29.10.07

αμοντάριστα πλάνα

Υπάρχουν πράγματα στη ζωή που’χω πολεμήσει για να τα κερδίσω και άλλα που μου ήρθαν στο πιάτο. Η δημοσιογραφία την εποχή που την ξεκίνησα εγώ ήταν ενα ιδιαιτέρως κλειστό club. Συντεχνία με όλη τη σημασία της λέξης.

Το γεγονός λοιπόν, ότι ήμουν γυιός δημοσιογράφου μου άνοιξε εύκολα τις πόρτες. Είμαι ευτυχής γιατί ήταν η δουλειά που’θελα να κάνω από μικρός... βρέθηκα και στα περιοδικά στην άνθηση τους, και στις εφημερίδες όταν ήρθε το νέο tabloid σχήμα, και στο ραδιοφωνο και την τηλεόραση όταν ξεκίνησαν. Είδα το ονοματάκι μου γραμμένο, είδα τη φάτσα μου στην τηλεόραση και έκανα εκπομπές στο ραδιόφωνο.... τωρα πια είμαι και στο internet... και έβγαλα φράγκουλα και πείνασα. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που με διαβάζουν. Γνωρισα κόσμο, προσωπικότητες, άνοιξαν πόρτες ή έκλεισαν για πάντα... Δεν έγραψα ποτέ υπό τη σκιά κάποιου κόμματος και για να το αντισταθμίσω, έγραψα συχνά-πυκνά υπό τη σκιά του Παναθηναϊκού. Εχω αναμνήσεις, επιτυχίες, θέσεις, συμμετοχή, απολύσεις, φίλους, εχθρούς, δάσκαλους και μαθητές.... Αν γκρινιάξω θα είμαι αν μη τί άλλο αχάριστος με τη ζωή.

Στις αίθουσες σύνταξης γνωρισα παιδιά, που είχαν φτύσει αίμα για να φτάσουν να κάνουν αυτό που έκανα εγώ (συγκριτικά) πολυτελώς... Φίλησαν κατουρημένες ποδιές, μείνανε απλήρωτοι (δόκιμοι), τους προσβάλανε, τους φτύσανε, τους κράτησαν ξάγρυπνους, τους ειρωνεύτηκαν... αλλά αυτοί εκεί σταθεροί σ’ αυτό που γουστάριζαν.

Τους και τις έχω σε μεγάλη εκτίμηση, ακόμα και αν δεν συμφωνώ (πάντα) με τις μετέπειτα επιλογές τους... όπως πιθανότατα και εκείνοι με τις δικές μου... Το να κάνεις αυτό που ονειρεύεσαι είναι μεγάλη ευτυχία. Τρομερή χαρά. Η αλήθεια είναι ότι δεν κατάφερα να δώσω ανάλογη χαρά και ευτυχία σε ανθρώπους που αγάπησα.

Γιατί;

Βασικά δεν έχω ιδέα... και αυτό προφανώς είναι το μεγάλο μου πρόβλημα... Anyways, ξετρελλαίνομαι εντούτοις (που΄λεει και μια αγαπημένη μου φίλη) να ανοίγω τις πόρτες σε ανθρώπους που ονειρεύονται να μπουν σ΄ αυτον τον χώρο. Ισως να λειτουργεί σαν χρέος μου στο ότι και σε μένα κάποιοι τις άνοιξαν.



Δεν είναι τίποτε τρομερό. Στη δουλειά συμβαίνει πολύ συχνά (αν μάλιστα περάσουν τα χρόνια) να σου τηλεφωνούν συνάδελφοι «αν ξέρεις κάποιον που.....» Αν είσαι παρτάκιας (και έξυπνος) άνθρωπος λες «δεν ξέρω» και καθαρίζεις. (έχω γράψει σχετικό ποστ γι’ αυτό)... εμένα πάλι είναι το καλύτερό μου... μόνο που σκέφτομαι τη χαρά του πιτσιρικά που πλησιάζει αυτο που θέλει, τρελλαίνομαι... μόνο και μόνο η στιγμιαία έκπληξη τους, είναι θείο δώρο. Απο παιδί λέω στους φίλους μου, ότι η ζωή είναι εύκολη και απλή.... και με κοιτάνε καχύποπτα.... εγω όμως το πιστεύω... και το ζω εδώ και μισό αιώνα... δεν αρκεί να το λέω , πρέπει να το αποδεικνύω κιόλας...ενα τηλεφωνημα από το πουθενά είναι μάθημα, που λέει ακριβώς ότι η ζωή είναι απλή...και είναι όντως τόσο απλό... αλήθεια το λέω και όσοι εδω μέσα είναι δημοσιογράφοι, υποθέτω ότι θα συμφωνήσουν.... Δεν είμαι καθόλου της γνώμης, ότι οι άνθρωποι που γνωρίζω (και για να τους γνωρίζω προφανώς τους συμπαθώ) πρέπει σώνει και καλά να περάσουν απο βρωμερά και δύσκολα λαγούμια, για να φτάσουν στον στόχο τους.

Εχω εναν φίλο τον Αρη Γάτα, αθλητικός συντάκτης, τον είχα μαθητή σε μια σχολή... πριν απο χρόνια... εκείνη την εποχή άνοιξε ενα κανάλι... με ρωτησαν αν ήξερα κανεναν νεαρό που’θελε να ασχοληθεί με τα αθλητικά, τον θυμήθηκα που ‘κοβε το μάτι του και μου’χε εξολογηθεί ότι ήθελε να γίνει αθλητικός συντάκτης και τον πρότεινα... τι το πιο φυσικό; Πήγε, δούλεψε σκληρά και σιγά-σιγά έγινε αυτο που πάντα ήθελε...

Τί κέρδισα εγώ;

Ενα τηλεφωνημα που μου κάνει κάθε 2-3 μήνες, όλα αυτα τα χρόνια, με ρωτάει πώς είμαι και τί κάνω, μου λέει κουτσομπολιά και αυτο είναι όλο... Κάθε φορά που τον ακούω δροσίζεται η καρδιά μου... λίγο το’χετε αυτό; με αγαπάει ενας άνθρωπος, επειδή απλώς τον σκέφτηκα την κατάλληλη στιγμή... Βασικά ο Αρης δεν μου χρωστάει τίποτα... δεν χρωστάς για το αυτονόητο...

Δεν είναι αυτονόητο;

Πριτς... για μένα είναι.

Τωρα με τα blogs η πελατεία έχει αυξηθεί... Κάθε τρις και λίγο όλο και κάποιος από εφημερίδα, περιοδικά ή τηλεόραση μου τηλεφωνεί για να του συστήσω κάποιον/αν blogger είτε για δουλειά, είτε για προσκεκλημένο...

Ξέρω πολύ κόσμο από τα blogs. Μ’αρέσει πολύ να παρακολουθώ ανθρώπους που έχουν ιδέες, διαφορετικές απόψεις, ταλέντα κ.λ.π. Πολλοί είναι φιλαράκια μου, άλλοι γνωστοί, με άλλους ανταλάσσω που και που κανένα comment και μερικοί που δεν τους έχω ούτε με έχουν ποτέ πλησιάσει. Στον καθένα είναι πρόδηλο το οποιο ενδιαφέρον και το οποιο ταλέντο του... Μια ζωή κάνω casting...

Πριν απο 2 μήνες μου τηλεφωνησε ενας αρχισυντάκτης από εκπομπή μεγάλου ιδιωτικού καναλιού.

-Θέλω δυο φρέσκες κοπέλες, που τους ενδιαφέρει η δημοσιογραφία και που δεν έχουν δουλέψει αλλού. Bloggers…ξέρεις μωρέ απ’ αυτά που αρέσουν σένα...

-Γιατί κοπέλες;

-Επειδή σε κανα δίμηνο έχω σκοπό να τις βγαλω στον αέρα και το concept λεει κοπέλες... Τί σπαζαρχίδης που’σαι αδελφέ μου....

-Οι bloggers δεν έρχονται δόκιμοι... είπα για να το ξεκόβουμε το πράγμα.

-Ποιός μίλησε για δόκιμους. Μισθολόγιο... αν είναι καλές.

-Θα είναι...

-Δωστους το τηλέφωνο μου να μου τηλεφωνήσουν...

Ωραία... δυο παιδιά θα εύρισκαν δουλειά.

Τηλεφωνησα σε δυο που και τις ήξερα καλά, και πολύ καιρό, και άνεση είχαμε, και μου είχαν πει πόσο πολύ ήθελαν να ασχοληθούν με κάτι τέτοιο...και πάνω από όλα μου άρεσε ο τρόπος που γράφουν.

Με περίμενε μια (δυο) από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις της ζωής μου.

Η μία δεν πήγε καν και η άλλη πήγε, «ερμήνευσε» αυτα που της είπαν και δεν ξαναπήγε. Με πήρε εκνευρισμένος ο αρχισυντάκτης και με έχεσε με το δίκιο του. Δεν πειράζει αυτό, γιατί διορθώνεται... αυτό που δεν διορθώνεται είναι ότι δεν θα μου ξανατηλεφωνήσει ποτέ να του προτείνω κάποιο άλλο παιδί, για κάποια αλλη ευκαιρία που αργά ή γρήγορα θα παρουσιαστεί. Αυτό με νευριάζει πολύ.... Με κάνει έξαλλο η εκ των πραγμάτων προδιαγραφή του μέλλοντος.

Δικό μου λάθος.

Αποτέλεσμα;

Θύμωσαν και οι δυο bloggers μαζί μου.

Γιατί;

Στο τιμόνι που οδηγώ, το αγνοώ.... not even close δεν πάει το μυαλό μου... μπορεί και να γέρασα και να ζουφιανα...καθόλου απίθανο...

Πάει στο διάολο δεν θα πεθάνουμε κιόλας... Εκανα ότι το ξέχασα, αλλά σας ομολογώ ότι με παίδευε. Μεγαλώνωντας έμαθα να ρίχνω το φταίξιμο στον εαυτό μου και ξεμπερδεύω και με τους άλλους και με μένανε....

Την περασμένη εβδομάδα νατο πάλι το τηλέφωνο.

Μια φίλη μου από ένα γυναικείο περιοδικό. Τέλειο περιοδικό.

-Μανούλη, SOS δυο κοπέλες από τα blogs. Κάνουμε μια νέα προσπάθεια μπλα...μπλα....

-Ξέρω, αλλά δεν θα σου πω...

-Γιατί παιδί μου, δεν θα το κάνουν τζάμπα τα παιδιά.

Της είπα με 2-3 λόγια αυτο που μουχε συμβεί.

Εμεινε με ανοικτό το στόμα.

-Ελα ρε... δεν σε πιστεύω.

-Sorry, δεν γίνεται... δεν ξαναπαίρνω το ρίσκο.

Κλείσαμε το τηλέφωνο, αφου συμφωνήσαμε να βρεθούμε την άλλη εβδομάδα...να φάμε μύδια κ.λ.π.

Πέρασαν 1-2 μέρες και με’τρωγε.

Το νήμα της τύχης δυο παιδιών περνούσε από μέσα μου. Από πού έπαιρνα το δικαίωμα να το σταματήσω; Θα αντέξω ακόμα μια φτυσιά; Τί με νιάζουν εμένανε οι πόρτες των άλλων; Μα δεν είμαι εγω καν το θέμα... είμαι απλώς ο συνδετικός κρίκος.

Τηλεφωνησα σε δυο άλλες φίλες μου, που δεν έκαναν για τη δουλειά στη τηλεόραση, αλλά έκαναν ταμαμ γι’ αυτην εδώ.

Η μία πήγε και άρεσε. Ξεκινάει. Την είδα συμπτωματικά στην Ερμού που πήγαινε να το γιορτάσει με φίλους και τίποτε ουζάκια... Σηκωσα τη μηχανή να τη φωτογραφίσω, όχι γιατί την γνωρισα, αλλά για τον τροπο που περπατούσε.... πετούσε δηλαδή....

Η άλλη θα πάει αυτες τις μέρες. Ευχομαι να πετάει και εκείνη.

ΥΓ. Εμαθα ότι στην εκπομπή της τηλεόρασης, τελικά πήγε μια άλλη πιτσιρίκα blogger. Προφανώς τηλεφωνησαν σε κάποιον άλλον δηοσιογράφο-blogger και τους την έστειλε. Η μικρή αποδείχτηκε χρυσάφι και σήμερα τσιμπάει 1.100 ευρώ, καθαρά παρακαλώ. Χαμογελασα: Τελικά ο,τι είναι γραφτο να γίνει θα γίνει όπως και να’χει. Σκέφτηκα ότι αν κάποια απ’ αυτές πουχα στειλει εγώ είχε πάει... σήμερα αυτη η κοπέλα πιθανότατα να εψαχνε για δουλειά και κανείς να μην είχε ανακαλύψει το ταλέντο της.

Τις ευχαριστώ λοιπόν εκ μέρους της.

ΥΓ2. Δεν θέλω να κάνω τον καλό.Δεν είμαι άλλωστε. Απλώς γράφω εύκολα αυτά που σκέφτομαι. Πολύ δύσκολα συγκρατιεμαι. Ομως πρέπει να σας πω, ότι γνωρίζω πολύ καλά ότι κι άλλοι δημοσιογράφοι-bloggers έχουν προωθήσει-βοηθήσει νέα παιδιά από δω μέσα, στον Τύπο. Αυτό είναι παλιά δημοσιογραφική πρακτική... Είναι από τα λίγα υγιή καταλοιπα του σπουδαίου παρελθόντος.

ΥΓ3. Μέχρι τώρα νόμιζα ότι τα χειρότερα τα είχα δει στο ρεπορτάζ. Είστε πολύ τυχεροί που σε μερικές περιπτώσεις βλέπετε «μονταρισμένο υλικό» και όχι το αμοντάριστο, όπως έρχεται φλααααααααπ απροειδοποίητα στα μούτρα αυτού που το παραλαμβάνει από το link ή το δορυφόρο. Αυτα πουχω δει στα blogs (και δεν μιλάω για τις συγκεκριμένες περιπτώσεις) είναι επίσης «αμοντάριστα πλάνα» που μουρχονται απροειδοποίητα στα μούτρα.

Εχω δει φλααααααααααααπ αμονταριστα πλάνα από αεροπορικό δυστύχημα, εχω δει αμονταριστα απο πολύνεκρο αυτοκινητιστικό. Μη αγχώνεστε λοιπόν, αντέχω ακόμα.

Try better!

27 σχόλια:

So_Far είπε...

Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου..

SilentSoul είπε...

Ειδα τον τιτλο και λεω"Ωπ θα δουμε πλανα απο "Ζουγκλα"..".
Οσο διαβαζα λοιπον καταλαβα οτι αλλο ηθελε να πει ο ποιητης.Μου αρεσε αλλα ειμαι και με βαζει σε καχυποψία.Οχι για σενα,αλλα για ολους εκεινους που θα σε πλησιάσουν μολις διαβασουν τα γραφομενα σου.
Οκ Οκ με επιασε το προστατευτικο μου.
Αν καποιος ξερει τι τρεχει εκει εξω εισαι εσυ και κακως ανησυχω.

Διαισθανομαι επισης πως και εσυ "πετας".Κανω λάθος;

Να μου προσεχεις
Φιλιά

it is είπε...

Γεια σου ρε Μάνο... Κάθε παρασκευή που περνάω από Ερμού σε ψάχνω αλλά μου τη γλιτώνεις :p Σε έχω πετύχει άλλη μια φορά από τότε που σου είχα μιλήσει στην Καπνικαρέα :) Έχω χάσει και 12 κιλά από τότε και περιμένω να με ξαναπάρεις φωτό γιατί ήμουν ψιλοβουβαλάκι τότε... :p Τέσπα... το ξέρεις πως σε διαβάζω, παρόλο που δε μιλάω πολύ συχνά πια... αλλά σήμερα έχω να σου πω κάτι...

Κατά την ταπεινή μου άποψη και κρίνοντας πάντα εξ'ιδίων, νομίζω πως οι δύο που νευριάσανε μαζί σου, μάλλον ΔΕ νευριάσαν με σένα... με τον εαυτό τους νευρίασαν... Δεν ήθελαν πραγματικά να κάνουν αυτό που σου έλεγαν πως θέλουν να κάνουν... το λέγαν γιατί μπορεί να τους φαινόταν κουλ, ή για κάποιον άλλον οποιονδήποτε λόγο, πέρα από το να το εννοούν πραγματικά... μάλλον είχαν πείσει και τον εαυτό τους πως το εννοούσαν αλλά όχι... δεν το εννοούσαν πραγματικά. Όταν τις έβγαλες στη σέντρα και χρειάστηκε να αποδείξουν πως το εννοούσαν, ήρθε η απομυθοποίηση...
Γιατί τους έσκασες την όμορφη φούσκα του θύματος? Γκρρρρρρ Μάνο...
Νομίζω πως ίσως είναι αυτό... Μπορεί πάλι και όχι :) Σε κάθε περίπτωση, να ενημερώνεις τον υποψήφιο εργοδότη πως μπορεί να συμβεί και κάτι τέτοιο, για να σε ξαναπαίρνει τηλέφωνο... Γιατί δεν υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που σκέφτονται τόσο τρυφερά τα ξεκινήματα των άλλων ρε Μάνο και είναι μαλακία να χάνεται ένας από αυτούς...
Τα παιδιά που όντως βοηθήθηκαν και όντως ήθελαν απλώς μια ευκαιρία για να πετάξουν, έστω και ένα παιδί να είναι, αξίζει... Οι υπόλοιποι να πάνε να (κακο)-μαμηθούν...
Καλά... το τελευταίο το ξέρεις πολύ καλά... ναζάκια κάνεις μου φαίνεται για να το ακούσεις :p

Φιλιά ρε Μάνο... Να είσαι καλά και να κάνεις τις βόλτες σου στην Ερμού :)

Στείλε και κανά mail για καφέ ρε συ... εγώ δε στέλνω γιατί δε γουστάρω να είμαι πιεστηκός και ενοχλητικός... Τέσπα :) Καλημέρες ρε Μάνο.

a_liki είπε...

προσπαθώ μέρες να γράψω ένα σχόλιο στο blog σας! Αλλά με τα ταχυδακτυλουργικά που έχετε κάνει πρέπει να είναι κάποιος μέλος στον blogger για να αφήσει σχόλιο!Έφτιαξα λοιπόν κι εγώ λογαριασμό στον blogger, και μετά από λίγο ξέχασα το password!!!Πανέξυπνη θα μου πείτε-ε, τι να κάνω ένα μυαλό χειμώνα- καλοκαίρι, είναι και αυτά που γράφετε, και αποσυντονίζομαι λιγάκι! Για να μην πολυλογώ όμως, επείδή κι εγώ ένα φεγγάρι τη σπούδασα τη δημοσιογραφία και ένα άλλο φεγγάρι - πολύ μικρότερο προσπάθησα να δουλέψω ως δημοσιογράφος, σας λέω ότι blogging και δημοσιογραφία έχουν μια βασική διαφορά:το αγχος! Γιατί το blogging δεν έχει άγχος, δεν σε περιμένει ο αρχισυντάκτης με το ρολόι να τελειώσεις το κείμενο σου γιατί πρέπει στις 5 να φύγει η σελίδα για τύπωμα! Μπορεί και να είμαι υπερβολική!Δεν ξέρω!Αν θέλετε πέραστε και μια βόλτα από το blog μου! http://ego-ki-esu.pblogs.gr

Dreamer on the Poof είπε...

Αντί να τα χώσεις στον αρχισυντάκτη,που ενώ προσπάθησες να τον βοηθήσεις νευρίασε κιόλας, τα βάζεις με τις κοπέλες...
Μάλλον σε ενόχλησε "το λάθος casting" που έκανες και με αυτό το κείμενο προσπαθείς να τις πικάρεις...
Γιατί;
Για να δείξεις στις επόμενες επιλογές σου οτι αν δεν συμπεριφερθούν 'όπως πρέπει' θα βγούν στη σέντρα;

Όταν ήσουν νέος είχες πάντα προβλεπόμενη συμπεριφορά προς τους άλλους;

Valisia είπε...

Εγώ πετάω από χθες τη νύχτα...Ελπίζω να συνεχίσεις να βοηθάς τη νεολαία γιατί πολλοί μας έχουν ξεχάσει.αχ!Συγκινήθηκα τώρα...σνιφ!

laki είπε...

Μακάρι στη φάση που είμαι τώρα να βραθεί και για μένα ένας καλός κυριούλης....σαν εσάς...

Μιλ1 είπε...

Ο Αντώναρος δίνει φτερααααααα!!!!!

manosantonaros είπε...

So far… καταρχας καλώστονε... σε είχα χάσει... όσο για «αβυσσος η ψυχή του ανθρώπου» θέλω να σου πω ότι δεν είναι αποτέλεσμα, αλλά απλή διαπίστωση. Αβυσσο και Ανάβυσσο έχουμε όλοι μας όμως.

Silent Soul, Γιουτζίνια, έρχονται και τα πλάνα του Μάκη (μέσα στη βδομάδα θα φαμε με παρέα με τον Μίλτο) ... Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον, αλλά παλιά μου τέχνη κόσκινο. Οχι κάνεις λάθος. Δεν πετάω, προχωράω μια χαρά όμως... παρε ενα φιλάκι.

Ιt is… Aδυνάτισες έ; Πρόσεξε μη μου πάθεις καμμιά αβιταμίνωση... Xaxaxaxa… Διαβάζοντας σε, θέλω να σου πω πόσο εντυπωσιάστηκα από την ανάλυσή σου... Εχω την αίσθηση ότι έχεις δίκιος. Οταν βγήκανε στην σέντρα μπορεί να φοβήθηκαν... Μμμμμμ...ναι... σωστά... Η αλήθεια είναι ότι μαρέσει να ζμπρώχνω ανθρώπους από τη βάρκα, για να δω αν μπορούν να κολυμπούν. Ξέρω! Δεν είναι ευχάριστο αυτό.
Cu (αδυνατούλη) στην Ερμού.

A liki… Εκανες καλά που άνοιξες blog. Oλα αυτα με τα passwords για όλους μας ήταν κάποτε καθημερινό βάσανο. Το περάσαμε όλοι μας... Φυσικά και θα περάσω από το blog σου για ενα e-γλυκό του κουταλιού. Επειδή μου γράφεις ότι σπούδασες δημοσιογραφία κ.λ.π. θέλω να σου πω, ότι το μεγαλύτερη εξυπηρέτηση που μπορώ να κάνω σε νέους ανθρώπους (επί του θεματος) είναι να τους πείσω να μετατρέψουν τα pc με τις δυνατότητες που τους δίνονται στο internet σε προσωπικό τους multi-media. Aυτό δεν είναι για όλους, αλλά είναι η καλύτερη συμβουλή που μπορώ να δωσω σε κάποιον που λεει «θέλω να γίνω δημοσιογράφος». Η πολύ αλήθεια λέει, ότι με βαρειά καρδιά συστήνω ενα παιδί που ξέρω από τα blogs σε ένα χαρτινο περιοδικό ή σε μια χάρτινη εφημερίδα. Τί να καταλάβει από τη λέξη «φωτοτυπία» ενας άνθρωπος που ξέρει από κομπιούτερ. Ποιός από μας βγάζει πιά φωτοτυπίες; Γιατί πρέπει να μάθει ενα παιδί το «γραφτο γιατί έτσι γουστάρω!»... μα όλοι εδώ είναι υπέροχοι, γιατί γράφουν ό,τι γουστάρουν αυτοί και όχι κάποιος άλλος.
Το σύστημα είναι σαν τα ζόμπι. Αμα σε δαγκώσει γίνεσαι και συ ζόμπι... από την άλλη βέβαια: περί ορεξεως κολοκυθόπιτα.

Michelan... καλωστονε... γραφοντας το ποστ (στο ορκίζομαι) σκεφτόμουν και χαμογελούσα για το comment που θα μου έστελνες. Η αλήθεια είναι ότι αυτα που γράφεις πέρασαν και από το δικό μου μυαλό. Σε όλα όσα λες, έχεις αρκετό ποσοστό δίκιου.... μπορεί να μην το έκανα γι’ αυτό ή για το άλλο συγκεκριμένα, αλλά σίγουρα «χρωμάτισαν» την σκέψη μου. Ναι, όταν ήμουν νέος δεν είχα πάντα προβλεπόμενη συμπεριφορά προς τους άλλους... αλοίμονο... ποιός έχει; .... όμως νομίζω (sic) ότι μεγαλώνωντας απέκτησα ακόμα πιο απρόβλεπτη. E-φίλε michelan , στο’χω ξαναπεί, πολύ συχνά συμπληρώνεις με τα comment σου, πράγματα είτε που δεν «βλέπω» είτε παρακάμπτω. Είσαι (όπως λέει το κλισέ) ο συνήγορος του διαβόλου ΜΟΥ. Είναι προφανές ότι το post έχει δυο βασικούς παραλήπτες. Με άσφαιρα όμως. Δεν τα φωτογράφισα τα παιδιά, ούτε θα τοκανα ποτέ για τέτοιου είδους θέματα. Εκανα το θέμα γενικού ενδιαφέροντος για να ακούσω απόψεις... και όχι τόσο για να τις ακούσω εγώ. Αν κάνω λάθος ή όχι, δεν βγαίνει από τη δική μου διήγηση, αλλά από τις αντιδράσεις των άλλων.
Και κάτι που όντως δεν μου άρεσε, όχι γιατί δεν θα μπορούσε να συμβαίνει, αλλά επειδή δεν συμβαίνει. Εγραψα το ποστ για να το φέρω στο τραπέζι και όχι για να «συνετίσω» άλλους. Είμαι σημειολογικά (τί να σημαίνει αυτό άραγε;) σίγουρος ότι δεν θα ήσουν τόσο ρεαλιστικά διαλακτικός μαζί μου, αν πραγματικά πιστεύεις κάτι τέτοιο... Ε;
Thnx
Valisia. Σταμάτα ρε βλαμένο και τραβα γραψε καμμιά μουσική, αντί να μυξοκλαις.
Marilaki.. είναι ντροπή να ειρωνεύεσαι εναν κυριούλη.. ::ΡΡ (Μουχε(ι) κάνει εντύπωση η κεντρική φωτογραφία του post σου... )
Milena… χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα

Ανώνυμος είπε...

Ηθελα επωνύμως ν΄ αναρτήσω το σχόλιό μου γιατί δεν αντέχω να διαβάζω μαλακίες του τύπου «τα γράφεις αυτά για να ξέρουν όσοι προτείνεις πως αν δεν έχουν την ανάλογη συμπεριφορά θα βγουν στη σέντρα».Μάλλον αυτός που το έγραψε δεν έχει ψάξει ποτέ στη ζωή του για δουλειά, έχει λύσει το πρόβλημά του, πάει σχολείο ή απλώς θέλει ν΄αντιδράσει σ΄ο,τιδήποτε έστω κι αν δεν καταλαβαίνει σε τι.

Δημοσίως λοιπόν θέλω να πω πως ο Μάνος ΠΑΝΤΑ είχε κι έχει καλή πρόθεση πολύ πριν μπουν τα blogs στη ζωή μας βοηθώντας νέους ανθρώπους. Αυτό για μένα είναι σπουδαίο και προσπαθώ να το κάνω κι εγώ μ΄ εκείνον δάσκαλό μου. Καταλαβαίνω την απογοήτευσή του και μπαίνοντας στη θέση του ίσως τα ίδια να σκεφτόμουν. Διοτι νιώθεις ότι εκτίθεσαι ενώ πάς να βοηθήσεις. Παρ΄ολ΄αυτά γρήγορα το ξεχνάς γιατί η ανάγκη σου να δώσεις χαρά είναι μεγαλύτερη απο την πίκρα σου. Οσο για τα παιδιά, το να έχουν μια ευγενική τουλάχιστον (αν όχι επαγγελματική) συμπεριφορά όταν τους προσφέρεται δουλειά, είναι αν μη τι άλλο αυτονόητο. Δεν είναι μαγκιά η αγένεια ,δεν είναι επανάσταση το φτύσιμο χωρίς λόγο και αιτία.
Ας βρούμε όλοι μαζί άλλους τρόπους ν΄αντιδράσουμε. Τρόπους, τόπους και σε ανθρώπους που η αντίδρασή μας θα γίνει αισθητή και θα βγάλει κάτι. Εκεί που συνήθως καθόμαστε μουγγοί κάνοντας τις κότες.

Καλή συνέχεια, καλό κουράγιο, καλό βράδυ!
Ελευθερία

Dreamer on the Poof είπε...

You bet...right!!!

ΥΓ1.είσαι
σαν τα ποτήρια
του
Λεονάρντο Ντα Βίντσι ;)

ΥΓ2. Eleftheria στους αρχισυντάκτες...

Dreamer on the Poof είπε...

ΥΓ3.αυτή η φωτογραφία... λέει!!!

Ανώνυμος είπε...

Αααααα κύριε Αντώναρε παρεκτρέπεστε. Με ρωτήσατε εμένανε τί τράβηξα όταν με στείλατε στου λύκου τα δόντια που θα ζητάτε τώρα και τα ρέστα δηλαδή; Και μάλιστα τολμήσατε να το κάνετε δημοσίως ΚΑΙ στο γήπεδό μου; Έχουμε κι εμείς κούτελο λέμε!
(καλά, όχι τόσο μεγάλο) :P

Δράττομαι λοιπόν αυτού του δημόσιου βήματος να καταγγείλω τον εν λόγω αρχισυντάκτη που με στείλατε, και που μάλλον αρχιμουρντάρης θα ΄πρεπε να λεγότανε! Αλλά έτσι είναι το κατεστημένο για τα φτωχά πλην τίμια κορίτσια αβέκ ταλέντο. Χούφτωμα και άγιος ο θεός!

Αυτά είχα να πω για να ξεκαθαρίσω τη θέση μου και για να μην νομίζετε δηλαδή ότι είμαι αχάριστη αλλά να με συγχωρεί η χάρη σας κύριε Αντώναρε, το πολυτιμότερό μου πράμα δεν το ΄χω για τον μουρντάρη!

Νιανιανιαααααααααααααααα :)

(για όσους τσίμπησαν, πλάκα κάνω ρε βλήτα)

p.s. βασικά άλλο μπήκα να σου πω (και παρεσύρθην - σόρυ). Η συνταγή γαμάει και θενκς ε λοτ!!!

drowsy george είπε...

xa xa xa xa xa xa xa
kaloksumerwma

Dreamer on the Poof είπε...

@ xpsilikatzoy

Ποιό είναι το πολυτιμότερο πράμα σε μία γυναίκα ?

Θεριό Ανήμερο είπε...

Κάθε φορά που κάνεις ένα ρουσφέτι γεννάς 99 δυσαρεστημένους και έναν αχάριστο, λέει.
Εγώ ψηφίζω το στατιστικό λάθος και λέω ότι για τον έναν που το τηλεφώνημά σου θα κάνει να πετάξει, keep on. Λίγο το 'χεις να κάνεις το όνειρο ενός ανθρώπου πραγματικότητα; Άλλοι κάναν εκπομπές στην τηλεόραση για να το πετύχουν, ματαίως βέβαια.

Ανώνυμος είπε...

michelan, το μυαλό της φυσικά. :P

Ανώνυμος είπε...

Μάνο (ο πληθυντικός συνήθως δεν ταιριάζει στους bloggers), είμαι βέβαιος πως το σπουδαιότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί σε έναν νέους ανθρώπους με διάθεση και όνειρα, στους οποίους περιλαμβάνεται κι ο γράφων, είναι να ανοίξει από κάποιον/κάπως η πόρτα, όπως αναφέρεις. Από εκεί και πέρα είναι δικό του θέμα αφ'ενός αν θα την περάσει κι αφ'ετέρου πόσο χώρο θα κατακτήσει μετά... Το γεγονός όμως ότι εσύ ανοίγεις, στέκεσαι δίπλα και λες χαμογελώντας: "Να, περάστε μέσα!" είναι, νομίζω, κάτι σπάνιο και σε τιμά.
Εύχομαι δε ειλικρινά, ο,τι κι αν προκύψει από όποιον νεο "προταθέντα", να συνεχίσεις να το κάνεις. Πιστεύω μάλιστα, γνωρίζοντάς σε από τα κείμενά σου εντός κι εκτός blog, ότι όντως θα συνεχίσεις, γιατί φαντάζομαι την άφατη συγκίνηση που νιώθεις όταν "απελευθερώνεις" κάποιον και παρακολουθείς το δειλό άνοιγμα των φτερών πριν το πρώτο του πέταγμα. Ανεξαρτήτως της τελικής έκβασης της προσπάθειας. Σε χαιρετώ.

Ανώνυμος είπε...

Γεια σου Μάνο,
θέλω να πω οτι εγώ είμαι απο τις τυχερές που έχεις βοηθήσει ουκ ολίγες φορές... Και στο ραδιόφωνο που ήμουνα αλλά και στην εφημερίδα. Πρέπει να ομολογήσω οτι ήσουν ο δάσκαλος μου σε οτι αφορά στην τεχνολογία αφού το internet το γνώρισα μαζί σου, σε μια αίθουσα της "Βραδυνής" που νευριάσες όταν άκουσες οτι δεν ξέρω τι θα πει διαδίκτυο και mail... Μη γελάτε μιλάμε για τον περασμένο αιώνα. Αλλή μια φορά ευχαριστώ για τις ΠΟΡΤΕΣ που μου άνοιξες...

Ηλιάνα.

So_Far είπε...

Έχετε δίκιο άβυσσος & Ανάβυσσος ! Μα να τους βρίσκετε δουλειά και να σας τη "λένε"? Έλεος..
Όσο για το ότι με είχατε χάσει, έχετε δίκιο. Δεν σχολιάζω σε μερικά blogs γιατί συμφωνώ με τους προλαλήσαντες και δεν θέλω να γίνομαι 'μαϊντανός' . Αλλά αφού εντοπίσατε την απουσία μου υπόσχομαι να είμαι συνεπής και να μη σας διαβάζω μόνο από τον Reader. Καλό σας απόγευμα!

Dreamer on the Poof είπε...

ΥΓ4. και μια και αναφέρθηκες στον Παναθηναϊκό:
Η Δίαιτα του Κόκκινου Καναπέ...

manosantonaros είπε...

Γράφοντας αυτο το ποστ ήξερα πολύ καλά (και πολύ σωστά το φωτισε ο michelan) ότι πατούσα ξυπόλυτος σε αναμμένα κάρβουνα. Το αναμμένο κάρβουνο είναι το εξής: «μπράβο, Μάνο, που είσαι καλός άνθρωπος και βοηθάς τα νέα παιδιά!» Ελεος! Σας ευχαριστώ, αλλά έλεος.
Να σας πω κάτι που συνήθως το ξέρει αυτός που γράφει και όχι (υποχρεωτικά) αυτός που διαβάζει. Το πόστ δεν το’γραψα για τις δυο κοπέλες που δεν πήγαν (που στο κάτω-κάτω δικαίωμα τους ήταν), αλλά για τις δυό που πήγαν και φώτισε το προσωπάκι τους. Το αναγνωστικό κοινό όμως «είδε» την περίεργη, την μπερδεμένη εξέλιξη.
Ο αναγνώστης ΔΕΝ φταίει ποτέ. Φταίει πάντα αυτός που γράφει.
Ως άνθρωπος της επικοινωνίας ξετρελλαίνομαι να λένε καλά λόγια για μένα. Είναι χαρακτηριστικό κάθε ψώνιου. Ολοι το παθαίνουμε αφου δημοσιεύουμε τα κείμενα μας και αφού παίρνουμε τις αντιδράσεις του κοινού μας. Οχι όμως έτσι αδέλφια.
Δεν σας (προς Θεού) μαλώνω, σας παρακαλώ. Αν είμαι καλός, κακός, μαλάκας, γενναιόδωρος, σάπιο μυαλό, ειδήμων ή άσχετος....είναι θέμα που εκτιμούν οι άλλοι....όμως είμαι (ακόμα) αρκετά νοήμων, για να μην το γράφω απο μόνος μου και να αποζητώ να το προσυπογράψετε. Michelan, σε προλαβαίνω: Ο λόγος που το’γραψα ; γιατί έμεινα καταπληκτος. Προσπάθησα να το «φάω» αλλά δεν γινότανε. Μέσα μου ούρλιαζε όλη την ώρα. Ετσι τογραψα προσεκτικά. Ετσι κι αλλιώς γράφω για πράγματα που με εκπλήσουν ή μου κάνουν εντύπωση... πόσο πολύ αυτό που με πίεζε κιόλας. Ξέρω, έχεις δίκιο.... μόνο που εδω δεν είμαστε ζυγαριά.
Στο φινάλε κάτι έμαθα κι εγώ... ξοδεύοντας (στρείδι μου) μόνο 2 άσφαιρα και ακίνδυνα φυσίγγια.

Ανώνυμος είπε...

Με το νεο χρονο, αμα δεις και σε μενα κανα ταλεντι, ζμπρωξε με απο την βάρκα ε? Λέω αν... χεχε ;)
(κανω ωραιες κρεπες :) )

(σου πα οτι στα ζεστα κουλουρια εχεις φωτογραφησει μια φιλη μου?
επισης υπάρχει περιπτωση να βγαλεις φωτο τα αγαπημενα σου αντικειμενα για το μπλογκοπαιχνιδο :)?)

Aggelos Spyrou είπε...

Κάνε το καλό και ρίξτο στο ...φακό!

:)

SilentSoul είπε...

Αχου!Τωρα ειδα την απαντηση σου στο σχολιο μου!Εμ τωρα δεν προλαβαινω να διαβαζω σχολια οσο και να θελω.
Αν δεν ειναι αργα,αν δεν εχετε παει για φαγητο ακομα..δωσε φιλακια στον Μιλτιαδη.Εξαιρετικο παιδι :)και πολυ ταλαντουχος Το ξερεις αλλωστε

The Torch είπε...

Απαντώντας στην Ψιλικατζού λίγο πιο πάνω να συμπληρώσω ότι το μυαλό των γυναικών είναι και το πιο σέξι σημείο τους. Μία χαζή γυναίκα όσο όμορφη κι αν είναι είναι αντισέξι. Αν είναι κ@..λ.@ρα σώζεται μία φορά. Μετά τέλος.
Όσο για όλα αυτά που γράφεις Μάνο πρέπει να πω ότι δεν τα έχω νοιώσει, είμαι σίγουρος όμως ότι έτσι είναι.
Όσο για τα αμοντάριστα πλάνα, κάποτε είχα δει τον αποκεφαλισμό εκείνου του αμερικάνου από τους Ιρακινούς. Τα κανάλια το έπαιξαν με εφέ φυσικά, από το Reuter's όμως είχε έρθει καθαρό. Γάμησέ τα.

ΣΑΥΡΑ είπε...

καλημερα σας
χαζευα τη εξαιρετικη σας παρουσιαση με τις φωτογραφιες αυτης της αναρτισης μεχρι που διαπιστωσα οτι κατι παει λαθος
οτι ολα τα ζευγαρια κοριτσι-αγορι
ομοφυλοφιλα ζευγαρια δεβ υπαρχουν
ειναι ετεροσεξισμος αυτο η ατυχια?