22.11.07

love's shape


Χθες για δικούς μου λόγους ανέβασα στο internet μερικές φωτό του Schmuda και τη Sherpa. Υπέροχα ζωα και τα δυό τους. Είμαστε εναν χρόνο μαζί... τα είχα πάρει και τα δυό τους από δυο διαφορετικά σπίτια, που δεν τα θέλανε πια... χρειάστηκε να περάσουν μερικοί μήνες για να «συνεννοηθούμε».

Ο Schmuda ντροπαλός γατούλης (τότε) δυο ετών, που όπου τον έβαζες, καθόταν... Εφτυσα αίμα για να τον μάθω ότι μπορεί να είναι μαζί μου στον καναπέ και να κάνει πρρρρρ-πρρρρρ δίπλα μου... Μιλάμε ότι το ζώο είχε περάσει εκπαίδευση σκύλου.

Η Sherpa, πουτανίτσα εν γνώσει της.... (ενός έτους τότε) κάθε φορά που την πλησίαζα γινόταν καπνός... ή ξύλο είχε φάει, ή δεν της έδινε κανείς σημασία. Ηταν δύσκολο να κερδίσω την εμπιστοσύνη της... το κατάφερα φλερτάροντας της... Ηταν tough όπως όλα τα σωστά φλερτ με αίσιον τέλος.

Ολα αυτα τα σκεφτόμουν καθώς ανέβαζα τις φωτό τους, όταν ήρθε συνειρμικά στο μυαλό μου, η γάτα μου η Μινού, με την οποία έζησα 17 χρόνια συνεχούς και αυξανόμενου «έρωτα». Εφυγε πέρισυ έναν χρόνο+ και μερικές μέρες μετά, ήλθε ο Schmuda. Ηταν ενα ρίσκο που πήρα, παρ’ όλο που όλοι μου λέγανε: "Μην πάρεις γατι και μάλιστα ίδιο με τη Μινού." Κάνανε όλοι λάθος μεγάλο, γιατί εγώ ήξερα ότι τα γατιά Ημαλαϊων είναι ήρεμα και αγαπησιάρικα ζώα. Ο γάτος που ήρθε σπίτι είναι όλα αυτά+ τρομερά τρυφερός. Τρομερά... τρομερά... α.... και απρόσμενα ομιλητικός για γάτα... Του οφείλω πολλά, γιατί μου χάϊδεψε τη ψυχή σε μια πολύ δύσκολη για μένα εποχή.

Χθες που θυμήθηκα τη Μινού στεναχωρέθηκα.

Ο Schmuda ανέβηκε στο σκαμνί δίπλα στο γραφείο μου και άραξε.

Καταλαβε ότι κάτι με πίεζε. Απλωσε το δεξί του πόδι και ακούμπησε διστακτικά το «ποντίκι» μου....

-Νιαρ...

-Δεν είναι που δεν σ’ αγαπώ....

-Νιαρ...

-Είναι που μου λείπει εκείνη.

-Νιαρ....

-Το ξέρω ότι το ξέρεις... σου’μοιαζε πολύ....

-Νιαρ....

-Αντε κάν’την τώρα....εχω δουλειά...

-Νιαρ... και πήδηξε από το σκαμνί στο πάτωμα....

Είναι απίστευτο πόσα πράγματα καταλαβαίνουν τα ζώα.

-Νιαρ...

-Κι εγώ σ’ αγαπώ.

Ο Schmuda απομακρύνθηκε σιγά-σιγά... Εφτασε στην πολυθρόνα που αράζει η Sherpa

-Nιαρ... νιαρ....

-Νιιιιιρ...

-Νιαρ...νιαρ....

-Νιιιιιρ....

Μα τί στο διάολο λένε; Είναι απερίγραπτα αγαπημένα αναμεταξύ τους. Πράγμα που δεν μπορείς να το ξέρεις πρίν τα φέρεις σπίτι. Είναι μεγάλη τύχη αυτό.

Ο Schmuda eδωσε μία «χραπ» και ανέβηκε στην πολυθρόνα της. Του’κανε χωρο...

Συνέχισα να γράφω στον υπολογιστή. Δεν είχα καθόλου κέφι. Κοιταξα τα δυο τους . Ούτε που μου έδιναν σημασία. Ή ετσι νόμιζα.

Εκεί που τελειώνα κάποια παραγραφο.... εγινε κάτι που δεν είχε ξαναγίνει ποτέ. Η Sherpa βρέθηκε στα πόδια του σκαμνιού. Δεν την άκουσα... απλώς την ένιωσα... Οποιος έχει γάτες ξέρει τί λέω.

Με κοίταξε με την μουτρωμένη φατσούλα της και με έναν πήδο βρέθηκε πάνω στο σκαμνί. !!!! Εκεί ακριβώς που καθόταν πριν απο λίγο ο Schmuda.

-Τί είναι ρε;

-Νιιιιιρ!

... απλωσε το ποδαράκι της και ακούμπησε το mouse.

Οπως ακριβώς είχε κάνει και γάτος...

Πλησίασα τη μύτη μου στην μικροσκοπική της μύτη.

-Νιιιιιρ!

-Δεν ξέρω τί λες, γιατί δεν έχουμε κουβεντιάσει πολύ οι δυό μας... όμως νομίζω ότι πρέπει να σε ευχαριστήσω γι’ αυτό που λες...

-Νιιιιιρ! ... με ένα πήδημα βρέθηκε στο πάτωμα. Πλησίασε την πολυθρόνα που καθόταν ο Schmuda.

-Νιιιιρ! (Νομίζω ότι έχεις δίκιο. Είναι στεναχωρεμένος!)

-Νιαρ! (Είδες που στα’λεγα;)

-Νιιιρ! (Κάνε χώρο!)

-Νιαρ! (Ελα!)

Είναι δύσκολο πράγμα η αγάπη.

Και ενα είναι το μόνο σίγουρο: Δεν εκφράζεται με λόγια, αλλά με μαγεία!)

(Εσβησα αυτο που έγραφα και έγραψα αυτό!
Πέρισυ είχα ποστάρει http://manosantonaros.blogspot.com/2006/09/blog-post_115946071773862286.html Κλείνοντας, σας είχα υποσχεθεί ότι θα σας ξαναέγραφα για τη Μινού. Σήμερα ήταν ή ώρα. Μόνο που δεν το θυμήθηκα εγώ, αλλά μου το θύμισαν ο Schmuda και η Sherpa
)

18 σχόλια:

So_Far είπε...

!!!!!
Λατρεύω τις γάτες , είχα γάτες κάποτε. Έφυγαν δεν άντεξα ξανά. Αλλά το συναίσθημα είναι πάντα εκεί για τα συγκεκριμένα ζώα.
Και σήμερα διαβάζοντας επανήλθε..

it is είπε...

Είσαι κορυφή ρε Αντώναρε :)

Να σαι καλά :)

Ανώνυμος είπε...

Μάνο μου, διάβασα το ποστ στις πεντέμισι το πρωί, λίγο πριν με "φάει" η καθημερινότητα της δουλειάς. Είναι τόσο γλυκό. Θυμήθηκα το παλιό σου σπίτι, της οδού Αιγειαλείας, με τη Μινού σου να κρύβεται - φυσικά - μόλις μπήκα μέσα. Νομίζω ότι δε με πλησιάσε ποτέ - όση ώρα έμεινα. Μετά από τις πρώτες στιγμές της αμηχανίας τσουπ βγήκε πίσω από έναν καναπέ και στρώθηκε στα πόδια σου. Μέχρι το τέλος της επίσκεψης τη χάιδεψα λίγο στην πλάτη - δηλαδή με άφησε να το κάνω.
Αυτά θυμήθηκα λίγο πριν μετρήσει ο Κοτσώνης "5 ... 4 " και ξεκινήσω τη δουλειά μου.
Και έτσι ξεκίνησε πολύ ωραία η μέρα μου

exilio είπε...

Πολύ γλυκό πόστ...πράγματι καταλαβαίνουν παρα πολλά!Είναι οι καλύτερες συντροφιές..καλύτεροι κ απο άνθρωποι!

Μαύρος Γάτος είπε...

ίσως η αγάπη να είν' ένα *γατί*
που τρίβει τη μυτούλα του στη μούρη σου...


και οι παλιές αγάπες δεν ξεχνιούνται! Γιατί να ξεχνιούνται;

An-Lu είπε...

Είναι πανέξυπνα τα κουκλιά σου!
(εμείς οι άνθρωποι είμαστε πάνχαζοι)

Ανώνυμος είπε...

κ. Αντώναρε περιμένουμε λοιπόν τώρα και από εσάς ένα post για την αισχρή απόφαση του Killτίδη σχετικά με το κυνήγι και τη στάση του απέναντι στις ψυχές των ζώων και το περιβάλλον.

Dreamer on the Poof είπε...

Ο καθένας ψάχνει να βρει την
γατούλα του...
[ή τον γατούλη της...]

Μιλ1 είπε...

Ως τώρα κατάφερνες πάντα να με κάνεις να γελάω. Λάθος. Να σκάω στα γέλια. Σήμερα κατάφερες να με κάνεις να δακρύσω. Πάλι εν ώρα εργασίας. Βασικά θέλω να σκάσω στο κλάμα. Εζησα περίπου 12-13 χρόνια με τον Φρειδερίκο. Γατούλης-μάλαμα. "Εφυγε" μόλις το καλοκαίρι. Μεγάλος πόνος. Γιατί δεν ήταν κατοικίδιο. Ηταν φίλος μου. Μέλος της οικογένειάς μας. Υπόσχομαι να γράψω γι' αυτόν στο blog μου γιατί το θέλω πολύ και του το χρωστάω...

drowsy george είπε...

kala , milame auth h fwtografia einai ola ta lefta , exeis thn poza enos kateksoxhn koimismenou-nistagmenou , mh sou po kai enos ekkolaptomenou ntraouzi (tonizoume to alfa)

niaou niaou ksupna

ena niaou filaki!!!!

The Torch είπε...

Τα ζώα είναι μία ομορφιά. Κρίμα που δεν έχω αυτή τη στιγμή.

Υ.Γ. Διάβασε αυτό. Είναι ο φίλος μου με το απίθανο χιούμορ. Διάβασε και θα καταλάβεις.
http://subiriusnet.blogspot.com/2007/11/blog-post_21.html

gatti είπε...

Μάνο, η ιστορία σου έχει πολλές ομοιότητες με τη δική μου.
Κι εμένα η πρώτη μου γάτα έζησε 19 ολόκληρα χρόνια. Πέντε χρόνια βαθιά γεράματα όπως είπε ο γιατρός. Την απέκτησα στην εφηβεία μου και μεγάλωσα μαζί της. Την θεωρούσα και τη θεωρώ μοναδική. Δεν πιστεύω ότι θα αγαπήσω άλλη γάτα σαν εκείνη.
Δεν είχα σκοπό να ξαναπάρω ζωάκι, τελικά όμως μάζεψα δύο αδεσποτάκια που τα λατρεύω. Το ένα έτυχε να έχει τα χρώματά της, το άλλο το μαλλί της. Ομως και τα δύο μαζί δεν μπορούν να αντικαταστήσουν εκείνη.
Κι αυτό είναι το σωστό τελικά.

Τις στιγμές που την αναπολώ είναι σα να το καταλαβαίνουν. Κάθονται απέναντί μου και με παρατηρούν χωρίς να επιδιώκουν το χάδι μου.
Σα να περιμένουν την στιγμή που θα τελειώσει το "μνημόσυνο". Οταν νοιώσουν ότι αλλάζει η διάθεσή μου, ότι την αφήνω πίσω μου και γυρίζω στο παρόν, τότε ξεθαρρεύουν και έρχονται κοντά μου, ζητώντας αγκαλιές.
Σ΄ αυτό το ποστ είναι σα να περιέγραφες την δική μου ιστορία.
Σ΄ ευχαριστώ πολύ.

Ανώνυμος είπε...

Μηπως προσπαθειτε να γινετε ενας αλλος Νικος Δημου;

manosantonaros είπε...

anisixos... χμ... καλή παρατηρηση. Η αλήθεια είναι πως ότι έχει γράψει ο κ. Δήμου για τις γάτες το'χω λατρέψει... και αυτο είχε συμβεί πολύ πριν αποκτήσω την πρώτη μου γάτα. Μπορεί να'χεις δίκιο... Τωρα που το σκέφτομαι, έχω προφανώς επηρρεασθεί. Δεν με χαλάει καθόλου...

candy's τετραδιάκι είπε...

Ωραιες φωτο..και στο αλλο σου το μπλογκ!

Καλημερα.

diastimata είπε...

Ο Σαγιονάρας κι η Μιτσούκο εισέβαλαν στη ζωή μου μαζί με την Κατερίνα. Η Κατερίνα έχει, ακόμα, πρόβλημα με το αλκοόλ. Χοντρό πρόβλημα. Ο Σαγιονάρας κι η Μιτσούκο, δυο Σιαμεζάκια, μεγάλωσαν μαζί της (είναι, πια, δέκα χρόνων εκείνη κι 9 αυτός). Όποτε χάνει τον εαυτό της και βυθίζεται σε αλκοολικό κώμα, περνούν όλη τη νύχτα δίπλα της, μυρίζουν την ανάσα της, λες και την προσέχουν. Κι ενώ η Μιτσούκο δε μου έχει δείξει, ακόμη, έξι χρόνια μετά, κάποια ιδιαίτερη προσοχή, εκείνες τις δύσκολες ώρες, όταν σταματήσει το ροχαλητό της Κατερίνας, όταν η αναπνοή της γίνει ακανόνιστη, τρέχει και νιαουρίζει στο κρεβάτι μου. Και το πρωί, λες και θέλουν να τη μαλώσουν, αλλά από αγάπη δεν το τολμούν, κάθονται κάτω από το κρεβάτι της, την κοιτούν στα μάτια κι ούτε νιαουρίζουν για φαγητό, όπως άλλες στιγμές. Τι μου έβγαλες, τώρα, Μάνο...

patsiouri είπε...

Τι γαμάτο πόστ και μπλόγκ! Μπράβο!

Εχω να πω ότι αν καταλαβαίναμε τί σημαίνει να έχεις ένα ζωάκι στη ζωούλα σου, θα είμασταν όλοι καλύτεροι άνθρωποι...

Ανώνυμος είπε...

ARE MANO DEN PEZESE.. EINAI KAPOIES FORES POY SKEFTOMASTE LES;; LES NA ME KATALABAINEI TI EXO;; NA KATALABAINEI POY TOY MILAO;; POLLES FORES TA ZOA KATALABAINOYN KALITERA KAI APO EMAS..TA PERIERGA EKSOZOA...

KOMPLE.