6.6.07

20 χρόνια μετά

Είχα πολλά χρόνια να πάω στον 9.84. Τον είχα αφήσει στην οδό Λιοσίων…τώρα είναι στο Γκάζι.

Χθες λοιπόν γιόρταζαν τα 20 χρόνια του σταθμού.

Μου το θύμισε ο Δημήτρης Σταυρόπουλος (που κάνει εκπομπή κάθε πρωί στον Alpha 9,89 μαζί με τον Βερύκιο).

-Πάμε;

-Και δεν πάμε….

-ΟΚ! Θα περάσω να σε πάρω.

Ο Δημήτρης δεν ήταν εκεί τότε. Ηταν όμως πολύ συχνά καλεσμένος στην εκπομπή που είχαμε η Αγάθη Πλώτα, ο Θοδωρής Ρουσόπουλος κι εγώ…

Κάθε φορά που έλειπε για ρεπορτάζ στο εξωτερικό ο Ρουσόπουλος, εύρισκα την ευκαιρία να κάνουμε καμμιά αταξία. Εκείνο το βράδι λοιπόν κάναμε έναν διαγωνισμό (με δώρο μια τηλεόραση) με νικητή όποιον (αν) είχε "το μεγαλύτερο από τη…μέση και πάνω".

Μιλάμε για εντελώς παλαβό ραδιόφωνο, πραγματικά ελευθερο και με το κοινό να μπουκάρει–όποτε γουστάριζε- στο στουντιο για να ζει live τις εκπομπές. Δεν μπορείτε να φαντασθείτε πόσες εκπομπές έχω (έχουμε) κάνει με 50-100 ανθρώπους μέσα στο (λέμε τώρα) στούντιο. Ακρα του τάφου σιωπή. Τηλεφωνήματα; Ε, καμμιά χιλιάρα την ώρα….

Εκείνο το βράδι της Παρασκευής ο Θοδωρής ήταν σε κάποια αποστολή του πολιτικού ρεπορτάζ και είχαμε φωνάξει τον Σταυρόπουλο για guest συνεργάτη. Είχαμε σκεφθεί τον διαγωνισμό «το μεγαλύτερο από τη μέση και πάνω» για προφανείς λόγους… και με την ελπίδα ότι θα ερχόντουσαν γυναίκες με πλούσιο στήθος.

Πολύ γέλιο…

Πολλά τηλεφωνήματα…

Χαλασμός Κυρίου στην Αθήνα. Ισως να ξέρετε, ότι ήταν ένα ραδιόφωνο που δεν μετριόταν η ακροαματικότητα του, γιατί ήταν σε απίστευτα ύψη… Ηταν η εποχή που είχαν έρθει τα πρώτα digital ραδιομαγνητόφωνα , και όλοι οσοι τα τοποθετούσαν τα ρύθμιζαν κατευθείαν στον 9,84 και μόνο.

Πανικός.

Η εκπομπή ήταν μεταμεσονύχτια και διαρκούσε 3 ώρες… Μουσικοί παραγωγοί μας ήταν άνθρωποι που αργότερα έφεραν την νέα εποχή (άνθηση) της δισκογραφίας… ο Γιάννης Δόξας, ο Ιάσων Τριανταφυλλίδης….βέβαια ο αγαπημένος μου Νίκος Λυμπερόπουλος….

Μόλις είπαμε το θέμα της εκπομπής και ζητήσαμε να έρθει ο κόσμος στο στούντιο (λεπτομέρεια: όταν τελειώναμε την εκπομπή στις 3 το πρωί, μας περίμεναν σειρές ολόκληρες με ταξί, πού μας παρακαλούσαν να μας πάνε τζάμπα σπίτια μας. Μας αγαπούσαν πολύ γιατί μας είχαν παρέα και βέβαια αυτοί ήταν οι καλύτεροι διαφημιστές της δουλειάς μας…) μόλις είπαμε λοιπόν το θέμα, πλάκωσε όλη η Αθήνα…

Δεν θα το πιστέψετε… αλλά είναι πάααααρα πολλοί οι άνθρωποι που έχουν κάτι μεγάλο από τη μέση και πάνω…. Και δεν είναι το γυναικείο στήθος, όπως αφελώς είχαμε πιστέψει….

Ηρθε ένας με 8 πόντους μπροστινό δόντι.

Ενας παππούς με τεράστιες βλεφαρίδες.

Πλήθος ανθρώπων με πολύ μακρύ μεσαίο δάκτυλο… Σαγόνια… αυτιά…. Κ.λ.π.

Ποιος κέρδισε;

Ενας φοιτητής της οδοντιατρικής με περίμετρο γλώσσας….19 εκατοστά….

Ο κόσμος και μείς είχαμε περάσει υπέροχα… πολύ γέλιο…καθόλου κακία… πολλές ειδήσεις με τον Γιώργο Αυτιά πάνω σε κάθε ώρα..…πολλές απόψεις… δώρα κ.λ.π.

Ο κόσμος διψούσε και μαζί τους και μεις…

Και μη νομίζετε ότι είμασταν κάτι ιδιαίτερο… απλώς έτυχε να είμαστε στην κατάλληλη θέση την κατάλληλη στιγμή. Ολοι κι όλες μας… δεν μας διάλεξαν…. Πήγαμε…. Αν δεν είμασταν εμείς θα ήταν κάποιοι άλλοι...

Είχαμε φτάσει λοιπόν στο τέλος με ανελέητη τηλεφωνική ψηφοφορία.... όπου ψήφιζαν και γνωστοί ηθοποιοί, τραγουδιστές, επιχειρηματίες... ως κοινό... (θέλω να σας πω ότι κατά την διάρκεια της μέρας) όλοι μας κάναμε «σοβαρές» δημοσιογραφικές δουλειές… ρεπορτάζ, είδήσεις, συνεντεύξεις, ενημερωτικές εκπομπές (με την Μπήλιω κ.λ.π.) και η βραδινή αυτή εκπομπή ήταν το κέφι μας…)

Κέφι δίναμε… κέφι παίρναμε….

Εφτασε λοιπόν η στιγμή του επιλόγου (ακολουθούσε ο Μητσικώστας, ο Μπέλος, ο Μακρής κι ο Ευαγγελάτος με δικούς τους φαν και πλήθος ακροατών, για αλλαγή βάρδιας) και έπρεπε να παραδόσουμε το δώρο στον νικητή με την μεγάλη γλώσσα. Είχαμε και τον πρώτο σπόνσορα στα ΜΜΕ….τη sharp… ο φίλος μου ο Αντωνάκης ήταν τότε διευθυντής σε κάποιο τμήμα τη εταιρίας και του παίζαμε έναν σκασμό (home made) διαφημίσεις και εκείνος μας έδινε βίντεο, τηλεόρασεις, ραδόφωνα.... Κάναμε πλάκες με την επωνυμία...θα σου χωσω μια sharp στην μάπα να σου πω εγώ.... και άλλα που εφευρίσκαμε στον αέρα.

-Δάσκαλε, εσύ….είπαμε στον Σταυρόπουλο που είναι (φυσικά) μεγαλύτερος και παλιότερος. (Σας μιλάω για τον καλύτερο ατακαδόρο που χω συναντήσει στην ζωή μου… Φανατικός εργένης και φυσικά εραστής. Τρομερός ρεπόρτερ με επιτυχίες που δεν έγιναν ευρέως γνωστές… παγκόσμιες αποκλειστικότητες (ήταν ο μοναδικός δημοσιογράφος που'χε πάρει πρέφα και ήταν παρών στην συνάντηση Παπανδρέου-Καντάφι-Μιτεράν στο Ελούντα)

Πάμε λοιπόν για «καληνύχτα» όταν ξαφνικά ρωτάει τον φοιτητή με την μεγάλη γλώσσα:

-Δεν μου λέτε τι πλεονεκτήματα σας προσφέρει αυτή η γλώσσα;

Πάγωσα.

Ελεύθερο μεν ραδιόφωνο… αλλά ή ώρα και η ατμόσφαιρα επέτρεπαν να γίνει το κακό.

Του ρίχνω μια κλωτσιά κάτω από το τραπέζι.

-Τι με κλώτσάς παιδί μου… μου λέει στον …αέρα… τον ρώτησα τον άνθρωπο, τι πλεονέκτηματα έχει αυτή η πελώρια γώσσα.

Του λέω σχηματίζοντας τις λέξεις με τα χείλη χωρίς ήχο.

-Θα σε γαμήσω, μετά!

-Λοιπόν; Τι πλεονεκτήματα;

Ευτυχώς πέσαμε σε ευγενικό παιδί:

-Πλεονέκτημα κανένα… Μόνο μειονεκτήματα. Εχω αφαιρέσει καμμιά 10αριά δόντια, για να μπορώ να την …

-…παρκάρω…. εσπευσε ο Σταυρόπουλος, γνωστός και ως Πρίγκηψ του Αεροδρομίου, λόγω της καλής του (δημοσιογραφικής) σχέσης με τις αεροσυνοδούς ιπτάμενες και εδάφους-εδάφους.

-Χμ… μάλιστα… μόνο μειονεκτήματα…

-Δηλαδή;

(Προσπαθώ να το λήξω. Η Αγάθη από δίπλα πάει να βγάλει τον ίκτερο από τα γέλια… γελάει όλο το στούντιο… δηλαδή καμμιά 80αριά άνθρωποι….)

-Λοιπόν κυρίες και κύριοι…. Τελ….

-Ασε παιδί μου, τον άνθρωπο να τελειώσει τη φράση του…. Τι μειονεκτήματα;

-Μ'αρέσουν πολύ τα ξινά …πορτοκάλια…μανταρίνια… αλλά δεν μου είναι εύκολο να φαω, γιατί η γλώσσα μου έχει ραγάδες και τσούζει…

-Ωραια…καληνυχ….

-Και πώς το αντιμετωπίζετε; συνεχίζει ο Δημήτρης Σταυρόπουλος.

-Α, είναι απλό. Εχω ειδικό πανί και την καθαρίζω…. Και βγάζει από την τσέπη του ατάκα ένα πανί και αρχίζει να σκουπίζει την γλώσσα…. Live ….στο μικρόφωνο του σταθμού, Παρασκευή βράδι, με όλη την Αθήνα (κι όχι μόνο) στα ραδιοφωνα.

Φύγαμε… αφού καναμε επί μία ώρα χαβαλε με τον Μητσικώστα και τους άλλους και βγήκαμε εξω….

4 το πρωί… στην Λιοσίων…

Σας το λέω και ακόμα δεν το πιστεύω…είχε κόσμο που περίμενε να μας χειροκροτήσει. Δεν μου'χει ξανατύχει και δεν νομίζω ότι θα μου τύχει ξανά.

Γιατί; Επειδή είχαμε φέρει εναν με γιγαντιαία γλώσσα στο στούντιο. Υπάρχει εξήγηση: Η πρώτη γεύση της ελευθερίας και του καινούργιου είναι μεθυστική. Οι ακροατές ήταν σχεδόν «φίλοι» μας. Μας έφερναν γλυκά, σούπες, ελιές…

Την σπρώξαμκε την ελευθερία για να δούμε πόσο πάει…. Και η πουτάνα πήγαινε μακρυά…

Το κακό είναι ότι αργότερα κάποιοι την ξεχειλώσαμε εντελώς.

Κάναμε πλάκες και ανώδυνους διαγωνισμούς (αποκλείσαμε τα μεγάλα ξενοδοχεία της πρωτεύουσαν, όταν ζητήσαμε να μας φέρουν δυό καπέλα θυρωρών πολυτελούς ξενοδοχείου. Οι τουρίστες που ήταν μέσα, πίστεψαν ότι είχε γίνει πραξικόπημα κ.λ.π.) καναμε αποκλειστικότητες... και αυτό που θυμάμαι έντονα και δεν το ξανάδα από τότε, ήταν ότι οπετεδήποτε κάναμε κάποιο λάθος, σπεύδαμε χωρίς δεύτερη σκέψη να ζητήσουμε συγγνώμη. Μετα χάθηκε και η συγγνώμη και το φιλότιμο.

Αυτά εμείς… οι άλλοι άλλα και περισσότερα… και ταυτόχρονα πολιτική, δημοσιογραφία, αποκαλύψεις, μουσική που δεν είχε ακουστεί ποτέ από το ραδιόφωνο…. Ηταν η εποχή του σκανδάλου Κοσκωτά… Εκεί είδα για πρώτη φορά ΟΛΟΥΣ τους πολιτικούς (στη μεσημεριανή μας εκπομπή) από κοντά και φοβήθηκα… όχι δεν με φόβησαν οι πολιτικοί… οι γύρω τους με κατατρόμαξαν…. η αυλή τους…. Ένας φόβος που δεν μου'φυγε (ευτυχώς) ποτέ.

Κάθε μέρα είμασταν εκεί με τις ώρες… ακόμα κι όταν δεν είχαμε εκπομπή ή ρεπορτάζ… περιμέναμε πότε θα αργήσει κάποιος για να πάρουμε έστω και για λίγο τη θέση του….δεν χορταίναμε το μικρόφωνο…. Εκεί γνώρισα σπουδαίους ανθρώπους και σπουδαίους κρετίνους….

Οι σπουδαίοι άνοιξαν τον σταθμό, οι κρετίνοι τον ισοπέδωσαν. Μια φράση ενός που δεν θυμάμαι το όνομά του ήταν αρκετή για να τελειώσει το πράγμα. Τι είπε;

"Μπατάραμε αριστερά. "

Και το φουντάρισε το καράβι. Δεν είχε καταλάβει ότι αφού είχαμε ανοίξει το παραθύρι…. τίποτε μα τίποτε στον κόσμο δεν θα μας σταματούσε.

Μεταξύ μας: τα ωραία πράγματα δεν πρέπει να διαρκούν πολύ γιατί γίνονται ρουτίνα.

Ηταν από τα ωραιότερα χρόνια της επαγγελματικής μου ζωής.

Είμαι πολύ περήφανος που μπορώ να λέω: ημουν κι εγώ εκεί μαζί με τους φίλους μου…. και η αλήθεια είναι ότι όλοι όσοι έφτασαν ψηλά, δεν μου έκλεισαν ποτέ την πόρτα. Εχουμε όλοι μας έναν κοινό κώδικα που λέγεται 9,84.

Χθές στην Τεχνόπολη δεν ήταν πολλοί απο εκείνη την εποχή.

Μάλλον μελαγχόλησα. Χάρηκα που είδα τεχνικούς και παιδιά της διοίκησης που έδωσαν πολλά περισσότερα από μας και πήραν σχεδόν τίποτα.

Μίλησαν πολλοί για εκείνη την εποχή… κάποια στιγμή διάβασαν και τα ονόματα. Ξέχασαν πολλούς κι ανάμεσα τους και μένα. Επί 20 χρόνια γιορτάζουν εκείνη την πρώτη μέρα που ξεκίνησε ο σταθμός (και παρέσυρε ο,τι παρέσυρε στην επικοινωνία) και δεν με έχουν θυμηθεί ΟΥΤΕ μία φορά…

Όχι μόνο εμένα… και πολλούς άλλους...Τα μυαλά των ανθρώπων είναι σαν τα στρείδια... άλλοτε ανοίγουν και άλλοτε κλείνουν.

Μερικούς τους είδα και ήταν στεναχωρεμένοι και θυμωμένοι.

Δεν με θυμήθηκαν, μου είπε η Δέσποινα Τσαντέ, μέσα στα νεύρα κρατώντας την μικρή της κόρη από το χέρι… κι όμως η συνάδελφος μου έκανε-τοτε- το Σαββατοκύριακο 6ωρες εκπομπές και ήταν εκεί όταν όλα κρεμόντουσαν από μια κλωστή. Αφησε καριέρα σε εφημερίδες για να προστρέξει στην ομάδα.

-Δεν πειράζει μωρέ…. της είπα…

-Πειράζει μωρέ Μάνο…πειράζει… πώς δεν πειράζει…

Της χάϊδεψα το μάγουλο. Η μικρή κοιτούσε με ορθάνοικτα μάτια. Υποθέτω ότι η μαμά της περίμενε να μεγαλώσει για να την φέρει να της δείξει ,πού έκανε αυτά που της διηγείται...

-Το κόλπο γλυκειά μου, δεν είναι να μας θυμούνται αυτοί… αλλά που θυμόμαστε εμείς…

Η μικρή μου'σκασε ενα χαμόγελο.


Ο Σταυρόπουλος παραδίπλα έλεγε φανταστικές ιστορίες προσαρμοσμένες στην στιγμή στην νέα φουρνιά δημοσιογραφίνων του 9,84…

-Πάμε Δημήτρη;

-Πάμε!



Μια συμβουλή για τους πιτσιρικάδες φίλους μου:

Κάντε ΤΩΡΑ το ανάποδο. Το απρόσμενο. Κλωτσείστε το (χαχαχα!) σίγουρο αύριο και ακολουθείστε το δικό σας αύριο. Να'στε σίγουροι(ες) ότι θα βρείτε κι άλλους σαν εσας στον δρόμο.

Κάντε το και άστε μας εμάς να διαφωνούμε. Κάντε το όμως ΤΩΡΑ...για να΄χετε αργότερα, να λέτε....



15 σχόλια:

Manya Maratou είπε...

να σαι καλά, να σαι καλά, να σαι καλά

An-Lu είπε...

Καλημέρα!

kanataki είπε...

πήγα να αρχίσω την γκρίνια γιατί τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως τα περιγράφεις,πια
όμως τελικά λέω να μην το κάνω,και να ακολουθήσω την συμβουλή σου και να το κάνω!


Θα το κάνω λοιπόν!

καλημέρα

Ανώνυμος είπε...

ωραιες φασεις εζησες, το να κανεις ραδιοφωνο ειναι υπεροχο, ειναι η ιστορια σου ολα αυτα, κανεις δεν μπορει να τα παρει! αλλα ελεος ακομη και στο ραδιοφωνο( που προσωπικα το θεωρουσα ενα χωρο πιο 'ανετο')να παιζει το αλλοι τραβαν το ζορι κι αλλοι χαιρονται δεν το περιμενα. κριμα και για τη γυναικα που τα εδωσε ολα και τωρα τιποτα....εγω στη θεση της δεν θα πατουσα το ποδι μου εκει μεσα.

ΤΖΩΤΖΙΟΥ είπε...

Εγώ βασικά ήμουν οπαδός των Συνωμοτών, οπότε τη δική σου εκπομπή την άκουγα από σπόντα τον πρώτο καιρό, τις Τετάρτες, αν θυμάμαι καλά. Μετά που πήγαν Δευτέρες, είχα πρόβλημα, επειδή είχα καταλήξει στο περισσότερο Λύκειο να μη κοιμάμαι καθόλου κάθε Κυριακή βράδυ προς Δευτέρα πρωί, αφού το να κοιμηθώ 3:30 έως 6:30 μου ήταν πιο δύσκολο από το να μη κοιμηθώ καθόλου.

Οπότε άκουγα συνωμότες, μετά άκουγα Τγιανταφυλλίδη (χασμουρητό συνήθως, εκτός από τις φάσεις που οι συνωμότες κάθονταν και του γαμούσαν την εκπομπή, μετά κενό-διάφορα μέχρι τις 6, οπότε ουσιαστικά γύρναγα στο κανάλι 1 του Πειραιά, για να ακούσω (και να ξανακούσω) το σήμα εκπομπής του Κεχαγιόγλου (μίξη Χάρι Κλιν και στρουμφάκια) αλλά και τον ίδιο, έναν άνθρωπο που ανέδινε τόσο κέφι, μα τόσο πολύ κέφι, μου αναπλήρωνε τον χαμένο ύπνο.

Πραγματικά, η δημοτική ραδιοφωνία (με πρωτοπόρο τον 9,84) είχε δώσει τη ζωή στα FM, που ως τότε είχε μόνο επίσημο στερεοφωνικό σταθμό το Γʹ πρόγραμμα (με φύσημα!) και τους πειρατές (μονοφωνικούς και στερεοφωνικούς) που με μεγάλωσαν.

Μου λείπει λίγο η εποχή που άκουγες ραδιόφωνο με το χέρι ετοιμοπόλεμο να πατήσει το record. Τότε ήταν το wave-sharing της μόδας, όχι το file sharing.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπημένε μου, δεν τα θυμάσαι καλά, χα! Εκείνο το βράδυ, ο Θόδωρος δεν ήταν μαζί μας γιατί καιρό νωρίτερα είχε διαισθανθεί ότι εμείς οι δύο θα του "καταστρέφαμε" την καριέρα με τα "τρελά" που κάναμε. Αποχώρησε λοιπόν εγκαίρως και με άφησε μαζί σου. Έτσι, ξεκίνησε η φιλία μας ..που κρατάει χρόνια!
Σας φιλώ όλους σας, όσους θυμήθηκε ο Μάνος στο post του και όχι μόνο. Δύο από τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου είναι αυτά.

industrialdaisies είπε...

Κατ' αρχάς, ζηλεύω. Πολύ πολύ!

Κατά δεύτερον, Μάνο, δεν σε πληγώνει το ότι οι άνθρωποι ξεχνούν; Δεν ξέρω, ίσως είναι φοβερή ανωτερότητα αυτή που έχεις. Και δεν εννοώ ότι θα έπρεπε κάποιος να τα σπάσει όλα... Όμως... Δεν σε πληγώνει; Εμένα η επιλεκτική μνήμη και το πόσο εύκολα ξεχνούν οι άνθρωποι με πληγώνει πολύ. Με απογοητεύει, νιώθω πως δεν μας αξίζει τίποτα καλύτερο αφού ξεχνάμε τόσο εύκολα...

Και τελικα... Χιχι... Έχω δώσει τέτοια γερή κλωτσιά που ακόμα με πονάει το ποδάρι!!!!! Όμως, είμαι ήδη πολύ χαρούμενη και γεμάτη σχέδια! (ελπίζω να μην μείνουν μόνο σχέδια μέχρι να γεράσω!) :)))

The Torch είπε...

Δεν περίμενα κάτι λιγότερο τρελό από εσένα. Πώς τώρα έχει καταντήσει το όλο πλέγμα των media (γενικώς κι όχι μόνο ραδιοφωνικώς) να μην ανέχεται την τρέλα δεν το καταλαβαίνω. Κάπως έτσι φοβούνται και οι συνάδελφοι να βγάλουν την τρέλα τους. Μαζί τους κι εγώ. Είδομεν...

The Torch είπε...

Δεν περίμενα κάτι λιγότερο τρελό από εσένα. Πώς τώρα έχει καταντήσει το όλο πλέγμα των media (γενικώς κι όχι μόνο ραδιοφωνικώς) να μην ανέχεται την τρέλα δεν το καταλαβαίνω. Κάπως έτσι φοβούνται και οι συνάδελφοι να βγάλουν την τρέλα τους. Μαζί τους κι εγώ. Είδομεν...

MariaDedoussi είπε...

Και μετά, μας πνίξαν τα σκατά, που λέει και ο Μαχαιρίτσας.

Ανώνυμος είπε...

sumfono me ti kopela pou afise sholio apo pano mou - subtomatika eho mia fili me to idio onoma kai to idio eponimo , vre ehei plaka-

mano , ta prasina ta grammatakia ta latrepsa , kai epeidi eho kati hronia na se do sou egguomai oti vriskomai se poli kali stravi poreia

filakia kai sto mano antonaro kai sti maria dedousi

Ανώνυμος είπε...

Σ'ευχαριστούμε Μάνο! Αν μπορείς ανέβαζε τέτοια post λίγο πριν κοιμηθείς να πέφτουμε και μεις για ύπνο σαν πουλάκια.;)

Dark_Maiden είπε...

Σε ζηλεύω!
Με την καλή έννοια :)

Κωστής Γκορτζής είπε...

Να αρχίσεις να ανησυχείς όταν θα αρχίσουν να σε θυμούνται ΑΥΤΟΙ...
:)

Ανώνυμος είπε...

orees epoxes itan aytes mano, allakse poli nomizo apo tote o 9.84. nomizo oti genika prospathoyn na pniksoyn to paidi poy exoyme mesa mas, kai giayto polles fores psaxnoyme xronia athootitas palies istories, mia sinantisi me palioys simathites, palioys filoys palies epoxes, nasai kala.. tromero keimeno.
xagiate.