ο ιερέας και ο μπαμπάς του!

Με γλωσσόφαγαν οι φίλες μου Αγάθη και Δέσποινα.

-Πρόσεξε, μη χάσεις το αεροπλάνο.

-Ρε παιδιά....τόσα χρόνια ταξιδεύω δεν έχω χάσει ποτέ μέσον....μια φορά στην Σάμο (η πατρίς Του Γεωργίου Αυτιά!) έκανα εξτριμ σπορτς και απογείωσα το αυτοκίνητο μου για να προλάβω τον καταπέλτη του (του πλοίου) Κεντέρη

Πετούσα λοιπόν στις 5.30 το πρωί.

Το ταξί ήλθε στις 4... Σε μισή ωρίτσα θα ήμουν στο αεροδρόμιο.

Ξεκινήσαμε με το σακ βουαγιάζ μου στο πορτμπαγκάζ....

-Πήρατε διαβατήριο και εισιτήρια; με ρώτησε ο ευγενέστατος οδηγός ταξί.

Μου θύμισε τον πατέρα μου, που όταν πηγαίναμε ταξίδι μας έσπαγε τα νεύρα (κουρέλια μιλάμε) ανα δυο χιλιόμετρα να βεβαιωθούμε ότι είχαμε τα διαβατήρια μαζί μας...

Καλού κακού έριξα μια ματιά. Ολα ήταν στη θέση τους....

-Τί ώρα πετάτε;

-Στις 5.30...

-Ου στις 4.30 θα είμαστε εκεί....

-Ωραία....

Χάζευα τους άδειους δρόμους.... όταν θυμήθηκα ότι δεν είχα πάρει χρήματα.

-Σας παρακαλώ να σταματήσουμε σε μια τράπεζα να πάρω χρήματα...

-Ευχαρίστως...

Στην Καισαριανή σταματά απέναντι απο μία Εθνική.

Βγαίνω έξω , πηδάω το κράσπεδο... πάω στο ΑΤΜ... «λυπούμαστε , αλλά αυτη τη στιγμή δεν μπορούμε να σας εξυπηρετήσουμε!» τους μουρμούρησα κάτι για την αδελφή τους, αλλά δεν το’πα δυνατα γιατί υπάρχουν κάμερες....

Βγηκα εξω, ξανακαβάλησα το κράσπεδο, μπήκα στο ταξί...

-Στην επόμενη που θα συναντήσουμε γιατί αυτη δεν είχε την καλωσύνη.... του είπα...

Κούνησε το κεφάλι του!

-Τί κράτος!!!!

Σταματήσαμε σε μια άλλη τράπεζα από το ίδιο πεζοδρόμιο, πλήρωσα την προμήθεια, πήρα τα χρηματάκια μου και ξαναξεκινήσαμε...

Πηγαίναμε με μια σταθεή ταχύτητα.... μάλλον σιγά...

-Που λέτε.... φοβερό κράτος... ποτέ δεν θα ήθελα να δουκέψω για το δημόσιο... ταξιτζής από μικρός ήθελα να γίνω.... ταξιτζής έγινα...

-Μπράβο! Εχει σημασία να κάνει ο καθένας αυτο που θέλει... του είπα...

-Εχω έναν γυιο 24 ετών...

-Να σας ζήσει...

-Και αυτός θέλει να κάνει αυτό που έχει αποφασίσει....

-Εμ, λογικό είναι... και σεις αυτο κάνατε...

-Αυτό λέω κι εγώ....

-Και τι είναι αυτό που θέλει να κάνει; (μαλακία μου... αλλά μου ξέφυγε...)

-Είναι ιερέας.

(Δεν μου’χε ξανατύχει!)

-Ε, αφού του άρεσε του παιδιού...

-Ναι, απο 5 χρονών η δασκάλα του μας έλεγε ότι σηκωνότανε στην ώρα του μαθήματος και έψελνε.

-Ενδιαφέρον.

-Ναι, του άρεσε... Απο μόνο του το παιδί! (δηλαδή είναι κρίμα που δεν την ξέρει την ιστορία ο Λαζόπουλος!)... τωρα θέλω να τον πείσω να παντρευτεί...

-Τον ιερέα;

-Ναι... αλλά εκείνος δεν θέλει.... Μπαμπα, το ξέρεις ότι δεν είμαι τέτοιος...μου λέει...

-Ε; μου ξέφυγε...

-Ε, καταλαβαίνετε... τοιούτος... «μπαμπά, το ξέρεις ότι ψέλνω από 5 χρονών... είμαι αφιερωμένος στον Θεό...» μου είπε το παιδί.

(Και εγω ξέρω τον Σάκη που είναι αφιερωμένος στον κούκο μονό, σκέφτηκα, αλλά σοφά πράξας (τί λέξη κι αυτή....) δεν το είπα!)

-Δηλαδή η μάνα σου κι εγώ δεν θα δούμε εγγόνια; τον ρώτησα...

-Τον ιερέα;

-Ωχ...τον έχασα....

(Χάσαμε τον ιερέα σκέφτηκα!)

-Ποιόν;

-Τον δρόμο...δεν έστριψα προς Μαρκόπουλο....

-Και τώρα;

-Μη σας νιάζει...

-Δεν θα με νιάζει αν δεν χάσω το αεροπλάνο...

-Μεγάλη η Χάρη του... θα προλάβουμε....

Μπήκαμε σε χωράφια...

-Σ’αυτην την εκκλησία λειτουργούσε πέρισυ ο γυιός μου...

(Δεν σας λέω καν τι σκέφτηκα)

Ξαναβγήκαμε στην Αττική με τα χίλια ζόρια... ξαναπληρώσαμε διόδια... και ξεχυθήκαμε προς το Ελ Βενιζέλ!

Κάποια στιγμή φτάσαμε αφού έμαθα ότι είχε μια κόρη που μεγάλη η Χάρη του, όταν ήταν πέντε χρονών τραγούδαγε Ρουβά.

Τον πλήρωσα... και έτρεξα στο check in.

Είχε κλείσει.

Πήγα στο γκισέ της εταιρείας .

-Δυστυχώς αργήσατε. Εχουν μπει οι επιβάτες και έχουν κλείσει οι πόρτες...

-Μήπως μπορείτε να τηλεφωνήσετε σας παρακαλώ, φορώντας το χαμόγελο που δεν χάνει ποτέ.

-Να δοκιμάσω.

Δοκίμασε...

-Πώς λέγεστε;

-Αντώναρος και είμαι δημοσιογράφος και πρέπει να παω σε μια πολύ σοβαρή αποστολή.... είπα όσο πιο αληθοφανώς μπορούσα.

Η κοπέλα το μετέφερε σε αυτον μου μιλούσε, αυτος το είπε στον ξένο κυβερνήτη και αυτουνού στα παπάρια του αν με λέγανε Αντώναρο, Ντον Χόσε Μέσα Κε Κούνα Τον Ορες, Μενεγάκη ή John Smith ...αν ήμουν δημοσιογράφος και πήγαινα σε μυστική αποστολή για λογαριασμό της εκπομπής του Χαρδαβέλα ή αν ο ίδιος (λέμε τώρα) ο Χαρδαβέλας Himself.

Δεν γινότανε. Και σωστά δεν γινότανε...αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί. Οταν μιλάμε για ασφάλεια πτήσεων να ξέρουμε τί λέμε... κ. Κακαουνάκη μ’ (πώς μούρθε;)

Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι.... και ξαφνικά μου ξανα-κατέβηκε.

Χαμογέλασα.

Η συνοδός εδάφους με κοίταξε με συμπάθεια...

Εγω δεν είμαι αυτός που σας γράφω ότι όταν ο άνθρωπος προγραμματίζει ο Θεός κατουριέται στα γέλια; Ναι, εγώ είμαι... ε, δεν το γράφω για να το γράψω μόνο.... το πιστεύω κιόλας... αστε που ο Θεός είχε τόσα κέφια σήμερα το πρωί που μου έστειλε απεσταλμένο ΤΟΥ, τον μπαμπά ενός ιερέα ....

Ή έχεις χιούμορ Αντώναρε ή απλώς γράφεις καλαμπουράκια....

Αυτό μου’ρθε στο μυαλό εκείνη τη στιγμή και αμέσως χαλάρωσα.

Εβγαλα ενα άλλο εισιτήριο one way για το μεσημέρι (ούτε το κουβέντιασα για την Ο.Α....έχει ένα όριο η μαλακία ) και ξαναγύρησα σπίτι μου.... πέρνωντας ένα άλλο ταξί ... στη διαδρομή θυμήθηκα τον ιερέα που δεν ήθελε να παντρευτεί και ξεράθηκα στα γέλια...

Ο ταξιτζής με κοίταξε από το παραθυράκι....

Δεν πα να κοίταγε... δεν είπα λέξη.... πού ξέρω γω τί όνειρο είχε δει ο δικός του γυιός... και τα χάσει και πάω σπιτάκι μου μέσω Ασπρόπυργου.

Οι γάτες μου καταχαρηκαν που με είδαν.... Τα ζώα πάντα ξέρουν πότε φεύγεις για μεγαλύτερο από το συνηθισμένο διάστημα.

Εφτιαξα ενα καφεδάκι ντεκαφεϊνέ...

Εγραψα το ποστάκι μου....

Θα ξαπλώσω για 2-3 ωρίτσες ... και αμα με πάρει ο ύπνος και χάσω κι αυτη την πτήση....δεν τρέχει τίποτε βρε αδελφέ... από ο,τι πληροφορήθηκα υπάρχει και μια άλλη πτήση στις 9 το βράδι....

Ε, του πούστη....

Attachment1: Και μια χάρη, εσείς που ξέρετε το τηλέφωνο μου -και διαβάσατε το post- δεν με παίρνετε κανένα τηλεφωνάκι κατα τις 11.00 μπας και με έχει πάρει ο ύπνος... Κάτι μου λέει ότι σήμερα ο Θεός θέλει να κάνει γκιλι-γκίλι μαζί μου!

Attachment2:Τις φωτό τις έβγαλα προχθές το πρωί, γιατί μου έκανε εντύπωση το public που άνοιξε στη γειτονιά μου και την έκανε πορτοκαλιά, που είναι το αγαπημένο μου χρώμα...και επειδή οι άνθρωποι που φτιάξανε το publicpet…. Τί είναι το publicpet? Tί να σας λέω τώρα; Μπείτε στο www.publicpet.gr και δείτε μοναχοί σας.... είπα εγώ τη λέξη «μοναχοί»; Λάθος! Δείτε μόνοι σας....

Τί σας έλεγα; Α, ναι οι άνθρωποι που το φτιάξανε (η Αγάθη, ο Νάσος, η Κωνσταντίνα και μερικοί άλλοι) είναι φιλαράκια μου ... και έτσι εφού έχασα το αεροπλάνο, σκέφτηκα ας κάνω και ένα διαφημιστικούλι για τους κολλητούς μου....

Και επειδή σήμερα με έχουν πιάσει τα ειλικρινή μου... άμα σας στείλω e-mail από το www.publicpet.gr να με προτιμήσετε (δείτε ντε...το παιγνίδι) γιατί, αν με προτιμήσετε (plssssssss, βοηθείστε εναν άτυχο ψιλο-ξέμπαρκο ταξιδώτη) θα κερδίσω τον Mac των ονείρων μου.....