I am sad

Δεν ξέρω αν το’χετε σκεφτεί… αλλά το να μπαίνουν σπίτι σου και να σε βρίζουν με τα χειρότερα λόγια, να σου πετάνε λάσπη, να σε χλευάζουν και να σε προσβάλλουν… είναι (πιστέψτε με) εξαιρετικά στεναχωρο.

Όταν είμαι στεναχωρεμένος ακούω μουσική.
Μόνος μου.
Μόνος μου.
Μόνος μου.
Μόνος μου.
Γι’ αυτό κι εκνευρίζομαι όταν με ρωτάνε «τι μουσική ακούω»… Η απάντηση μου είναι «πότε;».

Ετσι χθες το Σάββατο το μεσημέρι βγήκα για βόλτα.
Πήγα στην Καπνικαρέα.
Εκεί κάθε μέρα παίζει μια ορχήστρα από Βούλγαρους λαϊκούς μουσικούς. (Πρώτη φορά έχω ακούσει σε τέτοια (υπέροχη) απόδοση τα «Τα παιδιά του Πειραιά!»
Εχουν ένα κλαρίνο…. Πωπωπωπω ένα κλαρίνο (όταν έχει κέφια)…

Πήγα και κάθισα δίπλα τους….
Ποιος «ανώνυμος» και αρχίδια μάντολες.
Χαθηκα στα Βαλκάνια…
Ο ήλιος ήταν υπέροχος… και ο κόσμος τιτίβιζε…
Τους απόλαυσα σε 3-4 κομμάτια και μετα τους βιντεοσκόπησα.
Δείτε το βίντεο.
Αμα περάσετε από την Καπνικαρέα και τους πετύχετε σταθείτε να τους ακούσετε….

(Επ’ευκαιρία το video το αφιερώνω στη Ν.Τ. που΄χε τα γενέθλια της και την ευχαριστώ για το δικό της δώρο!)




Δεν κάνω πίσω.
Δεν έχω κάνει πίσω για πράγματα που ήταν καταστροφικά για μένα.
Δεν ξέρετε για τι γαϊδουρι μιλάμε.
Όταν έφτασε το πρώτο «αθώο» comment ήξερα ότι έπρεπε να κάνω την πάπια. Το συμβουλεύω πάντα σε όλους όσους έρχονται να τους συμβουλεύσω, όταν τους την πέφτουν… Αστονε τον μαλάκα θα βαρεθεί….
Ε, έλα που δεν μπορώ να το κάνω.
Mε τρώει το ακροδάκτυλο…

Μου’χει πει μπαμπάς-δικτατορας-σατράπης αγαπημένης μου (εγώ σε νεαρή ηλικία) ότι η Ελληνκή Επανάσταση του 1821 έγινε τον 18ο αιώνα και ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε.
Ε, όχι επειδή ήταν ο μπαμπάς τη γκόμενας για την οποία θα πέθαινα, θα έκανα τον μαλάκα.
Μπορούσα να κάνω την πάπια…
Δεν την έκανα όμως… και του είπα ότι αν η Επανάσταση έγινε τον 18ο αιώνα, εμείς ζούμε στον 19ο (ήταν αρχές της δεκαετίας του 1980)
Με μίσησε με όλη τη δύναμη της ψυχής του.
(Το ίδιο κι εγώ).

Σιγά λοιπόν μην κωλώσω στον κάθε ανώνυμο που ανα 2μηνο του την δίνει και μου την πέφτει.
Ναι, στεναχωριέμαι.
Στεναχωριέμαι που έχω εξηγήσει (χωρίς να το έχω υποχρέωση) με λεπτομέρειες σε ότι με έχουν ρωτήσει… και αυτοί συνεχίζουν να βαράνε κάτω από τη ζώνη…
Τελευταία διάβασα κάτι που’χε μέσα ΠΑΣΟΚ, ΝΔ…εκλογές… παραιτήσεις κ.λ.π.
Εβαλα τα γέλια…
Το θέατρο του παραλόγου.


Cute…

Να πα’ να γαμηθεί όμως…
Δεν θα στεναχωριέμαι εγώ για να καβλώνει αυτός, αυτή ή αυτοί…
Μα γιατί δεν τους ψάχνεις… Εχεις εσύ τις άκρες σου… μου λένε μερικοί…
Τι λέτε ρε;
Την τελευταία φορά που παρακολούθησα άνθρωπο, ήταν μια γκόμενα… πριν πολλά χρόνια… είναι τραγική φθορά…γι’ αυτόν βασικά που ψάχνει…. Ορκίστηκα ότι δεν θα το ξανακάνω και είμαι ιδιαιτερα ευτυχής που δεν το’χω ξανακάνει.
Και αντε και τους βρήκα.
Τι θα τους κάνω;
Θα τους δείρω;
Θα τους κάνω μήνυση;
Θα τους κάνω ρόμπα;
Σιγά…τα αβγά.

Εγραψα παλιότερα ότι ήρθα εδώ στο internet όχι για να κάνω Επανάσταση, αλλά για να απολαύσω την Επανάσταση. Δεν υπάρχει περίπτωση κανείς πούστης επί γης…να με εμποδίσει να την απολαύσω….
Οπότε….

Μου επεναλάμβάνει συχνά φίλη μου η Ψιλικατζού, ότι μου’χε πρωτο-συμβουλέψει να μην κάνω post με το ονομά μου. Λέει αλήθεια… έτσι είναι…
Όμως, πώς θα εφάρμοζα εγώ τις ιδέες μου;
Αυτά που΄χω στόχο.
Πώς θα πήγαινα από τα γράμματα στην εικόνα;
Με κουκούλα;


Πολλοί έχουν blogs (ή comments) επειδή θέλουν να γαμήσουν, άλλοι γιατί θέλουν να ουρλιάξουν, άλλοι το χρησιμοποιούν για όχημα, άλλοι θέλουν να βιάσουν… ο καθένας για όποιο λόγο γουστάρει… καλά κάνουν…. Όμως για μένα τα blogs (κι όχι μόνο) είναι ένα προσωπικό στοίχημα επικονωνιακού περιεχομένου….
Σιγά μην το χάσω από τον κάθε καβλωμένο… που λιγώνεται στα γέλια σε κάθε φράση που κάνει send.

Δεν έχω κανένα λόγο να κάνω τον ψυχολόγο. Αστε που δεν έχω σπουδαία γνωμη γι’ αυτούς. Ούτε τον αστυνομικό θα κάνω… Αποκλείεται να παίξω τον φυγάδα…. Και πολύ περισσότερο να κάνω ότι βρέχει, όταν με φτύνουν.
Βάζουμε ένα moderation στα comments και ξεμπερδεύουμε…
Αμα δεν γουστάρω θα τα σβήνω και όποιος έχει αντίρρηση, να πάει στο κυτίον παραπόνων.