5.6.07

Delirium 3


Ο «Καιρός» είναι φοβερός φωτογράφος.

Μην κοιτάτε, που δεν λέει ότι τις φωτό στο blog του τις έχει τραβήξει ό ίδιος, κι δεν είναι κλεψιμέϊκες από το άλμπουμ βραβευμένων φωτογράφων του TIME ή του National Geographic.

Μπαίνοντας στο blog του, κάθε φορά το ίδιο σκέφτομαι.

Πώς μπορούν να υπάρχουν άνθρωποι που να μην διαλαλούν το πλούσιο εμπόρευμα τους και να υπάρχουν άλλοι, που όσο και να τους τινάξεις δεν θα βγάλεις ούτε ψίχουλο ταλέντου… κι όμως το διαλαλούν λες και είναι συνδυασμός Μότσαρτ-Μαραντόνα-Αϊνστάιν…

Δεν με πιστεύετε;

Σιγά που δεν με πιστεύετε.

Από πού κατεβήκατε εσείς για να μην με πιστεύετε;

Δείτε τους συναδέλφους μου, που ξέρουν ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Μιλάμε για τα τα ΠΑΝΤΑ-ΠΑΝΤΑ και άμα θέλετε βάλτε μέσα και τα συνώνυμα αρκουδάκια. Δείτε τους πολιτικούς. δείτε τους γύρω σας και αν έχετε φοβίες πάμε μαζί στο δωμάτιο με τους καθρέπτες να δούμε τις μουτσούνες μας.



Κάτι έχει πάθει ο κόσμος…όχι σε σχέση με το παρελθόν… αλλά με την λειτουργία του.

Ρίχνει καρέκλες τον Ιούνιο, ενώ σκάγαμε τον Απρίλιο….

Κάθομαι στην Ερμού και φωτογραφίζω τη ζωή (σιγά, που είμαστε φωτογράφοι εμείς με τις ψηφιακές!) , εκεί που είμαι αραχτός κατά το απογευματάκι βγαίνει από το διπλανό μαγαζί ο σεκιουριτάς για διάλειμμα (τσιγάρο)… εχουν έρθει να τον δούν ο κολλητός του και η φίλη του κολλητού του.

Κάθονται δίπλα μου γύρω στα 10 λεπτά….

-Σσσσσς ρε καραγκιοζάκο….

-Εμένα είπες καραγιοζάκο, ρε βλάκα…. (ψεύτικη σφαλιαρίτσα)

-Πού θα πάμε ρε ηλίθιε το βράδι;

-Ποιο βράδι, ρε χαμένε; (μπουνίδι-χάδι)

-Όταν βραδιάσει ρε Καραγκιόζη…. (ζμπρώξιμο)

Η κουβέντα πάει έτσι όλη την ώρα.

ΔΕΝ ΕΙΠΑΝΕ ΤΙΠΟΤΑ.

Δεν εννοώ κουλτουριάρικο, έξυπνο, ή καθημερινό…. Εννοώ κάτι που να'χει νόημα.

Δεν βρίζανε… μαλάκα κ.λ.π…. αλλά ενώ είχα εκνευριστεί που καθόντουσανε μπροστά μου και μου έκοβαν την θέα για φωτογράφηση… ξαφνικά κατάλαβα ότι αυτό έχει ενδιαφέρον.

Διαβάζω και ακούω συνεχώς ότι … «τα παιδιά, δεν έχουνε ενδιαφέροντα…δεν ξέρουν ποιος είναι Ανδρούτσος κ.λ.π.»…. Δεν έδινα μεγάλη σημασία…γιατί –κατά την γνώμη μου- δεν χάθηκε και η φοράδα στ' αλόνι, άμα δεν ξέρεις ποιος είναι ο Οδυσσεύς Ανδρούτσος…. άλλωστε και μεταξύ των μεγάλων (σοφών) διίστανται οι γνώμες… εδώ δεν έχουμε αποφασίσει εκπαδειδευτικώς αν στην Σμύρνη μας απώθησαν, μας πέταξαν στην πισίνα, ή ήταν happening…. ο Παπάγος μας μάρανε…

Aυτά εδώ όμως δεν έλεγαν ΤΙΠΟΤΑ.

Γλώσσα δεν έβαλαν μέσα τα πούστικα… μου'καναν τα παπάρια κιμά… αλλά επί δέκα λεπτά… δεν είπαν τίποτα… ούτε ραντεβού δεν καταφεραν να δώσουν…

Πόσα παίρνει την ώρα ο νεαρός σεκιουριτάς;

Για πείτε;

Όχι, για πείτε….

Τρία ευρώ την ώρα.

Τα περισσότερα παιδιά που δουλεύουν στα εμπορικά μαγαζιά κάπου τόσα παίρνουν. Αυτό το παλλικάρι στέκεται 9 ώρες όρθιος ημερησίως για…27 ευρώ.

Μήπως του'χει κοπεί η λαλιά;


THIS IS LOVE (i hope!)



Πριν από μερικούς μήνες τηλεφώνησα σε ένα από τους εξαιρετικά ελαχιστους που σέβομαι στο δημοσιογραφικό επάγγελμα και προσωπικό μου φίλο. Είναι ένας άνθρωπος που όταν μου λέει τη γνώμη του, την παίρνω 100% σοβαρά, και δεν τον θυμάμαι ποτέ να μην τρέχει για να βρει δουλειά σε κάποιον συνάδελφο που είναι άνεργος… Δεν τον θυμάμαι ποτέ να του'χω ζητήσει κάτι και να μην το'χει κάνει, ενημερωνοντας με κάθε μέρα για το πού είναι το θέμα. Ενας φύσει και θέσει ελεύθερος άνθρωπος που ξέρει ανα πάσα στιγμή πού είναι το δίκαιο και πού το άδικο. Τα κρασάκια του, τις γκομενίτσες του κ.λ.π. Σεβαστός από πάρα πολλούς.

Εκείνη την ημέρα λοιπόν τον άκουσα χάλια.

-Κρύωμα έχεις; τον ρώτησα.

-Όχι, καρκίνο!

Δεν είναι άνθρωπος που κάνει τέτοιες πλάκες.

Από την άλλη μεριά εγώ πάλι, δεν πιστεύω ότι τίποτε (πλην της στέρησης της ελέυθερίας) δεν είναι το τέλος του ανθρώπου. Σκίστηκε η καρδιά μου… αλλά η αισιοδοξία μου έπιασε για μια ακόμα φορά το χέρι.

-Από μένα την πήρες την αισιοδοξία, αγόρι μου….μου'λεγε προχθές η μάνα μου και έχει απόλυτο δίκιο.

Πιθανότατα η γερμανική εκπαίδευση μου να μην μου επιτρέπει πολλές φιοριτούρες στα ρεαλιστικά θέματα… δεν ξέρω… ίσως και να'μαι αναίσθητος, που λέει η φίλη μου η Αρτεμις, που ξέρει τη ζωή και μένα καλά…

Δεν είμαι γιατρός για να δίνω συμβουλές.

Είμαι απλός φίλος…. που τον αγαπάω για τόσα και άδολα μου δίνει.

Προχθές λοιπόν μου τηλεφώνησε (τηλεφωνιόμαστε σχετικά συχνά)… η φωνή του ήταν πολύ καθαρή… εχει κάνει θεραπείες… και άλλα πολλά…. Οι γιατροί του λένε ότι πάει καλά….

-Θέλω να μου κάνεις μια χάρη μου λέει….

-Για πες…

-Μεθαύριο έχουμε εκλογές στην ΕΣΗΕΑ….

(Τόσα χρόνια δεν μου'χει τηλεφωνήσει ποτέ για κάποιον φίλο που θα έβαζε υποψηφιότητα)

-Ναι…

-Θέλω να ψηφίσεις την Ελένη Σπανοπούλου.

-Με ποιόν συνδυασμό κατεβαίνει, ρώτησα …

-Για τον Ε.Δ.Ο.Ε.Α.Π. ρε άσχετε… (Ε.Δ.Ο.Ε.Α.Π. είναι το ταμείο των δημοσιογράφων για τα ιατρικοθεραπευτικά μας)…

-Βέβαια, θα την ψηφ….

-Αν δεν ήταν η Σπανοπούλου, δεν θα μπορούσα να είχα κάνει ούτε το 1/10 αυτων που έχω κάνει όσον αφορά εξετάσεις, νοσοκομεία κ.λ.π. Ετρεξε σαν αδελφή μου…

-Εντάξει…του είπα….

Εκλεισα το τηλέφωνο και συνεχισα να δουλεύω….

Και τότε ήρθε η ιστορία στο μυαλό μου.

Πριν καμμιά 10ετία ήμουν διευθυντής Δημοσίων Σχέσεων του MEGA. Η Ελένη Σπανοπούλου ήταν υπέυθυνη Δημοσίων Σχέσων του Μεγάρου Μουσικής. Είναι ακόμα … και πιστέψτε με δεν θα την είχε εμπιστευθεί ο Χρήστος Λαμπράκης, αν δεν ήταν ικανή να λύνει προβλήματα… Ειδικά στο Μέγαρο Μουσικής

Κάποια μέρα λοιπόν μου τηλεφώνησε η φίλη μου η Τάση (και αν με διαβάζει την παρακαλώ να το επιβεβαιώσει) και με παρακάλεσε μήπως θα μπορούσα να την βοηθήσω σε ένα πρόβλημα της…

Η Τάση πήγαινε στο Μέγαρο με έναν φιλότεχνο θείο της, πού ήταν τυφλός. Το δύσκολο ήταν το πάρκινγκ, που ήταν μακρυά, είχε κόσμο, σκοτάδια και ο θείος δυσκολευόταν…

-Θα το κοιτάξω, της είπα αφού μου αρέσουν τέτοιες ιστορίες.

Διευθυντής Δημοσίων Σχέσεων του MEGA… πω ρε πούστη μου…σπουδαία θέση…

-Ποιος είναι υπεύθυνος στο Μέγαρο Μουσικής; ρώτησα τις γραμματείς….

- Η κ. Ελένη Σπανοπούλου!

-Πάρτε μου την στο τηλέφωνο.

(Βλέπετε η εξουσία είναι αιφνίδια ασθένεια και δεν έχει βεθεί θεραπεία. Φημολογείται ότι η σφαλιάρα είναι το πιο αποτελεσματικό φάρμακο… αλλά δεν είναι και αυτό σίγουρο… συνήθως ο καιρός δείχνει το αποτέλεσμα. Και το πιο σίγουρο είναι ότι δεν το βλέπεις εσύ (το αποτέλεσμα) αλλά οι άλλοι… αλλιώς δεν μετράει!)

Μίλησα με την κ. Σπανοπούλου, της εξήγησα το πρόβλημα. Με άκουσε χωρίς να πει λέξη :

«Θα σας ενημερώσω για την εξέλιξη, κ. Αντώναρε.»

-Καλά κρασά…σκέφτηκα…

Με πήρε προσωπικά πάνω από 10 φορές στο τηλέφωνο για την περίπτωση. (Μην βιαστείτε να βγάλετε το συμπέρσμα: « Εμ καϋμενε, στην θέση πού,ήσουνα όχι 10, αλλά 200 τηλεφωνήματα έπρεπε να σου κάνει…» μην το κάνετε το λάθος και το σκεφθείτε έτσι, γιατί δεν θα έχετε προφανώς ιδέα για την διαφορά των μεγεθών…)

Το πρόβλημα (εκείνη την εποχή) ήταν δύσκολο γιατί δεν μπορούσε να σταθμεύει το αυτοκίνητο μπροστά στο Μέγαρο, και να μένει μόνος ο θείος… Μπέρδεμα μεγάλο σας λέω… αλλά η κ. Σπανοπούλου το'χε πάρει προσωπικά….

Ενιωσα άσχημα.

-Ε, δεν είναι δα και τόσο σπουδαίο, κ. Σπανοπούλου…. (συγγνώμη Τάση!)….

-Μα τι λέτε; Αυτό το Μέγαρο είναι για τον Πολιτισμό…και ο Πολιτισμός δεν είναι μόνο νότες.

Δεν θυμάμαι τι ακριβώς έγινε στο τέλος, αλλά θυμάμαι πολύ καλά ότι η γυναίκα είχε ενδιαφερθεί πολύ και είχε προσπαθήσει εξίσου, σε μια εποχή που όλοι στο Μέγαρο τρέχανε σαν τρελλοί.…


Η δημοσιογραφική μου γνώμη είναι ότι ο δημοσιογράφος δεν χειραγωγεί το κοινό.

Ζητώ ταπεινά συγγνώμη από τους συναδέλφους που με διαβάζουν εδώ πέρα, και που επηρρεάζω τη γνώμη τους… γι' αυτο έγραψα την ιστορία όπως έχει, μπας και δικαιολογηθώ.Και θέλω να σας πω ότι πιο πολύ με είχε επηρρεάσει η ιστορία με τον τυφλό θείο της φίλης μου… παρα η ολόψυχη συνδρομή της στην περιπέτεια του φίλου μου, που στο κάτω-κάτω είναι η δουλειά της.

Σημείωστε –μπας και αυτό βοηθήσει- δεν πάω στο Μέγαρο…ότι δεν την έχω συναντήσει ποτέ, παρα μόνο μία φορά όταν συστηθήκαμε στον γάμο της κόρης του κοινού μας φίλου, Ηλία Τανιμανίδη, όπου η κ. Σπανοπούλου χόρεψε έναν υπέροχο καρσιλαμά….

Πάντα οι λεπτομέρειες με μάγευαν….


Είναι 6.10 το πρωί και βρέχει….

Κρίμα που δεν είστε όλοι εδώ να δείτε την Ακροπολη στο χαραμα και να βρέχει…

Τρελλαίνομαι να ακούω την βροχή να κάνει ταπ-ταπ πάνω στην τέντα… Η Σέρμπα κοιμάται πάνω στην κουνιστή καρέκλα… είναι απίστευτο, πώς έγινε η γωνιά της… συνήθως τα αιλουροειδή αντιπαθούν πράγματα που κουνιούνται…την έχω κουρέψει και είναι σαν γκρέμλιν… είναι το μοναδικό θηλυκό που…κούρεψα και έγινε…. αγαπησιάρικο.


Ξέρετε, πού τις έμαθα (λέμε τώρα ) καλύτερα τις γυναίκες;

Αυτούς τους τελευταίους μήνες, την μία ώρα την ημέρα που κάνω βόλτες με την φωτογραφική μου. Τον αντίπαλο (χαχαχαχαχα σχεδόν αστείευομαι) τον γνωρίζεις στην έδρα του και όχι στην δική σου.

Εκεί είναι η έδρα τους. Μόνες… δυο-δυο… με μαμάδες…με φίλες…με αδελφές… Μέχρι και το βάδισμά του είναι διαφορετικό… η φωνή τους και φυσικά οι αντιδράσεις τους…

Ηταν ένα παλιό μου όνειρο:

Να συμπεριφερθούν μπροστά μου οι φίλες μου, λες και ήμουν απών.

-Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα παιδάκι μου… μου εχουν πει ΟΛΕΣ. Και είχαν δίκιο….

Αδυνατούν να το κάνουν στο σαλόνι, στο αυτοκίνητο ή στο club… το κάνουν όμως στην Ερμού….

Χαλαρά…

Γιατί;

Επειδή δεν με προσέχουν…. Ποτέ δεν μου έχουν δώσει τόση λίγη σημασία άνθρωποι, όσο οι περπατήτριες στην Ερμού….

Υπέροχα.


Η Σέρμπα και ο Σμούντα κυνηγιούνται σαν τρελλά από τοίχο σε τοίχο… όσοι έχουν γάτες ξέρουν ότι αυτό συμβαίνει κάθε μέρα λίγο αφότου ανατείλει ο ήλιος…

Γιατί;

Η επιστήμη σηκώνει ψηλά τα χέρια…

Παω για ύπνο…

Εχω πολύ δουλειά αύριο …



ΥΓ. Ψιτ-ψιτ-ψιτ…ψιτ!… τα λέμε……





14 σχόλια:

industrialdaisies είπε...

Είναι πρωί, ξύπνησα από νωρίς για να διαβάσω κι έξω βρέχει καταρρακτωδώς. Πολύ όμορφο κείμενο, Μάνο. Τόσα πράγματα σε μερικές γραμμές μέσα. Δεν θέλω να σχολιάσω τίποτα από αυτά, είναι τόσο ωραία όπως τα έχεις γράψει και θέλω να τα αφήσω έτσι. Μια καλημέρα από εμένα, έτσι γιατί σήμερα το ένιωσα πολύ έντονα!

Ανώνυμος είπε...

Ωραία.
Απο το ταλέντο και την εξουσία μέχρι τη Σέρμπα,τις γυναίκες και την Ακρόπολη.
Τα λέμε...

vatraxokoritso είπε...

ωραία Μάνο μου, καλημέρα!

Ανώνυμος είπε...

τι συμβαινει σημερα... στις 5 τα χαραματα επινα καφε στο σαλονι στα γλυκα νερα και χαζευα τη βροχη...

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα... πολύ στεναχωρέθηκα με το κείμενό σου και μετά χάρηκα και μετά μελαγχόλησα και μετά κατάλαβα πόσο σημαντικό είναι να βρίσκεις έστω και έναν Άνθρωπο μέσα στα κουλά της ζωής.Περαστικά στον φίλο σου και συγχαρητήρια στην κυρία αυτή. Καλημέρα. :)

Μαύρος Γάτος είπε...

Ψιτ ψιτ ψιτ!!!! Πέρνα να δεις....

Σ;))))

manosantonaros είπε...

industrualdaisies...Καλημέρα κι απο μένα... Διάβασμα και βροχή... ωραίος συνδυασμός.

Dirty Harry... Εμ, βέβαια τα λέμε...

vatraxokoritso... Καλημέρα βατραχάκι.

mama...τελικά όλοι ξύπνιοι είμασταν σήμερα.

xpsilikatzoy... Γειά σου Ντινάκι... έτσι είναι ζωή: στεναχώρια, χαρά, μελαγχολία, αισιοδοξία και ξανα μανά από την αρχή...

Μαύρος Γάτος... Ψιτ, πέρασα. Τρομερή Λίζα.

Ανώνυμος είπε...

εφτά η ώρα το πρωί. μου φέρνει η Μαρίζα τα χαπάκια μου, τα έχω συνηθίσει σαν ελβετικό ρολόι του τοίχου, που βγαίνει ο κούκος για να μου υπενθυμίζει ότι πρέπει να ζω... άσχημη νύχτα, ένας φίλος έφυγε, δεν μ΄έπαιρνε ύπνος όσο σκεφτόμουνα ότι η γυναίκα του με αλσχάιμερ μήτε το πήρε είδηση...αντί να φύγει αυτή -και που μένει, μήπως το καταλαβαίνει;- λάκισε εκείνος πάνω στην όρεξη για δουλειά, στη πρόβα, αφήνοντας τους άλλους θεατρίνους σίξυλους... τι σου είναι η ζωή, θέατρο, δύο χτυπήματα ντουκ-ντουκ κι΄αντί να βγείς στο φως, στη σκηνή, εξαφανίζεσαι απο τη πίσω σκοτεινή πορτούλα...άντε, αυτό ήτανε, δεν θα με ξαναδείτε, δεν θα σας ξαναδώ... δεν ξέρω πρωινιάτικα, τί με οδήγησε στο κομπιούτερ, ίσως γιατί ανησυχούσα για ένα νέο φίλο που τηρούσε απόλυτη σιωπή δυό-τρεις ημέρες στο μπλογκ του... τακ-τακ τα πλήκτρα και να μπροστά μου αυτή η υπέροχη φωτογραφία γαλήνης, όμως σε ένα ανήσυχο τίτλο: delirium3... άρχισα να διαβάζω το κείμενο, που΄ μοιαζε παλιό χρονογράφημα, με μοντέρνα αισθητική... μιά βόλτα συνηθισμένη στην Ερμού, με τη μηχανή στο χέρι, που αντί για εικόνα φωτογραφιζε σκέψεις... δίπλα ένα νέο παιδί, σεκιουριτάς της ορθοστασίας με τρία ευρώ την ώρα κι΄ένα φιλικό του περαστικό ζευγάρι... δέκα λεπτά για ένα τσιγάρο, μόνο καπνός, όπως τα λόγια τους, αφου δεν είχανε να πούνε τίποτα... όπως δεν λένε απολύτως τίποτα οι νεαροί στις καφετέριες, γιατί δεν έχουνε να πούνε τίποτα σε μιά εποχή μπλακ άουτ και αλσχάιμερ... πάντως εξακολουθώ ν΄ανησυχώ γιατί η τόσο γαλήνια αυτή φωτογραφία, δεν ταιριάζει με το τίτλο του κειμένου...

όλοι έχουμε βαθειά μέσα μας ένα alter ego, όπως κι΄εγώ.

Ανώνυμος είπε...

kala mono ego koimomoun kai malista tou kalou kairou

oraios o foinikas...

katathesi psihis

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα σας,
Με αφορμή το THIS IS LOVE (i hope!) θα ήθελα να σας πω ότι για άλλη μια φορά κατάλαβα πως ο άνθρωπος μπορεί να κάνει καλή και κακή χρήση των δημιουργιών του.
Ο φακός της ψηφιακής μηχανής έπιασε και μοίρασε την αγάπη.
Ο Φακός που στέκεται ψηλά στην Ερμού τι πιάνει και που μοιράζει;

Σε ότι αφορά τον φύλακα των τριών ευρώ που δεν λέει τίποτα με την παρέα του ίσως και να τα λέει όλα.
Σε κάθε εποχή υπήρχαν οι φύλακες των τριών ευρώ και το λυπηρό είναι πως είναι ακόμα εδώ για να μας θυμίζουν την στασιμότητα των “εποχών”.

Όσο πάντως υπάρχουν οι νέοι κάθε ηλικίας πάντα θα έχουν κάτι να πουν.

Με εκτίμηση,
Paneris

Ανώνυμος είπε...

σκέφτομαι να πάρω δάνειο
να δανειστώ και να αγοράσω άλλα δέκα τετραγωνικά
να μεγαλώσει ο κόσμος μου
θα βάλω και σαλονάκι μπαμπού στο μπαλκόνι
και μεγαλύτερη ταχύτητα στο δίκτυο
θα σε πάω κι άλλα ταξίδια
θα γνωρίσεις κι άλλους ανθρώπους
θα σε κάνω ευτυχισμένη καρδιά μου
θα καλούμε φίλους στο μπαλκόνι μας
ίδιους με μας…όχι τους άλλους τους κακομούτσουνους
εμείς κι εμείς θα είμαστε
θα λέμε τα δικά μας
κι αν μας χτυπάνε την πόρτα των 100 τετραγωνικών
θα λέμε δώσαμε…δώσαμε
και θα συνεχίζουμε το παραμύθι μας
ως το γουέμπ τρία θα σε πάω
να συναντήσεις τους αγγέλους και τους δαίμονες
τους δαίμονες τουυ τυπογραφείου και του πληκτρολογίου

vatraxokoritso είπε...

Μάνο δοκίμασε να δεις τις υπέροχες φωτογραφίες που έβγαλες ακούγοντας την μουσική που έχω μέσα στο πόστ μου το carmenita, έπαθα ζημιά.
Φίλε λες να....?
Πάλι με τα γιαούρτια θα μας πάρουν..
Όπως και να χει θα στο πω.

Ανώνυμος είπε...

Αυτό το ποστ είχε τόσες πολλές ανάσες που λαχάνιασα.
Όμορφαααα

Ανώνυμος είπε...

κ. Αντώναρε,

3 euro την ώρα, επί 8 ώρες μας κάνει 24. 25 (στρογγυλεύοντας). Επί 25 εργάσιμες κάνει 625.

0,45 euro την ώρα, επί 8 ώρες επί 25 μέρες κάνει 275.

Άρα το πτυχίο και το μεταπτυχιακό και τα αγγλικά και η προϋπηρεσία και τα όποια σεμινάρια προσθέτουν 0,45 την ώρα (σε σχέση με τον σεκιουριτά που ούτε να μιλήσει δεν μπορεί).

Και έτσι φτάνει κάποιος στα 625+275=1000 ευρώ το μήνα. Βέβαια αυτό απαιτεί και μεγαλύτερο ωράριο από 8ωρο, δεν δίνει στολή όπως του σεκιουριτά (και πρέπει να αγοράσεις με δικά σου λεφτά ταγιεράκια και κουστουμάκια εργασίας), ίσως να σημαίνει να πάρει κανείς και δουλειά στο σπίτι, να είναι stand by, να έχει πολύ μεγαλύτερες ευθύνες κλπ...

Αυτόν μπορεί να τον λένε μέσο ιδιωτικό υπάλληλο, ειδικευόμενο ιατρό, καθηγητή στη μέση εκπαίδευση, υπάλληλο σε φροντιστήριο, λογιστή σε εταιρία κλπ.

Τράβα λοιπόν φωτογραφίες αβέρτα και αυτούς που μπορούν να μιλήσουν με την παρέα τους και να καταλάβεις τι λένε. Όλοι για λύπηση είμαστε.