σκιτσάκια

Πριν από πολλά χρόνια η φίλη μου Ηλέκτρα Τεγοπούλου, μου’χε πει:

-Κοίτα να μιλήσεις με τον πατέρα σου, πριν είναι αργά και το μετανιώσεις πικρά στην ζωή σου που δεν το΄κανες. Να’σαι σίγουρος ότι έχει τα κλειδιά για πολλά από τα προβλήματά σου... μη χάσεις την ευκαιρία.

Οι φίλοι μου έχουν την εντύπωση ότι γράφω στα παλιά μου τα παπούτσια τις συμβουλές τους. Προφανώς φταίει το (τάχα) αδιάφορο ύφος μου. Κάνουν όμως λάθος. Μέγα λάθος. Από μικρός άκουγα πολύ προσεκτικά αυτα που λέγανε τρίτοι ... απλώς κανείς δεν το καταλάβαινε.

Ετσι ακολούθησα πιστά τη συμβουλή της.

Βγήκαμε οι δυο μας με τον πατέρα μου και μου είπε πολλά. Μικρά-μικρά, αδιάφορα για κάποιον που θα μας άκουγε, αλλά εμένα μετά απ’ αυτές τις συναντήσεις πατέρα-γιού, τρώγωντας μεζεδάκια και πίνοντας μπυρίτσες, φωτίστηκαν μερικά από τα σκοτεινά μου παράθυρα.

Μετα από λίγα χρόνια έφυγε ο πατέρας μου και τότε συνειδητοποίησα πόσο πολύ είχε βοηθήσει η συμβουλή της Ηλέκτρας. Αρκετές από τις απορίες μου δεν έμειναν απορίες. Σπουδαίο πράγμα.

Από τότε το συστήνω και γω με τη σειρά μου σε νεότερους ανθρώπους. Δυστυχώς δεν με ακούνε. Αλλοι μου λένε: «ααααα εγώ με τον πατέρα μου τα λέμε στο ημίχρονο όταν βλεπουμε ματς...» ... «εγω με τη μάνα μου είμαστε φίλες»... και άλλες τέτοιες παπαριές...

Εσεις λοιπόν που με διαβάζετε και δεν έχετε την πολυτέλεια (χαχαχαχα) να μου φέρνετε αντιρρήσεις κάντε το... στην αρχή ο πατέρας (ή η μάνα, αν και είναι το δύσκολο project ειδικά με τις κόρες) θα ανησυχήσει ό, τι κάτι έχετε, ή κάτι θέλετε... την πρώτη φορά θα είναι μαγκωμένος... μετά όμως θα χαλαρώσει και θα σας πει αυτα που δεν σας λέει στο ημίχρονο, ή όταν η μητέρα από την κουζίνα φωνάζει: «Τί λέτε εσείς οι δυό;... Ερχομαι...»...

Κάντε το... κάποτε θα μου το οφείλετε.

Μια μέρα θα σας πω για την Ηλέκτρα, τον αγαπημένο μου άνδρα της τον Πάνο, που’φυγε κι αυτός πριν μερικά χρόνια, και το σαλόνι της, από όπου πέρασαν και περνούν οι πιο ισχυροί, οι πιο ταλαντούχοι, οι πιο περίεργοι, οι πιο ό,τι μπορείτε να φαντασθείτε... Δεν είναι η ώρα του όμως... καλά νάμαστε και θα σας πω... για πρόσωπα και πράγματα που σήμερα κάνουν τους καμπόσους.

Πριν απο 2-3 μήνες μου τηλεφώνησε η Ηλέκτρα .... φυσικά στις 4... το πρωί.

-Μανούκο (έτσι με λέει) θα φτιάξω για την ΕΡΤ μια σειρά ντοκυμανταιρ για τους Ελληνες γελοιογράφους και λέω να ξεκινήσω με τον Αρχέλαο. Μπορούμε να πάμε στο πατρικό σου να κάνουμε γυρισμα;

Φυσικά. Πήγανε, ηρθανε, τραβήξανε γελοιογραφίες με την καμερα, μάθανε λεπτομέρειες....

Δεν με συγκινεί πλέον η τηλεόραση γιατί την βρίσκω ψιλο-πρωτόγονη... όμως την περασμένη Τρίτη, που είδα το αφιερωμα στον πατέρα μου, μου άρεσε πολύ. Οχι μόνο για συναισθηματικούς λόγους (που είναι φυσικό), αλλά και για επαγγελματικούς. Ηταν με μεγάλο μεράκι, με ρεπορτάζ, με ψάξιμο, με σπουδαία και συγχρονη σκηνοθεσία που εδενε άνετα το σήμερα με την κλασσική παλιά ομορφιά της Δημόσιας Τηλεόρασης... τέλειος φωτισμός...χαρηκα πολύ που είδα τον Βασίλη Χριστοδούλου που είναι σε τέλεια φόρμα.... ίσως να είναι ο μεγαλύτερος σε ηλικία μάχιμος γελοιογράφος του πλανήτη....

Χαμογέλασα καθώς το έβλεπα μετά στον υπολογιστή μου. Δεν ήταν δυνατόν να μην είναι καλό. Η κ. Τεγοπούλου είναι μεγάλη ζωγράφος... τοσο μεγάλη που σχεδόν το κρύβει.... όπως (βασικά) όλοι οι μεγάλοι.

Μερικά χρόνια πριν η Ηλέκτρα μου΄δωσε μια χρυσή συμβουλή.

Σήμερα μου –ως παραγωγός- ανακάτεψε και τις αναμνήσεις.

Της στέλνω ενα φιλί.

attachment: τις φωτο τις τράβηξαν η Βίλη κ η Γιώτα.