6.9.07

Μary Who? Merry Christmas!


Mερικές φορές έχω μια μικρή ελπίδα, ότι τα πράγματα μπορεί να πάνε και καλύτερα.

Οχι, δεν μιλάω για την πολιτική γιατί θα πλήξουμε. Μιλάω για τον άλλον δρόμο. Μιλάω για την άλλη σκέψη, την άλλη ιδέα που σου λέει ξαφνικά ο άγνωστος διπλανός σου και φτιάχνει η μέρα σου.

Πείτε μου, αλήθεια πόσες φορές σας έχει συμβεί αυτό τελευταία;

Με μια παλιά μου πολυ-αγαπημένη, τη Νανσούκα παίξαμε πολύ «ξύλο» κάθε φορά που ακουμπάγαμε το θέμα «αλλάζει ο άνθρωπος ή δεν αλλάζει!».

Εκείνη πίστευε ότι αλλάζει και εγώ το αντίθετο.

Ακόμα επιμένω στη γνώμη μου. Εδω δεν αλλάζει η κατάσταση, πώς θα αλλάξει ο άνθρωπος; Παρ’ όλα αυτα συμφωνούσα και συμφωνώ μαζί της ότι συνεχώς προσπαθεί κανείς... το να καπνίζεις πούρο, ενώ κάπνιζες άφιλτρο κιρέτσιλερ.... είναι μια αλλαγή... μην τα ισοπεδώνω όλα... α... και μια ιστορία που μου’ρθε τώρα στο μυαλό.

Την μία και μοναδική φορά που συνάντησα τον Μίκη Θεοδωράκη (μιλιά δεν έβγαλα...μόνο άκουγα) ήταν παρών και ο Ντέμης Ρούσος, που ήθελε να τραγουδήσει το «Αξιον Εστί». Ο Θεοδωράκης τον συμπαθούσε πολύ και εκείνος τον σεβότανε απεριόριστα. Αναμεσα τους και ο κοκοβιός, έγώ.... Είναι από τις στιγμές που χάρηκα που τις έζησα... Κάποια στιγμή λοιπόν και ενώ ο μεγάλος συνθέτης έλεγε ιστορίες (επιτέλους) μουσικού περιεχομένου... ήρθε στα ώπα του και θέλησε να καπνίσει ενα πούρο... Ανοιξε ενα κουτί και έβγαλε από μέσα μια πουράκλα... οι υπόλοιποι δεν καπνίζαμε... την ώρα που το σενιάριζε μας είπε:

-Ξέρετε ποιός μου τα έστειλε (τα πούρα);

-Ποιός δάσκαλε;

-Ο Κάστρο...

(Ε, δεν εντυπωσιάστηκα δα.... αν δεν έστελνε ο Φιντέλ πούρα στον Μίκη, σε ποιόν θα’στελνε; Στην Μιμή Ντενίση;)

-... ναι, αλλά με ποιόν μου τα’στειλε;

-Με ποιόν;

-Με τον Κωνσταντίνο!

-Ποιόν Κωνσταντίνο;

-Τον πρώην Βασιλέα... χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα... που πήγε να τον δει....

Μεταξύ μας, δεν το βρήκα καθόλου χαριτωμένο....



σωστές επιλογές από σωστές γυναίκες



Χτύπησα πολλές πόρτες στη ζωή μου. Πάντα με μια άλλη άποψη... πάντα με επληττε το επανελαμβανόμενο... με πίστεψαν λίγοι (ο Ιάσων Μοσχοβίτης, η Πιπιλή, ο Νίκος Ευαγγελάτος, ο Γιάννης Καλαμίτσης, ο Αρης Κανελόπουλος, η Βίκυ Αλικάκη, η Ινώ Κωνσταντοπούλου, ο Δημήτρης Κουνελάκης, ο Δημήτρης Κουμπιάς, ο Τζόνι Καλημέρης ίσως να ξεχνάω και 1-2 άλλους...) όλοι τους με άφησαν ελέυθερο να κάνω αυτό που ήθελα. Δεν τους εξέθεσα ποτέ... Εχω κάνει πράγματα που τα΄χω διασκεδάσει πολύ... έχω κάνει και αηδίες... όμως το πράγμα μισό μέτρο πιο κει δεν το πήγα.

Μπορεί να μην είχαν αντίρρηση αυτοί που σας είπα, είχαν όμως όλοι οι άλλοι...

Και εγώ έχω ενα μεγάαααααααααλο ελάττωμα (θυμάστε, οι άνθρωποι δεν άλλάζουν). Ξενερώνω εύκολα και για δικούς μου μόνο λόγους που δεν μπορώ να εξηγήσω στους άλλους. Oταν μ’αρέσει κάτι δουλεύω με τα γκάζια στη τσίτα... μου ζητάς ένα, σου κάνω πέντε.. δεν κολώνω με τίποτα... αν όμως μου την σπάσει η θεία σου που΄’ρχεται από πάνω μου και μου λέει τη γνώμη της χωρίς να της την ζητήσω και ειδικά αν φοράει άρωμα που αντιπαθώ.... ξενέρωσα... ξε-νε-ρω-σα... και σηκώνω απότομα το πόδι από το γκάζι. Αν δεν είσαι ψυλιασμένος και δεν φοράς ζώνη ασφαλείας κινδυνεύεις να βρεθείς με το μάγουλο χαλκομανία στο παρ-μπριζ...

Ετσι πριν απο περίπου δυο χρόνια, αντί να κάθομαι παθητικά μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή και να σερφάρω, έβαλα δειλά-δειλα το πόδι μου στην κινούμενη άμμο που λέγεται blogging.

H καλύτερη αίσθηση που’χα ποτέ όλα αυτα τα χρόνια στα media.

Κανείς πλέον που δεν εκτιμώ τη γνώμη του, μπορεί να μου επιβάλει τί να κάνω. Κανείς δεν θα μου ξαναπεί να βγάλω το πορτοκαλί περιθώριο και να το αντικαταστήσω με ροζ... και μου το λέει, επειδή οπωσδήποτε κάτι πρέπει να πει.

Επρεπε όλοι μας να μπούμε σε μια αδιαφανή μαύρη(;) e- σακκούλα για να μπορέσουμε να φωνάξουμε την αλήθεια μας. Εφαγα τα καλύτερα μου χρόνια με τύπους που μου έδιναν οδηγίες για πράγματα που αγνοούσαν.

Με έχει κουράσει απελπιστικά (ξέρω... λυκαων, μεγαλώνω) η αμάθεια των ανθρώπων. Και για να είμαι πιο ειλικρινής, με έχει κουράση η αδιαφορία τους να μάθουν κάτι παραπάνω. Τα όρια του μικρόκοσμου μας, αρχίζουν και στενεύουν επικίνδυνα.

Οχι, δεν μιλαω για τεχνολογικές γνώσεις. Μιλάω για απλές... θα σας πω ενα μυστικό: Πολλοί απ’ αυτούς που βλέπετε στην προμετωπίδα της ελληνικής ζωής καμμιά φορά ταξιδεύουν στο εξωτερικό. Ξέρετε πού πάνε; Μόνο σε μια ακτίνα ασφαλείας γύρω από το πολυτελέστατο ξενοδοχείο τους.... δεν είπα να πάνε στα μουσεία... δεν είπα να δουν φολκλορ... είπα να «κλέψουν» κάτι από έναν χώρο διαφορετικό από τον μικρόκοσμό τους.

Φυσικά έχει και συμπέρασμα: Τίποτε δεν συγκρίνεται ρε πούστη μου, με τη Μύκονο....

Και μετά έρχεται στην Ελλάδα και με ύφος 200 καρδιναλίων γράφει περί εξωτερικής πολιτικής...

Αυτή την εποχή μου τηλεφωνούν διάφοροι άνθρωποι να μου πούνε για μια φαεινή καταπληκτική ιδέα που είχαν... δεν ξέρετε, τί παπαριά έχω άκούσει.... τί τηλεοπτική βλακεία....

Σταματώ...

Κάνω λάθος. Εγώ κάνω λάθος... όχι εκείνοι. Ετσι κουνιέται το τρένο.... Αλήθεια το λέω... τί με νιάζει άλλωστε...

Χθες βράδι πήγα στο περίπτερο να αγοράσω πορτοκαλάδες...

-Πώς περάσατε στο Σούνιο; Με ρώτησε ο περιπτεράς... ενα συμπαθέστατο παλικάρι....

-Μια χαρά... πού το ξέρεις ότι ήμουν στο Σούνιο;

-Αφού το γράψατε στο blog σας... μου είπε αφοπλιστικά ...

Φίλε μου, είναι μεγάλη δικαίωση αυτό.

Ο μικρόκοσμος μου πήρε μια μεγάλη ανάσα.



Αttachment: Κύριε Λιμπερόπουλε, ευχαριστώ για τα βιβλία!

13 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν ουσιαστικά, αλλάζουν μόνο προσωπεία λέει χρόνια μια φίλη.

Καλημέρα Μάνο

Ανώνυμος είπε...

Kolisa sto slide ws gineka na koitazw papoutsia!! scuse...

eise psilofetixistis ki esi e?? :-)

ΤΖΩΤΖΙΟΥ είπε...

Ομοίως συμφωνώ πως οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, με μια μικρή διαφοροποίηση: πάντα υπάρχει μια ελπίδα να βγει στο φως μια διαφορετική πλευρά τους, μια πλευρά που είχε μείνει ξεχασμένη στη γωνία του εαυτού τους. Δεν έχω γνωρίσει πολλούς μονόπλευρους ανθρώπους. Όπως και δεν υπάρχουν πραγματικά απλοί άνθρωποι (ή, δεν τους έχω συναντήσει). Υπάρχουν (όλοι είμαστε ως ένα βαθμό) ακαλλιέργητοι ή/και ανεπεξέργαστοι, ναι, αλλά όχι απλοί, όχι μονοδιάστατοι.

Το θέμα είναι ο βαθμός δυσκολίας της εξαγωγής στο φως αυτής της πλευράς, που συνήθως είναι μεγάλος.

Θεριό Ανήμερο είπε...

Εδώ θα ταυτιστώ μαζί σου. Ένα μου ζητάς δέκα σου δίνω, μέχρι να μου γίνει το ανάποδο κλικ. Μουλάρι. Όχι που δε θέλω. Δε μπορώ.
Σε μια τέτοια φάση είμαι τον τελευταίο καιρό και με έχει επηρρεάσει άσχημα. Ουφφφ...

Ανώνυμος είπε...

Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν και είναι αλήθεια . Αν κάποιος γεννηθεί ευαίσθητος , ευαίσθητος θα πεθάνει , αν κάποιος είναι κτήνος , κτήνος θα παραμείνει σε όλη του τη ζωή .

Μπορεί όμως σε κάποια φάση της ζωής του κάποιος να ενεργοποιηθεί?
Σίγουρα αν έχει κίνητρο ισχυρό και δεν παλεύει για την επιβιωσή του

Όλα τα υπόλοιπα είναι Φλούδες απο καρπούζι

Όσο για την αποφασή σου να φτιάξεις ένα μπλογκ ήταν πολύ ωραία και σε διαβάζω συνεχώς και ανυπομονώ να ανοίξω το πισί μου να ξεζουμίσω κάθε λέξη απο τα ποστ σου . Τα διαβάζω και δεύτερη φορά γιατί: εγκό αργκό φιτίλι

Πιο πολύ που αρέσει να άφηνω σχόλιο και μάλιστα να τσιγκλάει σαν και το επόμενο

πολύ φετίχ αυτές οι γόβες , απο αυτές θα πρέπει να φορέσουν όλοι οι υποψήφιοι βουλευτές και όποιος καταφέρει να ανέβει τα σκαλοπάτια του Πύργου του Άιφελ , ας γίνει και πρωθυπουργός μας

καλόβράδυ

Κωστής Γκορτζής είπε...

Δεν αλλάζει ρε γαμώ το...

Θυμήσου πως με λένε… είπε...

υπέροχες οι γόβες... υπέροχα τα ψηλά τακούνια αλλά όταν εσείς οι άνδρες αναλαμβάνετε δουλειές που δεν σας ανήκουν(!)όπως η πεζοδρόμηση ενός δρόμου εμάς δε μας σκέφτεστε... Υπάρχει άνθρωπος που μπορεί να βαδίσει στο Μαρούσι? έστω και χωρίς ψηλή γόβα...

Kwlogria είπε...

Μωρέ αλλάζει μια χαρά ο άνθρωπος... Εσύ είσαι όπως ήσουν στα 20 ή στα 30 σου; Εγώ πάντως όχι! (ψέμα)

Υ.Γ. Κι όσο για τα πόδια, τα έβλεπα και στενοχωριόμουν. Τα δικά μου είναι σαν τη μούρη του "Σημαδεμένου" γαμώ τα κουνούπια και τις σαβούρδες μου!! Καλημέρες γλυκές!!! :)))))))))))))))

Dreamer on the Poof είπε...

-Όταν επικονιάζεις στην κατάλληλη υποδοχή,
ο σπόρος γίνεται καρπός,
και αλλάζεις...

-Όταν βάζεις τα πόδια κόντρα και μουλαρώνεις,
προκαλείς στασιμότητα και οπισθοδρόμηση,
στον εαυτό σου και στους άλλους...

Προχωράς
είτε με διπλωματία
είτε με γροθιά ...

(Προσωπικές απόψεις και βιώματα...)

Αναμοχλευτης είπε...

Όχι δε γερνάς...

Οι άνθρωποι που αρνούνται να μάθουν είναι κουραστικοί. Έτσι κι αλλιώς το ν' ακούς τα ίδια και τα ίδια δεν είναι και το άπαν της ευχάριστης επικοινωνίας.

Αυτό έπαθα χτες το βράδυ, φτάνοντας στη γενέτειρα. Τι έπαθα λες; Έπεσα πάνω στο «ντιμπάτε» ή κάπως έτσι («αντιπαράθεση» το λέγαμε στα χρόνια μου, εμείς οι αγράμματοι). Νάτα μας, είπα. «Με τα ίδια και τα ίδια μας ζαλίσατε τ' αρχ...» (Γράψε λάθος. «Μας ζαλίσατε τον έρωτα» έπρεπε να πω).

Ξέρεις τι γίνεται, μωρέ Μάνο; Η ανεπάρκεια της κοινωνίας δημιούργησε τους ανεπαρκείς πολιτικούς. Η ανεπάρκεια των πολιτικών καλλιεργεί την ανεπάρκεια, σε όλα -μα όλα- τα επίπεδα της κοινωνίας. Και στο φαύλο αυτό κύκλο χάνονται και οι άνθρωποι που μπορούν να ζυγιάζουνε γκάζι-φρένο, όπως κάνεις και συ. Το γκαζόφρενο, ίδιον γνώρισμα εκείνου που γνωρίσαμε με τη λέξη «μεράκι», αγάπη παναπή για το «καλόν καγαθόν» κι έτσι σα γυφτέοι έχουμε ανοίξει τις κεραίες για όταν πέσει σύρμα ότι μοιράζουνε λεφτά να τρέξουμε.

Καλά δυο λόγια κάθησα να σου γράψω και μου βγαίνει δοκίμιον για δυό γκιόσσες και κλαυσίγελω...
(Αλήθεια τις είδες τις κύριες κυρίες υποψήφιες του ΛΑ.Ο.Σ;)

Την κάνω για την Πάτρα και θα γυρίσω από βδομάδα.

Δεν μπορεί. Κάπου θα σε πετύχω με τη μηχανή στο χέρι και τότε δεν τη γλυτώνεις. Θα σε σύρω εκόντα-άκοντα στη... μοιραία Μπιφτεκούπολη.

The Torch είπε...

Δεν έχω καταλάβει αν αλλάζει ο άνθρωπος ή δεν αλλάζει. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι δεν μπορεί να ΜΗΝ αλλάζει. Δεν γινεται να μεγαλώνει και να μένει ίδιος. Και έχω αρκετούς φίλους που το αποδεικνύνουν, καθώς αλλάζουν, άλλοτε προς το καλό, άλλοτε προς το χειρότερο. Από την άλλη γνωρίζω ανθρώπους που όντως δεν αλλάζουν και παρά τα χρόνια ή τις εμπειρίες τους στα βασικά τους χαρακτηριστικά μένουν ίδιοι. Δεν έχω βρει λοιπόν απάντηση. Είναι κάτι σαν την ερώτηση αν αδερφή γεννιέται κανείς ή γίνεται. Ποιός την ξέρει την απάντηση. Κανείς.

Υ.Γ. Ένα μεγάλο ευχαριστώ για τις φωτογραφίες. Κερασάκι στο καλοκαίρι που φεύγει.

Dreamer on the Poof είπε...

@ The Torch

δεν απαντάω,
σκέφτομαι... :)

και γεννιέται, λόγω ορμονών
και γίνεται, άμα γλυκαθεί...

manosantonaros είπε...

Μερικές φορές χαίρομαι αφάνταστα όταν ενα μικρό απλό(;) θέμα, οι συνπερπατητές μου εδω στα blogs, το πάνε ψηλά σε επίπεδο.
Από ενα φιλί σε όλους κι όλες.
Αν αλλάζουμε;
Για τους άλλους όχι...για μας (στο μέσα μας) ναι... απλώς δεν έχουμε το καινούργιο κουστούμι, οπότε είναι άχρηστη η αλλαγή. Νομίζω