13.6.07

βασιλιάς Λ:ηρ…όχι…όχι.. Ρωμαίος και Ιουλιέτα!

Τους λατρεύω τους Ιρλανδούς.

Οπου τους έχω συναντήσει έχω νιώσει πολύ ζεστά και μεγάλη ασφάλεια (2002 amsterdam)… έχω την αίσθηση ότι και εκείνοι μας αγαπούν (τους Ελληνες)… μ'αρέσουν οι άνθρωποι που δεν κάνουν πίσω, αλλά ταυτόχρονα είναι και ευαίσθητοι. Τι ποιητές άλλωστε!!!! Δεν μπορώ να πώ για μένα, αν είμαι ευαίσθητος ή όχι, αλλά σας διαβεβαιώνω ότι πίσω δεν κάνω. Αν μου μπει κάτι στο κεφάλι τη γαμήσατε κανονικά.

Χθες το απόγευμα, καθόμουν όπως συνηθίσω στην Καπνικαρέα και τραβούσα φωτό… Ενας κύριος στέκεται μπροστά μου και μου λέει: "ο Μάνος Αντώναρος;"

Χαμογελάω… όλο και πιο πολύ bloggers ερχονται να μου μιλήσουν… και αυτό το αγαπώ πολύ… είναι μια απάντηση στους ηλιθίους που λένε ότι το internet απομακρύνει… Λίγο πριν μιλούσα με έναν νεαρό, που ήρθε με άλλους 2 συμφοιτητές του και κάθισαν δίπλα μου… Κουτσομπόλευαν τις γυναίκες που κατέβαιναν την Ερμού… δεν είπαν τίποτε σεξίστικο… αλλά μου έκανε τρομερή κατάπληξη, τα σχόλια του στιλ: Ρε συ, κοίτα πόσο αδύνατα κανιά έχει αυτή… Πω, ρε μαλάκα, δεν γουστάρω καθόλου που έχουν ακόμα άσπρο δέρμα… Κοίτα… κοίτα μπλούζα, που φοράει αυτή… χαχαχαχαχαχα…και τέτοια…

Φωτογράφιζα και τους άκουγα, για μια στιγμή σκέφτηκα να τραβήξω βιντεάκι με speakage αυτά που λέγανε.. αλλά σκέφτηκα ότι μπορεί να μη συμφωνούσαν…

Το απολάμβανα, όταν ο τύπος δίπλα μου μου σφύριξε στ' αυτί.

-Παρακολουθώ το site σου…

-Χαίρομαι, πολύ…

-Βλέπω τα vide-άκια σου και γουστάρω…

-Ευχαριστώ…

Μου γύρισε την πλάτηκαι συνέχισε την πλάκα με τους κολλητούς του.

Συνέχιζα να φωτογραφίζω…. Μέσα μου τρέχανε ζουμιά χαράς. Κάτι σαν εσωτερική εκσπερμάτωση. Είμαι 50(51) και ο τύπος ήταν ζήτημα 21… φοιτητής στο Πολυτεχνείο από ο,τι κατάλαβα… και γουστάριζε τα βιντεάκια μου… Δηλαδή, τί άλλο να θέλω;

Χθες λοιπόν ο τύπος στάθηκε μπροστά μου με μια φωτογραφική και κάτι φακούς τόοοοοοοοσους…

-Ο Μάνος Αντώναρος;

Σηκώθηκα. Ναι…

-Είμαι ο λ:ηρ

-Ωπ! τι έγινε… μαζί του και μια γυναίκα. Ξένη. Συστηθήκαμε αλλά δεν συγκράτησα το ονομά της.

Με τράβηξε μια φωτό (που δημοσιεύει στο blog του…. Τελικά έχω πολύ φαλάκρα ρε παιδί μου), είπαμε δυο τρία smalltalks και έφυγαν.

Σήμερα το απόγευμα ξαναστήθηκε μπροστά μου… Πάλι με τους φακούς του… Πάλι με την ίδια γυναίκα… την γυναίκα του, την Breeda, Ιρλανδή… ψυχολόγο… που ζούν στο Σικάγο… ο λ:ηρ κάνει ακαδημαϊκή καριέρα στην πληροφορική στην Αμερική….

Εκατσαν δίπλα μου….

-Ηθελα να στο προτείνω από χθες… Πάμε για έναν καφέ; μου λέει.

Δεν είμαι εύκολος άνθρωπος ο πούστης. Δύσκολα μετακινούμαι και ακόμα πιο δύσκολα αλλάζω πρόγραμμα… καμώνομαι τον εύκολο, αλλά στην πραγματικότητα είμαι δύσκολος πολύ.

-Δυστυχώς έχω ακόμα μισή ώρα ήλιο (για φωτογράφηση)…του είπα την (μισή) αλήθεια.

-ΟΚ. μου είπε ήρεμα και έβγαλε την φωτογραφική του.

Δίπλα του κάθισε η γυναίκα του…που κοίταζε ενθουσιασμένη-έκληκτη τριγύρω… Σε κανέναν αγγλοσάξωνα ή Αμερικανο δεν θα'κανε εντύπωση ότι κάποιος αρνήθηκε την πρόσκληση του για καφέ…αφού ηταν εκτός προγράμματος

Όμως εμείς δεν είμαστε αγγλοσάξωνες και ιστορικά λατρεύουμε τα εκτός προγράμματος.

Και αυτός εδώ ήταν Ελληνας… και η γυναίκα του Ιρλανδέζα… και υπολογιστές… και ψυχολόγος…. Πάντα μ'αρέσει να παρακολουθώ την προσπάθεια των ψυχολόγων να σε βάλουν στα μονοπάτια τους. Πάντα μάρεσαν οι Ελληνες που την έκαναν για γνώση στο εξωτερικό. Για τους Ιρλανδούς τα'παμε…

-Λοιπόν βαρέθηκα να φωτογραφίζω… δεν πάμε σπίτι να πιούμε καφέ απέναντι από την Ακρόπολη…. είπα σε δυο λεπτά;

-Πάμε;

-Πάμε!

Πήγαμε.

Αυτοί κοιτούσαν την Ακρόπολη και γω αυτούς. Είναι η κίνηση ματ. Δοκιμασμένη. Οι άνθρωποι δεν μπορούν ξακολλήσουν τα μάτια τους από τον βράχο… και πέφτοντας στην μαγεία του… ανοίγονται… και οι σεμνότατοι άνθρωποι όπως ο λ:ηρ και οι ψυχολόγοι όπως η Breeda.

Eίναι απίστευτο πόσο πολύ χαλαρώνει (με την έννοια της λέξης) η συγκεκριμένη θέα τους ανθρώπους. Λές και τους υπνωτίζει για πάρτη μου. Λες και με χρίζει αρχιερέα της. Δεν φαντάζεστε τι εξομολογήσεις έχω πάρει σ' αυτή τη βεράντα….

Ακροπολίτσα μου….ματς-μουτς…. Ακροπολίνι μου….μωρό μου…. γυναίκα της ζωής μου… Τι τοτέμ έχετε εσείς μανταμ; Το τάδε…. Μάλιστα… εγώ έχω την Ακρόπολη.

Είχα πολύ καιρό να συναντήσω τόσο ευτυχισμένο ζευγάρι. Η ευτυχία ήταν εκεί… το'δειχνε περίτρανα ο ορός αληθείας της Ακρόπολης… Η θέα της τους έφερνε συνεχώς κοντίτερα…σε αντίθεση με άλλους, που τους δίνει την ευκαιρία να χαθούν στις (μαύρες) σκέψεις τους…

Η ματιά τους είχε μόνο βελούδο, χωρίς να'ναι καθόλου μελό.

Μια Ιρλανδή και ένας Ελληνας.

Εκείνος ήρεμος και χωρίς να χάνει καρέ από τα τριγύρω του… η Ελλάδα σε πονάει έστω και αν βρίσκεσαι μακρυά της, σκεφθείτε πόσο σε πονάει άμα ζεις έξω και ξαφνικά βρίσκεσαι στην ομφαλό της…

Εκείνη αρχοντική με την βόμβα έτοιμη, αλλά ταυτόχρονα πολύ δημιουργική……φυσικά listener… Ιρλανδή σας λέω… if u know what I mean…

Και πιανίστα…

«Ουπς… σωστά σκέφτηκα!» σκέφτηκα…συνήθως οι ψυχολόγοι δεν είναι δημιουργικοί… η Breeda ήταν… και ήρθε και το πιάνο για να εξηγήσει το γιατί…

Κάτσανε καμμιά ωρίτσα…

Χαιρετηθήκαμε έφυγαν…

Αφησαν και οι δυο τους όμορφη αύρα…



όταν η Αθήνα είναι κούκλα

8 σχόλια:

industrialdaisies είπε...

Ξέρεις, Μάνο, σκεφτόμουν πως έχω τη συνήθεια να συνδυάζω γωνιές της Αθήνας με ανθρώπους. Στην Καπνικαρέα, μέχρι πριν λίγα χρόνια, ήταν ένας άνθρωπος, ξαπλωμένος μέσα σε κουρέλια, δεν ζητιάνευε, απλά ήταν ξαπλωμένος -κάτω από την σχολή. Αυτός εξαφανίστηκε λοιπόν πριν από περίπου δύο χρόνια, δεν ξέρω τι απέγινε, αν και φοβάμαι πως...

Έκτοτε, όλα τα άλλα μου φαίνονταν περαστικά από το σημείο, αδυνατούσα να συνδέσω το μέρος με κάποιον. Και συνειδητοποίησα αυτές τις μέρες πως αρχίζω να την συνδυάζω με εσένα. Χαίρομαι για αυτό, γίνεται πάλι λίγο συναισθηματική η ματιά μου στο μέρος.

Φιλιά πολλά!

Ανώνυμος είπε...

Φίλε Μάνο συγνώμη που θα σε...ξενερώσω λίγο αλλά επειδή παρεμβαίνω σπάνια να γράψω κάτι που αφορά ένα παλαιότερο ποστ σου...Για τις εκλογές της ΕΣΗΕΑ και την απόφαση σου (τότε) να μην κατε΄βεις υποψήφιος. Είχα δεύτερες σκέψεις τότε αλλά μάλλον έχεις δικαιωθεί πλήρως. Είδες εικόνα; Καρέκλες και τραπεζάκια, σκουπιδομάνι από χαρτιά στα πεζοδρόμια, τα γνωστά ’’ψήφισε με συνάδελφε’’ να μην αποτελούν γραφική εξαίρεση αλλά κανόνα. Και σήμερα που πήγα για το μορφωτικό και το πειθαρχικό ντράπηκα πάλι έστω και αν ήταν λιγότεροι. Είμαστε και υπέρ των...οικολογικών παρεμβάσεων ρε Μάνο...Φεύγοντας είπα να τραβήξω (την περασμένη εβδομάδα ειδικά) μια φωτογραφία και να στη στείλω αλλά λέω ασε μη μπλέξουμε και οι δύο παρέα...
Μήπως εκείνος ο αλήστου μνήμης Τροχανάς πρέπει να διασκευαστεί. Και να το κάνουμε ’’αλήτες, γύφτοι, δημοσιογράφοι;’’. Ντράπηκα ρε Μάνο να βλέπω ανθρώπους με ηλικία, κύρος και χρόνια στο επάγγελμα σαν φτηνοπολιτικάντηδες να μοιράζουν χαρτιά στον καφενέ του χωριού και να παρακαλάνε παιδιά με τα μισά τους χρόνια να τους ψηφίσουν. Σόρι για το ξέσπασμα...
Φίλος σου και έχω τα μπουκάλια το κρασί στην κάβα και την παρέα διαθέσιμη (για να καταλάβεις ποιός είμαι)...

John Karakatsanis είπε...

Χάρηκα πολύ που σε γνώρισα κι από κοντά χθες Μάνο στην Ερμού!

John Karakatsanis είπε...

Ουπς! Λάθος, προχθές ήθελα να γράψω :-)

Ανώνυμος είπε...

tha skaso miti stin kapnikarea me ti gianna agelopoulou piasmenoi ala bratseta kai tha gineis kokkinos apo ti zileia sou hriso mou
kai ohi fotografikes k kameres kai alla tetoias ftina , to cnn tha ehoume mazi kai tha kanoume tis pio koul fotografiseis , na skaseis kai na petaxeis san spanio pouli


makia makia makia

koita na deis borei na eimai kai me ti gianna ti manavisa


makia makia makia

Ανώνυμος είπε...

makia sou eipa?

makia makia makia

Ανώνυμος είπε...

Κάθησα χτες βράδι να γράψω για την όμορφη παρέα που κάναμε στο σπίτι σου χτες το απόγευμα. Αλλά δεν μου έβγαινε γιατί είπαμε πολλά σε ενδιαφέροντα και βαθιά που έλεγες πέρασαν μέρες πολλές σε λίγες ώρες. Άφησα μόνο μια πρόχειρη υπενθύμιση για τον εαυτό μου στο blog μου, για να γράψω κάτι όταν επιστρέψω στην έδρα μου.

Σε ρώτησα γιατί μετά τη μεγάλη γενιά των δημιουργών (γενιά Ελύτη, Χατζηδάκι, Αρχέλαου, κ.ά.) δεν έχουμε δει ένα παρόμοιο κύμα δημιουργικότητας. Κι όταν σε ρώτησα πότε θα το δούμε, απάντησες: μετά τον επόμενο πόλεμο, παραπέμποντας στη στέρηση και στον πόνο που ίσως είναι τα απαραίτητα συστατικά της δημιουργικότητας. Φεύγοντας από το σπίτι σου όμως άρχισα να σκέφτομαι: μήπως η ίδια στέρηση και ο ίδιος πόνος που φτιάχνει τους ποιητές, φτιάχνει κι αυτούς που είναι σε θέση να τους αναγνωρίζουν;

An-Lu είπε...

Όμορφα.... ;-)))))