Η καριόλα (η ανασφάλεια ντε!)

Προσέξτε!
Αν έρθετε σπίτι μου, με την γιαγιά σας ετών 108, να είστε σίγουροι ότι θα την φλερτάρω.
Δεν υπάρχει τίποτε που να είναι σε θηλυκή συσκευασία που να μην το φλερτάρω. Στης φίλης μου της Δέσποινας, που έχει ενα σωρό γάτες, πιάνω τον εαυτό μου να χαιδολογώ μόνο τις θηλυκές.
Οχι, βρε ... δεν είναι σεξουαλικό το θέμα.
Ετσι είμαι ... Και βέβαια τα κάθε είδους θηλυκά χαίρονται ιδιαιτέρως. Κάποιες απ’ αυτές τσιμπάνε κι όλας. Ανα 5ετία (το’χω μελετήσει στατιστικώς) ερωτεύομαι και εγώ μία.
Μιλάμε για την απόλυτη ευτυχία. Συνήθως περνάμε υπέροχα.
Μετα από κανένα χρονο αρχίζουν τα όργανα:
-Γιατί τις φλερτάριζες όλες σήμερα το βράδι;
-Οχι σήμερα το βράδι ... από τότε που σηκώθηκα από το μπουσουλητό.
-Να το κόψεις.
-Βεβαίως! Μόλις ξαναγυρίσω στο μπουσουλητό.

Οι φίλοι μου λένε ότι είμαι καλός "story teller". Mερικοί μάλιστα (όχι φίλοι μου) με έχουν πληρώσει (καλά να’ναι οι άνθρωποι) αδρά για να γράφω ή να λέω ιστορίες.
Το 120% των γυναικών που υπήρξαμε μαζί, με διάλεξαν (δηλαδή τίς άφησα να πιστεύουν ότι με διάλεξαν) γιατί τους έλεγα ιστορίες διαφορετικές από τους άλλους.
Το ίδιο ποσοστό των ίδιων γυναικών συνέχισαν να αγαπάνε να τους λέω ιστορίες, αλλά με μια μικρή διαφορα: Μόνο σ’ αυτές.

Ποτέ στη ζωή μου δεν υποσχέθηκα σε καμμία ηλιοθεραπεία, βουτιές από το πιο ψηλό βατήρα της πισίνας, κρόουλ μέχρι το απέναντι νησάκι ... Ποτέ όμως ... πιο αδιάφορο τύπο από μένα στην θάλασσα δεν μπορεί να έχετε συναντήσει.
Και όμως δεν αργεί η στιγμή που πρέπει να απολογούμαι επειδή δεν πάω ράφτινγκ στον Στρυμώνα ή ιστιοπλοϊα ανοικτής θαλάσσης.

Ποτέ! Ούτε μία φορά, δεν είπα σε γυναίκα μου: Τί θα μαγειρέψεις σήμερα … ή γιατί έχει λεκέ το τραπεζομάντηλο; Αηδίες.

Ακόμα και σε εποχές που δεν ήταν εύκολο να το αντέξω οικονομικά, έκανα τα αδύνατα δυνατά για να έρχεται μια φορά την εβδομάδα μια γυναίκα να καθαρίζει. Με τα λεφτά που έχω ξοδέψει σε εστιατόρια θα μπορούσα να έχω προσλάβει τον Αθήναιο να μας μαγειρεύει σπίτι.
Ε, θα το πιστέψετε;
Πάντα έχουμε γίνει κώλος με τις εκάστοτε αγαπημένες επειδή πρέπει να απαντήσω στο "δεν θα τα κάνω όλα μόνη μου σπίτι!". Σημειώστε ότι βοηθάω πάντα στο κουβάλημα πιάτων, ποτηριών κ.λ.π.

-Να αλλάξεις ρε μαλάκα!
-Συγγνώμη;
-Να αλλάξεις!
Αυτό μου λένε όλοι και ομολογώ ότι δεν καταλαβαίνω τί εννοούν, άστε που όταν γεννήθηκα δεν μου καρφίτσωσαν στην σαλιάρα κάρτα αλλαγής.
Δεν ισχυρίζομαι ότι είμαι εύκολος άνθρωπος.
Μαύρο φίδι που σε έφαγε άμα δεν έχω τα κέφια μου ή αν μου χαλάσει κάποιος το χατήρι.
Σε μερικά πράγματα είμαι εξαιρετικός παπάρας.
Ομως!

Πάντα υπάρχει ένα γαμημένο όμως.
Δεν αλλάζω γιατί δεν είχα αλλάξει όταν σε γνωρισα.
Ετσι ήμουν πάντα και αυτο σου άρεσε.
- Αχ, τί ωραία που τα λες…
- Μ' αρέσει που προσέχεις τις γυναίκες.
- Μ' αρέσει που δεν σκέφτεσαι πολύ πριν αποφασίσεις και κάνεις τα πράγματα αυθόρμητα.
- Μ' αρέσει που έχεις ανατρεπτική σκέψη και το σπίτι σου είναι δημιουργικά πολύ ακατάστατο.
- Μ' αρέσει που είσαι αισιόδοξος ακόμα και εκεί που τα’χει παίξει η ελπίδα.
- Μ' αρέσει που γράφεις την καθημερινότητα στα παλιά σου τα παπούτσια.

Ετσι;
Ετσι!
Α, γιατί έρχεσαι όμως μετά από λίγο καιρό και ξαφνικά ενώ τρώμε σουβλάκια μου λες (στην αρχή) εξομολογητικά:
- Μωρό μου, αυτη η υπεραισιοδοξία σου και ο παρορμητισμός σου μου προκαλεί... ανασφάλεια.

Τις γνωρίζεις στα μαύρα τους .... μέσα στην απαισιοδοξία και την ζωή που δεν κυλάει ... ο γυναικείος πανικός στο φόρτε του …. τους κάνεις το πρόβλημα απλό ... τους ανοίγεις ένα παράθυρο composition doll μου, τους δίνεις και παίρνεις χαρά και τους μαθαίνεις ότι τίποτα στην ζωή (πλην της αρώστιας) δεν είναι δα και τόσο φοβερό ... Τους λες να μην γίνονται γρανάζια στη δουλειά τους ... τις βοηθάς να μην αφήνουν τα προβλήματα να μοιάζουν μεγαλύτερα από όσο πραγματικα είναι ... και ότι αύριο είναι μια άλλη μέρα.
Και όμως ...
Να' το πάλι το γαμημένο.
Δεν γίνεται να ζήσει χωρίς την ανασφάλεια της ανασφάλειας.
Λες και τις τραβάει σαν μαγνήτης.
Της δείχνεις τα άστρα και εκείνη ανησυχεί πότε θα διαλύσει την γη ενα άστρο που θα πέσει.

Δυο γυναίκες ερωτεύτηκα (δεν μιλώ για τις συζύγους μου) πολύ στη ζωή μου. Μιλάω για πάαααααααρα πολύ. Η μία είναι ανασφαλής, αλλά κυρία και η άλλη ανασφαλής, αλλά καριόλα.
Μπορώ κάλιστα να ζήσω και με καριόλες και με κυρίες.
Σε δύσκολες εποχές
Η κάθε μιά έχει τα ωραία της και τους κωδικούς της. Εχει τους δρόμους της.
Δυστυχώς (η ευτυχώς) -αγαπημένη μου doll- αδυνατούν να ζήσουν μαζί μου οι ανασφάλες.

Εχω (όχι πάντα) κερδίσει σε αναλογα αλώνια μουράτους, εξουσιαστές, τσόγλανους, μάγκες, κωλοπετσωμένες, τσουλάρες, απατεωνες, εξυπνους, χαζές και χαζούς, αταλαντους-πετυχημένους (αυτοί ήταν οι πιο δύσκολοι) έχω χάσει όμως όλες τις μάχες με τις ανασφάλες.
Θα με λάτρευαν αν δεν άδειαζα κάθε βράδυ δυο κουβάδες περίσσιας αισιοδοξίας στο μπάνιο. θα με είχαν Θεό αν τάιζα τις ανασφάλειες τους, δηλαδή αν γινόμουν κι εγώ ανασφαλής και έβλεπα μαύρο το αύριο.
Αυτο το καλοκαίρι ήταν το χειρότερο της ζωής μου.
Είχα να παλέψω με κάθε λογής συναισθήματα και αναποδιές.
Οσο και να φαίνεται περίεργο ή ζωή με προστάτεψε.
Σαν ένα μυστηριώδες χέρι να μου πήρε το πόδι από το γκάζι.
Εμεινα σπίτι. Βασικά στο γραφείο μου με την Μινού, τη γάτα μου, κάτω από την πατούσα να μου γουργουρίζει και να με έχει μόνιμα σε μια κουβέντα μαζί της.
Ηθελα να καθαρίσω.
Αλλά ήθελα και να κρατήσω παρέα στο ζώο. Σ’ αυτη τη ψυχούλα που δεν θα με εγκατέλειπε ακόμα και αν την τραβούσαν 10 πιτ μπουλ.
Της δόθηκε πολλές φορές η ευκαιρία να φύγει. Πολλές φορές ξεχασα την πόρτα ανοικτή. Αλλα ζωα μου έφυγαν και δεν ξαναγυρισαν ποτέ. Η Μινού είναι εδώ. Κάθε μέρα από το ’89.
Ξέρει τα κυκλοθυμικά μου.
Ξέρει τις αναποδιές μου.
Ξέρει όμως ότι δεν θα την εγκατέλειπα ποτέ και για κανέναν λόγο.