Πίου-πίου-πίουουουου

Πέρασαν σχεδόν 4 χρόνια από τότε που έπαθα έμφραγμα. Προχθές πήγα στο Ιπποκράτειο για τις εξετάσεις μου. Τις είχα αμελήσει πολύ καιρό. Ηταν τζάμι. Οι γιατροί μου ήταν πολύ ευχαριστημένοι.

Βγήκα έξω στο δρόμο και άρχισα να πηγαίνω με τα πόδια προς το Hilton. Δεν ξέρω αν είμαι αναίσθητος... αλλά δεν θυμάμαι τίποτε με δέος από εκείνη την νύχτα που με φέρανε πίου-πίου-πίουυυυυυ... η αλήθεια είναι ότι από παιδί ήθελα να μπω σε ένα ασθενοφόρο (όχι υποχρεωτικά σαν ασθενής) και να τρέχω στους δρόμους πίου-πίου... Οσο και να σας φαίνεται παράξενο μόνο τις όμορφες στιγμές στο Νοσοκομείο θυμάμαι... γελάσαμε πάρα πολύ... τους είπα απίστευτες ιστορίες... Οταν το Νοσοκομείο έχει βάρδια (εφημερία) και είναι Σάββατο, τους εμφραγματίες τους φέρνουν μετά τις 2 το πρωί σαν ζεστά ψωμάκια... πίνουνε τον άμπακο... βάζουν χοληστερίνη με την αντλία...σηκώνονται με ένα τσιγάρο στο στόμα και την κοιλάρα αγκαλιά... σκαρφαλώνουν πάνω στο τραπέζι ώπα-νι-να-νάϊα γιαβρουμ μου και παρτους κάτω... εκεί λοιπόν που γίνεται ο χαμός στα εξωτερικά ιατρεία, κυκλόφορούν και κάτι τύποι με πλαστικές σακκούλες... Τί έχουν οι σακκούλες ; Πυτζάμες, φανέλες, σώβρακα, παντόφλες... S-M-L-XL-XXL… Τα ΧXL έχουν βέβαια και τη μεγαλύτερη ζήτηση. Tρομερό εμπορικό διαμόνιο; Απίστευτο; Ποιός παίρνει πιτζαμούλες μαζί του όταν πάει στα μπουζούκια;

Περίπου κάθε έξη μηνες πηγαίνω εκεί για τις εξετάσεις μου. Ο αγαπημένος μου γιατρός είναι ο κ. Λευτέρης Τσιάμης. Τον αγαπώ γιατί μου έδωσε μια άλλη ποιότητα ζωής, αλλά πάνω από όλα τον σέβομαι για το πραγματικό του ενδιαφέρον όχι μόνο προς τους ασθενείς...που το βλέπεις το τον λατρεύουν... από το χαμόγελο που σκάνε κάθε που τους πλησιάζει... αλλά και από τον τρόπο που δασκαλεύει τους φοιτητές τις Ιατρικής. Εντυπωσιάστηκα από την υπομονή του... και από την ικανότητα του να κάνει πολλά πράγματα μαζί... Και ω του θαύματος... πάντα με χιούμορ.

Αφού λοιπόν μου πάρουνε αιματάκι...χαίρομαι κάθε φορά που οι νοσηλεύτριες με θυμούνται και με χαιρετάνε.... μετα πηγαίνω στην κ. Ντίνα Αγγέλη για μια άλλη εξέταση που με διασκεδάζει πολύ:

Δεν θυμάμαι –και μεταξύ μας δεν με ενδιαφέρει- η ιεραρχία ή ο τίτλος του γιατρού- για μένα είναι όλοι γιατροί. Κάνω αυτά που μου λένε, δεν μπερδεύω τις γνώμες πολλών γιατρών και τέλος δεν με ενδιαφέρουν οι λεπτομέρειες...

Μου τηλεφωνεί η μάνα μου:

-Πώς πήγανε οι εξετάσεις;

-Ηταν όλες τέλειες...

-Μπράβο... και η κρεατίνη;

-Ποια;

-Η κρεατίνη ήταν καλή;

-Σούπα είναι η κρεατίνη;

-Ασε τις εξυπνάδες... σε τί επίπεδα ήταν η κρεατίνη;

-Δεν ξέρω ρε μάνα... ο γιατρός μου είπε ότι ΟΛΕΣ οι εξετάσεις ήταν πολύ καλές... Μου έδωσε θερμά συγχαρητήρια... μου είπε να χάσω μερικά κιλά και με έστειλε στην ευχή του θεού.

-Για την κρεατίνη δεν σου’πε;

-Μάνα μου κτυπάνε στο κινητό θα σε πάρω το απόγευμα...

Καταλάβατε; Ετσι είμαι ενας ευτυχισμένος ασθενής. Ανατριχιάζω με όλους αυτούς που είναι ασθενείς και θέλουν να ξέρουν ΟΛΕΣ τις λεπτομέρειες... Ο κ. Τσιάμης μου’χε πει την πρώτη φορά που με είχε δεί: Το όλο θέμα είναι να αισθάνεται καλά ο ασθενής. Αν δηλαδή μάθω ότι η αορτή που κατεβαίνει από τη μασχάλη, περνάει μέσα από το ισχιακό νεύρο, κάνει στροφή στο υπογλώσιο έφραξε ακριβώς στον κήπο του μυοκαρδίου... τότε κάθε φορά που με πονάει λιγάκι το στήθος μου, εγώ θα παίρνω το 166 για να με μεταφέρουν στην εντατική... Τότε η ζωή μου θα ήταν κόλαση.

Αυτη τη στιγμή που σας γράφω νιώθω περίφημα.... απλώς δεν ξέρω πώς θαμαι την επόμενη... και αν το έμφραγμα μουδωσε ενα μάθημα... ήταν ακριβώς αυτο. Ζήσε το σήμερα...το τώρα. Δεν χρειάζεται να πάθετε έμφραγμα για να πεισθείτε. Σας διαβεβαίωνω.

Ετσι δεν ξέρω να σας πω τους επιστημονικούς τίτλους της κ. Αγγέλη και των συνεργατών της (την άλλη φορά θα μάθω και τα δικά τους) ... και μια φωτό που της τράβηξα της την τράβηξα (σχεδόν) στην ζούλα με σκηνοθέτη... ποιόν λέτε; .... τον Τάσο Μπιρσίμ, που ήταν και εκείνος εκεί αφού συνόδευε εναν φίλο του, που φοβόταν τις ... ενέσεις...

Στην εξέταση αυτη λοιπόν ξαπλώνεις σε ενα πάγκο, που είναι ειδικα κατασκευασμένος για να γέρνεις προς αριστερα, σου βάζουν από τη φλεβίτσα ενα υγρό που σου φέρνει κατούρημα (αίσθηση) , σου δίνουν να μαλάζεις στο δεξί χέρι μια ειδική σούστα, σου αλείφουν το στήθος με ενα τζελ και μετα η κ. Αγγέλη ψάχνει με ενα λείο αντικείμενο που είναι συνεδεδεμένο με μια οθόνη την περιοχή κοντά στην καρδιά... προσωπικά γαργαλιέμαι... αλλά είμαι κύριος και δεν το δείχνω... μετα λένε κάτι αριθμούς με τους συναδέλφους της... δεν δίνω καμμιά σημασία γιατί δεν δεν ιδέα για τί μιλάνε ... και μετα την ακούω να λέει... «πολύ ωραία».

Αυτό είναι όλο... σηκώνομαι... σκουπίζομαι από το τζέλ... φοράω το πουλοβεράκι μου... περιμένω κανένα τέταρτο μπας και μουρθει καμμιά σκοτοδίνη και αυτό είναι ολο....

Δεν έχω ιδέα για τους επιστημονικούς τίτλους της γιατρού. Ξέρω όμως την αύρα της που εκπέμπεται πιο δυνατά από ότι οι δικοί μου παλμοί στο μηχανήμά της. Και για να είμαι δίκαιος... όχι μόνο η δική της αύρα και σιγουριά, αλλά και όλης της ομάδας. Νιώθω την ίδια σιγουρια , που θα ένιωθα αν με πήγαινε βόλτα με το οικογενειακό του αυτοκίνητο ο Σούμαχερ. Προφανώς και η επιστημοσύνη της κ. Αγγέλη φέρνει τη σιγουριά... όμως δεν εννοώ αυτό. Πηγαίνοντας στο Νοσοκομείο, μπορεί εγώ να μην ανησυχώ, αλλά το κτίριο είναι τίγκα σε ανθρώπους που ανησυχούν και μάλιστα πολύ. Περιμένοντας λοιπόν να ξελεγράρω... το τεταρτάκι που λέγαμε... είδα ότι η ίδια αυτη αυρα χαλάρωνε τους ανθρώπους που περιμένανε. Εχει σημασία το ηχόχρωμα της φωνής, η σωστή απόσταση κ.λ.π.

Περπατώντας ευτυχής στην Βασιλίσσης Σοφίας, σκέφτηκα ότι τελικά συμφωνώ ότι υπάρχουν μερικά πράγματα που αποκλείεται να αντικαταστήσει το Θαύμα του Ιντερνετ. Ας πούμε αυτη η επαφή γιατρού και ασθενή.

Νιώθω υποχρέωσή μου κάθε φορά που συμβαίνει κάτι γύρω από την καρδιά μου...όπως π.χ. αυτες οι εξετάσεις... να γράφω γι’ αυτο. Η ευγνωμοσύνη που νιώθω για μερικούς ανθρώπους δεν περιγράφεται με λόγια... αλλά το πιο βασικό είναι ότι διαβάζοντας με, έστω και ένας να καταλάβει ότι η ζωή είναι ωραία για να τη φοβάσαι... θα είμαι πολύ ευτυχής.

Ενα πρωινό θα περάσω από τοα Ιπποκράτειο και θα φωτογραφήσω τους ανθρώπους που εργάζονται εκεί... θαθελα να τους γνωρίσετε.