27.9.07

φεγγάρια

Εχω κλειστεί εδω και αρκετό καιρό (με χαρά) σπίτι μου.

Βγαίνω όλο και δυσκολότερα. Ειδικά τα βράδια. Οσο και να φαίνεται εγωιστικό δεν έχουν να πουν πολλά οι άνθρωποι. Πιθανότατα να μου λένε και να μην θέλω να τους ακούσω. Οπως και να’χει το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Κάθομαι στην Καπνικαρέα με την μηχανή στο χέρι και δίπλα μου οι άνθρωποι εναλλάσονται με ρυθμό καταιγιστικό.

Θεέ μου, τί βλακείες λένε...

Θεέ μου, πόσο ασήμαντα πράγματα... «Η συνυφάδα μου έβγαλε μια ελιά πίσω από το γόνατο...έχει βγάλει και μια πρώτη ξαδέλφη μου, δηλαδή όχι δικιά μου του Γιώργου, από τον πρώτο γάμο του πατέρα του... και τελικά δεν ήταν τίποτε....»

Ε;

Μήπως τυχαίνει να έχετε σπίτι τις εφημερίδες που εκδόθηκαν μέχρι και το πρωί των τελευταίων εκλογών; Στην συντριπτική τους πλειοψηφία γράφουν τρομερά πράγματα και σχεδόν καμμιά δεν πλησιάσε ούταν καν even close στο αποτέλεσμα.

Τί συνέβη σε όλους αυτούς τους τρομερούς και φοβερούς σοφούς αναλυτές;

Μα ακόμα εδώ είναι και ούτε ενας δεν ζήτησε συγγνώμη, πράγμα που απαιτεί ουρλιάζοντας από τους πολιτικούς. Και φυσικά τώρα αναλύουν το...γεγονός... εμ έτσι ξέρω και εγώ τσάμικο....

Να φλερτάρω....Αχ, ωραία... ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ... καλησπέρα τους λές, θέλουν σχέση.

-Με συγχωρείτε.... καλησπέρα είπα μόνο....

-Είμαι υπέρ των σχέσεων...

-Και τότε πώς δεν έχετε καμμιά;

-Θέλω αποκλειστικότητα....

Καλά κάνει η κοπέλα... Είμαι συνηθισμένος άλλωστε... σ’ αυτη τη δουλειά μας βίδωσαν στο μυαλό την «αποκλειστικότητα»... και το πασπάλισαν με σος έγκυρου και έγκριτου...

Μην με παρεξηγείτε... δεν έχω τίποτε εναντίον των σχέσεων και των αποκλειστικοτήτων... κάθε άλλο... αντιθέτως μάλιστα... με το «καλησπέρα-σχέση» έχω...

Σας το’χω ξαναγράψει... υπάρχει τεράστιο συναισθηματικό (γκομενικό –όχι σεξουαλικό) έλειμμα... μια φίλη μου, μου΄λεγε χθες το απόγευμα ότι ενας παλιός της γκόμενος την πήρε τηλέφωνο να της πει, ότι δεν τον νιάζει πια η Χαρίκλεια (αν και ξενογαμούσε τη φίλη μου όσο ήταν με την Χαρίκλεια) γιατί αραβωνιάστηκε (αυτός όχι η Χαρίκλεια...) και ότι την γράφει στα παπάρια του την Χαρίκλεια... η οποία Χαρίκλεια όπως του είπε μια ξαδέλφη του, που πήγαινε αγγλικά μαζί με την Χαρίκλεια και γνωρίζονται με την Χαρίκλεια από τότε....πολύ στεναχωρέθηκε και πικαρίστηκε που αυτός αραβωνιάστηκε... αλλά αυτός να και αν στεναχωρέθηκε η Χαρίκλεια... να και αν δεν στεναχωρέθηκε η Χαρίκλεια... (που σημειωτέον είναι καψούρα με άλλον και στα παλιά της τα παπόύτσια αν αραβωνιάστηκε ή αν έκανε περιτομή ο τύπος)....

Χάλια σας λέω....

Μου’λεγε μια άλλη φίλη μου blogger, που θέλει να γράψει σε περιοδικά, ότι όπου πάει κείμενα της...της λένε:

-Καλά... καλά... με το internet...δεν ξέρω εγώ απ’ αυτά... σε κανένα περιοδικό έχεις γράψει τίποτα;

Βουβαίνομαι...

Χαλάει η διάθεσή μου....

Μπαίνω πιο βαθειά στη σπηλιά μου....

Συναντώ παιδιά, που τους ανοίγεται προς στιγμήν (ίσως και για μια μόνο φορά στη ζωή τους) μια τεράστια πόρτα και εκείνα κοιτάνε σαν χάνοι, και αναρωτιούνται αν θα φάνε Goodies ή κανένα πατατάκι ή γιατί δεν σηκώνει το κινητό ο(η) γκόμενος...

Δικός τους είναι ο κόσμος, εγώ απλώς έχω την πολυτέλεια να τον παρακολουθώ τον κόσμο τους... όμως όλο και βουλιάζω πιο πολύ στην πολυθρόνα μπροστά στον υπολογιστή... όλο και περισσότερο γκομενίζω με την ιδέα για μια πολυθρόνα γραφείου που κάνει μασσάζ....

Αν ζήσω μερικά ακόμα χρόνια ξέρω πολύ καλά τί να κάνω και πώς να περνάω ευχάριστα τις ώρες μου... Ανησυχώ με πολλούς φίλους και γνωστούς, που γυρνάνε από τη δουλειά στο σπίτι και δεν έχουν να κάνουν τίποτε... όχι δεν θέλω να πιω μαζί τους ποτό, για να γεμίσω τις άδειες ώρες τους....

Εδω και μια (περίπου) 10ετία ανακάλυψα (στην αρχή σαν νεφελώδες όνειρο) ότι μερικά από τα πράγματα που ήμουν ΑΠΟΛΥΤΩΣ σίγουρος ότι ήταν έτσι... δεν είναι καθόλου έτσι... και δεν φταίνε τα πράγματα που δεν είναι έτσι, αλλά εγώ που τα’βλεπα έτσι...

Αυτό (εκ πείρας σας λέω) στην αρχή είναι κλωτσιά στο στομάχι. Πρώτα πόνος και μετά θυμός... μετά ενα διάστημα που κάνεις τον Αλέκο... δεν είδα...δεν ξέρω... δεν θυμάμαι.... μετα έρχεται το δεύτερο κύμα... το τρίτο... μέχρι που και αυτο γίνεται ρουτίνα....

Κάνεις copy paste στον σκληρό σου και βάζεις shortcut (με πολύχρωμο εικονίδιο) στο desktop για να μη ξεχνιόμαστε.... αυτά δεν φέυγουν ακόμα και αν κάνεις format τον δίσκο....

Είναι αλήθεια πώς έχεις πολλά πράγματα να κουβεντιάσεις με τον εαυτό σου... και συ σε πολυθρόνα και εκείνος σε πολυθρόνα... αντικρυστά...

Μην σπεύσετε οι around 30 φίλοι και φίλες μου να πείτε... «ξέρουμε τί λες» γιατί ένα αρχίδι ξέρετε... Αυτα δεν τα ξέρεις, τα μαθαίνεις....αν τα ξέρεις στα 30σου, έρχονται από το Discovery Channel και σε κάνουνε ντοκυμανταίρ.

Αποτέλεσμα; Δημιουργείς αυτόματα έναν άλλον κόσμο. Με κλειδαριές ασφαλείας. Ασφάλεια μεν....ελαφρώς στενόχωρα δε... ε, δεν μπορείς να τα έχεις όλα στη ζωή....

14 σχόλια:

Alkyoni είπε...

μελαγχολικός είσαι σήμερα,όχι νευριασμένος
και όπως όλοι μας-ίσως- ο καθένας για λόγο διαφορετικό- αγανακτισμένος
και με το δίκιό σου
καλή σου μέρα

Dreamer on the Poof είπε...

Του καθενός η προτεραιότητα είναι το πρόβλημα που δεν έχει λύσει
ή αν το πούμε διαφορετικά το πρόβλημα που έχει ανακαλύψει/αναγνωρίσει...
Για να φτάσεις σε αυτό τον τρόπο σκέψης έχεις περάσει από παραπλήσια στάδια προβληματισμών και
ή τα έχεις επιλύσει
ή έχεις αδιαφορήσει και προχωρήσει...
Δεν μπορείς/μπορούμε να τους κατακρίνουμε για τις προτεραιότητες που βάζουν στα ενδιαφέροντα και στην ευχαρίστηση τους...
Άν μπορείς και το δέχονται προσπάθησε να οδηγήσεις την σκέψη τους στον ανοιχτό δρόμο...
Οι κλειδαριές ασφαλείας είναι χρήσιμες για να μην δέχεσαι την αρνητική ενέργεια...
Το δώσιμο πρέπει να μένει πάντα ανοικτό...

Lion είπε...

Καλημερα Μανο,

αν ενδιαφερεσαι για πολυθρονες με ικανοτητα μασαζ, εχω να σου δωσω 2 διευθυνσεις. Δεν ειναι καν ακριβες, ειναι ομως λιγο ... μπαροκ στην εμφανιση ;-)
(τα πολλα μοτερ τις "φουσκωνουν").

Επιβεβαιωνω αυτα που λες τοσο για το καλησπερα-σχεση οσο και στα περι Χαρικλειας. Ολα αυτα ειναι ομως καθαρα ελληνικο zeitgeist [*]. Μαλλον θα ξερεις, οτι λιγο πιο εξω απο τα ελληνικα συνορα, τετοιες νοοτροπιες ειναι τελειως αγνωστες.

[*] συγνωμη για το ξενογλωσσο, δεν ξερω την μεταφραση. Ξερω ομως οτι μιλας γερμανικα.

Κωστής Γκορτζής είπε...

Μεγαλώνουμε... :-))!!!

Νίνα είπε...

=(((( μαλακία μου ε?

back to gkoumoutsa =(

industrialdaisies είπε...

Μάνο μου, ωραία -δεν θα πω ότι καταλαβαίνω γιατί δεν θέλω να με στείλεις να κάνω παρέα με τις μαϊμούδες του Discovery.

Μετά από ενάμιση μήνα σε μια καρέκλα γραφείου να διαβάζω και να γράφω θα πω ότι ζω κάτι αντίστοιχο. Και επειδή είμαι από αντικοινωνική έως ιδιότροπη (ο επιεικέστερος χαρακτηρισμός μου) θα πω ότι καθόλου κακό δεν είναι όλο αυτό που σκέφτεσαι. Ελπίζω μόνο να μην αισθάνεσαι μόνος σου -δυσκολεύομαι να το πιστέψω αυτό για σένα.

Λες τελικά οι πολυθρόνες και οι καρέκλες γραφείου να περνάνε υποσυνείδητα μηνύματα στον εγκέφαλο και να έχουμε πέσει θύματά τους; :p

Καλημέρααααααα! Και ένα φιλί -μπας και σου φτιάξω την διάθεση λίγο. Ζματς!

Dreamer on the Poof είπε...

ΥΓ. η ΗΤ-135 είναι άλλη απόλαυση...
αλλά
και η SBM-300 (πλατοκάθισμα) είναι μία οικονομικότατη λύση (270 ευρώ) με πάρα πολύ καλή λειτουργικότητα...
[Braun Πανεπιστημίου]

o kairos είπε...

Ξερω τι λες και αντε και γαμησου που θα μου πεις οτι δεν ξερω.Αλλα,μια κριση της στιγμης ειναι και,δυστυχως, θα περασει.Αυτο ειναι το θαυμα της ζωης.Την επομενη στιγμη,που θα τον χωσεις καπου τρυφερα,ολα θα ειναι πιο απαλα και στρογγυλα.Κι αυτο κατι λεει.Κατι πολυ σημαντικο.
Με αγαπη.

gatti είπε...

"Ολα τα λεφτά" η φράση σου: "δεν θέλω να πιω μαζί τους ποτό, για να γεμίσω τις άδειες ώρες τους...".

Κάποτε το έκανα στο όνομα της φιλίας, τώρα όχι πια. Μεγαλώνοντας, αντί να κάνω "εκπτώσεις" και συμβιβασμούς, όπως θα ήταν το πιο λογικό, νιώθω αντίθετα τις απαιτήσεις μου να μεγαλώνουν.

Και νιώθω ευτυχία που δεν έχω άδειες ώρες για να γεμίσω. Αντίθετα έχω πολύ γεμάτες ώρες και ψάχνω κι άλλες για να χωρέσω όλα αυτά που θέλω να κάνω για να περάσω ευχάριστα.

Τη γροθιά στο στομάχι την έχω φάει ήδη. Ο πόνος έχει περάσει προ πολλού. Είναι ρουτίνα όπως είπες. Περιέργως όμως δεν είναι ούτε δυσάρεστη, ούτε βαρετή. Τώρα πια όχι μόνο δεν την αλλάζω, αλλά μπορώ να φερθώ σκληρά σε όποιον επιχειρήσει να μου τη στερήσει. Ακόμα κι αν έχει τις καλύτερες προθέσεις ακόμα κι αν βλακωδώς πιστεύει πως πρέπει να με βοηθήσει γιατί - τάχα μου - δεν περνάω καλά.

Αναμοχλευτης είπε...

Ωραία! Την... έβαψες κι εσύ.

Λοιπόν, πρώτα τα κακά νέα:
Από τη κατάθλιψη, την απόρριψη των εμψύχων σκιών που σε περιχαρακώνουν, την βαριεστημάρα και το «φτάνει πια», φτάνεις πλησίστιος στο γάμο.

Και τώρα τα καλά:
Τουλάχιστον σ' αυτή την ηλικία, και με δεδομένη την επιλεκτικότητα που έφερε η τριβή με τη ματαιότητα, ξέρεις πως να επιλέξης την μέλλουσα κα Αντώναρου χωρίς να κάνης επικίνδυνους και για τους δυο σας συμβιβασμούς (Δεδομένο: Κάθε συμβιβασμός εγκυμονεί κινδύνους).

Και που 'σαι, Μάνο. Εδώ και... λίγο καιρό δεν είμαι πια τριαντάρης, γι αυτό άκου με που σου λέω, τυγχάνω βλέπεις «παθός και μαθός».


_____________
Το πόσος είναι ο «λίγος καιρός» δεν έχει καμμία σημασία μπροστά στην αιωνιότητα της αθάνατης ψυχής.

Τζιτζίκος είπε...

σας ειδα ψες βραδυ στην καπνικαρεα και μετα στο μοναστηρακι και μου φανηκατε πολυ μελαγχολικος. καπως οπως αυτο το ποστ...

Φωτεινή Πιπιλή είπε...

Ρε Μάνο τώρα που βλέπω καλύτερα τις φάτσες των γατιών σου σαν μουστόγριες μου φαίνονται. Πες μας πόσο χρονών είναι και κοίτα την επόμενη φορά εκτός από persiam γάτες να πάρεις και κανένα αδέσποτο όπως έχω κάνει εγώ. Σε ενημερώνω ότι ο Xerxis μου είναι εδώ και μία εβδομάδα σε κλινική, γιατί δεν μπορούσε να ενεργηθεί και κόντεψε το γατί μου να πάθει Ιλεό και να πεθάνει. Ηθικό δίδαγμα για όλους τους ζωόφιλους: πρέπει να παρακολουθούμε τα ζώα μας σε καθημερινή βάση, όπως κάνουν οι μαμάδες τα μωρά τους διότι και εγώ αν δεν άκουγα το γατί να φωνάζει από πόνο στην λεκάνη του θα το είχα χάσει.

Κατερίνα Προκοπίου / Katerina Prokopiou είπε...

πόσο όμορφα μεγαλώνουμε!!

Μοιράιδα είπε...

Μανο,ολα ειναι ομορφα φτανει ομορφα να τα κοιτας και ο καθε ενας απο εμας εχει τον δικο του Γλγοθα.οι μικροτητες δεν ητανε ποτε το φορτε μου και ομως εχω και εγω πεσει στην παγιδα τους.το μυστικο στην απουσια(παντος τυπου)εινια η ουσια και αυτην λιγοι την εχουμε βρει και καποιοι απο εμας ακομα την ψαχνουνε