.

Λέω –σας το’χω ξαναγράψει- στους ανθρώπους, ότι το… συστήνω ένα εμφραγματάκι… αρκεί βέβαια να μην είναι μοιραίο…. Χαχαχαχαχα! Γελάω… και εκείνοι κτυπάνε (ίσως και μερικοί από σας) ξύλο… φτου-φτου μακρυά απο μας κ.λ.π.
Ενα από τα πιο σωστά πράγματα που’χω ακούσει είναι ότι η αντίστροφη μέτρηση αρχίζει με τη σύλληψη μας.
Μια γαμημένη κλεψύδρα αδειάζει σταθερά… δευτερόλεπτο-δευτερόλεπτο… σταθερά… η δικιά μου για μια στιγμή στόμωσε… αλλά ευτυχώς βρέθηκαν 2-3 άνθρωποι και της έδωσαν μια (της κλεψύδρας) και συνέχισε.
Πόσο έχει ακόμα;
Μμμμμμμμ… θα σας γελάσω και δεν είναι στις άμεσες προσθέσεις μου … μπορεί λίγο ακόμα… μπορεί πολύ…. για να μην σας τα πολυλογώ, ξαναμπήκα στο μαγγανοπήγαδο του δευτερόλεπτου-δευτερόλεπτου.
Με μια μικρή, αλλά σημαντική διαφορά:
Εγώ ξέρω για την κλεψύδρα.
Ενώ εσείς έχετε ακούσει για την κλεψύδρα.

Επέστρεψα και είμαι τόοοοοοοοοοοσο χαρούμενος που είμαστε και πάλι μαζί, που αποκλείεται να σας γράψω κανονικά, it is μου.
Απλώς μερικοί και μερικές γίνανε αόρατοι…
Σιγά-σιγά και χωρίς να το θέλω ή να το καταλάβω, γίνανε αόρατοι. Από την άλλη μερικοί και μερικές που ήτανε αόρατοι, γίνανε ορατοί και πολύ συγκεκριμένοι.

Κάποτε-πριν απο χρόνια- ήμουν ανάμεσα σε εκείνους που έπαιρναν τις αποφάσεις για έναν πολύ μεγάλο ραδιοφωνικό σταθμό. (Ρε γαμώτο, μου’χει λείψει το ραδιοφωνάκι….) Ενας από τους άλλους (της ομάδας) μόλις είχε επιστρέψει από το εξωτερικό, όπου είχε υποβληθεί σε μια πολυ λεπτή και εξαιρετικά δύσκολη χειρουργική επέμβαση.
Καρκίνος.
Ολα είχαν πάει καλά.
Ακόμα μια χαρά είναι ο άνθρωπος και πάντα καλά να είναι.
Στην πρώτη σύσκεψη λοιπόν που ήρθε, είχε γίνει μια κόμπλα με κάτι νεαρούς δημοσιογράφους, που είχαν κάνει ένα λαθάκι… ενα απ’ αυτά που όλοι έχουμε κάνει…. Μαλακία τους, αλλά δεν ήταν δα και το τέλος του κόσμου…άστε που είχαν πει τρομερά έξυπνα ψέμματα (μεγάλο προσόν για δημοσιογράφο αυτό!)
Ολοι μας (ήμουν ο νεώτερος ανάμεσα σε δημοσιογράφους μεγάλης εμπειρίας και γανικής αποδοχής) συμφωνήσαμε να τους επιπλήξουμε, να μην τους δώσουμε να κάνουν ρεπορτάζ για μια εβδομάδα και να τελειώσει εδώ το θέμα….
Ολοι πλην του άρτι αφιχθέντος (εκ νέου) στη ζωή.
Να τους απολύσουμε όλους!
Να τους παλουκώσουμε στην πλατεία Συντάγματος.
Να απολύσουμε τους φίλους του.
Και να καταστρέψουμε την καριέρα των συγγενών τους.
Δεν θυμάμαι, αν πρότεινε και δήμευση των περιουσιών των συγγενών μέχρι τρίτου βαθμού.

Βρε, έλα στα συγκαλά σου! Και πλησιάζουν και Χριστούγεννα και όλα τους είναι παιδιά που δύσκολα τα βγάζουνε πέρα.
Τίποτε ο πούστης!
Να τους φάει όλους… και αν γινόταν να του φέρουμε αύριο να φάει κι αυτούς.
Παίξαμε ξύλο.
Μας απείλησε ότι θα παραιτηθεί…
Μέχρι που δεν άντεξα και μου ξέφυγε…
-Συγγνώμη, που ρωτάω, αλλά επέστρεψες στην ζωή εκδικητής;
Μετάνιωσα αμέσως….
Στο τραπέζι έπεσε παγωμάρα… αλλά όλοι το ίδιο σκεφτόμαστε… απλώς εγώ ώς πιτσιρικότερος είπα την αλήθεια.
Με κοίταξε άναυδος.
Είναι πολύ έξυπνος άνθρωπος. Πολύ κακός, αλλά αυτό δεν τον κάνει υποχρεωτικά βλάκα… αντιθέτως.
-Κάντε ό,τι νομίζετε… είπε και βγήκε από την αίθουσα.
Πέρασαν τόσα χρόνια και δεν μετάνιωσα που το’πα… για να είμαι απόλυτα ειλικρινής… την έχω ξαναγράψει την ιστορία –πριν το έμφραγμα- και είχα αλλάξει το τέλος… ότι το κατάλαβε μόνος του… Μετά το έμφραγμα το ξανασκέφτηκα. Βασικά ήταν το ΠΡΩΤΟ πράγμα που σκέφτηκα.
Και αποφάσισα (ευτυχώς για μένα) ότι είχα απόλυτο δίκιο.
Μου το επιβεβαιώσαν και γιατροί.
Μετά από μια δύσκολη στιγμή μερικοί άνθρωποι, γίνονται καλύτεροι άνθρωποι και μερικοί χειρότεροι.
Λες και μισούν τους άλλους, που τους συνέβη ότι τους συνέβη.
Λες και θέλουν να μεταφέρουν και σε άλλους τον πόνο, τον φόβο…
Εγώ πάλι είδα τους ανθρώπους καλύτερους.
Διεκδικώ αυτο που θέλω μέχρι τέλους.
Και έχω κλείσει όποια χαραμάδα έμπαζε προς τα μέσα και με αρρώσταινε.
Είμαι πιο πολύ με τον εαυτό μου.
Αγαπώ πιο πολύ τα χρώματα.
Το μέλλον… Δεν θέλω να το κυνηγήσω πια… αλλά να το ακούω να ‘ρχεται.
Τωρα καταλαβαίνω γιατί ο φίλος μου ο Γιάννης Καλαμίτσης (τι καλλιτεχνάρα Θεέ μου) έγραψε:
“Υπάρχουν ανθρωποι που ζουν μονάχοι
οπως του πελάγου οι βράχοι
ο κόσμος θαλασσα, που απλώνει
και αυτοί βουβοί, σκυφτοί και μόνοι
ανεμοδαρμένοι βράχοι,
άνθρωποι μονάχοι.”
Δεν ερχόμαστε μόνοι σ’ αυτον τον κόσμο. Μας κουβαλάει η μάνα μας maximum επι 9μηνο… όταν όμως βγούμε απο την κοιλιά της, είναι αλήθεια ότι είμαστε μόνοι.
Κάτι σαν το σινεμά. Δεν πα να πας με άλλους 5. Οταν χαμηλώσουν τα φώτα είσαι μόνος. (Εκτός κι αν είσαι καψούρης και έχεις πάει για να μπαλαμουτιάσεις… όπου καλόι είναι να μην αισθάνεσαι μόνος.)

Μετα το έμφραγμα ήρθε σιγά-σιγά και κατακάθισε όλη η γλύκα, η σοφία, η γνώση, το ταλέντο, που είχαν μοιρασθεί μαζί μου τόσο σπουδαίοι άνθρωποι. Λόγω οικογένειας και λόγω επαγγέλματος η ζωή μου χάρισε να κάτσω πολλες ωρες με αρκετούς απο δαύτους.
Τί να μου πει τώρα ο Γιώργος Λιάγκας, οταν ο Καλαμίτσης σου λέει την ιστορία για το πώς έγραψε τα κείμενα του Χάρυ Κλυνν και έφερε το χιούμορ τούμπα στην Ελλάδα;
Δεν τα ειχα πολυ προσέξει… Ηταν σχετικά φυσικό.
Το είχα ψιλο-προσπεράσει.
Ομως όταν η ζωή ήρθε και μουριξε μια σφαλιάρα, αυτά όλα λειτούργησαν σαν να τα έβαλα στο εσωτερικό μου μίξερ.
Το ζουμί σας διαβεβαιώνω, ότι είναι θεσπέσιο.
Ξέρετε γιατί; Επειδή έχει μπερδευθεί και από την σοφία του διπλανού μου, που πάντα ήταν η πηγή έμπνευσης όλων αυτων για τους οποίους, σας λέω.

Αλλοι με καταλαβαν και άλλοι όχι.

Αγαπημένε μου, it is, είμαι σίγουρος ότι κάτι τέτοιο εννοούσες και συ στο comments σου. Δεν γύρισα σ’ αυτη τη ζωή όπως ο Κόναν ο Βάρβαρος… γύρισα για να κυλισθώ στα λιβάδια της…

Κι αν δεν προλάβω;
Τι ακριβώς εννοείτε;
Λεω, ρε παιδάκι μου… και αν τυχόν δεν προλάβεις να κυλισθείς στα λιβάδια της ζωής;
Δεν σας καταλαβαίνω… εγώ κυλιέμαι ήδη δυο χρόνια στα λιβάδια. Εσείς;

12 σχόλια:

vatraxokoritso είπε...

“Εγώ προσωπικά...”
(έτσι δεν απαντούν στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων-παρουσιαστών οι εκάστοτε καλεσμένοι στις εκπομπές στην τηλεόραση?)
Εγώ προσωπικά λοιπόν Mάνο μου προσπαθώ να κυλιέμαι όσο πιο συχνά γίνεται..
Δυστυχώς δεν είμαι σε θέση λόγω πρακτικών θεμάτων να το κάνω ασταμάτητα αλλά κάθε τόσο θυμάμαι πως όταν το παίζεις σοβαρός και κάνεις σχέδια γελάει μαζί σου ο θεός..Μαζί μου και με τα σχέδια που έκανα επί χρόνια όχι απλώς γέλασε αλλά ξεπατώθηκε στα γέλια..Συνεχίζω να κάνω σχέδια αλλά άμα δεν πραγματοποιηθούν ε δεν τρέχει και τπτ. επίσης δικαιούμαι ν’αλλάξω γνώμη..
Ένας φίλος που έχει πάει και έρθει-ωραία έκφραση αυτή-επίσης όπως και εσύ το λέει πολύ όμορφα «είμαστε καταδικασμένοι να περνάμε καλά!»
Μακάρι να μπορέσω να το πω μια μέρα και να το εννοώ..

Θεριό Ανήμερο είπε...

Έχεις μεγάλο δίκιο, μια σοβαρή αρρώστια είναι ένα δυνατό χαστούκι. Αλλά όχι μόνο γι' αυτόν που το παθαίνει. Κυριώς γι' αυτόν, αλλά όχι μόνο.
Και γι' αυτούς που τον αγαπάνε. Πονάνε κι αυτοί και έχουν "μετεγχειρητικές παρενέργειες" και αυτοί. Το ξέρω καλά...

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα και καλό μήνα.

Ανώνυμος είπε...

Καλό μήνα...

το να αποδεχτείς ότι ο θάνατος ειναι απλά μια διακοπή στο κύκλο του χρόνου που έλεγε και κάποιος...θέλει μαγκιά , δύναμη, αλλα και να έχεις περάσει σκληρές διαδικασίες αυτοπραγμάτωσης..

ΥΓ-είχα γνωρίσει τον γιάννη καλαμίτση παλιότερα ..απίστευτος άνθρωπος με οχι ψευτο-διανουμενιστική κουλτούρα αλλα βιωματική.

Ανώνυμος είπε...

και να μην φοβάσαι να κάεις...στο διάβα της ζωής σου..

Ανώνυμος είπε...

Καλό μήνα και πάντα να έχετε διάθεση για τούμπες και βούτες στα λιβάδια.
Τα κορίτσια που εικονογραφούν τα τελευταία post σας είναι τα λουλούδια στα λιβάδια;

ΠΡΕΖΑ TV είπε...

Καλο μηνα.
Δυστυχως ειναι ολα μεσα στη ζωη και τις πιο πολλες φορες...ακομη και να θες να αλλαξεις καποια πραγματα,δεν μπορεις.

it is είπε...

Καλημέρα κι από μένα (μεσημέρι είναι δλδ αλλά εχει σταματήσει ο χρόνος με τη νίκη επί των [κωλο]αμερικάνων :P).
Δεν είχα αμφιβολία ότι θα καταλάβαινες τι είπα, αλλά να κάνεις και ολόκληρο post δεν το περίμενα (καλά νοιώθω μεγάλη μούσα ο πούστης :pppp).
Αυτό ακριβώς έλεγα πάντως με το να μας γράφεις όλους. Εννοούσα αυτούς που πριν ασχολιόσουν χωρίς να υπάρχει λόγος. Το ότι σου βγαίνει και αυθόρμητα είναι το ιδανικό και μακάρι να το πετύχω κι εγώ κάποτε. Προς το παρόν προσπαθώ να θυμάμαι πως οι μαλάκες γύρω μου (μας) είναι τόσο πολλοί που αν κάτσω να ασχολούμαι με όλους δε μου φτάνουν ούτε 100 κλεψύδρες!
Χαίρομαι που μπήκα στην blogόσφαιρα γιατί βρίσκω συνέχεια ανθρώπους που έστω και εικονικά με κάνουν να νοιώθω φιλικά και οικεία.

Αντώνιος είπε...

σπαραξικάρδιο. πραγματικά

aqua είπε...

Πρίν από κάμποσα χρόνια «γύρισα» μετα από ένα σοβαρό τροχαίο.
Όταν συνειδητοποίησα ότι πεθαίνω στα 33 μου .έσφιξα τα δόντια κι είπα μέσα μου «
Όχι ρε πούστη…όχι δεν θα πάω έτσι!»
Τα κατάφερα με την βοήθεια ενός υπέροχου ανθρώπου, που θα θυμαμαι πάντα.
Οταν οι άλλοι κλαψουριζουν δίπλα μου για το κακό που έπαθα και για την ατυχια μου ,εγω γελάω και τους λέω πόσο στ’αλήθεια στάθηκα τυχερή..
Όχι μονο γιατι καταφερα να ζησω ,αλλα και γιατι ειδα πια αλλιώς την ζωή..
Τωρα πια χαίρομαι με τα απλά ,όλα είναι πιο εύκολα, λίγα με τρομάζουν .
Γελάω με τους γύρω μου όταν τους βλέπω να τρελαίνονται για απλά πραγματάκι α
νομίζοντας πως ήρθε το τέλος του κόσμου και λυπάμαι που δεν μπορω να τους μεταδώσω την γαλήνη και την ηρεμία μου.
Ετσι είναι….
Αυτό που μας σώζει είναι ένα εμφραγματάκι, ένα τροχαίο ,άντε κι ενα ψιλοεγκεφαλικό (…χωρίς υπόλοιπα )
Χρειάζεται για να δεις τα πραγματα στην πραγματική τους διασταση .
Από ψηλά
(….φτάνει να μην είναι από ΤΕΛΕΕΕΕΕΕΙΩΣ ψηλά!!!!!!!!!)
:)))
Kαλό Σας Μήνα!

Μαύρος Γάτος είπε...

Εμείς;;;

"Από ανέκαθεν".....


Σ;)))))))

Ανώνυμος είπε...

[b]"Γελάω με τους γύρω μου όταν τους βλέπω να τρελαίνονται για απλά πραγματάκι α
νομίζοντας πως ήρθε το τέλος του κόσμου και λυπάμαι που δεν μπορω να τους μεταδώσω την γαλήνη και την ηρεμία μου.
Ετσι είναι….
Αυτό που μας σώζει είναι ένα εμφραγματάκι, ένα τροχαίο ,άντε κι ενα ψιλοεγκεφαλικό (…χωρίς υπόλοιπα )"[/b]

Πατώντας πάνω στο ωραίο ποστ του aqua...

Ίσως δεν είναι απαραίτητο να φτάσουμε όλοι στο αμήν (επικίνδυνα πράγματα!), αλλά να σπάσουμε την εγωκεντρική τροχιά που οι περισσότεροι ακολουθούμε και να κοιτάξουμε προσεκτικά γύρω μας. Μεγάλο μάθημα για μένα θα είναι πάντα συγγενής που δεν του δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να φανεί αχάριστος. Η φύση του στέρησε πράγματα από τότε που γεννήθηκε. Τον θαυμάζω για τον τρόπο που αντιμετωπίζει τη ζωή, και με ενοχές σκέφτομαι πόσο δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση του.

Όλα τα άλλα φαντάζουν μικρά.

(M.A, είσαι κι εσύ κατασκευασμένος για blogging όπως ο Ν.Δ!)