η τελευταία 007πίκρα

Mου λέει ο φίλος μου Ν.
-Γράφε ρε μαλάκα. Δεν σου είπα, να μην τεμπελιάζεις; Γράψε κανένα ποστ.
Και εγω που τον εμπασα στον διαδίκτυο, σφίγγω τις γροθιές μου και προσπαθώ να μην του πω την αλήθεια. Δάσκαλος μου στο γράψιμο ή μάλλον στην διαδικασία γραψίματος, δεν θέλω να του χαλάσω αυτο το νέο που τόσο του έχει αρέσει.
Μπήκα στο blogs πριν απο 2 περίπου χρόνια. Μπήκα γιατί ήθελα να βγάλω από πάνω μου μια μυρωδιά που δεν έβγαινε ούτε με βούρτσα. Καβατζάριζα τα 50, είχα περάσει ενα έμφραγμα, είχα χωρίσει και το επαγγελμα μου ήταν σε κάθετη κατηφορα-γκρεμό.
Το μόνο που μου μενε για να αναπνέω ήταν το γράψιμο. Εκλεισα παραθυρα και φωτα και αναψα τον υπολογιστή μου... τον πανίσχυρο υπολογιστή μου με τον οποίο είχα περάσει ΑΤΕΛΕΙΩΤΕΣ ωρες, θυσιάζοντας καριέρα, χρήματα, ανθρώπους , αγάπες, υγεία...
Γιατί;
Επειδή έτσι γουστάριζα.
Ημουν όμως λιώμα και κομμάτια.
Ξέρετε, εμείς οι δημοσιογράφοι δεν είχαμε εκπαιδευθεί να γράφουμε και μετά να το κουβεντιάζουμε με τους αναγνώστες μας... πόσο πολύ να πίνουμε και μαζί τους καφέ...
Η αλήθεια είναι ότι αυτο στην αρχή με εντυπωσιάσε. Ακούμπησα πάνω του... ήταν κάτι που χρειαζόμουν πολύ. Εγραψα ελέυθερα...έγραψα πράγματα που δεν είχα γράψει ποτέ... έγραψα προσωπικά μου.... e-γδύθηκα εν γνώσει μου...
Και ω του θαύματος πολλοί άνθρωποι με τιμησαν... με διάβασαν...μου στάθηκαν και με ακολούθησαν στην τρελλή μου πορεία στο net. Ετσι δεν είναι Ναυαρχε; Mπήκα σε έναν κόσμο πιτσιρικάδων, όπου επιτέλους βρέθηκα σε έναν χωρο όπου με καταλαβαίναν και τους καταλάβαινα.
Και τότε εμφανίστηκαν οι άγριοι. Μου’τοχε πει η φίλη μου η Ψιλικατζού, αλλά δεν την είχα δώσει την πρέπουσα σημασία. Βγήκαν από τις τρύπες τους οι αγάμητες, οι ψευτο-καλλιτέχνες, τα κοράκια, οι κουκουλοφόροι, οι απατεώνες και τα κομματόσκυλα και βάραγαν όπου εύρισκαν. Παγιδεύτηκα... απάντησα... βάρεσα... έκλεισα τα comments μου, τα ξανάνοιξα προσπαθώντας να αποφύγω το φασιστικό moderation, αλλά αυτοί δεν καταλάβαιναν τις φράσεις που σχηματίζαν οι λέξεις μου. Είχα βρεθεί ολομόναχος χωρίς προσωπείο σε έναν κόσμο που φορούσε μάσκα από άποψη. Ημουν πολύ old dog για τέτοιες μαλακίες.
Εχω κάνει 30 χρόνια μάχιμη δημοσιογραφία. Την είχα φάει με το κουτάλι. Δεν με γοήτευαν πια ούτε τα χάρτινα έντυπα, ούτε η αργοκίνητη τηλεόραση... Είχα βρεθεί σε αδιέξοδο. Επρεπε ή να το εγκαταλείψω ή να συνεχίσω την αόρατη πορεία μου στο διαδίκτυο. Τις ατέλειωτες ώρες μελέτης και εξάσκησης που δεν ήξερα, αν ποτέ μπορέσω να τις εφαρμόσω ... έπρεπε να τις ξαναβάλω στα ντουλάπια του μοναχικού μυαλού μου...
Εφυγα από τον φυσικό μου χώρο επειδή μισούσα τις συ-σκέψεις. Δεν μαρέσει να συ-σκέπτομαι. Ισως εγωιστικό, αλλά βασικά το μίσησα γιατί δεν περόκειτο περί ανταλλαγή σκέψεων –που είναι μαγική στιγμή- αλλά από μασκαρεμένη επιβολή σκέψεων του αρχηγού.
Εδω λοιπόν καταρχάς δεν αναγνωρίζω κανέναν για αρχηγό και δεν το κουβεντιάζω ότι έχει γεννηθεί εκείνος που θα μου επιβάλει (εδώ) τους κανόνες.
Τόσα χρόνια στα media εχω συναντήσει απίθανους ανθρώπους, έχω δει απίθανες τραγωδίες και απίθανα ανθρώπινα ναυάγια, απερίγραπτες καταστάσεις και ακόμα πιο απερίγραπτες εξελίξεις... Οσοι συνάδελφοι μου με διαβάζουν, είμαι σίγουρος ότι κουνάνε καταφατικά το κεφάλι τους γιατί τα έχουν δει κι αυτοί... Σας διαβεβαιώνω όμως ότι τόσα μαζεμένα σκυλιά όσο στα blogs δεν θα συναντούσα ακόμα και 200 χρόνια δημοσιογραφίας κι αν έκανα.
Είχα σηκώσει τα χέρια ψηλά και ετοιμάζόμουν να την κάνω. Οταν έριξα μια κλεφτή ματια στο Facebook. Αυτο το απίστευτα δημιουργικό χταπόδι επικοινωνίας... Μην ψήνεστε απο τους άσχετους που το ονοματίζουν «παιγνιδάκι». Το παιγνιδάκι δια΄θετει δυνατότητες επικοινωνίας σε υψηλότατο επίπεδο, αλλά το σημαντικότερο από όλα έδωσε στον χρήστη την δυνατότητα της πολυ-επικοινωνίας... με εντελώς καινο΄θργια applications.
Προσπαθώντας λοιπόν να αναπνεύσω από την πίεση και την απογοήτευση των blogs, κολύμπησα για λίγο στα νερά του... και τότε με πλησίασαν άνθρωποι που αγνοούσα ότι με διαβαζαν στο blog μου...Ηταν μεγάλο δώρο για μένα και βρίσκω την ευκαιρία να τους ευχαριστήσω. Ανθρωποι με ταυτότητα και ύπαρξη. Και μου δρόσισαν την καρδιά. « Δεν βάζω μη πραγματικούς φίλους μου στη λίστα μου» μου γραφε προχτές ή Εφη , «αλλά μέ σένα κάνω μια εξαίρεση γιατί γουστάρω το blog σου...» Tί δωρο!!! Κι αλλες... κι άλλοι... και σχόλια για τις φωτο... και κριτική... και αστειάκια... και ποστ... και δώρα.... και chatακια... και αλήθειες... και εξομολογήσεις και παρεά... και όσο και να φαίνεται περίεργο ελάχιστο γκομενιλίκι.... γιατί; Επειδή ο καθε κατεργάρης στον πάγκο του.
Mετά έπεσα με τα μούτρα στο MySpace, που δεν το’χα ψάξει όλον αυτον τον καιρό. Το e-ποτάμι κατεβαίνει ορμητικά...
Κάποιοι μπέρδεψαν το καινούργιο μέσο με την θέση που μας αναλογεί στην κοινωνία ή ακόμα καλύτερα στην real life. Τί να την κάνεις την Porsche όταν η Κηφισίας είναι πήκτρα; Και το ακόμα χειρότερο: Τί να την κάνεις την Porsche στην ευθεία της Αττικής Οδού, αν δεν ξέρεις να οδηγείς ούτε ποδήλατο με βοηθητικές;
Και τότε συνειδητοποίησα ότι παραλίγο να παγιδευτώ σε κάτι που έμοιαζε τέλειο (blogs) ενώ ήταν μόνο η αρχή μιας μεγάλης πορείας. Οι μετριο-ανίκανοι, κουτσου-κούτσου να σου γράψω ενα ποιηματάκι, είμαι ψηλή 1,78, με γαλάζια μάτια και ξανθια μαλλιά.... το θεώρησαν ταβάνι...ενώ στην πραγματικότητα είναι απλώς το πάτωμα κάτω από το χαλί.
Το πάρτι ήταν Μασκέ... αλλά αυτα τα πάρτι έχουν σουξέ μια φορά το χρόνο. Πώς ήταν δυνατον οι άνθρωποι να πιστεψουν ότι θα εξουσιάσουν φορώντας μάσκα; Δεν υπήρξε ούτε ενας δικτάτορας στην ιστορία που να σκέφτηκε τέτοια μαλακία.
Δεν είναι τυχαίο ότι κανένας blogger δεν μπόρεσε να επιβιώσει ώς μη blogger, μόλις τόλμησε να δώσει χειραψία με το σύστημα.
Στα blogs όμως ταυτόχρονα οφείλω πολλά. Πλάκα-πλάκα μου δόθηκε η ευκαιρία να e-δοκιμάσω πράγματα, που αλλού δεν θα είχα την ευκαιρία. Πολλοί ενδιαφέρθηκαν, ανοίγοντας διπλατα πόρτες που δεν είχα ονειρευθεί.
Η πίκρα δεν είναι ποτέ μόνη της... πάντα συνοδεύεται και από λίγη ζαχαρη για να ξεγελάει την πικρίλα της... αναμεσα στους σκύλους γνωρισα και εξαιρετικούς ανθρώπους... ξέρουν πολύ καλά ποιούς εννοώ... και αυτοί μου είπαν, με συμβούλεψαν, μου στάθηκαν, μου είπαν μπράβο ή ξαναπροσπάθησε...
Ετσι έμεινα κι εδώ. Τιμώντας τους ανθρώπους που με αγαπούν και που τους αρέσει να με διαβάζουν ή να παρακολουθούν τα πόστ μου.
Και εδω θα μείνω, όπως συμβουλεύω όλους τους φίλους μου τους blogger που είναι έτοιμοι να τα εγκαταλείψουν για χάρη μιας αναλογικής σειρήνας.
Το’χω ξαναγράψει:
Κάποτε με φωναξε ενας (μεσαίος)εκδότης για να μου πει ότι θα μειώσει τον μισθό μου στο μισό. Ηξερε ότι δεν είχα αλλη δουλειά και πάτησε σ’ αυτο.
Εκείνη την ημέρα –για κακή του τύχη- ήμουν πολύ στις δημιουργικές κακές μου. Τον κοίταξα στα μάτια και του είπα:
-Αποκλείεται γιατί εχω ενα πολύ ισχυρό οπλο.
Με κοίταξε θυμωμένα γιατί νόμισε ότι θα τον εξεβίαζα με κάτι.
-Ποιό είναι αυτό;
-Εχω μόνο μια γάτα (τότε είχα μόνο την Μινού) της οποίας έχω και την ευθύνη. Με την αποζημίωση που θα μου δωσετε –γιατί αποκλειεται να δεχτώ περικοπή μισθού- θα ζήσουμε οι δυο μας ζωή χαρισαμενη τουλάχιστον για 6 μήνες,... ε και μετά...αν δεν ξαναβρω δουλεια.... όλο κάποιος φίλος θα προσφερθει να της βρίσκει λίγη ξηρά τροφή.
Με κοίταξε χαμογελασε και μου είπε (προς τιμήν του):
-Εχεις δίκιο. Αυτο το όπλο που έχεις είναι πολύ επικίνδυνο.
Τωρα το μόνο που έχει αλλάξει είναι ότι έχω δυο γάτες, αλλά καμμιά τους δεν στηρίζει την επιβίωση της στα blogs.
Θέλω να πω, για να μην παρεηγηθώ, ότι όταν εμφανισθούν και στο Facebook (πράγμα δύσκολο)... εγω θα πάω πιο μακρυά... και πιο μακρυά... πάντα θα’μαι δυο βήματα πιο μακρυα από όσο είναι το βεληνεκές τους, γιατί ποτέ δεν θα ξανακάνω τα λάθος να παίξω στο ίδιο γήπεδο μαζί τους....
Αντί να περιμένω, λέω να φύγω με τον Αι Βασίλη...ξερει εμαθα ενα path που είναι μαγικό.

Καλή Χρονια σε όλους κι όλες.
Attachment1. Σας ζητώ συγγνώμη αν σας άφησα για λίγο... αλλα χρειαζόμουν ενα re-charge!
Αttachment2. Σου άρεσε το σεντόνι ρε μαλάκα; Αντε και φαγώθηκες Πρωτοχρονιάτικα.