cool it, baby!

Είναι αρχές της δεκαετίας του ’80.
Είναι καλοκαίρι, βράδι πολύ αργά. Βρίσκομαι πίσω από το τιμόνι στο φανάρι στο Καβούρι με κατεύθυνση τη Γλυφάδα.
Είμαι τότε πιτσιρικάς και το πόδι μου γαργαλιέται νιώθωντας από κάτω το γκάζι. Δίπλα μου έρχεται και σταματάει ρολάροντας ένα διθέσιο ανοικτό αυτοκίνητο. Ένα ζευγάρι. Η κοπέλα είναι πανέμορφη. Αυτό όμως που μου κάνει εντύπωση είναι ότι το πρόσωπό της είναι παγωμένο… θυμωμένο…κοιτάει μπροστά… ο οδηγός, ένα παλικάρι… κοιτάζει επίσης μπροστά και σφίγγει με τα χέρια το τιμόνι… είναι φανερό ότι είναι τσακωμένοι….
Της λέει κάτι… εκείνη δεν αντιδρά… ο οδηγός σφίγγει τα χέρια ακόμα περισσότερο στο τιμόνι… σχεδόν τα κτυπάει…. Ανάβει πράσινο… καρφώνει την πρώτη και απογειώνεται….
Θέλω να σας πω, ότι δεν είμαι απ’ αυτούς που δεν αγαπούν την γρήγορη οδήγηση… εχω σπάσει αυτοκίνητα και αυτοκίνητα… δασκαλος μου ο Γιώργος Β. που είναι ο μοναδικός άνθρωπος που’χω συναντήσει, που ο ίλιγγος είναι ένα πράγμα που ελέγχει απόλυτα. Στα 18 του πετούσε ανεμοπλάνο, έκανε πτώσεις με αλεξίπτωτο, μοτοκρος, έτρεχε σε ράλι και μερικά άλλα που μου διαφεύγουν…. Σήμερα που μεγαλώσαμε πια…. κάνει απλώς… αετό από την Πάρνηθα. Δεν εννοώ χαρταετό. Στα 20 του έκανε στην Βουλιαγμένης σφήνα σε πούλμαν που έκανε σφήνα σε άλλο πούλμαν. Δυστυχώς ήμουν δίπλα του… δεν θα το ξεχάσω ποτέ το συναίσθημα της τρίχας που περνάει στο σκοτάδι μέσα από την τρύπα της βελόνας….
Ποτέ…
Ποτέ…
Ο Γιώργος οδηγούσε υπέροχα. Μου έμαθε πώς να ελέγχω τον χώρο και πώς να οδηγώ το αυτοκίνητο κι όχι αυτό εμένα. Ετσι σήμερα απολαμβάνω με όλη τη σημασία της λέξης την βόλτα με μέση ταχύτητα 80 χλμ… την ώρα.
Πάμε πίσω στην ιστορία…
Με το που το παλικάρι κάρφωσε την πρώτη και πάτησε απότομα το γκάζι, ένιωσα ανασφάλεια… συνήθως –εκείνη την εποχή- ένιωθα πρόκληση…
Αυτός ο νεαρός δεν είχε καθαρό μυαλό… είναι χειρότερο και από το να οδηγούσε μεθυσμένος… το αυτοκίνητο πήγαινε νευρικά… δεν μπορώ να το εξηγήσω διαφορετικά… ο οδηγός του τσακωνόταν με το μηχάνημα….
Αμέσως μετα το Καβούρι προς Γλυφάδα, έχει μια ανοικτή στροφή… άκουσα έναν θόρυβο… προβολείς στον αέρα και μετά απόλυτη ησυχία… Ημουν ο μόνος (και ευτυχώς λίγο πιο πίσω συμπτωματικά ένα ασθενοφόρο) που ακολουθούσε. Το αυτοκίνητο είχε πάει ευθεία, είχε κτυπήσει σε έναν τοίχο, είχε κάνει γκελ στον αέρα και είχε προσγειωθεί ανάποδα.
Ευχαριστώ τον Θεό, που είδα από το καθρεφτάκι μου το ασθενοφόρο να σταματά πίσω και δεν χρειάστηκε να βγω από το αυτοκίνητο… μια ματιά είχα ρίξει προσπερνώντας και δεν θέλω ούτε κατά διάνοια να σας δώσω λεπτομέρειες….
Την επόμενη έμαθα ότι είχαν σκοτωθεί και δυο…
Την έχετε δει και σεις την σκηνή του τσακωμού στ’ αυτοκίνητο και μετα τις τρελλές πορείες… Τα αρσενικά… βλέπετε…. που το γκάζι συχνά-πυκνά είναι η προέκταση του πουλιού μας….
Όχι, μόνο την έχετε δει, αλλά είμαι σίγουρος, ότι έχετε πρωταγωνιστήσει και σεις…
Δεν παίρνω όρκο, αλλά μάλλον θα στοιχημάτιζα ότι συνήθως πρόκειται περί διαπροσωπίκων –συναισθηματικο-γκομενικό καυγάδων… Θυμηθείτε ότι σε ανάλογες περιπτώσεις άνθρωποι έχουν πατήσει την σκανδάλη… πόσο πολύ το γκάζι.
Το γράφω γιατί τις προάλλες ξανασυνέβη δίπλα μου… και θυμήθηκα εκείνη την γαμημένη σκηνή, που την έχω θάψει ναθειά μέσα μου….ευτυχώς είχε κίνηση και το αυτοκίνητο απλώς πηδούσε σαν κατσίκι….
Ο πατέρας μου μου’χει δώσει δυο μόνο συμβουλές.
1ον αν είσαι σε αυτοκίνητο και δεν οδηγείς και αυτός που οδηγεί είναι μεθυσμένος ή θυμωμένος, θα κατέβεις στην πρώτη ευκαιρία και θα πάρεις ταξί. Θα στο πληρώσω εγώ από όσο μακρυά κι αν έρχεσαι…
2ον Πριν παντρευτείς μια γυναίκα κοίτα την μάνα της… θα γίνει οπωσδήποτε όπως και εκείνη… και βασικά δεν εννοώ μόνο σωματικά.
Η ζωή μου απέδειξε ότι είχε δίκιο και στις δυο περιπτώσεις…
Τήρησα ευλαβικά την μία συμβουλή κι έγραψα στα παλιά μου τα παπούτσια την άλλη.