Στην Αφρική η γέννηση ενός παιδιού είναι είδηση.
Στην Ελλάδα , αλλά και στον υπόλοιπο Δυτικό Κόσμο είδηση είναι ο θάνατος. Tην πληροφορία μου την είχε πει πριν απο πολλά-πολλά χρόνια ένας βετεράνος δημοσιογράφος και μου’χε κάνει εντύπωση.
Αυτές τις μέρες έγραψα πολύ για αυτα που γίνονται γύρω μας.
Δεν είμαι της γνώμης ότι πρέπει να γράφουμε δυσάρεστα πράγματα. Φτάνει που τα ζούμε... όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν ότι είμαι έτοιμος ανα πάσα στιγμή να τα κάνω όλα … American Bar….
Πώς όμως περνάς από το μαύρο στο φωτεινό, στό χαμογελαστό.... γράφοντας;
Στην Αφρική η γέννηση ενός παιδιού είναι είδηση.
Η φίλη μου η Ξανθή έγινε αυτές τις μέρες μητέρα. Και ο άνδρας της ο Δημήτρης πατέρας. Ενα κανούργιο ανθρωπάκι-αγοράκι ήρθε ανάμεσά μας.
Ενας βασικός λόγος που συνέχισα να γράφω στα blogs είναι η Ξανθή.
Δεν το ξέρει, αλλά έτσι είναι...
Hταν μια εποχή που περνούσα δύσκολα, έκανα μια δουλειά (όπου ήταν και η Ξανθή) όπου βαριόμουν αφόρητα και στα blogs με αμφισβητούν έντονα. Είναι η εποχή που προσπαθώ να e-επιπλεύσω κι όχι μόνο.
Η Ξανθή είναι από τους πρώτους μου αναγνώστες... Κάθε μεσημέρι που μπαίνω στο γραφείο της μου λέει την γνώμη της... κι έτσι εγώ που’χα αποφασίσει να σταματήσω, ντράπηκα και συνεχισα....
Χα!
Μερικές φορές η ζωή είναι τόσο απλή.
Δεν έχω πολλούς φίλους από τη δουλειά, γιατί έχω κι άλλα πράγματα να κουβεντιάσω εκτός από τη δημοσιογραφία. Δεν τους εμπιστεύομαι κιόλας. Η Ξανθή όμως είναι φίλη μου. Φίλη μου, υπό την έννοια ότι θα ανέβαινα και 10 ορόφους με τα πόδια για να της πώ μια καλημέρα.
Γιατί;
Επειδή είναι από τους ελαχιστότατους ανθρώπους που το ΟΛΟ της βγάζει θετική ενέργεια πασπαλισμένη με τρυφεράδα. Σε μια δύσκολη για μένα –όπως σας είπα- εποχή, ήταν η μπαταρία μου.
Με κέρναγε γλυκάκια, που δεν έτρωγε εκείνη αφού έκανε δίαιτα. Μου΄λεγε για τους γονείς της... την πατρίδα της τον Βόλο... ανησυχούσε άν είμαι καλά...χωρίς ποτέ να ρωτά ευθέως.... μου ‘λεγε για το σπίτι που ‘φτιαχνε και τον γάμο που’ρχοτανε.
Εκανε χαρά που με εβλεπε και είχε γεμίσει το παραθυρό της με σκιτσάκια που της έφτιαχνα. Ενα παράθυρο σε έναν χώρο που έμπαιναν πολλοί και ισχυροί άνθρωποι... πιστέψτε με.... Στην πραγματικότητα ήταν η καλύτερη έκθεση που εκανα ποτέ.... χαχαχαχαχαχαχα.... όμως η χαρά –για να σοβαρευτούμε- ήταν ότι τα γουστάριζε εκείνη... και όταν φύγαμε από τη δουλειά τα μάζεψε προσεκτικά και τα πήρε στο καινούργιο της σπίτι... Οποιος έχει τραβήξει έστω και μία ευθεία γραμμή, ξέρει ότι αυτό μοιάζει με την ικανοποίηση της μαγείρισας, που ο καλεσμένος της της ζητά και δεύτερο πιάτο... γλείφοντας τα χείλια του....
Δεν ξέρω, αν συμβαίνει σε σας, αλλά εμένα αυτα τα μικρά (άγνωστα) παράσημα με τρέφουν.
Ειναι μια σπάνια κυρία, σε έναν χώρο που δεν φημίζεται για κάτι τέτοιο. Χωρίς σνομπισμούς, ξερολακισμούς, εξουσίες κι’αλλες τέτοιες αηδίες...
Της έλεγα διάφορα πράγματα... και εκείνη ακουμπούσε το κεφάλι της στο χέρι της και μ’ακουγε με ενδιαφέρον... βουτυρο στο ψωμί για εναν story-teller…
Πριν απο λίγες μέρες μου τηλεφώνησε ένας κοινός μας φίλος, ο Κώστας ο Λακαφώσης και μου’πε: Γέννησε η Ξανθή...
Είχα καιρό να την δω και να της μιλήσω και είχα ξεχάσει ότι ήταν έγκυος. Οπότε η χαρά μου ηταν μαζί με έκπληξη.
Της έστειλα ενα SMS.
Moυ απάντησε: «Ευχαριστώ. Είναι η πιο σπουδαία στιγμή μου....»
Γλωσσοπλόκος και γλωσσοπλάνος είμαι... Οι λέξεις δεν παίζουν και σπουδαίο ρόλο για μένα... γι’ αυτο (λάθος μου) δεν αγαπάω πολύ την ποίηση... όμως αυτη τη φορά, σ’ αυτο το SMS η λέξη «σποιυδαία» απέκτησε το πραγματικό της νόημα.
Μμμμμμ... ώστε έτσι... αυτο είναι σπουδαίο ε;
Ενα παιδάκι... το πρώτο παιδάκι... ο τέλειος καρπός του έρωτα μιας γυναίκας με τον άνδρα που αγαπά... το μεγαλώνει μέσα της για τόσους μήνες... υποθέτω ότι «μιλάνε» από την πρώτη στιγμή... και ξαφνικά η γέννα... και ενα μωρό να κλαίει στην αγκαλιά...
Μμμμμμ... ωστε έτσι. Μάλιστα! Αυτο είναι σπουδαίο.
-Την φωτογράφησες; ρωτησα τον Κώστα την επόμενη.
-Φυσικά.
(Βλακεία που ρώτησα γιατί ο κ. Λακαφώσης, είναι –κοίτα σύμπτωση- ο άνθρωπος που με έμαθε να αγαπάω (και να τολμήσω) την φωτογραφία... Του το χρωστάω, όταν ενα απόγευμα στο γραφείο του μου είπε 2-3 πράγματα για την φωτογραφία και μου χάρισε ενα βιβλίο του...Σπουδαίος φωτογράφος ο ίδιος, εξαιρετικός δημοσιογράφος με βλέμμα (και γνωση) στο αύριο και από τους τύπους που του δίνεις ενα κατσαβίδι, μία βίδα, ενα παξιμάδι τον κλείνεις σε ένα δωμάτιο και σε 5 ώρες σου’χει φτιάξει μια Ferrari. Ενας τρομερά θετικός+καλλιτέχνης άνθρωπος. Περίεργο μείγμα.)
Mου στειλε τις φωτό... λίγες ώρα μετα την γέννηση του πιτσιρίκου...
Στην Αφρική η γεννηση ενός παιδιού είναι είδηση.
Και στον δικό μου κόσμο επίσης. Πρωτοσέλιδη.
15 σχόλια:
Καλησπέρα.
Σε καθημερινή - σχεδόν - βάση περνάω από την Αμαλίας.
Σε ένα υπόγειο ταξιδιωτικό γραφείο είναι πάντα αναμμένη η οθόνη ενός υπολογιστή.
Μια γυναίκα δείχνει ένα νεογέννητο στον φακό σαν τροπαίο.
Σιχάθηκα το όλο concept (γιατί περί τέτοιου πρόκειται πλέον) ακόμη περισσότερο.
Γιατί σου γράφω όλα αυτά;
Επειδή νομίζω ότι ακόμη και αν αναρτούσες μόνο τις φωτογραφίες της φίλης σου χωρίς να γράψεις τίποτα άλλο, θα καταλάβαινα όλα αυτά που περιγράφεις.
Pan είσαι με τα καλά σου;
Αν δεν σε ήξερα, θα έλεγα ότι σίγουρα δεν είσαι;
Το παιδί τρόπαιο στο desktop.
Φιλαράκο, εδω βάζουνε τον γκόμενο, το Prada, τον σκύλο, το φυτό τους, τον Μπράντ Πιτ... και δεν θα βάλουνε το μωρό τους...
Κουμπάρε είσαι καλά;
Αλήθεια ρωτάω...
Αν μπορούσαν ρε συ Pan , τατού στο μέτωπό τους θαχανε κανει οι μανάδες τα μωρά τους....
Εκτός κι αν εννοείς κάτι άλλο που εγώ δεν κατάλαβα...
ΥΓ. Δεν μπορώ να το χωνέψω... Αλήθεια πιστεύεις ότι μια μάνα σήμερα βάζει το παιδί της στο desktop για τρόπαιο;
Και στο κάτω-κάτω μην ξεχνάς ότι τα desktop ταχουμε για να τα βλέπουμε εμείς κι οχι οι άλλοι... πράγμα που κάτι σημαίνει...
Δεν ξερω πολλούς ανθρ΄πους
Δεν είναι πολύ μακριά από το σπίτι σου.
Όταν ξαναπεράσω θα δω πως ονομάζεται και θα σου το στείλω στο mail.
Να το κοιτάξεις και να μου πεις την δικιά σου την αίσθηση.
Εμένα μου θύμισε την κίνηση που έκαναν οι Ολυμπιονίκες με το μετάλλιο.
Ξέρεις, που το κράταγαν μέσα στην παλάμη τους για να το φωτογραφίσουν.
Δεν είπα ότι είμαι κατά τον να βάζεις το μωρό σου στην οθόνη.
Ο συγκεκριμένος τρόπος είναι που μου φέρνει ναυτία.
Και μια τελευταία ερώτηση: Δεν έχεις γνωρίσει γυναίκες που να θεωρούν το παιδί συμπλήρωμα των αξεσουάρ ("επιτυχημένο" άντρα, τεράστιο σπίτι, υπέρλαμπρη δουλειά, κτλ) τους;
Εμένα, πάντως, μου έτυχε.
Τελείως αντίθετες, δηλαδή, με την αίσθηση που μου δημιουργούν οι φωτογραφίες που παραθέτεις.
@Pan
Με τρομαζεις !!! Υπαρχουν γυναικες που ολα αυτα τα βλεπουν σαν "επιτυχια" ????? Δηλαδη εκαναν ενα γαμο και ενα παιδι για να εχουν κατι να λενε ???? Παρεα με το μεγαλο σπιτι ???? Μηπως εχουν και υπερετηκον προσωπικο ??????
Που ζω ????
Μ.
Εγώ βρίσκω υπέροχες τις φωτογραφίες, υπέροχο το μωρό, απίθανη την μαμά και ειλικρινά το λέω, χωρίς κακία, την ζηλεύω, και της εύχομαι να είναι πάντα καλά , γερό και τυχερό το παιδάκι της.....εξάλλου, μονο το χαμόγελό της να δεί κανείς φτάνει για να καταλάβει.όλα τα άλλα, για τρόπαια κλπ ειναι σαχλαμάρες.Βεβαίως και μπορεί τα πάντα να γίνουν και αξεσουαρ αλλα αυτό είναι αλλο πρόβλημα και είναι πολλες φορές και στο μυαλό αυτού που τα βλέπει ετσι..... Μανο λέω να γίνεις νονος.....
καλησπέρα αφεντικό, το μωράκι ειναι υπέροχο
Εγώ πάλι, Μάνο αγαπητέ, δεν μπορώ παρά να παρατηρήσω την ομοιότητα της υπογραφής σου με εκείνης του Αρχέλαου.
________
Ξέρω... Στην κοσμάρα μου εγώ, αλλά δεν θα μπορούσα ποτέ να κάνω οποιοδήποτε σχόλιο για το πως θα «πρέπη» να αισθάνεται μια ΜΑΝΑ για την ψυχή που έφερε στον κόσμο.
Δεν μου πέφτη λόγος και το γνωρίζω, όπως γνωρίζω ότι η φύση λειτουργεί ερήμην των γούστων των παρατηρητών της. (Αυτό χωρίς καμμιά διάθεση αιχμής προς οποιονδήποτε, έτσι;)
na zhsei!!! kai na eutuxisei!!!
@LoRy: Μα φυσικά έχουν και υπερετικό προσωπικό.
Τι φαντάστηκες δηλαδή, μόνες τους θα σφουγγαρίζουν ή θα καθαρίζουν πατάτες;
Το μόνο που με στεναχωρεί είναι ότι ο οικοδεσπότης μας φαίνεται να παρεξήγησε αυτά που έγραψα.
@Παν
Ε μπα δεν νομιζω να παρεξηγησε ... Αλλα ακομα και αν κατι τετοιο συνεβει , παρεξηγησεις εχονται και παρερχονται και ειναι καλες αφορμες για ομορφες κουβεντες ....
Στο θεμα μας τωρα ... Εγω αυτα νομιζα πως ειχαν σταματησει εκει στις ελληνικες ταινιες με την " Κατιιιιιιιιιινααααα σαλαμακι " ... Αλλα απ' οτι φαινεται το μονο που εχει αλλαξει ειναι η "γυναικεια χειραφετηση" στο θεμα της καριερας ... Αλλα για να μην κανουμε καταχρηση στη φιλοξενια του κ.Μανου , τις επομενες μερες θα κανω ενα κειμενο που εχω στο μυαλο μου γι αυτο το θεμα ... Ελπιζω να σε πετυχω στα σχολια γιατι θα ηθελα να μου δωσεις και αλλες πληροφοριες πανω σ αυτο το θεμα ...
Φιλικα
Μ.
Πέρα από ιστορίες με desktop, νταντάδες και καθαρισμένες πατάτες, εύχομαι αυτό το παιδάκι να είναι πάντα υγιές και ευτυχισμένο. Και πάντα το πρόσωπο αυτής της μανούλας τόσο λαμπερό και γεμάτο ευτυχία.
Υ.Γ.: Εύγε στον Λακαφώση για αυτές τις εκπληκτικές φωτογραφίες. Εύγε του και που σε ώθησε στη φωτογραφία... Κάτι ήξερε...
Να ζήσει το μωράκι. Και να γνωρίσει μεγαλώνοντας μια καλύτερη Ελλάδα. Ακόμα καλύτερα, να την φτιάξει.
Αυτο το ποστ κι αν ειναι στροφη στη πραγματικοτητα, να της ζησει.
Πας καλα αγαπητε..συνεχισε
Να είναι πάντα γερό, κι εκείνο και οι γονείς του, για να χαίρονται ο ένας τον άλλον. :)
Υ.Γ.1: Μα υπάρχει πιο αισιόδοξη και ευτυχισμένη είδηση από τη γέννηση ενός παιδιού?
Υ.Γ.2: Το σκιτσάκι ά-ψο-γο!!!
Καλημέρα και καλή εβδομάδα.
Πράγματι για μια μητέρα είναι η μεγαλύτερη στιγμή αυτή που θα κρατήσει στην αγκαλιά της το μωρό της. Και το αίσθημα δε συγκρίνεται με τίποτα. Για έναν νορμάλ άνθρωπο. Γιατί υπάρχουν κι αυτές που τα πνίγουν (διάβασα πρόσφτα 23αχρονη έπνιξε το μωρό της μόλις γεννήθηκε). Όσο για το πως κάποιες το αντιμετωπίζουν σαν τρόπαιο και συμπλήρωμα του καλού "πακέτου" δυστυχώς θα συμφωνήσω με τον Pan. Έχω δει κι εγώ αρκετές τέτοιες. Πάντως συμφωνώ και μαζί σου ότι ποιά μάνα δε θα βάλει το παιδί της φωτογραφία στο γραφείο σε κορνίζα παλιότερα στο desktop οι νεότεροι (εγώ πάντως και στα δύο). Η αγάπη όταν αποκτάς παιδί περναέι σε άλλη διάσταση εντελώς. Να της ζήσει το παιδάκι και να ναι πάντα γερό και τυχερό. Άντε και στα δικά σου!
Δημοσίευση σχολίου