Πού θα πάει; Θα το αγοράσω!

Πάντα ήθελα ένα Smart.
Τα είχα ερωτευθεί με το που τα είδα.
Δεν μ΄άφηναν όμως οι άλλοι να πάρω, με πρώτη τη μάνα μου που μου διαμαρτυρήθηκε, ότι δεν θα χωράει μέσα και η θεία Βάσω (η αγαπημένη της αδελφή και επίσης αγαπημένη μου θεία). Και επειδή γεννήθηκα στην χώρα που γέννησε το Οιδιπόδειο, δεν το πήρα τότε που το ερωτεύθηκα.
Όμως οι έρωτες που δεν πραγματοποιούνται μετατρέπονται σε απωθημένα και τα απωθημένα σε εκζέματα και τα εκζέματα σε εμφράγματα. Όταν έπαθα λοιπόν το έμφραγμα και αφού την έβγαλα καθαρή (ωραίο πράγμα το έμφραγμα) αποφάσισα ότι στην ζωή μου θα κάνω αυτό που πραγματικά γουστάρω.
Δίπλα μου παντού Smart.
Μικρά, τοσοδούλια, πανέμορφα και πολύχρωμα.
-Ρε παιδιά, ένα Smart θέλω.
-Ε, πάρτο βρε παιδί μου, μας έσκασες.
Α, δεν είναι έτσι η ζωή. Τώρα που μου λέγανε να το πάρω, τώρα βαριόμουνα.
-Είσαι καλά ή να σου πάρουμε μέτρα για ζουρλομανδύα; (Αλήθεια πού πουλάνε ζουρλομανδύες; Πάντα την είχα την απορία!)
-Να μου πάρετε ζουρλομανδύα.
-Α παράτα μας.
Τους παράτησα λοιπόν κι εγώ και απλώς γκρίνιαζα κάθε φορά που το θυμόμουνα.
Μέχρι που με άκουσε η φίλη μου η Μάρθα.
-Να στο δώσω να το δοκιμάσεις.
-Και συ τι θα έχεις;
-Ελα μωρε! Εχω δύο.
Ο έχων δύο χιτώνες κ.λ.π.
Ετσι πρίν από 3 μήνες που ο Τάσος και η Μάρθα ήρθαν από το σπίτι για φαγητό, μου το ΄άφησε η Μάρθα παρκαρισμένο στο πάρκινγκ απέναντι.
-Ορίστε και τα κλειδιά.
-Βρε παιδί μου δεν είναι σωστό!
-Παράτα μας! Δεν το χρησιμοποιώ σου λέω.
-Και πότε θα στο δώσω πίσω;
-Όταν το βαρεθείς.
-Το πιθανότερο είναι να μην το βαρεθώ ποτέ.
-Ε, δεν πειράζει.
-Να στο αγοράσω.
-Καλά! Δες πρώτα αν σΆ αρέσει.
Μου αρεσε το μπλε Smart. Δηλαδή μου άρεσε τόσο που δεν θέλω να ξανα-οδηγήσω άλλο αυτοκίνητο στο ζωή μου.
Μου αρέσει, που είναι αυτόματο, αλλά είναι και σειριακό.
Μου αρέσει, που για να βρείς πώς θα βάλεις νερό στους καθαριστήρες πρέπει να είσαι ο Ιντιάνα Τζόουνς.
Μου αρέσει, που αν δεν ξέρεις ότι πρέπει να πατάς φρένο για να πάρει μπρος, θα πάρεις ταξί.
Η αλήθεια είναι ότι δεν μου άρεσε όταν συνειδητοποίησα ότι δεν έχει ρεζέρβα (πού να την χωρέσει άλλωστε;) , στην Εθνική οδό, όταν μου έσκασε το λάστιχο και έβρεχε καρέκλες.
Ξετρελλαίνομαι να το παρκάρω, όταν οι υπόλοιποι οδηγοί κλαίνε που τα δικά τους δεν χωράνε.
Μου αρέσει που τρέχω με 120 πάνω σε μια πολυθρόνα.
Μετά από καμμιά εβδομάδα την πήρα τηλέφωνο.
-Μου αρέσει. Το πουλάς;
-Το πουλάω.
-Ωραία! Το αγοράζω.
-Kαλά! Θα το κουβεντιάσουμε.
Πέρασαν άλλες 2 εβδομάδες.
-Λοιπόν τι θα κάνουμε με το Smart;
-Τι θα κάνουμε;
-Θα μου το πουλήσεις;
-Βέβαια! Πάρε με τηλέφωνο την άλλη εβδομάδα γιατί τώρα είμαι σε meeting.
Eχω κάνει 4.000 χλμ. μέσα στην Αθήνα και δεν λέει να μου το πουλήσει. Το καλύτερο είναι ότι δεν λέει να το πάρει και πίσω.
Αν είναι ερωτευμένη μαζί μου;
Μη λέτε βλακείες. Την ξέρω 28 χρόνια και είναι φουλ καψούρα με τον φίλο μου τον Τάσο. Μιλάμε για πολύ φουλ.
Γιατί δεν πάω να το αφήσω έξω από το σπίτι της;
Επειδή είμαι κωλόπαιδο. Ααααα και για έναν άλλο λόγο: Εβαλα μέσα την μαμά μου και μόλις στρογγυλοκάθισε δίπλα μου και έσφιξε την ζώνη της, μου είπε:
-Αχ, είναι πολύ ωραίο. Χαίρομαι που το πήρες. Είχα στεναχωρεθεί πολύ τότε που σε είχα προτρέψει να μην το πάρεις.
-Ρε σύ Μάρθα! Τουλάχιστον μπορείς να μου δώσεις και το δεύτερο ζευγάρι κλειδιά, που πάω να σκάσω από αγωνία μην χάσω το μοναδικό πουΆχω;