made in Salonica

Πριν από μερικές εβδομάδες είχα ανέβει στη Σαλονίκη. Μην τα ξαναλέμε, η μισή μου πατρίδα, ο πατέρας μου, ο ΜΠΑΟΚ (αν και όλοι μου οι συγγενείς είναι με τον Ηρακλή), ο Λευκός Πύργος, η Καλαμαριά, ο «Μύλος»... ωωωωπ.... ο «Μύλος». Ο πατέρας μου ήταν από τους πρώτους που έτρεξε να τον στηρίξει και οι πιτσιρικαδες του «Μύλου» τον αγαπούσαν πολύ γι’ αυτο... ΒΑΒΕΛ κ.λ.π. Οταν λοιπόν η φίλη μου η Μαρία Αράπογλου (εξαιρετική μανατζερ) μου είπε ότι θα πηγαίναμε στον Μυλο να δούμε την (υπέροχη) έκθεση του Τάκη Διαμαντόπουλου, χάρηκα πολύ...

Οι φωτογραφίες ήταν εξαιρετικές. Ειχα μάλιστα το θράσσος να σηκώσω την camera και να φωτογραφίσω (η μισή Αθήνα ήταν εκεί χαχαχαχαχα)... αλλά καλός Θεός της Τέχνης με τιμώρησε και έχασα όλο το περιεχόμενο της μνήμης... μη ρωτάτε πώς... είμαι μερικές φορές ένας άχρηστος...

Η Θεσσαλονίκη είναι μια κούκλα. Τα μαγαζιά της ούτε που υπάρχει ποτέ πιθανότητα να τα έχουμε εμείς στην Αθήνα....ολοι αγαπούν να βρίζουν τον Δήμαρχο.... οι ταξιτζήδες πίνουν με μοναδικό τρόπο χαλαρά την φραπεδιά και ...ώ του θαύματος δίνουν (ακόμα) ψιλά στους ανθρώπους στα φανάρια...Κατα τα αλλα λατρεύουν να δείχνουν την αντιπάθεια τους για τους Αθηναίους....

Πήρα ταξί από το αεροδρόμιο. Ο οδηγός έπινε κεφαδάκι και μίλαγε με τον καρντάση στο κύκλωμα... Κάποια στιγμή από ενα στενό πετάγεται με κόκκινο μια μηχανή... φρενάρει... ο καφές στη θέση του....

Λέω:

-Μα πώς περνάει έτσι με κόκκινο;

Μου λέει:

-Γιατί εσείς στην Αθήνα δεν περνάτε με κόκκινο;

Κάγκελο ο ημι-ιθαγενής Μάνος.

Αυτη την εποχή με έχουν τρελλάνει οι δημοσιογραφοι (της γενιάς μου) με το πώς θα επικοινωνήσουν με τις νέες γενιές μέσω διαδικτύου. Οπως καταλαβαίνετε αυτη η φράση από μόνη της είναι μια σκέτη εμετίλα... Αναμεσα λοιπόν στα διάφορα επαγγελματικά ραντεβού πουχα στη Σαλονίκη ... έτρεχα και δεν έφτανα ... να φαντασθείτε ότι έκλεισα καταλάθος της φίλης μου της Ελσας το τηλέφωνο στα μούτρα και δεν πήγα να δω την αγαπημένη μου ανηψιά Ηρώ και την οικογένεια της.... μπόρεσα και είδα την συνάδελφο μου Κική Τσιλιγερίδου, που είναι παλιά μου φίλη και την ραδιοφωνική παραγωγό Ολίβια Γαβρίλη.

Με πήγανε με μεγαλη υπερηφάνεια να μου δείξουν τα studio του Star FM 97.1 και του 92.8 Ελληνικός FM… Μπλα...μπλα... Τί κάνετε κ.Αντώναρε... εμείς εδω στη Θεσσαλονίκη κ.λ.π. Ετσι βρέθηκα αυτές τις λίγες μέρες με τον ήχο της πόλης στα αυτιά μου... όχι μόνο των συγκεκριμένων σταθμών.... αλλα ήταν φυσικό να δωσω προσοχή στη δουλειά των φιλενάδων μου....

Εξαιρετικές είναι και οι δυο... πείτε και υποκειμενικό.... όμως με εντυπωσιάσαν τα εξής: Και οι δυό τους είναι full computer και internet educated... έχουν τα blog τους.... έχουν τις istoselides τους που λένε οι ξενέρωτοι λες και οι όροι μπορεί να έχουν μετάφραση.... Η Κική που είναι ρεπόρτερ τρέχει από το πρωί μέχρι τα μεσάνυχτα καλύπτοντας ό, τι κινείται και ταυτόχρονα γεμίζει το blog της, αλλάζει το status της στο Facebook κάνει upload φωτογραφίες και φτιάχνει MPEG4 για πάρτης... ταυτόχρονα ερωτεύεται, θυμώνει, χαίρεται, διασκεδάζει, πίνει χορεύει και οι άνδρες σφάζονται στα πόδια της....κατεβαίνει με επιτυχία στις συνδικαλιστικές εκλογές... msn κ.λ.π.

Με ρωτάνε οι φίλοι μου οι εν Αθηναις δημοσιογράφοι πώς θα καταφέρουν να μιλήσουν στις νεες γενιές στο διαδίκτυο (μπλιάχρ)... Τους κοιτάω με θολό μάτι....Αν κατάλαβαν έστω και τα μισά απ΄’ αυτα τα κοπλιμέντα που κάνω για την κ. Τσιλιγερίδου, ίσως ναχουν κάποια ελπίδα.... Φοβάμαι όμως ότι μάλλον δεν καταλαβαίνουν ιερογλύφικά.

Η Ολίβια Γαβρίλη, μια κουκλάρα με πράσινα μάτια... κανει δυο ώρες μουσικο-καλλιτεχνική-ενημερωτική εκπομπή στον Star...(και καπάκι αλλες δυο στον Ελληνικό) ... μαζί της στα μικρόφωνα και στον γενικό χαβαλε και ο Σωτήρης Ποσπορέλης. Πολυβόλα.... μιλάμε για μεγάλα πολυβόλα... τους χρονομέτρησα προχθές... 123 δευτερόλεπτα πρίμα βίστα, ομοιοκαταληξίες, κριτική, χαζομαρούλες, τηλέφωνα.... πολυβόλο.... η δεσποινίς Ολίβια και δίπλα της ο Σωτήρης Ποσπορέλης να κόβει και να ράβει...και ούτε σαρδαμ...ούτε μια ασυνταξία

Ελα μωρέ... σιγά το πράγμα... τίγκα είναι το ραδιόφωνο από τέτοιοα ντουέτα... Βλακείες λένε....

Σύμφωνοι... Μισό λεπτό όμως....

Η Ολίβια Γαβρίλη είναι τελειόφοιτος στην Ιατρική Σχολή στη Θεσσαλονίκη και ο Σωτήρης Ποσπορέλης γιατρός επίσης... και οι δυό τους φτύσανε το σύστημα... αλλά όχι από τζάμπα μαγκιά.... μπήκανε στην Ιατρική...μελέτησαν.... τους βγήκε η ψυχή ανάποδα... και όταν θα έπαιρναν νερό από τη βρύση.... κόντρα στο ρεύμα κάνουν αυτο που γουστάρουν.... κάνουν ραδιόφωνο...κάνοντας κουίζ.... πειράζοντας ο ένας τον άλλο .... με άλλα λόγια βάζουν ενα προσωπικό σύννεφο πάνω από την πόλη....

Και οι πιτσιρικάδες τους λατρεύουν.... ε; Ετσι δεν θα γινόταν... και στο καπάκι φτιάχουν και ενα blog για την εκπομπή, που λένε και γράφουν από τρέλλες μέχρι τα προσωπικά τους (http://www.pospoolive.blogspot.com/) στο ύφος και στο στυλ που γουστάρουν οι νέες γενιές που τόσο ποθούν οι αναλογικοί δυνάδελφοι μου....

Δυο γιατροί...

Αρα δυο άνθρωποι που ξέρουν που ξέρουν ελληνικά, που έχουν διαβάσει 5 βιβλία, που μιλάνε ξένες γλώσσες, που στο κάτω –κάτω στον αέρα μπορούν να χειρσθούν με αρτιο τρόπο οποιοδήποτε θέμα... που παίζουν τους υπόλογιστές και το internet στα δάκτυλα...Πόσοι άραγε μεγαλο-δημοσιογράφοι της Αθήνας (βλ. Ελλάδας) μπορούν να κάνουν κάτι τέτοιο; Ναι, μιλάω για τους ίδιους που ψάχνουν τρόπους να επικοινωνήσουν με τις νεες γεννιές....

Δεν νομίζω ναχασε η ιατρική.... με την Ολιβια και τον Σωτήρη...μάλλον τα media κερδισαν....

Και οι 3 φίλες μου με υποχρέωσαν...με βγάλανε... με κέράσανε...με πήγαν στα καλύτερα... να φαντασθείτε κάθισα 3 μέρες έσκασα στο φαγητό και στιο πιοτί και πλήρωσα όλα κι όλα 35 ευρώ...

Το περασμένο Σαββατοκύριακο νάτες στην Αθήνα... η Κική και η Ολίβια...στην μεγάλη πόλη.... Γελάσαμε φάγαμε, ήπιαμε, είπαμε, είδαμε κοινούς φίλους....Μου έκαναν δυο πράγματα εντύπωση: Σε πόσο μεγάλη εκτίμηση έχουν οι Αθηναίοι δημοσιογράφοι την Κική. Εντυπωσιάστηκα.... και πόσο «μπροστά» είναι η Ολίβια. «Τί άλλο θες να κάνεις εκτός από ραδιόφωνο;» τη ρώτησα... «Μάλλον τηλεόραση...» είπε ( δηλαδή, στο Ιnternet σκέφτηκα, αλλά δεν της τόπα.... «αλλά προς το παρόν θέλω να κάνω piercing στο χείλος εδώ...» και μου΄δειξε λίγο κάτω και δεξιά από τη μύτη....

-Οποιοσδήποτε άλλος άνθρωπος που θα’θελε να κάνει τηλεόραση, ούτε που θα του περνούσε από το μυαλό να κάνει piercing on face… φατσα κάρτα με άλλα λόγια.... σκεφτόμουν τη στιγμή που της έκανε ο πιρσατζής τσακ στο χείλος και (φυσικά) τη φωτογράφιζα.

Ουρά από παιδιά έξω από το μαγαζί που βάζει τα σκουλαρίκια (σε οποιο σημείο του σωματος μπορείτε φαντασθείτε).... Για μισό λεπτό λοιπόν.... Η επόμενη φάτσα που θα βγει στην οθόνη (όπου και ναναι αυτή) θα πρέπει να μιλήσει τη γλώσσα τους...ε;.... θα πρέπει όμως και να τους μοιάζει.... και για να το κάνει αυτο οφείλει να είναι one of those… αν μάλιστα η δεσποινίς η ο κύριος με το σκουλαρικι στο μέτωπο είναι και γιατρός, η αρχιτέκτων, ή δικηγόρος... τότε αυτη η γενιά έχει ελπίδες....

Ελπίδες βασικά να ξεφύγει από τα νύχια μας....

Ελπίζω και σεις να συμφωνείτε ότι το piercing είναι πιο τίμιο, πιο κομψό και βέβαια πιο modern sexy από το lifting…

Mόλις το κάρφωσε το σκουλαρίκι στο χείλος της... και αφού θαύμασε τον εαυτο της στον καθρέφτη, είπε πιάνοντας το πηγούνι της με απόγνωση:

-Ποιός την ακούει τώρα τη μαμά μου...

Χεχεχεχεχε... ο άνθρωπος δεν αλλάζει... απλώς προχωράει.... μπροστά συνέχεια.