το πλήθος

Πρέπει να σας γράψω 135 σελίδες για να σας εξηγήσω γιατί δεν μ’ αρέσουνε οι παπάδες. Επιγραμματικά σας λέω, ότι δεν μ’ αρέσουνε οι ενδιάμεσοι... και οι παπάδες είναι (επειδή μόνοι τους το αποφάσισαν) οι ενδιάμεσοι μεταξύ εμού και του Θεού. Από παιδί δεν μπόρεσα να το χωνέψω αυτο...

Χθες το απογευματάκι βγήκα για την καθιερωμένη μου βόλτα με την camera μου. Ο κόσμος ανέβαινε σε μεγάλες ομάδες την Μητροπόλεως. Τα πούλμαν από όλη την Ελλάδα είχαν κατακλύσει το Σύνταγμα.

Ολοι πήγαιναν να προσκυνήσουν το Αρχιεπίσκοπο που έφυγε.

Ευκαιρία ήταν για φωτογράφηση.

Ακολούθησα το πλήθος. Ξαφνικά η Μητροπόλεως στούμπωσε. Το πλήθος είχε σταματήσει μπροστά σε ένα απλό σκοινί πουχε βάλει η Αστυνομία και περίμενε τη σειρά του για να πάει 30 μέτρα πιο κεί, καθώς το επόμενο πλήθος θα’χε προχωρήσει τα δικά του 30 μέτρα...το μεθεπόμενο άλλα 30 και πάει λέγοντας... όλα αυτα γινόντουσαν μετα από πολύυυυυυ ώρα ακίνητης και εκνευριστικής αναμονής.

Σήκωσα το βλέμμα μου,... όσο έφτανε, υπήρχε κόσμος... πολύς κόσμος... πάρα πολύς κόσμος... στριμωγμένος κόσμος σε έναν απλό «διάδρομο» που πήγαινε γύρω-γύρω από το προαύλιο της Μητρόπολης και έφτανε στην διπλανή εκκλησία, στον Αγιο Ελευθέριο, όπου είχε μεταφερθεί η σωρός του Αρχιεπισκόπου, ώστε να καθαρισθεί η Μητρόπολη, που είχε «ταλαιπωρηθεί» από την 2ημερα παρουσία του κοινού.

Μικρότερος ο χώρος, άρα ακόμα πιο μεγάλο στρίμωγμα.

Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι δεν υπήρχε φασαρία... δηλαδή ο ήχος ήταν κανονικός για τόσο πλήθος στριμωγμένο... Ελληνες που περίμεναν υπομονετικά τη σειρά τους... σε μια ατέλειωτη ουρά... ο ένας δίπλα στον άλλον, όρθιοι... διψασμένοι, κουρασμένοι και πάνω από όλα (βασικά) κάποιας ηλικίας... οι περισσότεροι... όχι όλοι.

Η Αστυνομία με ισχυρή δύναμη, αλλά πολύ χαλαρή και πολύ ευγενική. Μόνο κάτι γιαγιάδες προσπαθούσαν αραιά και πού να την χωθούν... είναι η ανεψιά μου εκεί... πονάνε τα πόδια μου παλικάρι μου κ.λ.π.

Σχεδόν προστατευτικά τους εξηγούσαν ότι δεν γίνεται να τις αφήσουν να περάσουν και αυτές υπομονετικά και χωρίς διαμαρτυρίες (απίστευτο!!!!) πήγαιναν ξανά στη θέση τους...

Στριμωγμένοι, όρθιοι Ελληνες επί ώρες χωρίς να γκρινιάζουν.

Θαύμα;

Θαύμα ντε!

Ενα άλλο που μου έκανε εντύπωση ότι ιερείς άλλων δογμάτων ή θρησκειών ανέβαιναν προς την Μητρόπολη... απο όλα τα μέρη του κόσμου... πρώτη φορά είδα τόσους πολλούς μαζεμένους νεαρούς παπάδες... επίσης πολλά νέα παιδιά... πολλές παρέες και από ο,τι τους έκοψα καθόλου του Κατηχητικού....Αντιθέτως...

Το λέω για όσους δεν έτυχε να περάσετε από εκεί... ή δεν ζείτε στην Αθήνα

Tέλος... δεν υπήρχε θρήνος... αλλά η παρουσία για ένα αντίο... μου φάνηκε σαν να ήταν ένα αντίο σε έναν φίλο... Υποθέτω ότι φαίνεται στις φωτό...

Δεν είναι αστεία πράγματα αυτά.

Δεν αλλάζω άποψη για τους παπάδες, όμως ποιός μπορεί να παραγνωρίσει την δύναμη αυτού του πλήθους; Αποψη έχω δεν είμαι τυφλός. Δεν ήταν μόνο άνθρωποι με κομποσκοίνια και σταυρουδάκια στο λαιμό... ήταν emos... ήταν γκομενάρες... ήταν σοβαροί κύριοι... ήταν οικογένειες... ήταν χαβαλέδες... ήταν όλοι....

Μου φάνηκε σαν εθνικό ευχέλαιο σε όλες αυτές τις αηδίες που ζούμε τελευταία... Ευχομαι να ακολουθήσει και η εθνική εξομολόγηση...

Δουλεύοντας στα κανάλια έχει τύχει όχι μόνο να ζήσω, αλλά και να δουλέψω στην οργάνωση για την τηλεοπτική κάλυψη διαφόρων κηδειών μεγάλων Ελλήνων... πρόχειρα θυμάμαι... την Μελίνα... τον Καζαντζίδη... τον Κωνσταντίνο Καραμανλή...τον Ανδρέα Παπανδρέου... την Αλίκη... κ.λ.π.

Και εκεί το πλήθος ήταν μεγάλο, αλλά για συγκεκριμένους λόγους το κλάμα έπεφτε κορόμηλο... Ηταν... πώς να το πώ;.... ενα «οργισμένο» από τον πόνο πλήθος...

Εδω, χθες στην Μητρόπολη... το πλήθος ήταν υπομονετικό... ευγενικό... τρυφερό... προβληματισμένο... ενωμένο.

Αυτός ο παπάς , πρέπει να ομολογήσει κάθε αντικειμενικός άνθρωπος, ότι είχε το διαφορετικό. Είχε το gift... το να τραβάει τα πλήθη... δεν έχει καμμιά σημασία, αν συμφωνούσε κανείς μαζί του ή όχι... όταν αποφάσιζε να κάνει κάτι τραβαγε το ενδιαφέρον όπως το μέλι τις αρκούδες...

Την μέρα που πέθανε μου τηλεφωνησε μια πιτσιρίκα φίλη μου από την Λάρισα. Σκέτο τρελλοκομείο.

-Πέθανε ο Χριστοδουλίνος... μου είπε... με σοβαρή λυπημένη φωνή.

Οταν ο λαός μιλάει, εμείς οι δημοσιογράφοι είμαστε υποχρεωμένοι να γράφουμε αυτα που λέει.

ΥΓ. Την επόμενη που πέθανε ο πατέρας μου, ενθρονίτηκε ο Χριστόδουλος. Τα media «δεν ήξεραν» ποιός ήταν ο νέος Αρχιεπίσκοπος... Εκείνος με μια μαγική κίνηση τα μάζεψε γύρω του... και η πρώτη δήλωσε που έκανε ήταν για τον πατέρα μου. Οπως καταλαβαίνετε μου΄κανε ρουα-ματ. Αιφνιδιάστηκα. Δεν έγραψα, ούτε είπα ποτέ κάτι εναντίον του... αν και πολλές φορές ήθελα... Σήμερα που είδα το πλήθος, σκέφτηκα ότι αν και ιδιοτελώς, έκανα καλά.

Χαίρομαι πάνω από όλα, που δεν πονάει πιά.

ΥΓ2. Μην ξεχνάτε ότι όλα αυτα τα γράφω κατα τη διάρκεια του προσκυνήματος ... Ακολουθεί η κηδεία... εύχομαι η τελευταία θεαματική κίνηση του Αρχιεπισκόπου να ήταν η στωικότητα, η ευγένεια και το θάρρος που αντιμετωπισε την ασθένεια του.