αμφιθεατρικά

Την Πέμπτη που μας πέρασε ήμουν στη Νομική Σχολή Αθηνών, όπου μίλησα στους φοιτητές του πολιτικού για τη γυναίκα και τη διάφημιση (τελικά δεν είπαμε λέξη ...και καλά κάναμε) και για το anorexia nervosa…

Δίπλα μου κάθισε η κ. Ελενα Κουντουρά....η οποία, παιδιά...είναι πιο όμορφη απο κοντά... δεν το κουβεντιάζω... εχει ένα εντελώς βελούδινο approach, που καλό είναι να το λέμε και αύρα... το ίδιο είναι και το βλέμμα της ...( μα τα μοντέλα βασικά για το βλέμμα κάνουν καριέρα και μαλιστα διεθνή...) και οι κινήσεις της... δεν θες ακριβώς να την φλεφρτάρεις, αλλά στεναχωριέσαι όταν φεύγει απο δίπλα σου... με μια λέξη ωραία γυναίκα... μου έκανε εντύπωση που ηρθε με πολύ καλά τακτοποιημένες σημειώσεις, αλλά τελικά είπε αυτα που πίστευε χωρίς να τους ρίξει ούτε μια ματιά.

Από την άλλη μεριά μια φίλη μου, η Χρύσα Σαλαβράκου... Εντονα πολιτικοποιημένη, νομικός, με άμεσες σχέσεις με τα media (ΕΣΗΕΑ), σύζυγος, μητέρα, γυναίκα με κοινωνική συνείδηση, μαχητικές θέσεις και από εκείνες που ποοοοοοοοοοολύ δύσκολα κάνουν πίσω... Γίναμε φίλοι γιατί μια μέρα μου είπε ότι της άρεσαν αυτα που έγραφα για τις γυναίκες... γιατί άλλο άραγε μπορεί να σε αγαπήσει ένας δημοσιογράφος, κύριοι μεγαλο-δημοσιογράφοι μου; Ε;

Μου έκανε εντύπωση που μίλησε σαν μάνα όλων των παιδιών... η αλήθεια είναι οτι δεν το περίμενα...

Πιο δίπλα η Ζέτα Δούκα. Είχα πάντα τη γνώμη ότι ήταν περίεργο τρένο. Κατα καιρούς έχει κάνει κάτι ψιλο-ποπ που μου την έσπαγαν... αλλα βασικά μου άρεσε γιατί ήταν ροκ. Ροκ ήταν και η εντύπωση που έδωσε στο πάνελ... Τόσο ροκ που φοβάμαι ότι δεν της έχουν δείξει αρκετά το φεγγάρι, μαλλον γιατί την φοβούνται... Λάθος... μόλις σου χαμογελάσει σε κάνει δικό της... Μου άρεσε, που ακούει...Το παλεύει το θέμα με την anorexia nervosa (και τα συναφή και γουστάρω που δεν μασάει. Ελπίζω να μην το παρεξηγήσει, αμα το διαβάσει, αλλά είναι αυτό που λέμε: ωραία γκόμενα!

Και δίπλα της η Μάρα Δαμουρσλή. Οταν την είδα, είπα μέσα μου: Τρομερή γυναίκα. Πολύ σέξυ. Μόλις μου απηύθυνε τον λόγο και με κοίταξε συνέβη αυτο που συνέβη και με την Ελενα Κουντουρά. Πολύ βελούδινη. Και ενώ όλοι μας είπαμε και μερικα παραπάνω, εκείνη είπε μόνο αυτά που χρειαζόν τουσαν...

Με άλλα λόγια ήμουν εξαιρετικά ευτυχής σε τούτο το πάνελ... Σπάνια πάω... είτε γιατί είναι μαραθώνια.... είτε γιατί είναι με κοινό που δεν με ενδιαφέρει.... Εδώ όμως σηκώνωντας τα μάτια βλέπεις ένα αμφιθέατρο τίγκα σε νεαρά άτομα να περιμένουν να σε ακούσουν....

Φοιτητές.

Μπήκα στο Πανεπιστήμιο (Πάντειο) το καλοκαίρι του 1974... Λίγες μέρες αφότου είχε πέσει η δικτατορία. Στα αμφιθέατρα της Νομικής μπαίναμε για να δώσουμε μάχες... μην τα ξαναλέμε αυτα γιατί γινόμαστε γραφικοί... όμως εγώ ξανάμπαινα τόσα χρόνια μετά για να μιλήσω για την anorexia nervosa… Μπήκα πρώτος στο αμφιθέατρο και κοίταζα τα παιδιά. Προσπαθούσα να καταλάβω τί είχε γίνει. Ωστε αυτό ήταν το αποτέλεσμα ε; Μου άρεσε ή δεν μου άρεσε; Δεν μπορούσα να αποφασίσω. Σήκωσα τη μηχανή μου και άρχισα να τους φωτογραφίζω... το ίδιο κάνανε και αυτοί με τα mobiles τους...

Μπλα-μπλα-μπλα.... μμμμμ ωραίο είναι.....μπλα-μπλα-μπλα-μπλα... υπέροχο είναι... δεν θέλω να τους πώ για πράγματα που έμαθα διαβάζοντας, αλλά για πράγματα που τα έζησα...για πράγματα που πραγματικά ξέρω. Και ήταν εκεί για να ακούσουν... και άκουσαν... και γαμώτο μόλις είχα ζεσταθεί, τελειώσαμε...

Μερικά παιδιά με έκαναν το ίδιο βράδι add στο Facebook…. Και η φίλη μου η Δώρα... μόνο που δεν με e-κατσάδιασε που δεν την είχα ειδοποίησει να είναι εκεί.... αφού και εκείνη είναι στην ίδια σχολή.... το’χε όμως πληροφορηθεί από τους συμφοιτητές της... 34 χρόνια πριν στο ίδιο (;) αμφιθέατρο, όσο και να φώναζα κανείς δεν μάκουγε... και εγώ δεν άκουγα τους άλλους και πάει λέγοντας.... 34 χρόνια μετά δεν χρειάστηκα καν το μικρόφωνο... loud and clear…. και μια πιτσιρίκα e-φίλη μου στεναχωριέται που δεν ήταν εκεί να κουβεντιάσουμε....

Τί διάολο άλλο μπορεί να με κάνει χαρούμενο;

Ενας καλός μισθός;

Μια καλή γκόμενα;

Ενα ταξίδι;

Μια θέση;

Αρχίδια-μύδια....

Το να κινήσω την περίεργεια ενός πιτσιρικά για οποιονδήποτε λόγο και υπό οποιοεσδήποτε συνθήκες με κάνει να νιώθω το οξυγόνο πιο καλά στα πνευμόνια μου....

Αναρωτιούνται πολλοί παπάρες στις μέρες μας τί είναι blog. Tί άλλο να’ναι από την ελευθερία, που νιώθω(θετε) να γράφω(φετε) τις αλήθειες μου (σας);

Στους φοιτητές και τις φοιτήτριες τους εύχομαι να τον αλλάξουν τον κόσμο.

Τους εύχομαι να καταλάβουν οτι όλα όσα μαθαίνουν είναι παλιά, άρα έχουν την υποχρέωση να κάνουν καινούργια.

Τους εύχομαι να αλλάξουν τον κόσμο με το μυαλό και να χαρούν τη ζωή τους με την καρδιά.

Τους ευχαριστώ πολύ.

Attachment: Το θέμα της anorexia nervosa δεν το ξέρω. Καταλαβα όμως από αυτά που άκουσα ότι είναι πολύ επικίνδυνο πράγμα και πάσχουν απ’ αυτο και τα συναφή του, πολλοί άνθρωποι...Οι κυρίες Δούκα και Δαμουρσλή μιλήσανε για την ΑΝΑΣΑ με πάθος...δείτε αυτό.