Γύρω στις 3 το πρωί- 19 Μαϊου 2004- η Μαργαρίτα
πετάχτηκε από το κρεβάτι μου που συμτωμτικά κοιμόταν και ευτυχως για μένα
κράτησε τη ψυχραιμία της.
-Τηλεφωνησε στο 166…έπαθα έμφραγμα….της είπα
και σωριάστηκα στο κρεβάτι.
Και εκείνη σαν μηχανή έκανε όλα όσα έπρεπε
για να μου σωσει τη ζωή.
Μέχρι την τελευταια ασπιρίνη του σπιτιού βρήκε
για να γλυτώσω τα χειρότερα.
Η ζωή δεν είναι πρόγραμμα… και όποιος το
κάνει κατά τη γνώμη μου κάνει λάθος. Πριν από δυο χρόνο την είχα γνωρίσει,
επειδή την είχε ζηλέψει –χωρίς λόγο- μια πρώην μου… ετσι μου τραβηξε το
ενδιαφέρον… και έτσι βρέθηκε στο υπνοδωμάτιιο
μου… αν η πρώην δεν είχε ζηλέψει μαλλον δεν θα με διαβάζατε σημερα.
Η Μαργαρίτα, οι δυο κύριοι του 166 που
εκείνη τη νυχτα με οδηγησαν ταστραπιαία στο Ιπποκράτειο και εκείνος ο νεαρός
γιατρός που εφημέρευε που μου είπε: «Μην
ανησυχείτε… γλυτώσατε… τώρα είστε υπό πλήρη έλεγχο» και μου πέρασε την
πεταλούδα στο μπρατσο… έχουν την πλήρη ευγνωμοσύνη μου.
Την παντοτινή μου ευγνωμοσύνη.
Υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι που χουν τον
σεβασμό μου, την αγάπη μου, το καμάρι μου κ.λ.π. αλλά την ευγνωμοσύνη την έχουν μόνο αυτοί οι 4 άνθρωποι… 3 άγνωστοι και μια
που ήξερα.
Ποιος θα μπορούσε ποτέ να πει ότι 3
άγνωστοι και μια κοπέλα που γνωρισες κατά τυχη θα σου έσωζαν στην κυριολεξία τη
ζωή; Πώς μπορει κάποιος να το προγραμματίσει αυτό;
Όλα γίνανε λες και ήταν γερμανική μηχανή.
Εγω
σωθηκα, ΟΛΟΙ οι αλλοι που ήρθαν εκείνο το βράδυ στο Ιπποκράτειο έχασαν τη μάχη.
Προ ολίγου μου άφησε ένα μνμ ο φίλος μου ο Γιώργος:
«Χρονια πολλά σήμερα γίνεσαι 11 χρονών…
είσαι στην προεφηβική ηλικία.»
Χμ…αλήθεια είναι… πέρα για πέρα αλήθεια.
Τους θυμάμαι όλους… και πώς να τους ξεχάσω
άλλωστε; Τον γιατρό μου τον Λευτέρη Τσιάμη, που είναι εκτός από εξαιρετικός
επιστημων ενας άγιος άνθρωπος… δεν τολμω να σκεφτω πόσες δεκάδες ανθρωπους του’χω
στειλει να τους κοιτάξει… και εκείνος εχει ΠΑΝΤΑ ανταποκριθεί. ΠΑΝΤΑ όμως χωρις
καμμια εξαίρεση.
Ναι τον γνωρισα εκεί…στην εντατικη όπου
ηταν υπεύθυνος ..κι ερχόταν ΚΑΙ τις Κυριακές χωρίς τη ρόμπα του ιατρού για να
δει τους ασθενείς του… και ετσι απέκτησα θάρρος μαζί του και λόγω αυτού του θάρρους…πιθανολογώ
ότι σωθηκαν και μερικοί άλλοι που τον είχαν ανάγκη.
Να πως συνεχίζει το ποτάμι της ζωής… ένα ποτάμι
που όσο και να προσπαθήσετε να κολυμπήσετε κόντρα στη ροή του…. Αυτό στην τελική –ο,τι
και να κάνετε- θα σας πάει εκεί που θέλει.
Τα θυμάμαι όλα σαν ναναι τώρα.
Τη στιγμή που’ρθε η Μαργαρίτα και με πήρε
από το Νοσοκομείο. Πόσο διάφανα και αστραφτερά μου φαινόντουσαν όλα. Όπως τότε
στην (πραγματική μου) προεφηβική ηλικία.
Ναι ήταν ένα restart στη ζωή
μου…
Μπορει να πονάνε λίγο τα γονατα μου… αλλά η
ψυχή ανανεωθηκε 11 χρονια πριν.
Μεταξύ αστείου και σοβαρού λέω στους ανθρώπους:
αν κάποιος μπορούσε να με διαβεβαιώσει ότι θα γλυτώσεις το μοιραίο… σου συστηνω
ένα έμφραγμα… και οι άνθρωποι κάνουν μπρρρρρρρ (με το δίκιο τους) χτυπάνε ξύλο (επίσης με το δίκιο τους)
κουνιούνται από τη θέση τους (προφανώς με το δίκιο τους)… αλλά τελικά δίκιο ΄’εχω
γω.
Όταν παίξεις τάβλι με τον θάνατο και
εκείνος σε αφήσει (προς το παρόν) να μαζέψεις πρώτος τα πούλια…είναι η μεγάλη
σου ευκαιρία (και θασαι ανοητος/η αν δεν την εκμεταλλευτείς ) να εκτιμήσεις εκ
νέου τη ζωή…
Θυμάμαι ότι η αδελφή-φίλη-multiκουμπάρα
μου η Αγάθη μου παραχωρησε το σπίτι της στην Πάρο… εκεινο το σπίτι που βλέπει
ολο το Αιγαίο. Ηταν αρχές του Ιουνίου… θα πρέπει ναχω πάει σ αυτό το σπίτι 200
φορές… αυτή τη θέα την έχω χορτάσει… κι όμως όταν κάθισα σε εκείνο το πεζουλάκι
, όπου με τη φίλη μου έχουμε μιλήσει μεεεεεερες ολόκληρες…. Είδα μιαν άλλη θέα…
δεν μπορω να το περιγραψω… είδα την πραγματική μαγεία της θέας… είδα πιο πέρα από
εδκεί που φτάνει το μάτι. Ειδα με άλλα λόγια με τα μάτια ενός παιδιού.
Κι όλα αυτά γιατι έπαθα έμφραγμα… στα καλά
του καθουμένου… κι αυτό με οδηγησε να δω το γραψιμο διαφορετικά… ν κάνω παιδιά…
να γνωρισω την ευτυχί… να περάσω από την ευτυχία στον Γολγοθά… να χαμογελάω… να
γνωρίσω νέους (καινούργιους) ανθρώπους… να χάσω την εμπιστοσύνη μου σε
ανθρώπους… να ξαναβρω το άδολο ενδιαφέρον τριτων προς εμένα… να κάνω λάθη… να
κάνω πρωτοποριακά πράγματα… να αγαπήσω βαθειά… να απογοητευθώ βαθειά… να κάνω
ραδιοφωνο από το σπίτι μου ( το πιο παλιό μου όνειρο) … να φτιάξω ένα site όπως εγω το ήθελα… να συνεργαστω με ταλεντάρες… να ξαναγνωρίσω την
αχαριστία… να αναγνωρισω την ευγνωμοσύνη… και πάει λέγοντας…. Δηλαδή η ζωή
συνεχίζεται…. Μόνο και μόνο γιατι η Μαργαρίτα εκείνο το βράδυ δεν έχασε τη
ψυχραιμία της.
Γιατι τα γραφω όλα αυτά;
Μα τα γραφω κάθε χρονο τέτοια μέρα (www.manosantonaros.blogspot.com) επειδή μου το ζήτησε ενας σπουδαίος
γιατρος ο κ. Χριστόδουλος Στεφανάδης με τον οποίο βγηκαμε μζί σε μια τηλεοπτική εκπομπή του Μιχάλη
Κεφαλογιάννη…
Αφού λοιπόν «τραγούδησα» τα αιδιοδοξα μου μου είπε όταν
τέλειωσε η εκπομπή:
-Εχετε υποχρέωση να τα λέτε αυτά στον
κόσμο. Να τα γραφετε όποτε εχετε την ευκαιρία.
Γι’ αυτό.
Όχι δεν έχω 54 χρονια διαφορά από την 5χρονη
Αθηνά μου… ούτε 57 από τον Αρχέλαο…
έχουμε 6 και 8 χρονια… χαχαχαχαχαχα…
Εντεκα ειμαι σήμερα…
Γιατι εντεκα χρονια πριν, η ζωή –εκείνο το βράδυ- μου’κανε νόημα.
