Οι μαλάκες και οι μ......ς

Σταμάτησα να γράφω σε εφημερίδες και περιοδικά.
Με σταμάτησαν (εμμέσως) οι διευθυντές, που ήθελαν να γράφω για την επικαιρότητα. Το κακό (το καλό δηλαδή) είναι ότι πιο πολύ δεν ήθελα εγώ.
Όλα είναι επίκαιρα, αλλά όχι όπως το νομίζουν οι κατά καιρούς διευθυντές μου.
Σε όλη μου τη ζωή έγραφα για καθημερινά πράγματα:
Για τους έρωτες μου, για τους φίλους μου, για την οικογένεια μου, για κάτι που μου έκανε εντύπωση, κάτι που έκανε εντύπωση στους άλλους, αλλά όχι σε μένα, για τα ταξίδια μου, για μια νύχτα, για μια μικρή διαδρομή ή για την γελοιότητα της Αννας Βίση και των φίλων της.
Μεγάλωσα (κυριολεκτικά) στα γόνατα ανθρωπων που θριάμβευσαν γράφοντας για τέτοια πράγματα (Αρχέλαος, Σακελάριος, Τσιφόρος). Και με μπόλιασαν. Είμαι ευτυχής κάθε φορά που με σταματά ένας άγνωστος στον δρόμο και μου λέει ότι με διάβαζε και όχι ότι με έχει δει στου Μάκη.
Οι συνάδελφοι μου (Φτού! είναι και της γενιάς μου ) διευθυνταράδες δεν καταλαβαίνουν από τέτοια. Θέλουν επικαιρότητα:
-Πού το βάλανε το software?
Δυστυχώς δεν μπορώ να τους πω το πού, γιατί δεν έχουν ιδέα τι είναι software και μπορεί να πάθουν δυσκοιλιότητα.
-Θα γίνει ανασχηματισμός;
Ούτε αυτό μπορώ να τους το πω γιατί δικά μου είναι και κουνιούνται όσο θέλουν και όποτε εγώ θέλω.
Θέλουν λοιπόν αυτοί να γράφω τέτοια, αλλά δεν θέλω εγώ. Και στα 50 μου έχω την πολυτέλεια να μην κάνω πράγματα, που δεν θέλω.
-Ελα μωρέ! Κάνε και συ μια υποχώρηση!
-Ρε άντε φτύσε τα μπούτια σου, που θα κάνω υποχώρηση.
Τις προάλλες με σταμάτησε ένα παλικάρι στην Κηφισίας.
-Δεν γνωριζόμαστε.
-Καλημέρα.
-Πού γράφεις τώρα;
-Πουθενά! (δεν είχα αρχίσει ακόμα το μπλόγκι μου)
-Και τι θα κάνω εγώ που σε έχασα, αδελφέ; (συγγνώμη, αλλά δεν το λέω για μούρη!)
Το εισέπραξα σαν νεράκι και του χτύπησα φιλικά τον αγκώνα.
Αυτή η γαμημένα γοητευτική σχέση με τους αναγνώστες δεν αλλάζει με τίποτα. Αυτή θέλανε να με βάλουνε να την αλλάξω, αλλά δεν τσιμπάω.
Τώρα έχω την τηλεόραση που γεμίζει τις τσέπες, αλλά αδειάζει την καρδιά και το μεράκι.
Δεν μπορώ τους μαλάκες που ζουν στον δημοσιογραφικό μικρόκοσμό του «αυτό πουλάει». Πιστέψτε με, ότι γουστάρω με super τρέλλα, ο,τι πουλάει. Μόνο που αυτοί αγνοούν τι τελικά πουλάει και πουλάνε (πλήν της ψυχής τους) ο,τι είναι εντελώς «απούλητο».
Είχα έναν συμφοιτητή στην Πάντειο, που είχε ταλαιπωρηθεί αφάνταστα λόγω της προοδευτικότητας του- στο δημοσιογραφικό επάγγελμα.
Τον πέτυχα διευθυντή σύνταξης σε ένα περιοδικό. Χάρηκα πολύ που τον συνάντησα και που θα δουλεύαμε μαζί. Ηταν γεμάτος όνειρα και ιδέες.
Του έστειλα ένα κείμενο, που στο διάλογο έγραψα την λέξη «μαλάκας».
Εκδόθηκε το περιοδικό και το αγόρασα.
Διαβάζω το κείμενο και δεν πιστεύω στα μάτια μου. Η λέξη «μαλάκας» είχε αντικατασταθεί από την άγνωστη λέξη «μ......ς»
Κάποιος έπαιζε «κρεμάλα» με τις λέξεις μου.
Του τηλεφώνησα.
-Ρε συ, ποιος άλλαξε το κείμενο;
-Εγώ.
-Και γιατί έκανες το «μαλάκας» «μ......ς»;
-Δεν κάνει να γράφουμε τέτοιες λέξεις.
Γαμώ τους «προοδευτικούς» της γενιάς μου, που έγιναν τσογλάνια.
Γαμώ όμως...