2 ωρες στον ΑΝΤ1

Oταν έπιασα δουλειά στον ΑΝΤ1 το 1990...το μεγάλο στοίχημα ήταν η τηλεόραση. Ολοι θέλαμε να δουλέψουμε εκεί.Το ραδιοφωνάκι μόλις είχε περάσει τις μεγάλες στιγμές της δόξας του...με πλήθος ακροατών που δεν νομίζω ότι θα επαναληφθεί ποτέ...

Εκεί λοιπόν στο Agora στην Κηφισίας έμαθα πολλά πράγματα για την τηλεόραση., που αργότερα μου έφεραν και θέσεις και χρήμα. Ηταν τότε που όλοι μαθαίναμε από τους λίγους που ήξεραν ( λόγω ΕΡΤ) ή πού τέλος πάντων έλεγαν ότι ήξεραν... εμείς οι υπόλοιποι πάντως δεν είχαμε ιδέα... Μερικοί μάθανε...πολλοί όμως συνεχίζουν να μην έχουν ιδέα... συμβαίνει αυτο στη ζωή... Μοντάζ, παραγωγή, τρέξε και να μην φτάνεις, οι πρώτοι ανταγωνισμοί... οι πρώτες συμπάθειες... οι πρώτες νέες φιλίες... κ.λ.π.

Κάτω ακριβώς στην είσοδο ... το ραδιόφωνο... το πρώτο που είχε κάνει το trademark ΑΝΤ1 γνωστό στο πεινασμένο για άλλου είδους ενημέρωση κοινό... με ενα μικρό γιάλινο (!!!) studio, που υπάρχει ακόμα και εκπέμπει αδιάκοπα...

(Θέλοντας να μάθω 3D δοκίμασα πριν 2-3 χρόνια με το σήμα του ΑΝΤ1...τότε που ακόμα ήταν κιτρινο και μπλε... δεν ταδειξα ποτέ σε κανέναν... τώρα πια , γιατί όχι;)

Περνούσα κάθε μέρα, απ’ έξω πηγαίνοντας ή φεύγοντας είτε λουφάροντας για καφέ... μπαίνανε μέσα κάτι τύποι...κανανε τις εκπομπές τους και φεύγανε ... πολύ τους ζήλευα... είχα σταματήσει να κανω ραδιόφωνο στον 9,84 κανα-δυο χρόνια και μου’χε λείψει πολύ. Πήγα λοιπόν στον Κώστα Παπανικολάου, εναν εξαιρετικό συνάδελφο, που ήταν διευθυντής στο ραδιόφωνο και του είπα οτι αν γινότανε ... και αν έβρισκαν καμμιά ωρίτσα το Σαββατοκύριακο ακόμα και στα άγρια χαράματα... θα ήθελα... αν και αυτοί θέλανε να κάνω καμμιά εκπομπούλα... άσχημο drug το ραδιόφωνο...

Ο Κώστας με κοίταξε με το ήρεμο ύφος του και μου είπε:

-Εντάξει. Από αύριο 6-7 το απόγευμα. (και μου΄δωσε και εναν συμπαθητικό μισθό).

Εμεινα με ανοικτό το στόμα.

-Ευχαριστώ... και η τηλεόραση; Με το δελτίο ειδήσεων τί θα κάνω;

-Αυτό είναι δικό σου πρόβλημα.

-Μάλιστα...και τί να κάνω 6-7 κάθε απόγευμα;

-Επίσης και αυτο είναι δικό σου πρόβλημα.

Μεταξύ μας είχε δίκιο αν και το τελευταίο «δικό μου πρόβλημα» το εξέλεβα για κοπλιμέντο.

Πήγα στον κ. Ιάσονα Μοσχοβίτη... του άρεσε η ιδέα να κάνω ραδιόφωνο... είμαι (σχεδόν) σίγουρος ότι είχε βάλει και αυτος το χεράκι του... αλλά με έστειλε αρμόδιο, στον διευθυντή ειδήσεων...τον Γιάννη Παπουτσάνη... ο οποίος με είχε φέρει στον ΑΝΤ1 και με είχε σπρώξει στην παραγωγή των ειδήσεων, πράγμα που εκείνη την εποχή (κι όχι μόνο) ήταν το μεγαλύτερο τηλε-σχολείο. Εγω όμως έπηζα...

Με τον Γιάννη είμασταν φίλοι από παλιά. Πολύ φίλοι... όμως αυτό είναι μεγάλο ...μειονέκτημα...αμα δουλεύεις μαζί του... αν είναι μία φορά δύσκολος με τους υφισταμένους του... είναι 101 με τους φίλους του...

Αντε να του πάρεις μια ώρα , ειδικά εκείνη την ώρα... που το δελτίο καίγεται. Θεωρητικά δεν είχα ούτε μία στις χίλιες... η ελπίδα όμως πεθαίνει τελευταία... Μπήκα στο γραφείο του τριαλαρούμ-τριαλαρά και του είπα χωρίς περιστροφές τί ήθελα.

Καμμιά φορά ρε παιδί μου....η μία πιθανότητα κερδίζει... μία στις χίλιες θα μου πεις... ναι... αλλά να που κάθισε και η μία...

Εντάξει...μου ειπε χαμογελαστός... αν συμφωνεί η Πλαβούκου (υπεύθυνη παραγωγής) και έρχεσαι και δυο ώρες νωρίτερα... εντάξει από μένα...

Ούτε ευχαριστώ δεν είπα και βγήκα από το γραφείο του... μια ανάποδη είδηση μπορούσε να εμφανισθεί και να μείνω με το τιρλιλί στο χέρι...

Πήγα στην Ελένη Πλαβούκου... φυσικά και μου’πε ΟΚ... εμαθα πολλά πλάϊ της και ποτέ δεν μου χάλασε χατήρι... καλή φίλη... φυσικά δεν ήρθα ποτέ 2 ώρες νωρίτερα....

Ετσι άρχισε η σχέση μου με το ραδιόφωνο του ΑΝΤ1...

Μουσικούλα...μπλα-μπλα... κάθε απόγευμα.... Για περίπου δυο χρόνια... εκανα και το μεσημέρι... και αργότερα το βράδι... ραδιοφωνική ώρα που αγαπώ πολύ....

Μετα ήρθε η περιπλάνηση μου στα κανάλια... σε μερικά άλλα ραδιόφωνα... η ΕΡΤ... το internet…. Oσο και να μεγαλώνεις οι έρωτες δεν ξεχνιούνται... ειδικά αυτοί που σε σημάδεψαν...

Στον ΑΝΤ1 νιώθω σαν στο σπίτι μου... Κάθε φορά που περνάω απο το Μαρούσι... ανεβαίνω να πιω εναν καφέ... έχω φίλους παλιούς και δοκιμασμένους.... έχω ανθρώπους που σέβομαι.... έχω ανθρώπους πουχω γελάσει μαζί τους... και μάλλον δεν έχω εχθρούς... έχω φάει ψωμί εκεί... και πάντα όσα συμφωνήσαμε τα τήρησαν.

Προχθές μου τηλεφωνησε η Νικόλ Ποφάντη. Φίλη μου... καλή φίλη μου και εκείνη και ο συζυγος... την περασμένη εβδομάδα είμασταν όλοι μαζί και σκίσαμε κάτι σνιτσελούρες στο “Rittenburg” στην Καισαριανή....

-Ελα ρε... της είπα...

Συμπτωματικά με πέτυχε στην Θεσσαλονίκη με κάτι συναδέλφους φίλους στον ραδιοφωνικό σταθμό τon Star FM και μόλις είχα ραδιο-ψιλο-ζηλέψει....

-Τί έγινε Νικόλ;

-Μια χαρά... πού είσαι;

-Στη Θεσσαλονίκη...

-Ωραία... τί κάνεις την Κυριακή 6 Απριλίου;

-Εχω γενέθλια... θέλετε να φάμε μαζί;

-Εχω καλύτερη πρόταση.... Θαρθεις να κάνεις δυο ώρες εκπομπή στον ANT1; (H Nικόλ δουλεύει στο ραδιόφωνο)....

-Ε;

-Εχουμε μια εκπομπή που τη λέμε «Ο Επισκέπτης της Κυριακής» και αυτη τη φορά θα θέλαμε να είσαι εσύ...12-2 το μεσημέρι...

-Καλεσμένος;

-Οχι, καλέ... εσύ θα παρουσιάσεις την εκπομπή.

-Μόνος μου;

-Μόνος σου...

-Και θα βάλω και τη μουσική;

-Αμέ...

-Και θα λέω ό,τι θέλω;

-Ο,τι θες.... ξέρεις εσύ... Δεν σε πειράζει που είναι τα γενέθλια σου ε;

-Οχι, μωρέ εντάξει...είπα με μπλαζέ ύφος... Δώδεκα-δύο;

-Ναι... thnx.

Στην πραγματικότητα μόλις ειχα πάρει ενα εξαιρετικό δώρο γενεθλίων. Oποια και αν είναι η σχέση με το κοινό μεσω κειμένων... όποια και να’ναι μέσω τηλεόρασης... οποια και να’ναι μέσω internet .... δεν συγκρίνω καμμιά τους με τη σχέση του ανθρώπου που είναι στο μικρόφωνο και στα κουμπάκια... με τους ανθρώπους που ακούνε... αν μάλιστα είναι και νύχτα το πράγμα γίνεται μαγικό... ενας μοναχικός μιλάει στους μοναχικούς... δεν είναι αστεία πράγματα αυτα αδέλφια...

Μόνο οποιος την έχει γνωρίσει αυτη τη σχέση καταλαβαίνει, τί εννοώ. Μιλάμε για καψούρα... Γι’ αυτο και το ραδιόφωνο είναι το μόνο ΜΜΕ που δεν πρόκειται να πάθει τίποτε από την λαίλαπα του διαδίκτυου.... Το «κόλπο» θα είναι πάντα το ίδιο....ακόμα κι αν εκπέμπεις μέσα από διαστημόπλοιο.

Την τελευταία φορά που έκανα ραδιόφωνο στον ΑΝΤ1 ήταν γύρω στο 1995 μαζί με τη Φωτεινή Πιπιλή... η οποία μέχρι εκείνη τη Δευτέρα ή σχέση της με το μικρόφωνο ραδιοφώνου ήταν η ίδια που είχα (και συνεχίζω να έχω) εγώ με ραφτινγκ σε παγωμένα ποτάμια και με τρομερό άγχος μην πέσουν τα γυιαλιά μου στα παγωμένα ποτάμια....

Αφού την έψησα ότι θα της πηγαίνει το ραδιόφωνο... και αφού ψήσαμε και τον Παπανικολάου ότι θα κάναμε καλό ντουέτο.... με τρέλανε στις συσκέψεις σπίτι της για το τί θα λέγαμε... πότε θα το λέγαμε.... αν θα το λέγαμε.... κ.λ.π. Την αγαπώ πολύ για να της ρίξω τα βρισίδια της... και να την πέισω ότι είμαι θιασώτης του χύμα-ραδιο... (πράγμα που τελικά ακολούθησε και η ίδια). Αφού λοιπόν με βασάνισε και με έβαλε να type δευτερόλεπτο προς δευτερόλεπτο την εκπομπή... με άφησε Κυριακή βράδυ να πάω σπίτι μου....

Δωσαμε ραντεβού στο ραδιόφωνο την επόμενη το μεσημέρι... Ωρα φιλέτο.... Ολα ήταν υπό έλεγχο... πλήν εμού... Είχα ξεχάσει να της πω, ότι είμαι της βαθειάς πεποίθησης ότι ο παραγωγός πρέπει να μπαίνει στο στούντιο λαγχανιασμένος, για να μεταφέρει το «εξω» στο studiο... την ψυχική του διάθεση... αυτό ήταν μια πρώτης τάξεως δικαιολογία για μένα... που αργώ ΠΑΝΤΑ στα ραντεβού (ναι! Είμαι αναίσθητος)... πάντα οι ηχολήπτες μου ήξεραν και είχαν ατακάρει ενα μεγάαααααλο σε διάρκεια τραγούδι για να αρχίσουν… χωρίς εμένα... και εγώ πάντα γουστάριζα να μπαίνω στο στούντιο μισό λεπτό αφότου είχε αρχίσει η εκπόμπή.... αλλιώς θα ταλέγα από πριν στον ηχολήπτη (πάντα ήταν φίλοι μου και φίλες μου) και δεν θα είχα να πω τίποτα στο μικρόφωνο... simple…

Nαι... αλλά αυτο δεν το’ξερε η Πιπιλή... οταν πέρασε λοιπόν το πρωτο 2λεπτο και βρέθηκε μόνη με ενα μικρόφωνο.... έπαθε κρανιοεγκεφαλικό.... φυσικά και τα καταφερε μια χαρά... και εκεί που τα’λεγε...ανοίγει η πόρτα και μπαίνω εγώ τριαλαρούμ-τριαλαρά... λες και δεν τρέχει τίποτα...

-Φωτεινούλα...ξεκίνησες βλέπω... είπα πλησιάζοντας το μικρόφωνο.

Λέει μια παπαριά , κλείνει το μικρόφωνο και μου ρίχνει ενα μπινελίκιιιιιιιιιι.... μιλάμε για ΤΟ μπινελίκι.... μπινελικωμενο μπινελίκι.... μετα της πέρασε και κάναμε μια χαρά εκπομπή....

Νιώθω λιγάκι σαν ναχω ραντεβού με εναν παλιό έρωτα... που χωρίσαμε χωρίς να θυμάμαι το γιατί...