Πάλι για τη Μαλβίνα

Τους ξεχνάμε τους ανθρώπους και δεν μ’άρέσει.
Ξεχνάμε το παρελθόν και ούτε αυτό μ’αρέσει.
Δεν μ’αρέσει να ζω στο παρελθόν… αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι το ξεχνώ.
Δεν μπορείς να ξεχνάς ανθρώπους που σου έδειξαν πράγματα.
Η Μαλβίνα.
Δεν μπορώ να την ξεχάσω.
Μόνο μου’δειξε πράγματα.

Μια φορά δουλεύαμε μαζί σε έναν ραδιοφωνικό σταθμό.
Εκείνη είχε μια συνεργάτιδα-βοηθό, πολύ όμορφη κοπέλα.
Μια μέρα φορούσα ένα πολύχρωμο swatch, η κοπελίτσα το’δε… της άρεσε και το’πε…
Το’βγαλα και της το’δωσα.
Η Μαλβίνα αμίλητη από δίπλα.

Μετα από καμμιά εβδομάδα βρεθήκαμε στην αίθουσα με όλους τους παραγωγούς, δημοσιογράφους, καλεσμένους κ.λ.π. Ενας συνάδελφος φορούσε ένα ρολόι… το’δειξε σε μια κοπέλα….
-Σ’αρέσει; Την ρώτησε.
-Ωραίο, είναι! είπε η κοπέλα.
-Θες να στο δώσω;
-Όχι…ευχαριστώ…
-Πάρτο μωρέ έχω κι άλλο.

Η Μαλβίνα έτυχε να είναι εκεί.
Τον άρπαξε από χέρι και του’πε:
-Ακου αγόρι μου… αν θες να κάνεις δώρο το ρολόι στην γκόμενα… καν’το με στιλ.
Ο άλλος που δεν την φοβήθηκε δα… απάντησε:
-Και πως το κάνουν με στιλ, κυρία Κάραλη;
Η Μαλβίνα με κοίταξε πάνω από τον ώμο του, μου χαμογέλασε και του’πε…
-Εχω κάτι στο μυαλό μου… αλλά δεν στο λέω γιατί θα το χαλάσεις…

Ηθελε να μου πει ότι της άρεσε ο τρόπος που έδωσα το ρολόϊ στην πιτσιρίκα, αλλά ήθελε την κατάλληλη ευκαιρία να το κάνει her way. Εδωσε μια ολόκληρη παράσταση για να μου δείξει την ευαρέσκειά της.

Μιαν άλλη φορά μας ζητησε ραντεβού ο πατέρας μιας κοινής μας φίλης, γιατί ο ίδιος νόμιζε ότι η κορούλα του είχε μπλέξει με κάποιον που δεν την ήθελε και αυτή ήταν του θανατά.
-Μην τυχόν και δεν έρθεις σε σκότωσα, μου τηλεφωνησε η Μαλβίνα.
Πήγαμε (φυσικά) στο σπίτι της.
Ηταν η εποχή της γιαπωνέζικης επίδρασης πάνω της…
Αφού ήπιαμε ότι τσάι μπορεί να φαντασθεί ανθρώπου νους… άρχισα εγώ να εξηγώ στον άνθρωπο, ότι δεν είναι δα και το τέλους του κόσμου… κι ότι ο τύπος μια χαρά παιδί είναι… αλλά…. κ.λ.π.
Ο μπαμπάς πουχε πάθος με την κόρη του άρχισε να ψιλο-ηρεμεί και να δωστου τσάγια και ειδικά cookies…
-Ορκίζεσαι ότι μου μες την αλήθεια;
-Αλίμονο… θέλετε ακόμα λίγο περλέ τσάι;
Eκει λοιπόν που’χε σχεδόν λήξει το θέμα… πετάγεται η Μαλβίνα που βασικά δεν είχε μιλήσει μέχρι εκείνη την ώρα (πράγμα σπάνιο και άκρως επικίνδυνο)…
-Ερχεστε μέχρι μπαλκόνι;
Την ακολουθούμε. Ηταν σχεδόν καλοκαίρι…
-Δεν μου λέτε (απευθύνεται στον πατέρα)… τι χρώμα είναι το γκαζόν;
-Ε;
-Λέω, τι χρώμα είναι το γκαζόν;
-Πράσινο βέβαια.
-Είστε σίγουρος; Για κοιτάξτε προσεκτικά.
Πλησίασε ο άνθρωπος στην κουπαστή και κοίταξε από τον 4ο-5ο όροφο (δεν θυμάμαι σε ποιον όροφο ήμασταν)….
-Λοιπόν;
-Πράσινο βέβαια.
-Κι εγω για πράσινο το βλεπω… συνέχισε η Μαλβίνα.
Την κοιταξαμε με απορία…
-Τότε γιατί η κόρη σας προχθές που΄ρθε εδώ έσκυψε απελπισμένη από το μπαλκόνι και μου είπε:
-Μαλβίνα, θα πηδήξω…. γιατί το γκαζόν είναι μαύρο;

Του’φυγε το κλαπέτο του πατέρα.
Εφυγε μετα από 10 λεπτά ζικ-ζακ…
-Ρε συ τι ήταν αυτό που του’πες του ανθρώπου;
-Την αλήθεια δεν σε έβαλε να ορκιστείς ότι θα του πεις; Ε, την αλήθεια του’πα… Οποιος θέλει την αλήθεια είναι άξιος της μοίρας του…
-Μα του είπες την αλήθεια;
-Όχι! Γιατί του την είπες εσύ που ορκίστηκες κι από πάνω;
Χαχαχαχαχαχαχαχαχα!
Και στο καπάκι τυλίγοντας ένα nigiri, μου εξήγησε γιατί το ψέμα και η αλήθεια δεν έχουν διαχωριστικές γραμμές.

Τη Μαλβίνα την αγαπούσε πολύς κόσμος γιατί (μεταξύ άλλων) ήταν απρόβλεπτη. Οι απρόβλεπτοι άνθρωποι είναι σαν ναρκωτικό. Ετσι και κάνεις παρέα με μερικούς τέτοιους μετά αποκλείεται να σε συγκινήσει κάποιος προβλέψιμος…

Η Μαλβίνα ήταν υπέροχη γιατί ήταν απατεών του μυαλού….όχι σαν τους πολλούς και τις πολλές που είναι απατεώνες της ψυχής (τους).


Το βιντεάκι, που με πάει βόλτα στο κέντρο της Αθήνας, θα’θελα να το αφιερώσω σε εκείνη, που τοσο αγαπούσε την πόλη.